Στου Χειμώνα το χρώμα...

 

Με μια διάθεση σαν  σε ευθεία γραμμή, εναρμονισμένη με το ομιχλώδες γκριζολευκό που κυριαρχεί από το πρωί στο τοπίο, τελευταία μέρα του μήνα είπα να κάνω τον αποχαιρετισμό στο Χειμώνα με κάποιες από τις εικόνες του. Έτσι όπως τον είχα δεσμεύσει στις διάφορες εκφράσεις και στιγμές του σε όλη του τη διάρκεια.  

 Στο μέσον της ημέρας...

Ο ήλιος!! Κυρίαρχος!  Δότης του φωτός, της λευκής λάμψης, του σύμπαντος κόσμου...

Κι ύστερα, στα βασιλέματά του, έδωσε το χρώμα της ζεστασιάς, το πάθος της φωτιάς. Περίτεχνος σκηνοθέτης...

Στο ροζμώβ, χάλκινο και πορφυρό ντύθηκε ο ουρανός !

Ήλιος κραταιός.

                                           
                 Μια έκρηξη ηφαιστείου η αντανάκλαση του φωτός.

 

Για να έρθει κάποιες στιγμές στο τέλος η γαληνεμένη εικόνα σαν πίνακας ζωγραφικής. 

 

                           Σε τόνους απαλούς, εξαγνισμένους.

 Όλες τις παραπάνω εικόνες τις έχω δεσμεύσει από το σπίτι μου. Μόνο την τελευταία από μια βόλτα στην παραλιακή.

                                                          Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου 

Αποκριές!!!

Με τη μυρωδιά της τσίκνας, την ανάγκη της διασκέδασης των καταστάσεων, τις μάσκες που άλλοι τις φορούν όλο το χρόνο, το χορό της σερπαντίνας και του κομφετί, μάς χτυπά το Καρναβάλι την πόρτα.
 Είναι οι μέρες της τρελής Αποκριάς, του ξέφρενου γλεντιού που όλα τα δικαιολογεί και...καλά κάνει!!!
 Σας εύχομαι να γιορτάσετε και να ξεφαντώσετε, να σας αποπλανήσει το τραγούδι, ο χορός , το γέλιο κι η χαρά. Αυτά να είναι οι καβαλιέροι και οι ντάμες σας!!

ΚΑΛΗ ΑΠΟΚΡΙΑ   

                                                                 Μαριάνθη 

Βροχή...

 Κι... έπεφτε η βροχή...

καθαρή σταγόνα τυλιγμένη στην ψύχρα 

σε ρυθμό αργό ακουμπούσε την ψυχή ν΄αλαφρύνει

 Κι... έπεφτε η βροχή...

διάφεγγη, λυτρωτική και φρέσκια

έπεφτε η βροχή κι...ένιωθε σταγόνα της. 

                                                                                    Μαριάνθη 

 

Κική Δημουλά

ΚΟΝΙΑΚ ΜΗΔΕΝ ΑΣΤΕΡΩΝ

Χαμένα πάνε εντελώς τα λόγια των δακρύων.

Όταν μιλάει η αταξία η τάξη σωπαίνει

-έχει μεγάλη πείρα ο χαμός.

Τώρα πρέπει να σταθούμε στο πλευρὸ 

του ανώφελου.

Σιγὰ σιγὰ να ξαναβρει το λέγειν της η μνήμη

να δίνει ωραίες συμβουλὲς μακροζωϊας

σε ό,τι έχει πεθάνει.

Ας σταθούμε στο πλευρὸ ετούτης της μικρής 

Φωτογραφίας

που είναι ακόμα στον ανθὸ του μέλλοντός της:

νέοι ανώφελα λιγάκι αγκαλιασμένοι

ενώπιον ανωνύμως ευθυμούσης παραλίας.

Ναύπλιο Εύβοια Σκόπελος;

Θα πεις

και πού δεν ήταν τότε θάλασσα.

(απὸ τα Ποιήματα, Ίκαρος 1998)

ΓΗ ΤΩΝ ΑΠΟΥΣΙΩΝ

Τώρα θα κοιτάζεις μία θάλασσα.

Η διάθεση να σε εντοπίσω

στη συστρεφόμενη εντός μου γη των απουσιών

έτσι σε βρίσκει:

πικρὴ παραθαλάσσια αοριστία.

Εκεί δεν έχει ακόμα νυχτώσει

κι ας νύχτωσε τόσο εδώ

των τόπων οι κρίσιμες ώρες

σπάνια συμπίπτουν.

Κάτι σαν φως και ούτε φως,

η ώρα του εαυτού σου έχει πέσει.

Χορεύουν φύκια

κάτω απ᾿ το τζάμι του νερού.

Τα ρηχά, έχουν κι αυτὰ

τα βάσανά τους και τα γλέντια τους.

(...)

Η τερατώδης του πελάγους δυνατότητα,

η κίνηση του πλάτους,

φθάνει στα πόδια σου αφρός,

ψευτοεραστὴς στα πρώτα βότσαλα.

Τους σκάει ένα φιλὶ και ξεμεθάει.

ΠΕΡΑΣΑ

Περπατώ και νυχτώνει.

Αποφασίζω και νυχτώνει.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη.

Υπήρξα περίεργη και μελετηρή.

Ξέρω απ᾿ όλα. Λίγο απ᾿ όλα.

Τα ονόματα των λουλουδιών όταν μαραίνονται,

πότε πρασινίζουν οι λέξεις και πότε κρυώνουμε.

Πόσο εύκολα γυρίζει η κλειδαριὰ των αισθημάτων

μ᾿ ένα οποιοδήποτε κλειδὶ της λησμονιάς.

Όχι δεν είμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες με βροχή,

εντάθηκα πίσω απ᾿ αυτὸ

το συρματόπλεγμα το υδάτινο

υπομονετικὰ κι απαρατήρητα,

όπως ο πόνος των δέντρων

όταν το ύστατο φύλλο τους φεύγει

κι όπως ο φόβος των γενναίων.

Όχι, δεν είμαι λυπημένη....

Ανακοινώθηκαν από τη Διεύθυνση Γραμμάτων της Γενικής Διεύθυνσης Σύγχρονου Πολιτισμού του υπουργείου Πολιτισμού τα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας 2010, που αφορούν στις εκδόσεις έτους 2009.
 Το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας απονέμεται στην Κική Δημουλά για το σύνολο του έργου της .
Ένα ελάχιστο, μικρό, παραμικρό αφιέρωμα στη σύγχρονη ποιήτρια Κική Δημουλά και για τούτη τη βράβευση.
Μια αναφορά στην Ποιήτρια που ο λόγος της γίνεται δρόμος για να διαβούν οι σκέψεις μου.
Που μου αρέσει να "τη διαβάζω" , να την ακούω όταν μιλά... 

Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου 

Ο έρωτας ,
όνομα ουσιαστικόν ,
πολύ ουσιαστικόν ,
ενικού αριθμού ,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού ,
γένους ανυπεράσπιστου .
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες .

                                              Κική Δημουλά (Ο πληθυντικός αριθμός)

Χαρά Θεού!!

 Ημέρα του Κυρίου η χθεσινή, Κυριακή και ο Θεός χαιρόταν!!
Χαιρόταν και χάριζε τον ήλιο του απλόχερα αναδεικνύοντας τη φύση σε μια γλυκιά και φιλόξενη οικοδέσποινα. Στο βάθος η Θεσσαλονίκη " απλώνει την ποδιά της" στα γαληνεμένα νερά.

 Σιωπηλή μορφή σεβάσμιας γυναίκας ατενίζει τη θάλασσα κουβεντιάζει μαζί της και πιθανόν αναπολεί...

Ασυγκράτητα απολαμβάνει ο άνθρωπος τα δώρα του Θεού , μια Κυριακή του Χειμώνα  γαληνεμένη, φωτεινή. Ο ήλιος παραγκώνισε τη  μοναξιά της κακοκαιρίας των προηγούμενων ημερών και γέμισαν με την ανθρώπινη παρουσία τα τραπεζοκαθίσματα πάνω στην αμμουδιά των Νέων Επιβατών.

 

Η πιτσιρικαρία τολμά και αναδιπλώνει τα παντελονάκια για να βραχεί στη θάλασσα Φλεβάρη μήνα.

" εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού ότι ου σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας και ο πατήρ υμών ο ουράνιος τρέφει αυτά ουχ υμείς μάλλον διαφέρετε αυτών.. (κατά ΜΑΤΘΑΙΟΝ 6 :26)

 Κι ύστερα, στο δείλι, έγειρε ο ουρανός κατά τη θάλασσα που έγινε κατακόκκινη απ΄την ντροπή της. Τον καλοδέχτηκε με φλογερή αγκαλιά

 

και ρόδισε ο ορίζοντας απ΄το αντάμωμα με πινελιές γαλάζιου μέχρι τον αποχαιρετισμό.

Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου 

"Ο Ελύτης ήταν ένας τεμπέλης και ο Σολωμός μπάσταρδος!!!"

Ναι!!Ακριβώς έτσι όπως διαβάζετε στον τίτλο αυτής της ανάρτησης , έγραψε η Χάρης Ποντίδα στην εφημερίδα "Τα Νέα"(2/02/2011), στο ρεπορτάζ της για την βραδιά ποίησης που έγινε με καλεσμένο τον ποιητή Ντίνο Χριστιανόπουλο τη Δευτέρα στην Αθήνα.
Κατά το ρεπορτάζ τάδε έφη ο Θεσσαλονικιός ποιητής Χριστιανόπουλος που κατέβηκε στην Αθήνα και μίλησε για όλους και για όλα σε μια κατάμεστη αίθουσα από προσωπικότητες και μεικτό ηλικιακά ακροατήριο όπως αναφέρει η δημοσιογράφος.
Το διάβασα, το ξαναδιάβασα όλο το ρεπορτάζ για να το καλοκαταλάβω και απογοητέυτηκα.
Και αυτό γιατί θεωρούσα -τώρα αρχίζω να αναθεωρώ πλέον-πως η συγκεκριμένη εφημερίδα είναι "σοβαρή". Τη διαβάζω από τα παιδικά μου χρόνια,χωρίς υπερβολή, αφού την έφερνε ο πατέρας μου στο σπίτι και καθώς την κράταγε ανοιχτή εγώ κοίταζα το πρωτοσέλιδο και διάβαζα τον τίτλο που είχε μεγάλα γράμματα προς εξάσκηση της μάθησης της ανάγνωσης στα πρώτα χρόνια του Σχολείου.
Δε θα σταθώ τόσο στο περιεχόμενο των λόγων του Ντίνου Χριστιανόπουλου. 
Ο καθένας έχει κοντά το στόμα του και λέει αυτό που θέλει. Αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση θεωρώ πως δεν είναι φρόνιμο να εκφράζεται κανείς δημοσίως και μάλιστα απαξιωτικά για άτομα που δεν είναι παρόντα και πολύ περισσότερο εν ζωή και ως εκ τούτου δεν μπορούν να δώσουν απάντηση. 
Θα σταθώ όμως στο δημοσίευμα που μάλιστα ήταν και στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας με τον τίτλο: 
Χριστιανόπουλος
"Ο Ελύτης ήταν ένας τεμπέλης"
με τις φωτογραφίες των δύο ποιητών. 
Στο αναλυτικότερο ρεπορτάζ διαβάσαμε και για τον Σολωμό το μεγάλο νέο όσοι δεν το ξέραμε!!!
"Ήταν μπάσταρδος!!"

Προφανώς ο Χριστιανόπουλος διαχωρίζει και αξιολογεί τους ανθρώπους με το αν έχουν "χαρτί αναγνώρισης γονεϊκής".
Δεν είναι κρυφό πως ο Εθνικός ποιητής Διονύσιος Σολωμός υπήρξε παιδί του κόντε Νικόλαου Σολωμού  και της υπηρέτριάς του, Αγγελικής Νίκλη και πως το ζευγάρι παντρεύτηκε μόλις την προπαραμονή του θανάτου του Σολωμού  (27 Φεβρουαρίου 1807) και τα παιδιά τους απέκτησαν τα δικαιώματα των νόμιμων τέκνων.
Απ΄αυτό όμως εξαρτάται η αξία του ανθρώπου; Ποτέ μου δεν κατάλαβα την έννοια του "μπάσταρδος"όταν πρόκειται για παιδιά καθότι θεωρώ πως όλοι έχουμε βιολογικούς γονείς οπότε και εκεί τελειώνουν όλα. Τώρα τι λέει η γραφειοκρατία είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο.
Πιστεύω πως όλοι άνθρωποι του Θεού είμαστε.
Όλα λοιπόν αυτά τα λόγια του Ντίνου Χριστιανόπουλου -ο οποίος θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους και αξιολογότερους σύγχρονους εν ζωή ποιητές-η δημοσιογράφος τα θεώρησε άξια να τα δημοσιεύσει σα να έβγαλε είδηση-λαβράκι που λένε στη γλώσσα τους.
"Είναι ένας άνθρωπος που του αρέσει να τσιγκλάει το κοινό...επιτίθεται ανοικτά στις αδιαπραγμάτευτες αλήθειες του χώρου του. Εκεί είναι που δεν πιάνεται με τίποτα "σχολιάζει η δημοσιογράφος για τον Χριστιανόπουλο.
Κάνω αυτή την αναφορά γιατί δεν χωράει ο νους μου αυτό το ρεπορτάζ.
Τι έρχεται να κάνει; Ο Χριστιανόπουλος είπε ό,τι είπε!!
Το πρωτοσέλιδο τι χρειάζεται;

Δε θα γίνω υπερασπιτής ούτε του Ελύτη ούτε και του Σολωμού.
Σκέφτομαι όμως πως ο ένας είναι Νομπελίστας, έχουν κι έχουν γραφτεί γιαυτόν τιμητικές σελίδες αφού πρώτος δόξασε τη χώρα με το έργο του και ύστερα εκείνη του προσέφερε το όποιο αντίδωρο, ο άλλος έγραψε τον Εθνικό ύμνο, αξιοποίησε την προγενέστερη ποιητική παράδοση, άνοιξε το δρόμο για τη δημοτική γλώσσα στη λογοτεχνία, άφησε έργο εις τους αιώνας των αιώνων. Σκέφτομαι πως η φετινή χρονιά είναι αφιερωμένη στον Οδυσσέα Ελύτη από το ΕΚΕΒΙ τιμητικά για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου Έλληνα ποιητή, του ποιητή του Αιγαίου!! Σκέφτομαι το Άξιον Εστί!!!
Και έρχεται ένας καθόλα αξιόλογος σύγχρονος και σεβαστός από πολλούς ποιητής να πει κάποια αρνητικά γιαυτούς ώστε να τα δούμε στο αποκορύφωμα δημοσιευμένα από μία εφημερίδα που θέλει να λέγεται σοβαρή και πως προάγει πολιτισμό καθότι του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη με όλο το βάρος των λέξεων( Μέγαρο Μουσικής κ.τ.λ)
Μήπως η δημοσιογράφος αγνοεί πως κάθε άνθρωπος έχει τα αδύνατα σημεία του και τρομάζει δήθεν σε δηλώσεις σαν κι αυτή τόσο ώστε να την κάνει πρωτοσέλιδο για να μας διαφωτίσει;
Μήπως έχουμε λίγο ξεφύγει;
Να το πω κι όπως το λέμε στον τόπο μου:
"ή στραβός ειν΄ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε..."

Συγχωρέστε μου την πολυλογία αλλά ήθελα να μοιραστώ μαζί σας όσα από χτες διαλογίζομαι και δεν τα χωρά ο νους μου ως λόγια και έργα...


Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου