Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Ακτίς Ονείρου

"Ακτίς Ονείρου" ονομάζονται οι μαθητικοί θεατρικοί αγώνες που για δωδέκατη κατά σειρά χρονιά διοργάνωσαν με την άδεια του Υπουργείου Παιδείας Διά Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων  τα Πρότυπα Εκπαιδευτήρια Θεσσαλονίκης .
Η συνάντηση γίνεται με τη συμμετοχή  δημόσιων και ιδιωτικών σχολείων πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης καθώς και θεατρικών παιδικών ομάδων από την Ελλάδα και την Κύπρο στο θέατρο του Ολυμπιακού -Αθλητικού Μουσείου Θεσσαλονίκης.
Η όλη εκδήλωση έχει και φιλανθρωπικό χαρακτήρα  αφού η συγκέντρωση χρηματικού ποσού, που θα προκύψει από τα εισιτήρια των θεατών ( προαιρετικό εισιτήριο 3 €), δίδεται κάθε χρόνο σε φιλανθρωπικά ιδρύματα που μεριμνούν για παιδιά.
 Τα έσοδα της φετινής συνάντησης θα δοθούν στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΙΔΙΚΟ ΧΩΡΙΟ ΣΤΟ ΦΙΛΥΡΟ για την ενίσχυση του έργου του.


Την Τρίτη, με την έναρξη της συνάντησης είχαμε τη χαρά να απολαύσουμε τη θεατρική παράσταση "Οδυσσεβάχ" που ανέβασε το 7ο Δημοτικό Σχολείο Νεάπολης. 
Η συνάδερφος Δόμνα Παντσάκη σκηνοθέτησε και δίδαξε τους μαθητές της , παιδιά της  Δ΄τάξης , το έργο της Ξένιας Καλογεροπούλου " Οδυσσεβάχ" . 

  

Η παράσταση καταχειροκροτήθηκε, ενθουσίασε μικρούς και μεγάλους που την παρακαλουθήσαμε και άφησε στο τέλος γεμάτες τις αισθήσεις μας.
Δεν είχα καμιά αμφιβολία πως η συγκεκριμένη παράσταση την όλη επιμέλεια της οποίας είχε η πολύ αγαπητή συνάδερφος Δόμνα , θα κέρδιζε το πηγαίο χειροκρότημα όσων την παρακολούθησαν. Κι αυτό γιατί κατά την εξέλιξη της σχολικής χρονιάς είχα την ευκαιρία να ζήσω από κοντά το πάθος της για τη θεατρική παιδεία, το θέατρο γενικά αφού και η ίδια πέρα από δασκάλα είναι και ερασιτέχνης ηθοποιός. Την είδα να μελετά σενάρια στον ελεύθερο χρόνο της μεταξύ των διδακτικών ωρών, την άκουσα να μας μιλά με ενθουσιασμό για τις παραστάσεις, για έργα , για διασκευές.
Είναι τουλάχιστον παρήγορο μα και ελπιδοφόρο ο δάσκαλος να μην εξαντλείται στο " ολίγην γραφήν, ολίγην ανάγνωσην και ολίγην αρίθμησην" αλλά να κεντρίζει αισθήσεις, να ανοίγει δρόμους... 


Το βράδυ της Κυριακής παύουν οι συναντήσεις αφού βραβευτούν συντελεστές και θεατρικά σχήματα. 
Οι διοργανωτές των Μαθητικών  Θεατρικών Αγώνων δίνουν το στίγμα αναφέροντας: 
"Πιστεύουμε ότι μια τέτοια κίνηση θα σταθεί αρωγός και θα στηρίξει έναν αγώνα ευγενούς άμιλλας συμβάλλοντας με τον καλύτερο τρόπο στην καλλιτεχνική και δημιουργική πρόοδο της μαθητικής κοινότητας .
Επιβάλλεται σήμερα όσο ποτέ άλλοτε να στηριχθεί η οικοδόμηση μορφωτικών και επικοινωνιακών προτύπων σε μια τόσο ευαίσθητη ηλικία, προτύπων ικανών που θα αποτελέσουν στυλοβάτη μιας πραγματικά εμπνευσμένης ανάπτυξης, που τόσο έχει ανάγκη η νεολαία μας."

Ο διευθυντής του 7ου Δημοτικού Σχολείου Νεάπολης, κ. Σταύρος Τσαουσάκης , με την ολοκλήρωση της παράστασης συγχαίρει μαθητές και δασκάλα με έκδηλο τον ενθουσιασμό του επισημαίνοντας την αξία τέτοιων εκδηλώσεων και συμμετοχών.    

Μαριάνθη Βάμβουρα.





Τετάρτη 23 Μαΐου 2012

Στον κόκκινο παράδεισο της αγάπης.

Έγινε χτες βράδυ στον πολυχώρο  Books and Booze στην Αθήνα , η παρουσίαση του καινούριου βιβλίου της δημοσιογράφου- συγγραφέα Ρίκης Ματαλλιωτάκη "Στον κόκκινο παράδεισο της αγάπης" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις "Δωρικός". 
Ένα βιβλίο που το έχει καλοδεχτεί το αναγνωστικό κοινό και έχει μιλήσει με θέρμη για την αναγνωστική απόλαυση που προσφέρει μέσα από το θέμα που πραγματεύεται και την τέχνη του λόγου του. 
«.......Ξέρω ότι θες να μάθεις γιατί δεν σ’ αγάπησα. Γιατί εναντιώθηκα, σε σένα και σ’ όλο τον κόσμο. Γιατί σ’ εγκατέλειψα, γιατί σε βασάνισα, γιατί σε πολέμησα, γιατί σε έπνιξα.
Δεν σ’ αγάπησα γιατί δεν αγαπήθηκα, δεν συμπόνεσα γιατί δεν με συμπόνεσαν, δεν απόφυγα να βασανίσω γιατί με βασάνισαν, εγκατέλειψα γιατί με εγκατέλειψαν, σε έπνιξα επειδή πνίγηκα κι εγώ.
Συγχώρεσε με παιδί μου, μια κολασμένη ψυχή είμαι που ζητά ανάπαυση και μια ζωή μόνο είναι πολύ μικρή και πολύ σύντομη για να κάνει τον κύκλο της κάθαρσης. 
Μια ζωή μόνο είναι πολύ μικρή και πολύ σύντομη για να πληρώσεις τις οφειλές σου, δίκαιες ή άδικες. 
Δώσε μου την συγνώμη σου για να πάω πιο ανάλαφρη σ’ αυτόν που με περιμένει αιώνες τώρα στον κόκκινο παράδεισο της αγάπης για να μου χαρίσει την λύτρωση. Μην μ’ αφήσεις να ξαναγυρίσω πίσω παιδί μου….
Μην μ’ αφήσεις να ξαναγυρίσω πίσω παιδί μου»
Δεν καταλάβαινε η Αφροδίτη τι ήθελε να πει η μάνα της, όμως αυτό το «παιδί μου» έλιωσε κάθε οργή μέσα της. Όντως πρέπει να ήταν μια κολασμένη ψυχή, σκέφτηκε, το έδειχνε εξάλλου καθαρά ο βίαιος τρόπος που ξεψυχούσε. 
Η αναπνοή της είχε πια μετατραπεί σε βρόγχο κι ακόμα το σάρκινο περίβλημα δεν έλεγε να λευτερώσει την άυλη διάσταση.
«Τι να κάνω; Πώς να την βοηθήσω;» δεν άντεχε να την βλέπει άλλο και ρώτησε τον Αντώνη
«Συγχωρώντας την! Δεν μπορείς να κάνεις κάτι παραπάνω, ξεψυχά, δεν το βλέπεις»

Το έβλεπε η Αφροδίτη, το έβλεπε, και μέσα από τα βάθη των σπλάχνων της βγήκε η μεγάλη συγχώρεση.

«Συγχωρεμένη να είσαι μάνα. Συγχωρεμένη!» της είπε μονάχα απλά κι έσκυψε να την φίλησει.

 Το ένιωσε άραγε το φιλί η Μαριάννα; Μάλλον ναι, αφού το σώμα της σπαρτάρισε διαφορετικά τούτη την ύστατη στιγμή στην προσπάθεια του να ανοίξει το στόμα...
Δοκιμασμένη η γραφή χρόνια τώρα της Ρίκης Ματαλλιωτάκη πολυδιάστατα , κάνει το τελευταίο της μυθιστόρημα εισιτήριο για λογοτεχνικές περιπλανήσεις του νου και της ψυχής του αναγνώστη , στις δικές του αλήθειες . Προσφέρει συγκινήσεις , ξεδιπλώνει αισθήματα με πτυχές ευαισθησίας. Μιλά !

Στιγμές από την παρουσίαση.  



Κάθε νέο βιβλίο γεννά προσδοκίες, κάνει το νου του ανθρώπου να αναθαρρεί, δίνει ανάσα...δίνει χαρά. Αισθάνομαι ιδιαίτερη τη χαρά για το καινούριο αυτό βιβλίο της Ρίκης Ματαλλιωτάκη αφού και σε αυτό - όπως και σε άλλα βιβλία της που παρουσιάζονται πιο πάνω- το εξώφυλλο έχει φιλοτεχνήσει ο γραφίστας,  παιδικός μου φίλος και συμμαθητής  Γιάννης Μαλλής. Στο συγκεκριμένο έκανε και τη σελιδοποίηση.  Γνωρίζω πολύ καλά το πάθος του Γιάννη για τη δουλειά του . Θυμάμαι το θαυμασμό που εισέπραττε από όλους μας στο γυμνάσιο στο Πλωμάρι όταν του αναθέταμε και έβγαζε όλη τη δουλειά των γραφικών της σχολικής μας εφημερίδας. Πιστεύαμε  όλοι σε αυτόν και συνεχίζει να μας δικαιώνει και να μας κρατά περήφανους. 

Η συγγραφέας Ρίκη Ματαλλιωτάκη με το  γραφίστα  Γιάννη  Μαλλή.


Καλοτάξιδο λοιπόν!!!  

Μαριάνθη Βάμβουρα

Παρασκευή 18 Μαΐου 2012

Μονογραφή





Τα αδιέξοδα των συλλογισμών σου κάνεις αντικείμενα και ασφυκτιά το σύμπαν.
Περιδιαβαίνεις σε τόπους έρημους,
κατάκοπη φιγούρα σε σκηνικό τοίχων αμίλητων,
δρόμων κενών.
Της βαριάς σιωπής αέρας χορταίνει την ανάσα σου
Αποθρασύνεται ...σε περιπαίζει...
Φωτοσκιές ξεπηδούν απ΄τα ερείπια  οι νοτισμένες από σκουριασμένα χαμόγελα αισθήσεις σου.
Ανατολές και δύσεις σαν δείκτες σε μονότονη περιστροφή.
Τρέμουν τα σωθικά σου.
Κουράστηκες στο "πάρε-δώσε"κι αποφεύγεις τη συνάφεια.
Μονογραφείς το χρόνο και
σιωπάς.  




Μαριάνθη

Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

Σβησμένα Φεγγάρια


Την Κυριακή που πέρασε, είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε ένα λογοτεχνικό απόγευμα χάρη στο βιβλίο "Σβησμένα Φεγγάρια " της Γιώτας Φώτου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Σε μια ατμόσφαιρα πολύ ζεστή, χαλαρή , της παρέας θα μπορούσα να πω, παρουσία πάρα πολλών αναγνωστών και φίλων της συγγραφέα , ζωντάνεψαν εικόνες του μυθιστορήματος από την επιβλητική φωνή της γνωστής και πολύ αγαπημένης από το χώρο της παιδικής λογοτεχνίας συγγραφέα Έλενας Αρτζανίδου.  
Προσωπικά είχα τη χαρά να αναφερθώ και να παρουσιάσω το βιβλίο. 
Το συντονισμό της εκδήλωσης είχε η εκπαιδευτικός κ. Μάχη Αραμπατζή. 

Από τα αριστερά: Έλενα Αρτζανίδου, Γιώτα Φώτου, Μαριάνθη Βάμβουρα, Μάχη Αραμπατζή
Τα όσα ανέφερα στην παρουσίαση του βιβλίου " Σβησμένα Φεγγάρια"

"Νιώθω ιδιαίτερη τη χαρά απόψε αλλά και την τιμή αφού μοιράζομαι μαζί σας το απόγευμα τούτο. Αυτό βέβαια το χρωστάμε στη Γιώτα Φώτου και το συγγραφικό της έργο. Δυσκολεύομαι και δε θέλω να διακρίνω , να απομονώσω τώρα εδώ στα πρώτα μου λόγια, έναν τίτλο από τα μυθιστορήματα της , πράγμα το οποίο και θα κάνω στη συνέχεια. Και λέγω δυσκολεύομαι , γιατί συνολικά το συγγραφικό έργο της με έχει εντυπωσιάσει πολυδιάστατα και κατά συνέπεια με έχει κερδίσει. Νομίζω πως δε είναι υπερβολή καθόλου που τη θεωρώ φαινόμενο συγγραφέα. Κι αυτό γιατί η Γιώτα Φώτου γράφει για όλους. Για μικρούς και για μεγάλους . Κι αυτό το κάνει με επιτυχία ξεκάθαρη. Δε νομίζω πως συμβαίνει συχνά κάτι τέτοιο…Είναι γνωστό πως όταν ένα έργο , μια ιστορία γραμμένη για παιδιά , αρέσει και ευχάριστα τη διαβάζουν και μεγάλοι, τότε είναι καλογραμμένη και ο συγγραφέας έχει πετύχει το σκοπό του, έχει κάνει καλή δουλειά. Και το λέω αυτό, όχι γιατί απόψε θα μιλήσουμε για παιδική λογοτεχνία, κάθε άλλο…Το λέω για να υποστηρίξω όσα έχω αποκομίσει από τη συνάφεια με τη Γιώτα Φώτου και την ενασχόληση με το έργο της ως δασκάλα . Την έχω δει λοιπόν να μαγεύει παιδιά μιλώντας για τις ιστορίες που γράφουν τα βιβλία της. Οι μαθητές μου που τη γνώρισαν από κοντά και μέσα από τις ιστορίες της δεν την ξεχνούν. Την έχουν κάνει κομμάτι της καθημερινότητάς τους και αναφέρονται δοθήσης ευκαιρίας σε αυτή. Πράγμα που όπως καταλαβαίνουμε πολλά φανερώνει. « Μια καρφίτσα και δύο αυτοκίνητα», «Ο αόρατος Πολ» , « Μασάς, φυσάς και νικάς», « Δε θέλω να με πάρει ο ύπνος» « Οι Γαβριέλες» όπως τις λέμε… κάποιοι από τους τίτλους για παιδιά και εφήβους από τη μια αλλά και « Τα βιολιά της χαράδρας», « Το δάκρυ του κρίνου», «Τα σβησμένα φεγγάρια» για μεγάλους από την άλλη. Θα ήθελα να αναφερθώ συνολικά στο έργο της συγγραφέα αφού ισομερώς διατηρεί και διακρίνεται από ποιότητα . Όμως στο τελευταίο, « Τα σβησμένα φεγγάρια» θα δώσουμε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στρέφοντας το λόγο μας. Προτού επιμερίσω το λόγο μου στους άξονες όπου αναπτύσσεται και εξελίσσεται η πλοκή του μυθιστορήματος, θα ήθελα να πω ότι η ορθή χρήση της ρέουσας γλώσσας που χρησιμοποιεί η συγγραφέας αναδεικνύει όλη τη διάσταση της πλοκής του μυθιστορήματος και μιλά στην καρδιά και το νου του αναγνώστη. Λόγος απέριττος , μεστός, ουσιαστικός. Λέξεις ξεκάθαρες , κατανοητές, ζωντανές που δίνουν κάθε περιθώριο στην υπόθεση να αναπτυχθεί, να αγγίξει το μεδούλι του αναγνώστη δίχως να τον αποπροσανατολίζουν και να τον ξεμακραίνουν από το θέμα κατά περίπτωση. Αυτή είναι μεγάλη μαεστρία και φαίνεται ξεκάθαρα στη γραφή της Γιώτας Φώτου η οποία συγγράφει χωρίς να πλατιάζει και να ξεφεύγει από τον κεντρικό άξονα του έργου της . Είναι βασικό να γράφεις μεστά, να παλεύεις το θέμα σου, να μη θολώνεις τα νερά μέσα από βαρύγδουπες εκφράσεις , που εκ των πραγμάτων αλλοιώνουν το όλο έργο. Έτσι λοιπόν εδώ, «Στα σβησμένα φεγγάρια» και όχι μόνο ,το παιχνίδι είναι έντιμο. Η συγγραφέας δίνει την πλοκή αριστοτεχνικά και διεγείρει τη φαντασία του αναγνώστη σε μια ατμόσφαιρα μυστηρίου. Μηλίτσα Χαριτίδη, Μενέλαος Χαρίσης, Νάκος Παπαχρήστος, Φιλιώ η κόρη του Νάκου, Ερμιόνη, Έλλη, Ανδρέας πρόσωπα ήρωες της ιστορίας δεμένοι λες με μια άυλη κοινή τραγικότητα. Χαρακτήρες δυνατοί που μπορούν και ρίχνουν γερές ζαριές στη ζωή. Κινούνται μέσα στο μυθιστόρημα και ακροβατούν σε άξονα καθημερινής βιωτής που είναι γεμάτη από πάθη, εγωισμό, φόβους, απορίες , μυστικά, χτυπήματα ζωής. Αυτά παλεύουν να ξεδιαλύνουν ώστε και να εξιλεωθούν. Να βρουν τη λύτρωση στην πορεία του βίου τους. Από την άλλη πάλι πλευρά ο αναγνώστης μεταφέρεται και ζει έντονα την ηθογραφία της μακεδονικής γης μέσα από την υπόθεση. Αναπνέει τον αέρα της, γίνεται κομμάτι του ψηφιδωτού που συνθέτει την πλοκή. Μετέχει και συμμετέχει. Γυρίζει στη χρονογραμμή περισσότερο του μισού αιώνα πίσω, αφού η υπόθεση διαδραματίζεται το Νοέμβρη του 1958. Είναι τότε που η Μηλίτσα Χαριτίδη αποφασίζει να βρει τις άκρες της ζωής, τη ρίζα και την καταγωγή της, γιαυτό και με την υποστήριξη του άνδρα της που δεν της χαλάει χατίρι, επισκέπτεται ένα χωριό μόλις 58 κατοίκων. Κινείται με μυστικότητα. Ξέρει πως δεν πρέπει να μάθει κανείς το σκοπό της μέχρι να ξεδιαλύνει η υπόθεση. Να γίνουν οι αποκαλύψεις. Εφόδιά της η εξυπνάδα, η απλότητα , μα και η γλυκύτητα , το προσιτό του χαρακτήρα της. Εδώ είναι που η φιλία με τη μεγάλη κόρη του Νάκου γίνεται το εισιτήριο ώστε να γνωρίσει ο αναγνώστης τα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή αυτής της άγνωστης γυναίκας προτού πάρει την απόφαση να επισκεφθεί ξανά το ορεινό χωριό. Ένα βράδυ, καθώς της ανοίγει την καρδιά της, θα αρχίσει να μιλάει για τη Θεσσαλονίκη, το σπίτι όπου μεγάλωσε, για τους κινδύνους που καραδοκούσαν εκεί όταν κάποια στιγμή, για να μην πεινάσουν, οι γυναίκες άρχισαν να δέχονται άντρες για την πληρωμένη ερωτική απόλαυση. 
 Με πολύ φυσικό τρόπο η συγγραφέας δίνει τα ψυχογραφήματα ανθρώπων της εποχής εκείνων των χρόνων που διαδραματίζονται τα γεγονότα , πετυχαίνοντας ταυτόχρονα μια σε βάθος παρουσίαση των ηθών, των συνηθειών , των αντιλήψεων και εν γένει των νοοτροπιών που κυριαρχούσαν κείνα τα χρόνια στην ελληνική ύπαιθρο. Γερμανική κατοχή, εμφύλιος…Σκηνές της καθημερινότητας, του διάκοσμου των σπιτιών, της θέσης ανδρών και γυναικών μέσα στην κοινωνία. Τα πιστεύω της εποχής με τρόπο διαυγέστατο δοσμένα. Με αυτή την αριστοτεχνία η συγγραφέας απορροφά τον αναγνώστη και τον κάνει να αισθάνεται μέρος της πλοκής. Ακούει τους ήρωες να κουβεντιάζουν ο αναγνώστης, περπατά στους δρόμους της Θεσσαλίας και της Μακεδονίας, αναπνέει τον αέρα με τις νότες του χιονιού σε βουνά ψηλά, γεύεται και οσφραίνεται τα πλούτη του τόπου. Ενσωματώνεται επομένως ο αναγνώστης και ταξιδεύει στη χρονογραμμή. Διαβάζει απολαμβάνει και μαθαίνει ακόμη και μυστικά της ζωής των κτηνοτρόφων που δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε πως αναφέρονται στη λεπτομέρειά τους γιαυτό και το σημειώνουμε. Και μέσα σε όλα αυτά συγκλονιζόμαστε από τα γεγονότα της Κωνσταντινούπολης το 1955. Δύο βασιλεύουσες πόλεις η Θεσσαλονίκη και η Κωνσταντινούπολη μας τυλίγουν στην αύρα των αρωμάτων τους. Γοητευόμαστε από την περιδιάβασή μας στους δρόμους της Παύλου Μελά, την Τσιμισκή, την περιοχή της Μητροπόλεως με τον ομώνυμο ναό, όλη τη γοητεία που αναβλύζει αυτή η πόλη την οποία εμείς ζούμε καθημερινά.
 Η συγγραφέας εναλλάσσεται στο ύφος χωρίς δυσκολία. Αφήνει να φανεί όλη η σκληράδα της υπαίθρου από τη μια με όσα αυτή κουβαλά και από την άλλη ξανοίγει το νου μέσα από μια περιήγηση κοσμοπολίτικη. Πολυεπίπεδη η αναγνωστική απόλαυση που προσφέρουν τα «Σβησμένα φεγγάρια» και καταιγιστική. Σε όλη την εξέλιξή του το μυθιστόρημα διατηρεί σε σταθερά υψηλό επίπεδο το πλεονεκτήματά του. Η πλοκή των καταστάσεων, οι σκηνές της καθημερινότητας και η εξέλιξη των γεγονότων συνθέτουν ένα κινηματογραφικό σκηνικό που δεν αφήνει τον αναγνώστη να «πάρει ανάσα», κάνοντάς τον ταυτόχρονα να ξεχαστεί και να νομίσει πως τα πρόσωπα των ηρώων είναι υπαρκτά. Η Γιώτα Φώτου έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να σε κάνει να πιστεύεις πως ζεις την αλήθεια μέσα από τις σελίδες, να δίνει τις ανατροπές και να κορυφώνει τις συγκινήσεις. Πως αυτά που γράφει συμβαίνουν, έχουν συμβεί. Και μέσα από αυτό να κλάψεις, να γελάσεις, να αντιδράσεις με συναίσθημα και διαλογισμό. Να σε πιάσει ρίγος σύγκορμο. Αν αυτό δεν είναι επιτυχία τότε τι άλλο θα μπορούσε να ήταν; Και η ομορφιά του τρόπου γραφής της συγγραφέα που έχουμε μαζί μας απόψε , δεν σταματά εδώ. Τα στοιχεία λαογραφίας που απλόχερα δίνουν «Τα σβησμένα φεγγάρια» , τα έπιπλα ακόμη αν θέλετε, τα σκεύη της καθημερινής λάτρας των νοικοκυριών, η λεπτομέρεια των κινήσεων και συνηθειών μα και το άρωμα της φύσης, οι ανάσες της φύσης όπως το πράσινο φύλλο που ξεπετάγεται μέσα από ένα ερείπιο σα σημάδι ζωής , έρχονται και γίνονται τα στολίδια του μυθιστορήματος , τα προικιά του. Ανοίγουν διάπλατα τα μάτια της ψυχής και του νου του αναγνώστη καθώς σαν σε είδος σκυταλοδρομίας διαδέχονται οι συγκινήσεις και η πλοκή όλα τα παραπάνω λαογραφικά και εν γένει πολιτισμικά στοιχεία που αναφέραμε. Αναμετράται επομένως η φύση με τον άνθρωπο μέσα από τις σελίδες του μυθιστορήματος αυτού. Τον άνθρωπο παιδί σε ένα άρτιο ψυχογράφημα μέσα από τα βιώματα, τα παιδικά τραύματα, τα συμπλέγματα κατωτερότητας και ανωτερότητας που δημιουργεί η συναισθηματική ένδεια των τρυφερών χρόνων της ζωής του ανθρώπου, τότε που διψά για αγάπη και στοργή και δεν τη βρίσκει ή τη βρίσκει σε μια λανθάνουσα και τσιγκουνεμένη κατάσταση. Η συγγραφέας και σε τούτο το σημείο φαίνεται πως κατέχει καλά το θέμα γιαυτό και το αναπτύσσει σφαιρικά. Με αυτόν τον τρόπο ενισχύει και τους χαρακτήρες των ηρώων της ιστορίας. Δε βρίσκομαι δω για να κολακέψω τη Γιώτα Φώτου. Δεν το έχει ανάγκη. Αντίθετα ανάγκη δική μου είναι και χαίρομαι που μου δίνεται η ευκαιρία να πω, πως ως συγγραφέας είναι ιδιαίτερα ευρηματική, βάζει εγκαίρως τα θεμέλια ώστε να οικοδομήσει το έργο της. Βρίσκω πολύ σημαδιακό που τη σημερινή μέρα όπου είναι αφιερωμένη στη Γιορτή της Μητέρας, όλοι εμείς εδώ βρεθήκαμε να κουβεντιάσουμε για τα «Σβησμένα Φεγγάρια» που μέσα στις σελίδες τους αναζητούν την χαμένη, την ανύπαρκτη μητρική αγάπη, την αγάπη αυτή για την οποία ο καθένας διψά και ένα παιδί η Μηλίτσα ποτέ δεν απόλαυσε, ποτέ δεν βρήκε για εκείνη αντίκρισμα σε υπαρκτό πρόσωπο, αυτό της μάνας. Αυτή η δίψα για τη μητρική αγάπη που ποτέ δεν απόλαυσε η ηρωίδα μας γίνεται κινητήριος μοχλός και δίνει μια ιδιαίτερη δυναμική στην πλοκή της υπόθεσης. Γιατί όχι και η ραχοκοκκαλιά, το σημείο εκκίνησης. Ένα κορίτσι μετρά τη ζωή του με «Σβησμένα Φεγγάρια». Περνάει μέρες ασέληνες. Ώσπου η δύναμη της αγάπης μετατρέπει το ασέληνο σε πασιφαές. Πανσέληνο θα λέγαμε αλλιώς. Ή καλύτερα και ξεκάθαρα, ρίχνει το άπλετο φως του ήλιου στην συνέχεια της πορείας της. Η Γιώτα Φώτου σίγουρα δεν είναι η συγγραφέας που στερεύει και σταματά. Έχει δρόμο ακόμη και μεις στεκόμαστε δίπλα της σε αναμονή για κάθε καινούριο της έργο. Μας έχει κάνει απαιτητικούς χάρη στην ποιότητα τη συγγραφική της.
Σε ευχαριστούμε Γιώτα και καλή συνέχεια." 

Από το χώρο της παρουσίασης.



Η χαρά και η πληρότητα κυριάρχησαν στον κατάμεστο χώρο που μας φιλοξένησε. 
Ήταν διάχυτη η ευχαρίστηση στα πρόσωπα όλων.
Οι φίλοι και αναγνώστες της συγγραφέα έδειξαν με κάθε τρόπο την αγάπη τους .
Σχολίασαν, συζήτησαν, φυλλομέτρησαν κι ασχολήθηκαν γενικά με το έργο της και ευχήθηκαν την καλή συνέχεια. 


                                                                                                                     Μαριάνθη Βάμβουρα


Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

Καθώς ανασάλευε η θάλασσα...



Πετάχτηκε στον ύπνο της ταραγμένη. Ξύπνησε μούσκεμα στον ιδρώτα. Ένιωθε υγρά ακόμη και τα ματοτσίνορά της. Το κεφάλι, θολό. Ένα βουητό κυριαρχούσε. Κι ύστερα ένας δυνατός πολύ δυνατός πονοκέφαλος. Έκανε να σηκωθεί και ανακάθισε για λίγο. Με τα πόδια ακουμπισμένα στο πάτωμα έγειρε μπρούμυτα και κράτησε στα δυο της χέρια τα κλειστά της μάτια. Δεν το άντεχε!! Τινάχτηκε μια, άρπαξε ένα μπλουζάκι και το τζιν παντελόνι που΄χε αφήσει αποβραδίς στην καρέκλα , τα φόρεσε κι έφυγε. Οδηγούσε σαν υπνωτισμένη. Δεν είχε χαράξει ακόμα κι ο δρόμος ανοιχτός, δεν της έφερνε κανένα εμπόδιο. Το πόδι σταθερά στο γκάζι. Σα να΄θελε να αφήσει πίσω της όσα τη βασάνιζαν, να φύγει μακριά τους. Από τα δεξιά της η θάλασσα στης νύχτας το χρώμα ταίριαζε με την ψυχή της. Κατέβασε στα μισά το παράθυρο να μπει λίγο καθαρός αέρας. Αρχή καλοκαιριού Ιούνης μήνας που κρατούσε ακόμη τις δροσιές του με μια ανάλαφρη αίσθηση που τόσο την είχε ανάγκη. Βγήκε παραέξω από την πόλη , κατευθύνθηκε προς τους φοίνικες. Έστω και οι λιγοστοί ξενύχτηδες πια στα νυχτερινά «κλαμπ» έκαναν εντονότερη την αίσθηση του καλοκαιριού που πλανιόταν στην ατμόσφαιρα. Αδιαφορούσε!! Βρήκε ένα ήσυχο μέρος και σταμάτησε. Βγήκε από το αυτοκίνητο, περπάτησε λίγο κι έκατσε κάτω από ένα δέντρο. Στο βάθος πορτοκαλής δίσκος το φεγγάρι έσβηνε πια γερμένο προς τον ορίζοντα. Ένιωθε κουρασμένη την ψυχή κουρασμένη και την σκέψη της. Σα να ξεριζωνόταν η καρδιά της και σερνόταν καταγής. Ένα βουβό κλάμα φάνηκε να τη λυτρώνει προσωρινά. Από κάτω η θάλασσα ανασάλευε ελαφρά τα σωθικά της. Κι ήταν σα να μαζί με το ανασάλεμα έφερνε το άκουσμα της φωνής του. Ανοιγόκλεισε τα μάτια της αστραπιαία μια δυο φορές σα να΄θελε να απαλλαγεί . Μάταια όμως. Η φωνή γινόταν επίμονη τόσο που έμοιαζε εφιαλτική. «Ίσως είναι καλύτερα για σένα ! υπάρχει απόσταση, δεν είναι εύκολο!!» ήταν τα τελευταία λόγια του που πολύ διστακτικά , σχεδόν ψελλίζοντας έλεγε την τελευταία φορά που μίλησαν στο τηλέφωνο. «Χμ! καλύτερα για μένα!!» μονολόγησε κι η φωνή της ακούστηκε σα στοιχειωμένη μες στην σιγαλιά της νύχτας. Δεν το χωρούσε ο νους της!!! Άρρωστη στα τριάντα της!! Οι εξετάσεις το έδειξαν καθαρά. Επιβεβαίωναν τους φόβους της όταν εδώ και καιρό άρχισε να νιώθει το πρώτο τρέμουλο στο κορμί της. Δεν την στήριζαν τα πόδια της δεν μπορούσε να ελέγξει τα χέρια της. Ο γιατρός μίλησε για ελαφρά περίπτωση, στο ξεκίνημά της που μπορεί να έχει καλή κατάληξη. Εκείνη δυσπιστούσε. Μαύριζε το μυαλό της.


Κι όταν τον κάλεσε να του το πει, να πάρει λίγη δύναμη , λίγη παρηγοριά, τον βρήκε σαν έτοιμο από καιρό!!! Παγερό και αδιάφορο. Στην αρχή λίγο αμήχανο αλλά μετά πιο θαρρετό ώστε με θράσσος να της πει πως από καιρό σκεφτόταν το θέμα της απόστασης. «Ίσως είναι καλύτερα για σένα ! υπάρχει απόσταση, δεν είναι εύκολο!!» ήρθαν πάλι τα λόγια του εφιαλτικά στα αυτιά της. Τώρα τη σκέφτηκε την απόσταση… Τέσσερα χρόνια που την πολιορκούσε, που έκανε το παν για να την πείσει πως ήθελε να΄ναι μαζί της; Τότε δεν υπήρχε απόσταση; Μέχρι που την κατάφερε!!Την έμπλεξε για τα καλά στα δίχτυα του την έκανε θύμα του τελικά. Και τώρα; Τώρα που τον είχε περισσότερο απ΄όλα ανάγκη, μπήκε η απόσταση στη μέση ξαφνικά… Ένιωθε μόνη, μα τόσο μόνη!!!!! Άρρωστη και προδομένη!! Διπλά αηδιασμένη για όλα. Έβριζε και τον εαυτό της ακόμα που φάνηκε ευκολόπιστη.
Που παραμέρισε φίλους, γνωστούς, ανθρώπους της καρδιάς της για κείνον , τον ψεύτη τελικά , τον λίγο… 
Κι αποκάτω ανασάλευε η θάλασσα... μαζί και τα λογικά της!!  

Μαριάνθη Βάμβουρα

Πέμπτη 10 Μαΐου 2012

Σάψαλα...








Γατζωμένος σε ακυρωμένες δυνάμεις,
του είναι σου σάψαλα επιχειρούν να ορθώσουν ανάστημα.
Κακουχίας περιβολή η σκιά σου
σε διαγράφει στου φωτός την αντανάκλαση
τότε που πνίγεσαι σε χείμαρρο απορίας.
Σε καταργεί ο θυμός και ξεδιψάς τον καημό σου σε στάλες δακρύων.
Εναλλάσεσαι προκλητικά σε ρόλους πρωταγωνιστικούς
και αυτοσαρκάζεσαι ευελπιστώντας.
Αφυπνίζεσαι από της σιωπής το βουητό που ενοχλεί την ακοή της συνείδησής σου.
Συναντάς τότε το "ευτυχώς" καθώς το ρέμπελο της ψυχής σου ιχνηλατεί τη ζωή σου και συνεχίζεις.... 



Μαριάνθη Βάμβουρα