Λίγη δροσιά θαλασσινή, λίγη αρμύρα του γιαλού ή της μεγάλης θάλασσας, ας είναι από μένα αντίδωρο της τιμής των επισκέψεών σας.
Ας φυσήξει λοιπόν το αγέρι για να φέρει τα ψιθυρίσματα, τη δροσερή αύρα της θάλασσας, στα ταξιδέματα του νου και της καρδιάς μας.
Έτσι για να κατευοδώσουμε τον Ιούνη, τον πρώτο του Καλοκαιριού!
ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ
ΦΙΛΟΙ ΚΑΛΟΙ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ
Μαριάνθη
''Έφυγον κακόν, εύρον άμεινον"
Τρίτη Κυριακή του Ιούνη αύριο και το ημερολόγιο των παγκόσμιων ημερών σημειώνει πως η μέρα είναι αφιερωμένη στον πατέρα.
"Παγκόσμια Ημέρα του Πατέρα"
"Η Γιορτή του Πατέρα ξεκίνησε στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Στην Ουάσιγκτον του 1910, εορτάστηκε για πρώτη φορά η Ημέρα του Πατέρα στις 19 Ιουνίου. Την γιορτή εμπνεύστηκε η κυρία Σονόρα Ντοντ (Sonora Dodd) προς τιμή του πατέρα της Ουίλιαμ Σμαρτ (William Smart), ο οποίος εκείνη την ημέρα είχε γενέθλια. Ο κύριος Σμαρτ έχασε την γυναίκα του κατά την διάρκεια της γέννησης του έκτου παιδιού τους. Μόνος του μεγάλωσε τα έξη του παιδιά σε μια φάρμα στα ανατολικά της πολιτείας Ουάσιγκτον. Η κόρη του, θέλοντας να τον τιμήσει για όσα πρόσφερε στην οικογένεια του, ξεκίνησε αυτή την γιορτή η οποία χρόνο με το χρόνο άρχισε να εξαπλώνεται στις ΗΠΑ. Θερμός υποστηρικτής της ιδέας υπήρξε ο Αμερικανός πρόεδρος Κάλβιν Κούλιτζ (Calvin Coolidge). Ο πρόεδρος όμως που έμελε να υπογράψει το προεδρικό διάταγμα, βάσει του οποίου καθιερώθηκε η 3η Κυριακή του Ιουνίου ως Ημέρα του Πατέρα, ήταν ο Λίντον Τζόνσον (Lyndon Johnson) το 1966. Πολλές χώρες ακολούθησαν το παράδειγμα των Ηνωμένων Πολιτειών με εξαίρεση την Αυστραλία στην οποία η Ημέρα του Πατέρα εορτάζεται την πρώτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου." λένε οι πληροφορίες που αναφέρονται στην ξεχωριστή αυτή μέρα για να πουν "ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ" σε όλους τους πατέρες.
Μέρα τιμής λοιπόν, μέρα αναφοράς στον πατέρα! Στον ένα από τους δύο γονείς του καθενός που είναι πρόσωπο ξεχωριστό και μοναδικό. Στον έναν από τους δύο θεμελιωτές μιας οικογένειας. Στον πατέρα που ο ρόλος του φαίνεται να διαφοροποιείται στην εξέλιξη της κοινωνίας και να φτάνει στις μέρες μας να βρίσκει μια πιο συμμετοχική θέση στην ανατροφή των παιδιών.
Όπως και να΄χουν τα πράγματα, η σημασία του πατέρα είναι ιδιαίτερη. Το άκουσμα του ονόματός του φέρνει διαφορετικά πράγματα για τον καθένα στο νου και την ψυχή.
Εγώ χρωστώ ευγνωμοσύνη στο Θεό για τον πατέρα που μου όρισε. Έστω κι αν αυτή η ευλογημένη φυσική παρουσία του στη ζωή μου ήταν σύντομη και περιορισμένη. Είναι όμως παντοτινή στο νου και την καρδιά μου.
Παντοτινή για όλα όσα απλόχερα μου πρόσφερε. Για την στροργή του, το ενδιαφέρον του στις σπουδές μου, τη διακριτική αλλά και ουσιαστική του παρουσία στην εξέλιξη της ζωής μου, την όλη υποστήριξή και συνδρομή του, την απεριόριστη και πλουσιοπάροχη αγάπη του.
Στον πατέρα μου Γιώργο λοιπόν που τον θυμάμαι να υπολογίζει και να προσφέρει με αυταπάρνηση στον συνάνθρωπο, να αγαπά τον τόπο του, τις ρίζες του, την παράδοση, τον Θεό!
Που τον θυμάμαι να αφιερώνει τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο του για να συντάξει τα δημοσιεύματά του στον τοπικό τύπο, έτσι για να ξεκουραστεί όπως μου έλεγε,τον θυμάμαι χωμένο στις εφημερίδες και τα περιοδικά, να αγωνιά μήπως δε φτάσει η έντυπη ενημέρωση εγκαίρως στο Πλωμάρι, μήπως χρειαστεί κάποιος κάτι και δεν μπορεί να του το προσφέρει, που τον θυμάμαι να σκέφτεται όλους τους άλλους και ποτέ τον εαυτό του.
Αυτό βέβαια το θυμούνται κι άλλοι που με πλησιάζουν -όταν οι περιστάσεις το φέρουν- σα με συναντήσουν τα καλοκαίρια στο Πλωμάρι, για να μου πουν πως "Ο Γιώργος ήταν για όλους τους ανθρώπους'.
Σε αυτόν τον πατέρα λοιπόν που τόσο λίγο έζησα, που δεν μπορώ να του κρατήσω το χέρι, να κάτσω δίπλα του να κουβεντιάσω, αφιερώνω τούτες τις λίγες αράδες, τις ελάχιστες με ένα μεγάλο
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου
Κρατώ το χαμόγελό τους
Εκείνα, το βιβλίο που τους χάρισα ως αποχαιρετιστήριο ενθύμιο.
Γονάτισε πάλι η καρδιά μου...
Όπως κάθε Ιούνιο που αναγκάζομαι ν΄αποχωριστώ τους μαθητές μου.
Αλλού εκείνοι, αλλού εγώ!
Δε θα με πείραζε αν ήξερα πως το Σεπτέμβρη πάλι μαζί τους θα΄μουν. Μα τώρα είναι διαφορετικά. Αλλάζω Σχολείο. Δε θα έχω την ευκαιρία να συνεχίσω την τάξη μου. Θα μου λείψουν τα λαμπερά τους μάτια, το χαμόγελο, το φωτεινό τους πρόσωπο, τα αγκαλιάσματα. Η αγάπη τους θα μου λείψει.
Από τα ενθυμήματα αγάπης που μου έδωσαν
Ξέρω...θα κάνω καινούριες αγάπες από Σεπτέμβρη. Για άλλα παιδάκια θα χτυπήσει η καρδιά μου, όπως χρόνια τώρα. Μα κάθε χωρισμός πονάει! Στην εξέλιξη της ζωή μας ίσως συναντηθούμε με κάποια από αυτά. Θα΄ναι μεγάλα, θα΄χουν ανοίξει δρόμο στη ζωή, θα΄χουν χαράξει πορεία. Θα τα΄χω στο νου μου...Όπως και με τους προηγούμενους κάνω, τους πρώτους από τους μαθητές μου,κείνα τα χρόνια στη Μυτιλήνη.
Τους πρώτους από αυτούς, το Χάρη, τον Παναγιώτη, το Σάββα, που έχουν τελειώσει πια και τα μεταπτυχιακά τους αλλά και τον Πάτροκλο, την Ιωάννα, τη Μιχαέλα, τον Κωνσταντίνο, που έτυχε να περάσουν στη Θεσσαλονίκη και σπουδάζουν εδώ. Πώς μας έφερε η ζωή όλους εδώ! Σα να μας άρπαξε σε δυο χούφτες και μας μετέφερε στα βόρεια.
Έρχονται στα μάτια μου τα μικρά τρεμάμενα χέρια τους στην πρώτη και στη δευτέρα δημοτικού που αγωνίζονταν να χαράξουν πρώτες γραμμές, να κάνουν λόγο τις σκέψεις τους. Και γω...να τους κάνω στενό μαρκάρισμα να τελειώσουν τις εργασίες τους πριν φύγουν για το σπίτι.
Και τώρα άλλος στο Πολυτεχνείο, άλλος στην Ιατρική και στο Πανεπιστήμιο σε εξαιρετικές σχολές, λεβέντες , που με αναγνωρίζουν μέσα στο πλήθος πότε στην Αριστοτέλους και πότε στην Τσιμισκή καθώς περπατώ,με πλησιάζουν και με φωνάζουν.
Έτσι θα γίνει και με τους φετινούς μαθητές μου που μόλις παρέδωσα στο γλέντι του καλοκαιριού. Και κάθε φορά που παίρνω μια τάξη με μικρά παιδιά μόλις οκτώ- εννιά χρόνων και τα βλέπω να θεριεύουν στην εξέλιξη της χρονιάς, να γιγαντώνονται μπροστά στα μάτια μου, λέω: "Το κέρδισα το στοίχημα"
Λεπτομέρεια από γωνιά της τάξης
Και μου΄ρχονται στο νου οι στίχοι που μου΄πε η συνάδελφος της Μουσικής Μαργαρίτα όταν κουβεντιάζαμε για το τέλος της χρονιάς:
"Το βαλς δεν τελειώνει ποτέ, ας περνούν εποχές, ποτέ στις ψυχές δεν τελειώνει ποτέ!!"
Καλό καλοκαίρι!!
Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου
Έχουν οι λέξεις σεργιάνια στους ουρανούς , ρεμβασμούς κάτω από το χλωμό φως του φεγγαριού νύχτες καλοκαιριού, χαϊδέματα δροσιάς τις πρώτες ώρες μετά τα μεσάνυχτα από το απαλό αεράκι, αίσθηση γλυκών στιγμών του θέρους έχουν πια οι λέξεις και έρχονται παρέα των καλοκαιρινών στοχασμών μας βραδιές του Ιούνη. 
Είναι το φεγγάρι που δε διστάζει να σου κλείσει προκλητικά το μάτι ακόμα και μεσ΄απ΄το ανοιχτό παράθυρο , που σου φέρνει στο νου τα σιγοψιθυρίσματα δίπλα στη θάλασσα καλής παρέας, του παντοτινού έρωτα, που αλητεύει μαζί σου μέχρι το ξημέρωμα νύχτας καλοκαιριού σε τρυφερή αγκαλιά και σου αφήνει την αίσθηση από γεύση βανίλιας παγωτού.Είναι το φεγγάρι του πρώτου μήνα του καλοκαιριού που θρυμματίζεται στην αγκαλιά της θάλασσας κι αφήνεται στον πιο ξέφρενο χορό, που απλώνεται σα μετάξι στην ψιλή άμμο αγκαλιασμένο με τη νυχτερινή σιγαλιά.
Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου
Μέρα χαράς, μέρα πληρότητας η σημερινή αφού υποδεχτήκαμε στην τάξη ,στο σχολείο μας ,το 2ο Δημοτικό Αμπελοκήπων στη Θεσσαλονίκη, τη συγγραφέα παιδικής λογοτεχνίας Εύα Ιεροπούλου.
Τα μάτια των μικρών αναγνωστών, μαθητές της δευτέρας δημοτικού, άστραψαν, φωτίστηκαν σαν αντίκρισαν την αγαπημένη τους συγγραφέα. Είδαν πια να πραγματώνεται ένας στόχος, μια προσδοκία που είχαν μέσα τους από την αρχή της χρονιάς.
Λεπτομέρεια από έκθεση εργασιών.
Μια συγγραφέας στο Σχολείο! Στην τάξη! Ανάμεσά μας, ανάμεσά τους, να τους μιλά, να τους ακούει, να τους χαμογελά!!
Μετά το καλωσόρισμα η κουβέντα, η ανταλλαγή σκέψεων, οι ερωτήσεις που της έκαναν παίρνοντας σοβαρά το ρόλο του δημοσιογράφου δεν είχαν σταματημό.
Από τη γωνιά με τις εργασίες των μαθητών.
Της είπαν πως μέχρι σήμερα έχουμε διαβάσει και δουλέψει στην τάξη έξι λογοτεχνικά βιβλία στα πλαίσια της ευέλικτης ζώνης. Της μίλησαν για τα δικά της, για τους ήρωες τον Άλκη, τη Συννεφούλα, από το βιβλίο της "Ένα παιδί παίζει με τα σύννεφα" αλλά και για τον Πανούλη που όλο σκανταλιές κάνει αλλά ποτέ δε φταίει εκείνος αφού λέει πως φταίει "Ο άλλος μου εαυτός'', ο ζωηρούλης και ατακτούλης, της παρουσίασαν και της πρόσφεραν τις εργασίες τους.
Τους κέρδισε το ζεστό της χαμόγελο, ο άνετος και γλυκός της λόγος, η αμεσότητα της επικοινωνίας. Μας κέρδισε η σεμνότητά της.
Τους μίλησε για τις δυο μεγάλες αγάπες της, το γράψιμο και τη μουσική. Λέξεις, ήχοι, εικόνες, χρώματα πλημμύρισαν το χώρο σαν σε πανηγύρι, σαν σε μεγάλο γιορτάσι. Το γιορτάσι του βιβλίου, της δημιουργικής ανάγνωσης.
Η Εύα Ιεροπούλου κουβεντιάζει με τους μαθητές.
Όταν δεν ήταν πια κοντά μας μου εμπιστεύτηκαν πως άξιζε η λαχτάρα να την περιμένουν, άξιζε το καρδιοχτύπι και η προετοιμασία.
Μια φωτογραφία για τη χαρά της αντάμωσης.
Προτού φύγει όμως, έτσι όπως την ακολουθούσαν οι μαθητές προς την έξοδο σφυχταγκαλιάζοντάς την τόσο που κόντευαν να τη ρίξουν κάτω, πήραν υπόσχεση για ένα αντάμωμα και του χρόνου!
Σίγουρα οι φωτογραφίες δεν μπορούν να μεταφέρουν τον παλμό των όσων ζήσαμε με τη συγγραφέα ανάμεσά μας. Μένουν σαν εικόνες ανάμνησης με όλα όσα έκαναν το νου και την ψυχή να λάμψει από την καλή αντάμωση.
Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου
