Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Η Παναγιά στα Κουτρούλια.

Γιορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου η 21η Νοεμβρίου, ξεχωριστή στην εθιμολογία και τον εορτασμό αφού αναδεικνύεται το θεϊκό γυναικείο στοιχείο στον χριστιανισμό.
"Ο καθαρότατος ναός του Σωτήρος...σήμερον εισάγεται εν τω οίκω Κυρίου...".


Η νοηματική της ημέρας αυτής είναι ιδιαίτερη για εμένα αφού γιορτάζει η Παναγιά στα Κουτρούλια. Ένα ξωκλήσι στα βορειοανατολικά του Πλωμαρίου σε μια περιοχή που από τις αρχές του 1900 ήταν κατούνα.
Μικρός ναός "Η Παναγιά στα Κουτρούλια" χτισμένος στη βουνοπλαγιά, ζωσμένος απ΄τα λιόδεντρα, με θέα στο βάθος της θάλασσας του Αιγαίου. Στη θέση του σημερινού ναού προϋπήρχε μικρότερη εκκλησία που όμως ξαναχτίστηκε από τα θεμέλια το 1955. Στις εργασίες κατά την εκσκαφή βρέθηκαν αρχαίες επιτύμβιες πλάκες, προτομές Αλεξανδρινής εποχής σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ειδικών, που μαρτυρούν την ύπαρξη αρχαίου οικοδομήματος στην περιοχή.
Όταν το 1955 ανοίγονταν τα θεμέλια για την ανακαίνιση της εκκλησίας της Παναγίας ήρθαν στο φως δύο επιτύμβιες πλάκες, οι οποίες χρονολογούνται στη Ρωμαϊκή εποχή.
Η μία έφερε ανάγλυφη παράσταση, στην οποία εικονιζόταν τρεις ανθρώπινες μορφές. Η μία από αυτές ήταν μεγάλη και οι άλλες δύο μικρότερες. Η πλάκα αυτή, από γκρίζο μάρμαρο, βρίσκεται στο Λαογραφικό Μουσείο Πλωμαρίου και οι παραστάσεις της είναι πολύ φθαρμένες.
Η δεύτερη πλάκα αναφέρεται, ότι έφερε την εξής επιγραφή: 
ΑΜΥΝΤΑ ΑΡΙΣΤΟΜΑΧΟΥ ΧΡΗΣΤΕ ΧΑΙΡΕ

Η Παναγιά στα Κουτρούλια

Ο ναός, το μικρό αυτό ξωκλήσι, είναι αφιερωμένο στη χάρη των Εισοδίων της Θεοτόκου.
Με βεβαιότητα μπορώ να πω, πως δεν υπάρχει χριστιανός Πλωμαρίτης  που να μην έχει διαβεί τουλάχιστον  ένα δειλινό τον ανηφορικό δρόμο, για την Παναγιά , για τα Κουτρούλια, ν΄ανάψει ένα κερί.
Μαρτυρίες πιστών της περιοχής μιλούν για τη θαυματουργική Χάρη της, για ζωντανά σημάδια ευλογίας, για ανάταση ψυχής και πνεύματος μπροστά στην Εικόνα Της.



Κάνω την αναφορά τούτη, γιατί η Παναγιά στα Κουτρούλια  αποτελεί για μένα σημείο αναφοράς. Είναι το ξωκλήσι που με βρίσκει να γιορτάζω όλα τα καλοκαίρια της ζωής μου στις 15 Αυγούστου την Κοίμηση της Θεοτόκου. Εκεί συγκεντρωνόμαστε πάρα πολλοί γνωστοί και φίλοι Πλωμαρίτες από κάθε σημείο της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού κάθε Δεκαπενταύγουστο. Γεγονός του καλοκαιριού αποτελεί τόσο ο εορτασμός ανήμερα της Κοίμησης όσο και η προηγηθείσα Αγρυπνία κάποιες μέρες πριν.
Και προσπαθούμε κάθε χρόνο ναμαστε περισσότεροι.
Έχει ξεχωριστή σημασία και ιδιαίτερο χαρακτήρα ο εορτασμός τη μέρα της Παναγιάς εκεί κι ας είναι ο ναός αφιερωμένος στα Εισόδια.
Τώρα που γράφω τις γραμμές αυτές, έρχεται εικόνα μπροστά μου το τρεχαλητό που κάναμε για τελευταία φορά πριν είκοσι χρόνια περίπου με την αδερφή μου Δέσποινα προκειμένου να πάμε στην Αγρυπνία με τα πόδια μέσα από δασώδη περιοχή με μόνο συμπαραστάτη ένα φακό στο χέρι. Γιατί εδώ πρέπει να σας πω πως τα τελευταία χρόνια το θέμα" Κουτρούλια"το άγγιξε ο πολιτισμός και έγινε δρόμος αμαξιτός.Πάει δηλαδή αυτοκίνητο. Παλαιότερα δεν ήταν προσβάσιμη η περιοχή από τροχοφόρα και όλοι πηγαίναμε με τα πόδια. Μαγευτικό το θέαμα σα διαβαίναμε νύχτα μετά την Αγρυπνιά το μονοπάτι προς Πλωμάρι με αστροφεγγιά ή με ένα κερί στο χέρι για να φωτίζει το δρόμο μας. Σειρά οι φλόγες που τρεμοπαίζανε...Μένει και μια φωτογραφία που με θέλει ανεβασμένη στους ώμους του πατέρα μου μωρό παιδί προκειμένου να διευκολυνθεί  η πεζοπορία της οικογένειας προς τα Κουτρούλια.


Όλα αυτά λοιπόν βιώματα του καλοκαιριού χαραγμένα βαθιά στην ψυχή και το νου μου.
Πάνε τώρα , εγκαταλείψαμε τα δύσβατα μονοπάτια με τις μυρτιές, τις λυγαριές και τα λιόδεντρα , ακολουθούμε την ευκολία του αμαξιτού δρόμου αλλά δεν εγκαταλείπουμε το ξωκλήσι που το θεωρούμε δεύτερό μας σπίτι.


Γράφω τούτο το σημείωμα σαν ένα ελάχιστο αντίδωρο στις συγκινήσεις, τα αισθήματα, τις θύμησες, αλλά και το γαλήνεμα της ψυχής που φέρνει κάθε προσκύνημα στην Παναγιά τα Κουτρούλια.
Ξέρω από τη συναναστροφή και τη συνάφειά μας πως για τους περισσότερους από σας υπάρχει ένας τόπος ανάλογος , αντίστοιχος αυτού που σας έκανα λόγο που τον κρατάτε στην καρδιά σας και σας γαληνεύει.

                                                                                                             Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου.

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΜΥΤΙΛΗΝΗ


Αρχίζει σήμερα η προβολή της ταινίας του Λάκη Παπαστάθη "Ταξίδι στη Μυτιλήνη".
Θέλω να το κάνω λόγο και από εδώ αφού ...το ταξίδι είναι στη Μυτιλήνη αλλά και γιατί ο πρωταγωνιστής της ταινίας Χρήστος Χατζηπαναγιώτης κατάγεται από το Πλωμάρι όπου και έζησε τα παιδικά του χρόνια. Γιος της Μεταξούλας αλλά και του πολύ αγαπητού και σεβαστού μας δασκάλου Μένανδρου ο Χρήστος , διακρίνεται για το ταλέντο του ηθοποιού και κάνει περήφανο τον τόπο του.


Λίγα λόγια για το θέμα της ταινίας.

Ο Κώστας μετά από είκοσι χρόνια παραμονής του στο Παρίσι αποφασίζει να επιστρέψει στην πατρίδα του τη Μυτιλήνη, ένα ελληνικό νησί στο βόρειο Αιγαίο. Είχε προηγηθεί το τηλεφώνημα από έναν συμβολαιογράφο του νησιού που τον πληροφορούσε πως κληρονόμησε το οικογενειακό σπίτι. Είχε φύγει από την Μυτιλήνη στα δεκαοχτώ του για σπουδές κινηματογράφου στο Παρίσι και έκτοτε δεν ξαναγύρισε. Ένα βαρύ οικογενειακό ιστορικό τον κρατούσε μακριά. Επιστρέφοντας συναντάει όσους έχουν απομείνει από τους συγγενείς του και ξαναθυμάται αυτούς που έχουν φύγει. Φαντάζεται και τον εαυτό του μικρό στην ηλικία των δέκα χρόνων, την εποχή δηλαδή που συνέβησαν τα δραματικά γεγονότα στην οικογένειά του. Ζώντες και τεθνεώτες τον κάνουν να ξαναγαπήσει τον τόπο του. Η σχέση του με την Ελένη, μια νέα γυναίκα που εργάζεται στο γηροκομείο Μυτιλήνης, του ανοίγει νέους δρόμους για την ζωή του και την τέχνη του.




Εκτός από το Χρήστο παίζουν οι: 
Μαρία Ζορμπά, Δημήτρης Καταλειφός, Λουκία Μιχαλοπούλου, Νικόλας Παπαγιάννης, Θόδωρος Κατσαδράμης, Χρήστος Στέργιογλου, Υβόννη Μαλτέζου, Μυρτώ Παράσχη, Θάνος Γραμμένος, Νέλη Καρρά, Φωκίων Σπύρογλου, Μπάμπης Αλατζάς, Δημήτρης Καραμπέτσης

και σε έκτακτη συμμετοχή οι:
Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Ελένη Γερασιμίδου, Σμαράγδα Σμυρναίου





Μυτιληνιός όμως και ο σκηνοθέτης , ο Λάκης Παπαστάθης.

"Υπήρχε τότε στη Μυτιλήνη ένας μαγικός δρόμος με τρεις κινηματογράφους και τη Δημοτική Βιβλιοθήκη δίπλα δίπλα. Τετραλογία! Ένας καθηγητής μου έλεγε πως ευτυχώς που υπάρχει εκεί η βιβλιοθήκη για να αντισταθμίζεται κάπως η χυδαιότητα των κινηματογράφων! Τόλμησα να διαφωνήσω. Στη Μυτιλήνη έζησα τη μαγεία της σκοτεινής σάλας και ένιωθα πως η οθόνη έμπαινε  μέσα μου σαν φωτεινό ποτάμι..."λένε κάποιες από τις σκέψεις που εξομολογείται ο σκηνοθέτης σε συνέντευξή του στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ (17/11/2010).

  
 Λυτρώνει άραγε η επιστροφή;



Ανάσα και βλέμμα στη θάλασσα του Αιγαίου στο  νοτισμένο γκριζασημί της αλμύρας...

Η συνέχεια επί της μεγάλης οθόνης... 

                                                         Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου 

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Το δάκρυ του κρίνου.


Μπορεί άραγε ένα λουλούδι να φέρει δάκρυ, να ματώσει και να δακρίσει;
Να φέρει σπαραγμό σε μια ανθρώπινη ύπαρξη που να εκλιπαρεί για λήθη;
Απ΄ότι φαίνεται, μέσα από την πένα της Γιώτας Φώτου μπορεί. 
Είναι δυο μέρες που ολοκλήρωσα την ανάγνωση του μυθιστορήματος "Το δάκρυ του κρίνου" και προσπαθώ να συνέλθω. Έτσι όπως το γράφω. 
Η συγγραφέας με συγκλόνησε με τη συνταρακτική της ιστορία. 
Από την ώρα που ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο, ήμουν σε εγρήγορση για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Μέχρι την τελευταία σελίδα η αγωνία ήταν κορυφαία. Αμείωτη. Είδα μια άλλη όψη της ζωής και ταράχτηκε ο εσωτερικός μου κόσμος.
Ηρωίδα της ιστορίας η Μερόπη Ζήγρα που συμπαρασύρει στα πάθη της τη Γεθσημανή και τον Αντώνη.
 Ονόματα σημαδιακά για κείνη.
 Η Μερόπη ακροβατεί σε τεντομένο σχοινί και καμιά φορά χάνει την ισορροπία της, βυθίζεται και προσπαθεί να ξεχάσει, να λυτρωθεί.
 Μια ιστορία που φέρνει στο φως πτυχές από τα χρόνια του Εμφύλιου πολέμου. Που με έκανε να μονολογήσω για άλλη μια φορά το "Κατάρα ο πόλεμος, κατάρα'' και να ευχηθώ να μην το ζήσουμε ούτε μεις ούτε τα παιδιά μας.
Σε τρία χρονικά επίπεδα το μυθιστόρημα , κάνει λόγο τη ζωή της ηρωίδας στο τώρα, στο 1950 και μετά στη Βοστόνη αλλά και στο πριν το 1950 στα χρόνια του Εμφύλιου εδώ στην Ελλάδα. 
 Ορεινή Αρκαδία, Αθήνα, Βοστόνη, Μυτιλήνη ένα σύμπλεγμα πόλεων που κουβαλούν ανάσες ψυχών.


Μια δασκάλα, ένα σχολείο, πολλά αστραφτερά ματάκια. 
Μεστή ιστορία μα και διανθισμένη με λογοτεχνήματα εκφραστικά, με εικόνες έντονες που χαράζονται βαθιά στο νου και την ψυχή. 
Με έκανε να ακουμπήσω το βιβλίο στα πόδια μου και να κλάψω σα μωρό παιδί την ώρα που διάβαζα το γράμμα που αποκάλυπτε φοβερά μυστικά.
Έκανε τη φωνή μου να σπάσει σαν μετέφερα την ιστορία στον άντρα μου και να μην μπορέσω  να συγκρατήσω τα δάκρυά μου μπροστά στα παιδιά μου που με κοιτούσαν απορημένα.
Τι πιο μεγάλη απόδειξη για τη ζωηρή γραφή, τη γεμάτη παλμό και χρώμα.

                         Η συγγραφέας του βιβλίου Γιώτα Φώτου.


Καλοτάξιδο ας συνεχίσει.
Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου. 
  

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Ο επισκέπτης του ονείρου!

Με εντυπωσίασε ο φθινοπωρινός επισκέπτης από την εμφάνιση και μόνο. Από την πρώτη στιγμή που τον είδα. Μου έκανε καλή εντύπωση και μου δωσε λαβή να προχωρήσω ώστε να τον γνωρίσω καλύτερα. Να μη μείνω δηλαδή μόνο στην εξωτερική εμφάνιση και πλανηθώ πλάνην οικτρά, αλλά να ψάξω την ουσία, το περιεχόμενο.  
Ο λόγος,  για τον  Επισκέπτη του Ονείρου, το νέο βιβλίο της κ. Ελένης Τσαμαδού που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός με  ανάγλυφα τυπωμένα γράμματα στο εξώφυλλο. 


 Ο επισκέπτης του ονείρου
Εκδόσεις Ψυχογιός 

 " Το γράμμα έφτασε ένα χειμωνιάτικο πρωινό. Το άφησε πάνω στο γραφείο του η Μαρίτσα μαζί με την άλλη αλληλογραφία: γράμματα από τράπεζες, εμπορικές επιστολές, τιμολόγια, παραγγελίες και ακυρώσεις παραγγελιών, επιστολές πελατών...ένα σωρό κάθε μέρα.
Οι σφραγίδες έδειχναν πως το γράμμα είχε ταχυδρομηθεί δύο μήνες πριν, το Σεπτέμβριο του 1934. Από την Κωνσταντινούπολη. Ο φάκελος ήταν ταλαιπωρημένος, μουτζουρωμένος και τσαλακωμένος με την απαραίτητη σφραγίδα της λογοκρισίας τυπωμένη φαρδιά -πλατιά...."

 Αυτές είναι οι πρώτες σειρές με τις οποίες ξεκινά το πρώτο κεφάλαιο η συγγραφέας,  για  να αρχίσει η ροή της ιστορίας , αφού μάς τοποθετήσει χρονικά και δώσει το κοινωνικοπολιτικό στίγμα της εποχής.
Ο  σταφιδέμπορος Αριστείδης, η εκ Τεργέστης δεύτερη σύζυγός του και μητέρα των τριών θυγατέρων του Μαριάνθη, η κινούσα τα νήματα θεία Ευτέρπη, η Μαρίτσα η Σμυρνιά, μα και ο μέγας πολύς τραπεζίτης κ. Καραλέων με την πιστή και υπάκουη γραμματέα Καλλιρόη αλλά και την τσαχπίνα υπάλληλο Αννούλα καθώς και η αφηγήτρια, είναι τα πρόσωπα που πλέκουν αλλά και περιπλέκονται στον ιστό του μυθιστορήματος. Όλοι γύρω από τον Μιχαήλ, το νέο με τους εκλεπτισμένους τρόπους που εμφανίζεται ξαφνικά στη ζωή τους και την αναστατώνει. Συγκινεί, φέρνει στο φως καλά κρυμμένα μυστικά, πάθη ανομολόγητα , αμαρτίες παλιές...



Εδώ, θα κάνω πιο προσωπικό το λόγο μου και θα πω τώρα που ολοκλήρωσα την ανάγνωση του βιβλίου πως "πέρασα καλά" διαβάζοντάς το. Νομίζω πως αυτό τα λέει όλα αν λάβουμε υπόψη μας πως κάθε ιστορία, κάθε βιβλίο είναι ταγμένο να μιλήσει με τον δικό του τρόπο στον κάθε αναγνώστη. Ξαναπερπάτησα στους δρόμους της αγαπημένης μου Πάτρας, έφερα εικόνα μπροστά μου την Παντάνασσα έτσι όπως την έβλεπα για χρόνια από το μπαλκόνι του σπιτιού μου στην Καραϊσκάκη και Βότση. Ξανακατέβηκα τις σκάλες της Αγίου Νικολάου, στάθηκα έξω από τη βιτρίνα του βιβλιοπωλείου του Καϊάφα μα και κουβέντιασα με τους κληρονόμους  του,  πέρασα και χάζεψα το Ματζέστικ αλλά και ανέπνευσα θαλασσινό αέρα με μια βόλτα μου στο λιμάνι της Πάτρας.
Γέλασα, ξεχάστηκα, μα και σφίχτηκε η καρδιά μου. Θυμήθηκα φράσεις σμυρνιές που΄χα να τις ακούσω από τα παιδικά μου χρόνια. Διάβασα κι άλλες, που τις χρησιμοποιώ ακόμα και σήμερα.

                 Η συγγραφέας του μυθιστορήματος κ. Ελένη Τσαμαδού.


Το μυθιστόρημα καθώς εξελίσσεται παρουσιάζει μία ανοδική δυναμική στην πλοκή της ιστορίας του. Καλογραμμένο, χωρίς πλατιασμούς , με σύντομες εναλλαγές στις αφηγήσεις των προσώπων , μού πρόσφερε αναγνωστική απόλαυση.  
Κι... αν το παρομοίαζα με ένα καλό βαθυκόκκινο κρασί, θα έλεγα πως έχει γεύση μα κυρίως και επίγευση. Αυτό σκέφτηκα σαν έφτασα στην τελευταία λέξη της 437ης σελίδας και είδα πως ολοκληρώθηκε η ανάγνωσή του. Κρίμα, σκέφτηκα, αποχωρίζομαι μια καλή συντροφιά.

Σαν πρωτοπληροφορήθηκα πως πρόκειται να κυκλοφορήσει ευχήθηκα "καλοτάξιδο".
Στους δρόμους του δικού μου νου η ευχή έπιασε τόπο. Σίγουρα όχι μόνο...
Καλή συνέχεια στη συγγραφέα μένει πια να πω.

Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου. 

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Τα Ελευθέρια της Λέσβου!!

8 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1912!! 

Η Λέσβος αποτινάζει τον τουρκικό ζυγό. Η Μυτιλήνη είναι Ελευθέρα!!!
Πανηγυρίζει ο λαός της Λέσβου, τη λευτεριά του με τη γαλανόλευκη υψωμένη και το Θρυλικό Αβέρωφ να καταπλέει στο λιμάνι της Μυτιλήνης ξημερώματα της ημέρας των Ταξιαρχών παιανίζοντας η μπάντα του το "Μαύρη ειν΄η νύχτα στα βουνά". 
Ξέφρενοι οι πανηγυρισμοί και ο αλαλαγμός.
Κυβερνήτης του θρυλικού "Αβέρωφ"ο Ναύαρχος Παύλος Κουντουριώτης.
 ΠΑΥΛΟΣ ΚΟΥΝΤΟΥΡΙΩΤΗΣ
Ναύαρχος του Ελληνικού Στόλου 


Μιαούλη δεν απέθανες, δεν χάθηκες Κανάρη
και συ μ΄αυτούς δεν έφυγες Θεέ του Ολύμπου Άρη.
Οι κεραυνοί του στόλου μας, του Αιγαίου μας το  κύμα
και της Αρμάδας το υγρό και ματωμένο μνήμα.
Όλα μαζί βροντοφωνούν πως ξαναζείτε πάλι 
Στου Κουντουριώτη την ψυχή την Τουρκοπνύχτρα αγκάλη 


Αυτοί οι στίχοι πλαισιώνουν το Ναύαρχο Κουντουριώτη στο παραπάνω κάδρο μαζί με τα φύλλα δάφνης, την άγκυρα και την Ελληνική Σημαία. 

8 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ !!

Η Σύναξις των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ.
Των Ταξιαρχών. 
     Η Λέσβος γιορτάζει διπλά. 



Ο Ταξιάρχης στο Μανταμάδο. Ένα από τα μεγαλύτερα Πανελλήνια προσκυνήματα. Ζωντανή η παρουσία του. Πλασμένος από το αίμα των νεομαρτύρων μοναχών που σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους και το χώμα της περιοχής.

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Φθινοπωρινές αναζητήσεις...


 Περπατάμε σταθερά τις μέρες μας στο Φθινόπωρο, μπαίνοντας πια στον τρίτο του μήνα, το Νοέμβρη.
Από μήνα σε μήνα ωριμάζει η εποχή και μάς δίνει απλόχερα την ομορφιά της άλλοτε βάζοντας μια ομπρέλα στο χέρι μας  κι άλλοτε ένα ρούχο παραπάνω στο κορμί μας για τις πρώτες ψύχρες που δηλώνουν κι επιβάλλουν την παρουσία του. 
Ο Οκτώβρης στην αποχαιρετιστήρια μέρα του ήταν γελαστός. Σα να μας έδειχνε το δρόμο προς τη φύση για να γεμίσει το μάτι μας  από τα κιτρινοκαφέ και πορτοκαλοκόκκινά του . 
Και μεις...δεν του χαλάσαμε χατίρι και πήραμε το δρόμο που μας έδειξε. 



Μεσημέρι Κυριακής κι ο ήλιος κάνει τα παιχνιδίσματά του μέσα από τις πλούσιες φυλλωσιές.



 Οδηγηθήκαμε προς το Λευκοχώρι.  Λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη. Σε μια αγροτουριστική μονάδα, χώρο αναψυχής και είδαμε ποια χρώματα ρίχνει τούτη την εποχή στην παλέτα του ο Θεός.





  Ευκαιρία για βόλτα δίπλα στη λίμνη με τα άλογα της μονάδας για τα πιτσιρίκια.

...Και να γαληνεύει ο νους και η ψυχή σου κοιτώντας τα δέντρα που καθρεφτίζονται στα ατάραχα νερά της λίμνης. 

Πανδαισία χρωμάτων σε πρασινοκίτρινες αποχρώσεις!


Και κει που είχε κέφια ο Θεός να ρίχνει μπόλικο το πορτοκαλοκόκκινο, της εποχής τη ζωηράδα για να παινέψει κόντρα σε ό,τι φθίνει...

  

Σιγά σιγά η μέρα κορυφώνεται. Οι ηλιαχτίδες κάνουν τα τελευταία ξέφρενα παιχνιδίσματά τους και μεις είπαμε να τις δεσμεύσουμε, να μπλεχτούμε ανάμεσά τους. 

  

 Τέτοιες ώρες, πάντα θυμάμαι πως δεν είναι η ομορφιά που λείπει από τον κόσμο αλλά τα μάτια μας που δεν μπορούν να τη δουν.


Αποχαιρετώντας την τελευταία Κυριακή του Οκτώβρη στις στερνές τις ώρες.  



Ώρα σπερνή, του δειλινού κι ο ήλιος αποχαιρετά τον ορίζοντα της μακεδονικής φύσης σε τοπίο ειδυλλιακό.


         Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου.