Ζώνουν οι φλόγες τη νύχτα και την αρωματίζουν με μυρωδιά καμένου ξύλου
που σπαρταρά στο αγκάλιασμα τους.
Σαν γεύση του
φθινόπωρου αυθεντική το φιλί , προκαλεί της καρδιάς τον χτύπο σε ρυθμό αργό μεσούσης
της νυκτός.
Κι είναι τα φώτα της πόλης που τρεμοπαίζουν στο βάθος για να θυμίσουν αμετανόητη ερωτική παλιννόστηση
που δικαιώνει επιλογές .
Σε βλέπω μπροστά μου να στέκεις στην αποβάθρα με τη χαρά της απαντοχής, τη λύπη του κατευόδιου.
Σε γεύομαι στο άρωμα του πρωινού καφέ αχάραγα σχεδόν … τότε που και οι σιωπές
είχαν ενδιαφέρον .
Και συνεχίζουν….
Γράφουν οι λέξεις για ανεξίτηλες του χρόνου στιγμές που αψήφησαν
χιλιομετρικές αποστάσεις και παραμένουν ακμαίες.
Αμετανόητα ακμαίες…
Μορφοποιούν οι λέξεις τους συλλογισμούς και σε αποθεώνουν .
Σκορπά η νύχτα μυρωδιές που κατακλύζουν τις αισθήσεις κι οι
σταθερές παραμένουν ακλόνητες στην κυρίαρχη παρούσα μορφή σου …