Από ξύλο και μέταλλο...

 Είναι κάποια δειλινά που τα βήματά μου με οδηγούν στα πλακόστρωτα, στους δρόμους και τα σοκάκια του Πλωμαριού έτσι δίχως λόγο. Μου λείπει τόσο ο τόπος μου που σα βρίσκομαι κει τα καλοκαίρια, παίρνω τους δρόμους για να περπατήσω και να ανασάνω τον αέρα του , να γεμίσει η ματιά μου, να χορτάσει η ψυχή μου. Περιπλανιέμαι και παρατηρώ. Θυμάμαι, συγκρίνω, πάω το νου μου στα παιδικά μου χρόνια, στις τότε εικόνες. Συνήθως μόνη για να΄μαι απερίσπαστη, βυθισμένη στις σκέψεις μου. 

Έτσι και φέτος! Το ίδιο έκανα, μόνο που είπα να σταθώ να τα φωτογραφίσω, να τα δεσμεύσω στο χρόνο. Σε κάποια από αυτά τα περπατήματα είχα και συντροφιά το γιο μου Παναγιώτη, που τον κρατούσα από το χέρι και  περπατούσαμε στις γειτονιές του Πλωμαριού  για να γνωρίζει τον τόπο και την ιστορία του.

Μακάρι να μπορούσα να μοιραστώ μαζί σας όλες τις εικόνες! Είναι πολλές και θα κουράσουν. Διάλεξα όμως μερικές και σας τις χαρίζω. 

...Και να σε υποδέχεται άρωμα του γιασεμιού και χρώμα βουκαμβίλιας που στέκει αρχόντισσα κυρά στην πόρτα σου!

Λεπτομέρεια σκαλίσματος από την πιο πάνω υπεραιωνόβια  πόρτα. 

Κυρία είσοδος αρχοντικού-μνημείου. Στέκει από επί τουρκοκρατίας σύμφωνα με τα λόγια της οικοδέσποινας κυράς που με παραπονο μιλά για την ασχετοσύνη που΄χαν τα μαστόρια και χρωμάτισαν το πέταλο της τύχης στα πάνω αριστερά της πόρτας. Ευτυχώς γλίτωσαν το ρόπτρο και το υποστηρικτικό χερούλι. Ρόπτρο , χέρι με δακτυλίδι.

Σκόνη, το χάδι του χρόνου στη σφαλιστή πόρτα αφού δεν τη διαβαίνει ανθρώπου πόδι.

Λεπτομέρεια πλαϊνής εισόδου οικίας που περνά τα εκατό χρόνια στον Αρχοντομαχαλά.

      Έτσι ονόμαζαν οι Πλωμαρίτες την περιοχή γύρω από τον Μητροπολιτικό ναό του Αγίου Νικολάου όταν στα 1843 μετοίκησαν από το Μεγαλοχώρι στον Ποταμό και σημερινό Πλωμάρι.

Το κέντημα από μέταλλο και ξύλο συνεχίζεται....Κύρια είσοδος οικίας κεντρικά του Πλωμαριού σε χρώμα που ξεκουράζει το βλέμμα. 

  

Στεφάνι τα φύλλα της πορτοκαλιάς ρίχνουν το άρωμα και τη δροσιά τους. Στέκει και μία φάλκα στη θήκη που προνοητικά έκαναν οι παλαιοί ιδιοκτήτες για τον κίνδυνο της πλημμύρας.

Μπορεί και να περνά τα εκατόν πενήντα χρόνια τούτη η σκαλιστή πόρτα κατά πως λένε όσοι γνωρίζουν την περιοχή. 

Στέκει ανέγγιχτη στο χρόνο και φροντισμένη.

Λεπτομέρεια στο πάνω μέρος της εισόδου. 

  

Κάθε πόρτα και μια ιστορία. Μαρτυρία από έργα και ημέρες αλλοτινών ανθρώπων, μιας κοινωνίας ακμάζουσας και δραστήριας με το μεράκι της καλλιτεχνίας, με άρωμα Μικρασίας. Στα νότια της Λέσβου, στη θάλασσα του Αιγαίου, στο ιστορικό και ναυτικό Πλωμάρι.

                                                 Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου 

Πανσέληνος είναι και περνά...

"Πασιφαής" η σελήνη απόψε...Πανσέληνος!!

 Δίσκος στη  λάμψη του γάργαρου νερού καθώς σκορπά την ασημόσκονή του και μονοπάτια χαράζει στη θάλασσα.

Μυστικά από τα φύλλα της καρδιάς διαβάζει κι ακούει σιγοψιθυρίσματα από αγκαλιές .
Φαντάζει εύθραστη,λεπτή, του φθινοπώρου θαμπή πανσέληνος μα πάντα ερωτική.
Τυλιγμένη με το σάλι της δροσιάς από μεταξωτή κλωστή που το υφάνανε νεράιδες σεργιανίζει στον ουρανό.
Έχει τα κέφια της και του κάνει τσαχπινιές .Τον ξεγελά καμιά φορά και γίνεται πλάνα κυρά.
 Μεθά στη γεύση του λευκού κρασιού, στο άρωμα μοσχάτου σταφυλιού την ώρα της νυχτερινής ρέμβης.

Για λίγες μέρες θα συνεχίζει να σκορπά τη λάμψη της ακόμα.

Είναι η πρώτη του φθινοπώρου πανσέληνος, πώς να της αντισταθείς και να μη γράψεις δυο λόγια; 

Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου 

Στο φλερτ του Φθινοπώρου!

Βατερά

Την κυρά του καλοκαιριού αντάμωσε το φθινόπωρο στην ακροθαλασσιά κι είπε να τη φλερτάρει με ένα του σφύριγμα. Κείνη ρίγησε σαν την έκλωσε με το ψυχρό του αγέρι κι άφησε το κύμα να ξεθυμάνει πάνω στην άμμο που συλλογιέται τη μοναξιά της στα ίχνη ποδιών που πέρασαν κι αναπολεί το θέρος.

                                               

 Για παιδιών το πέρασμα μιλούν η πλαστική τσουγκράνα με το φτυαράκι που έχτισαν αμμόπυργους και θησαυρούς της θάλασσας βρήκαν και μάζεψαν κάτω απ΄τα βότσαλα.

Νυφίδα -Πολυχνίτος

Την ώρα του δειλινού μένουν δίχως ανθρώπου συντροφιά οι αναπαυτικές καρέκλες υπομένοντας αμίλητα τη μοναξιά τους. Τους λείπει η γεύση του παγωτού, η δροσιά του φρέσκου χυμού μα και η απόλαυση του παγωμένου καφέ.

Μπορεί και να ηρεμεί ο κόσμος γύρω τους απ΄τη βουή του καλοκαιριού. 

Αγ. Βαρβάρα-Πλωμάρι

 Ερωτοτροπεί ο ήλιος την ώρα που πάει να γύρει με τη θάλασσα στα λαμπυρίσματά της. Σκιές γίνονται και χάνοται στο βάθος τα καράβια , σκιές τα βράχια κι οι θερινές κατοικίες.Το τοπίο ηρεμεί. Μπορεί και άθελά του. Ησυχάζει όμως απ΄τη βοή του κόσμου, το πέρασμα του γρήγορου σκάφους, το ανασκάλεμα του βότσαλου, της άμμου...

Μένει μόνο του πια το τοπίο, έτοιμο να καρτερά της φύσης τα στοιχειά που κουβαλά ο χρόνος. Να δει τη θάλασσα που θα αγριεύει για να σκεπάσει τα βράχια και να ξεθυμάνει στη στεριά για να ξεβράσει φύκια,να ακούσει το μουγκρητό της,  να δει την άμμο να τραβιέται από τη λύσσα της θάλασσαςκαι το φύσημα του αέρα...

Μένει μόνο του το τοπίο...έτσι όπως το ζωγράφισε ο πλάστης και τ΄απόθεσε στο σύμπαν ως μεγαλούργημα. 

Εκεί θα μένει, εκεί θα στέκει πιστό στην υπόσχεση μελλοντικού ανταμώματος. 

Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου 

Στο παιχνίδι λοιπόν!!

Αυτή η ανάρτηση είναι λιγάκι έκτακτη και ξεχωριστή θα έλεγα. 
Γίνεται μετά από πρόσκληση της φίλης Εριφύλης με τις δημιουργικές της ανησυχίες.
Αναφέρεται στην Αγάπη και ζητά να γράψω δέκα πράγματα που αγαπώ.
Το ένιωσα σαν πρόσκληση μα πιο πολύ σαν πρόκληση. 
Να κάνει λόγο κανείς ό,τι αγαπά; Να διαβάσει τα φύλλα της καρδιάς του ανοιχτά; 
Ας είναι. Δε θα της χαλάσω χατίρι γιατί το θεωρώ τιμητικό να με συμπεριλάβει. 

 Αρχίζω λοιπόν...

1ον.  Μεγάλη αγάπη έχω να κοιτώ αμίλητη το πέλαγος.

2ον. Να ακούω βυζαντινή μουσική αλλά και  jazz διαβάζοντας.

3ον. Να οδηγώ σε ανοιχτό δρόμο. Νιώθω σα να φεύγουν όλες οι σκέψεις απ΄το μυαλό μου.

4ον. Να περπατώ στους δρόμους των χωριών και να πιάνω κουβέντα με τα γεροντάκια που κάθονται στο κατώφλι του σπιτιού τους για να μαθαίνω για τα χρόνια τα αλλοτινά.

5ον. Να ανασκαλεύω παλιά βιβλία και φωτογραφίες στο σπίτι μου στο Πλωμάρι.

6ον. Να γράφω , να κρατώ μολύβι και χαρτί.

7ον. Να φυλλομετρώ εφημερίδα και να νιώθω τη μυρωδιά της.

8ον. Να μαγειρεύω ή να φτιάχνω γλυκά και να πειραματίζομαι ακόμη.

9ον. Αγαπώ το καθαρό λόγο και την καθαρή ματιά.

10ον. Κι άλλα πολλά πολύτιμα που τα κρατώ μες στην καρδιά μου.

Την καρδιά μου προσπάθησα να διαβάσω και να την εκθέσω στο κάλεσμα. Έτσι απλά.
Τώρα όμως θα δώσω τη σκυτάλη σε δέκα ακόμη φίλους: (Για να μη ξεχωρίσω κανέναν ακολουθώ σειρά αλφαβητική)

Αστοριανή

Γιώτα Φώτου

Κούκος  

Μαϊστρα 

Μηθυμναίος 

Πύλαρος 

Σοφία Βοικου - "ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΗΜΑΔΙ" 

Ψιχαλίζει  

Dyosmaraki

Mar9659

Δε θέλω να βιαστεί ο καλός μας φίλος Στράτος-Μηθυμναίος  και να σκεφτεί πως τον αναφέρω παραβλέποντας πως κρατεί ολιγόμηνη σιωπή. Επίτηδες το κάνω. Να το δει θέλω ως λαβή για να ξαναμπεί "στο χορό".

                                                      Αυτά ...με την Αγάπη μου!!  
                                                                  

                                                                                                        Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου 

Aποχαιρετισμός !!

Απ΄τις ανατολές με φόντο τα μικρασιατικά παράλια.

Αποχαιρετισμός λοιπόν στο καλοκαίρι που΄χε το παιχνίδισμα στη δροσιά του γιαλού, τη γεύση του καρπουζιού, το άρωμα του ούζου, τη θέρμη της αντάμωσης προσώπων αγαπημένων, το χρώμα της θάλασσας, αυτό της απεραντοσύνης του Αιγαίου.

Το πρώτο  αντίκρισμα  της ημέρας

Δυο μήνες βρέθηκα στο Πλωμάρι, μα σαν ήρθε η μέρα της επιστροφής σα δυο μέρες μου φάνηκαν. Το ξέρω, ακούγεται προκλητικό, μα έτσι ένιωσα. Δε μου φτασε ο καιρός...
Περάσαμε καλά, σμίξαμε συγγενείς και φίλοι από παντού. Ελλάδα, Αμερική, Αφρική και Αυστραλία ,χωρίς υπερβολή. Και μετά σκορπίσαμε πάλι με την υπόσχεση του χρόνου να ξανανταμώσουμε. 

Ο βράχος στη Μελίντα. Καθημερινά εκεί!

Στα νερά της Μελίντας το λίκνο της βάρκας....

Κόλλησε η αρμύρα στο πετσί μας, νιώσαμε τη μοσχοβολιά του λιβανιού στα πανηγύρια, γέμισαν ήχους μουσικούς τ΄αυτιά μας, γέλασε το χείλι μας ξένοιαστα.
Κι η πιο μεγάλη χαρά αυτή της βάπτισης της μικρής Ρηνούλας, της κορούλας μας.
"Βαπτίστηκε η δούλη του Θεού Ειρήνη-Μαρία" για τη γιαγιά και για την Παναγία.
Έτσι κύλησαν οι μέρες, έτσι " πέταξε" ο καιρός και ήρθε η επιστροφή.
Τι να πει και τι να χωρέσει κανείς σε μια ανάρτηση. Ας είναι τούτη ένα ελάχιστο δείγμα κατά πρώτον.

Τα ηλιοβασιλέματα

Αρχίζει να ανεβαίνει το φεγγάρι. 

Αποχαιρετισμός λοιπόν στο καλοκαίρι και καλωσόρισμα στο φθινόπωρο που ήδη μας χτύπησε την πόρτα τουλάχιστον εδώ στα βόρεια.

Από τα δειλινά...

Όταν ριγά η θάλασσα. 

                             Καλώς σας βρίσκω όλους!!

Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου