Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940!!


Στις 28 του Οκτώβρη το 1940 η Ελλάδα βροντοφώναξε το ηρωικό ""ΟΧΙ" !!
Γιαυτό το "ΟΧΙ" ως λαός δε θα πάψουμε να είμαστε περήφανοι!!!
Το βροντοφωνάζουμε και τώρα ως απλοί Έλληνες πολίτες πατριώτες.



Ο λαός εμπνέεται από την ηγεσία του το 1940  και μπαίνει στην πρώτη γραμμή του Αγώνα. Ακροτηριάζεται , βάφει κόκκινο το άσπρο του χιονιού με το αίμα του, πεινά, μα δίνει αποστομωτική απάντηση στα μεγαλεπίβουλα σχέδια του εχθρού. Κλείνει την πόρτα στο φασισμό των ισχυρών κάμπτει και αφανίζει την αλλαζονεία τους. Αντιδρά και πολεμά γενναία για μια λεύτερη πατρίδα. Για μια Ελλάδα περήφανη. Λαβωμένη μεν  από του πολέμου την κατάρα αλλά ορθή και λαμπρή στην ιστορία της.
Κάνει τον Αγώνα του φωτεινό παράδειγμα και αναγνωρίσιμο από εχθρούς και φίλους λαούς.


Έχει πέσει πολύ μελάνι για το Ηρωικό Έπος του Σαράντα  και το ανάστημα των Ελλήνων συνολικά κείνων των χρόνων. Εβδομήντα χρόνια τώρα η Ελλάδα καμαρώνει τον ηρωισμό της ενάντια στο φασισμό του Ιταλογερμανικού άξονα. Είναι περήφανη που άλλαξε την παγκόσμια ιστορία. Αυτός ο λαός της Ελλάδας , ο Έλληνας πολίτης τούτης της χώρας θα συνεχίσει να είναι περήφανος για το «ΟΧΙ» του Σαράντα. Έστω κι αν η σημερινή του ηγεσία δεν τον εμπνέει και τον έχει κάνει περίγελο παγκόσμιο -δε θα ήταν υπερβολή- να πω. Εμείς ως Έλληνες πολίτες, ως ελληνικός λαός συνεχίζουμε να είμαστε περήφανοι για τους Αγώνες τους ηρωικούς των προγόνων μας, των πατέρων και παππούδων μας που έδωσαν τη ζωή τους, την ανάσα της ψυχής τους για μια Ελλάδα γεμάτη αξιοπρέπεια , για μια Ελλάδα λεύτερη, που δεν έσκυψε το κεφάλι σε φασιστικά σχέδια μεγάλων δυνάμεων. Τουλάχιστον με λυπεί που ως λαός σήμερα, τούτες τις μέρες, βρισκόμαστε στη δίνη του  ευρωπαϊκού τουλάχιστον χλευασμού από τους χειρισμούς των ηγετών μας. Εμείς που ως λαός από τα αρχαία χρόνια δίναμε μάχες και αποτελούσαμε φωτεινά παραδείγματα ηρωισμού και πατριωτισμού. Έστω κι αν παρά τη θέλησή μας ως ελληνικού λαού βρισκόμαστε εκτεθειμένοι και ανίσχυροι μπροστά στα «μεγάλα εχθρικά στόματα» θα βροντοφωνάξουμε με περηφάνια:

«ΖΗΤΩ ΤΟ ΟΧΙ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΑ!!»

«ΤΙΜΗ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΠΟΥ ΕΔΩΣΑΝ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΛΕΥΤΕΡΗ ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ»  

«ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ». 


Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου



Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλήτης.

Άγιος Δημήτριος. Πολιούχος Θεσσαλονίκης.

Απόβραδο Κυριακής και ο δρόμος με έβγαλε για ένα κερί στον Άγιο Δημήτριο καθότι πλησιάζει και η εορτή. Κατά την είσοδό μου αντίκρισα το ναό κατάμεστο από πλήθος πιστών όλων των ηλικιών προκειμένου να συμμετέχουν στην Ακολουθία του Επιταφίου για τον Άγιο και τη λαμπρή γιορτή του.


Μετά την ψαλμωδία των Εγκωμίων ακολούθησε η περιφορά του Ιερού Λειψάνου του Αγίου εντός του ναού.

Παναγία η Τριχερούσα. 

Άγιος Δημήτριος
Οι παραπάνω εικόνες δεσπόζουν μπροστά στην Ωραία Πύλη στα πλαίσια του εορτασμού. Στα αριστερά αντίγραφο της Παναγίας Τριχερούσης που τον υπόλοιπο χρόνο φυλάσσεται στο Επισκοπείο της Ιεράς Μητρόπολης. Από τα δεξιά ο Άγιος Δημήτριος.


Κατά την έξοδό μου από το ναό στάθηκα σε ένα εικονοστάσι του Αγίου -τοποθετήθηκε πριν τρία, τέσσερα χρόνια περίπου- στο οποίο κατευθύνομαι ανελειπώς σε κάθε επίσκεψη. Ο λόγος που με καθηλώνει είναι η αφιέρωση του δωρητή κάτω αριστερά της εικόνας : 
" Υπερ ευχής, ου οιδεν ο Θεός το όνομα" 
Βρίσκεται στα δεξιά της κεντρικής εισόδου

" Υπερ ευχής, ου οιδεν ο Θεός το όνομα" 
Αυτή η σημείωση με νουθετεί και νομίζω πως όποιο επιπλέον σχόλιο θα ήταν περιττό να κάνω.


Ο Άγιος Δημήτριος γιορτάζει, η Θεσσαλονίκη ως πολιούχο και προστάτη της τον τιμά ιδιατέρως γιαυτό και τούτη η ανάρτηση.
Την οποία θα ολοκληρώσω με μια εικόνα σπάνια του Αγίου που κράτησα φέτος το καλοκαίρι από την επίσκεψή μας στο χωριό Βούρκος (Σταυρός), το οποίο παλαιότερα ανήκε στην Επαρχία Πλωμαρίου και μεταγενέστερα στον πρώην Δήμο Πολιχνίτου.

Με δυσκολία διακρίνονται τα γράμματα λόγω παλαιότητας. Η εικόνα βρίσκεται στο ναό του Αγίου Βαρθολομαίου στον τοίχο του αριστερού κλίτους στο Σταυρό. Την κράτησα γιατί μου έκανε εντύπωση έτσι όπως παριστάνεται ο Άγιος.

Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου





Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Νοτισμένη νύχτα

Περπάτησε η νύχτα νοτισμένη απ΄τις ανάσες του φθινοπώρου
χαμένη στης σκοτεινιάς των αισθημάτων του ουρανού
αφού απαξιώνουν οι λάμψεις της σελήνης να φωτίσουν

Ανακάλεσε η νύχτα το ρομαντισμό της κατακεραυνομένη
σε μια εκ βαθέων ανατροπή του προσδοκούμενου
απ΄τις ξέπνοες λάμψεις των αστεριών


Εξαργύρωσε η νύχτα τα χρέη του καιρού  αναπαμένη
που βρήκε η καρδιά μιας αγκαλιάς τη θαλπωρή να ξαποστάσει 
που βρήκε ο νους απαντοχή σε λόγια της συμπόνιας ψιθυρισμένα 
σαν καταγής πεσμένα φθινοπώρου φύλλα βρεγμένα από δακρύων στάλες 

Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου 




Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

Δυο ζωγραφιές και μια φωτογραφία!!

Δυο ζωγραφιές και μια φωτογραφία με θέμα ίδιο: " Το μαγαζί " .
Το μαγαζί μας δηλαδή, έτσι όπως λέγαμε την επιχείρηση , τη δουλειά του πατέρα μου χάριν συντομίας και για να καταλαβαινόμαστε.

" Πρακτορείον Εφημερίδων - Πρακτορείον Ολυμπιακής Αεροπορίας Γενικών Πωλήσεων Βάμβουρας - Θεοδωρίδης Ο.Ε"

 και ακολουθούσαν : Βιβλιοχαρτοπωλείον, Πρακτορείο ΟΠΑΠ, Καπνοπωλείον

Ίσως ακούγεται λίγο παράξενο το  καπνοπωλείον μα πρέπει να πω πως διαθέταμε μία από τις πρώτες άδειες πώλησης καπνού προπολεμικά μάλιστα αφού το κατάστημα  πριν το διαδεχτεί ο πατέρας μου από τον παππού μου Δημήτρη, ήταν εμπορικό και πουλούσε μεταξύ άλλων καπνά και τσιγάρα σε μεγάλες κασετίνες. (Παπαστράτος, Ματσάγγου κ. τ.λ)
Στη δεύτερη γενειά λοιπόν έγινε Πρακτορείο Εφημερίδων Αθηναϊκού και Διεθνή Τύπου, Κεντρικό , Κέντρο Τύπου θα λέγαμε σήμερα. 
Και βέβαια το πρώτο πρακτορείο της Ολυμπιακής Αεροπορίας του Ωνάση.
Όλα αυτά στο Πλωμάρι.
Και όλα αυτά , ως μια σύντομη αναφορά προκειμένου να σας κατατοπίσω για να μπω στο θέμα της ανάρτησης που είναι δυο ζωγραφιές και μια φωτογραφία που μπλέχτηκαν στον κόσμο των ενδιαφερόντων μου μαζί φέτος το καλοκαίρι.


 ΠΛΩΜΑΡΙ 25/5/1984   MOGENS STARK  

Το μαγαζί λοιπόν, τράβηξε το ενδιαφέρον δύο ζωγράφων. Ο ένας εξ αυτών ο Λέκτορας του Πανεπιστημίου Αρχιτεκτονικής Σχολής Αarchus της Δανίας Mogens Stærk που για χρόνια πολλά και κατ΄επανάληψη φέρνει ομάδα φοιτητών του και ζωγραφίζουν γωνιές του Πλωμαρίου με την ιδιαίτερη τεχνική της υδατογραφίας. Στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή που ήταν και η πρώτη του επίσκεψη για το λόγο αυτό, επέλεξε ο ίδιος να αποδώσει το έργο και να μας το χαρίσει ευγενώς.


Στη δεύτερη περίπτωση είναι το ίδιο θέμα από τη ματιά και το χέρι του πολιτικού μηχανικού και επίλεκτου μέλους της λεσβιακής κοινωνίας Γιώργου Σιταρά.Όταν βρέθηκα μπροστά σε αυτόν τον πίνακα για πρώτη φορά φέτος το καλοκαίρι, ένιωσα εντονότατη τη συγκίνηση. Είπα μέσα μου: " Ο Γιώργος το ζωντάνεψε, έδωσε πνοή, παλμό της αγοράς".Είδα πολύ ζωντανή την όλη εικόνα, το μαγαζί και τον περιβάλλοντα χώρο. Θεωρώ εξαιρετική την απόδοση.
 

Από το 1985 και η φωτογραφία. Αυτή ως δείγμα εικόνας για να δείτε την πιστότητα της ζωγραφικής απόδοσης και να βγάλετε τα συμπεράσματά σας . Βέβαια αυτή η φωτογραφία είναι και λιγάκι οικογενειακή αφού ποζάρουν στην είσοδο συγγενείς μας από το San Antonio οι οποίοι είχαν έρθει τότε στην Ελλάδα για να μας συναντήσουν. Είναι ο σημερινός Μητροπολίτης Αργεντινής κ. Ταράσιος με τους γονείς του και ...το κοριτσάκι η αδερφή μου Δέσποινα.
Θέλησα λοιπόν να τα συγκεντρώσω και να σας τα παρουσιάσω ως τριλογία του ιδίου θέματος.

Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

Έτσι όπως φεύγει η παλιά φρουρά...


Θλίβομαι κάθε που φεύγει από τούτο τον κόσμο ένας άνθρωπος.
Θλίβομαι δε και μελαγχολώ όταν έχω ανταλλάξει αμέτρητες καλημέρες, όταν τον αντίκριζα από τα παιδικά μου χρόνια στα πρώτα δέκα βήματα βγαίνοντας από την πόρτα του σπιτιού μου, όταν, όταν, αμέτρητα όταν...όπως και τώρα που η γειτόνισσα Πόπη, το Ποπάκι όπως την έλεγα από το σκέρτσο της και μόνο, πάει έφυγε πέταξε στον ουρανό και " κρύωσε " η γειτονιά μας στο Πλωμάρι.
Αρχόντισα κυρά η Πόπη ταξίδεψε χτες στην αιωνιότητα πλήρης ημερών.
Κόρη αρχοντικής γενιάς μεγάλωσε με όλα όσα πρόσταζε το "καθώς πρέπει" της εποχής εκείνης. Δεν παντρεύτηκε ποτέ, οικογένεια δική της δεν έκανε -όχι πως δεν ήθελε όπως μου΄χε πει- μα για όλους νοιαζόταν. Μορφώθηκε στις καλόγριες στη Σύρο, εκτιμούσε την τέχνη, αγαπούσε πολύ το θέατρο , σπούδασε καλά τα γαλλικά της τόσο που ήταν η πρώτη δασκάλα κείνα τα χρόνια διδάσκοντας στο σπίτι της. Από κείνη πήρα και γω τα πρώτα μου μαθήματα στα δώδεκά μου χρόνια και λάτρεψα τη γαλλική γλώσσα.
Της γειτονιάς λοιπόν η Πόπη, φύλακας άγγελος του αρχοντικού τους μαζί με την αδερφή της Χριστίνα που πρώτη άφησε τα εγκώσμια πριν λίγους μήνες.
Εκεί...να βγαίνει στο μπαλκόνι για να φωνάξει το πρώτο καλωσόρισες κάθε καλοκαίρι σαν μάθαινε πως πήγαμε.
Να φέρει τις πιατέλες από γλυκά φτιαγμένα με περίσσια τέχνη για να μας υποδεχτεί στις διακοπές μας πολλές φορές όταν επιστρέφαμε από τις σπουδές μας με την αδερφή μου Δέσποινα. Που χαιρόταν με τη χαρά μας και το έδειχνε...


 Η κύρια είσοδος του αρχοντικού


Στον πάνω όροφο το σαχνισίνι. Λεπτομέρειες από το αρχοντόσπιτο.

"Κυρία είσοδος αρχοντικού-μνημείου. Στέκει από επί τουρκοκρατίας σύμφωνα με τα λόγια της οικοδέσποινας κυράς που με παραπονο μιλά για την ασχετοσύνη που΄χαν τα μαστόρια και χρωμάτισαν το πέταλο της τύχης στα πάνω αριστερά της πόρτας. Ευτυχώς γλίτωσαν το ρόπτρο και το υποστηρικτικό χερούλι. Ρόπτρο , χέρι με δακτυλίδι." 



Τα παραπάνω έγραφα πέρυσι παρουσιάζοντας την είσοδο του σπιτιού στην ανάρτηση " Από ξύλο και μέταλλο" 


           Δεν της έκανα τη χάρη να υπακούσω στην άρνησή της να τη φωτογραφίσω.

Η Πόπη που αν και γερόντισσα πια στα χρόνια είχε ψυχή κοριτσιού, αεράτη, αεικίνητη, που καμάρωνε για τα έργα τέχνης που είχε στο σπίτι της όταν μου τα έδειχνε και εξηγούσε τα θέματα.
Φέτος το καλοκαίρι δεν την είδα, δεν την αντάμωσα. όταν ρώτησα για κείνη και εξέφρασα το ενδιαφέρον να τη δω πήρα την απάντηση πως είναι άρρωστη στο γηροκομείο τη φροντίζουν και δε δέχεται επισκέψεις. Δεν επέμεινα ίσως γιατί δεν ήθελα να χαλάσω την εικόνα, ίσως γιατί ήθελα να θυμάμαι όλα τα προηγούμενα καθώς και το πιο αστείο περιστατικό από το περυσινό καλοκαίρι  όταν βγήκα ένα απόγευμα να φωτογραφίσω παλιές πόρτες του Πλωμαρίου και έκανα τον πρώτο σταθμό στη δική τους. Σε λίγη ώρα βλέπω την Πόπη να βγαίνει από το σπίτι της και να με πλησιάζει με απορία. Σαν ήρθε δίπλα μου αναφώνησε γελώντας: " Μαριανθούλα!!Εσύ είσαι!!!, Με έστειλε η Χριστίνα να δω ποιος είναι, είπε πως είδε έναν άνθρωπο με τα άσπρα να έρχεται σπίτι μας και τι να θέλει.." (Ο άνθρωπος με τα άσπρα ήμουν εγώ). Και αμέσως τρεχάτη και φωναχτά έσπευσε να καθησυχάσει την αδερφή της. " Χριστίνα!!Δικός μας είναι ο άνθρωπος με τα άσπρα, η Μαριάνθη είναι!!" Γελάσαμε μαζί, έκατσε , της εξήγησα τι ήθελα,μου είπε το ιστορικό της πόρτας μα αντέδρασε σαν πήγα να τη φωτογραφίσω και κείνη.
" Άσε με, άσε με μένα θα ασχημεύσει η φωτογραφία"  έλεγε!!
Δεν της έκανα τη χάρη, την άφησα να νομίζει πως δεν τη φωτογράφισα αλλά την κράτησα στο φακό.

Σήμερα Κυριακή λίγο πριν το μεσημέρι η κοινωνία του Πλωμαριού την αποχαιρέτησε.
Εγώ δεν μπόρεσα να είμαι. Εκπροσωπήθηκα όμως επαξίως.
Βασανίστηκα στη σκέψη για το αν θα έπρεπε να κάνω λόγο όλα όσα φυλάγω μέσα μου από την καλή αυτή γειτονία με την Πόπη.
Κέρδισε η σκέψη να τα γράψω σαν ένα κατευόδιο αφού δεν μπόρεσα να είμαι στην εξόδιο ακολουθία, στο τελευταίο αντίο.   
Μαζί  και το Μινόρε που της άρεσε να το τραγουδά μα και να το ακούει. Και της το είχαν πολλές φορές τραγουδήσει στα νιάτα της κείνα τα χρόνια όπως κάποια στιγμή μου είχε πει.

Μαριάνθη