Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2012

"ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ" στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης.


Το κορυφαίο ποιητικό έργο του Οδυσσέα Ελύτη που έχει μελοποιήσει ο Μίκης Θεοδωράκης επέλεξε η Ιερά Μητρόπολη Θεσσαλονίκης να παρουσιάσει στα πλαίσια της επετείου του εορτασμού των εκατό χρόνων από την απελευθέρωση της πόλης από τον τουρκικό ζυγό.
Η εκδήλωση έγινε τη Δευτέρα στις 29 του μήνα, στην κεντρική αίθουσα του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης .


Μετά από τις εναρκτήριες προσφωνήσεις , της παρουσίασης του έργου προηγήθηκε μαγνητοσκοπημένο μήνυμα του εθνικού μας συνθέτη Μίκη Θεοδωράκη που χαιρέτιζε την εκδήλωση.
Το σκηνικό της συναυλίας συνέθεσαν σε μια εκπληκτικά εναρμονισμένη παρουσία : 
Η  Χορωδία Νέων και η Παιδική Χορωδία " Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος" υπό τη διδασκαλία του Χρυσόστομου Σταμούλη και της Ιωσηφίνας Κατωφλίδου.
Η Orchestra Mobile -που δημιούργησαν οι Θεόδωρος Ορφανίδης και Σόνια Θεοδωρίδου- υπό τη διεύθυνση του Θεόδωρου Ορφανίδη.
Ο λαϊκός τραγουδιστής Γεράσιμος Ανδρεάτος και ο βαρύτονος Κώστας Ραφαηλίδης.
Ο ηθοποιός Τάσος Νούσιας υπήρξε συγκλονιστικός στις αφηγήσεις του. "Ζωντάνεψε" την "Πορεία προς το Μέτωπο" , ενστάλαξε τον παλμό και τη δραματικότητα του έργου καθηλώνοντας τους παριστάμενους στο σύνολό τους. 
Η απόδοση όλων των μερών του έργου από τις Χορωδίες και τους τραγουδιστές ενέπνευσε πλήθος αισθημάτων που μαζί με τη συμμετοχή της Ορχήστρας Mobile προσέφεραν πληρότητα αισθητικής απόλαυσης και κορύφωση ψυχικής ανάτασης στο κοινό .


Με το πέρας της συναυλίας ο Αρχιερ. Επίτροπος, Αρχιμανδρίτης π. Δαβίδ Τζιουμάκας εξέφρασε τα συγχαρητήρια στους συντελεστές και επισήμανε με το λόγο του το πολυδιάστατο  μήνυμα του "'Αξιον Εστί".


Γ. Ανδρεάτος, Θ. Ορφανίδης, Κ. Ραφαηλίδης, Τ. Νούσιας και Χρ. Σταμούλης απολαμβάνουν ένα θερμό και παρατεταμένο χειροκρότημα από τους παριστάμενους της κατάμεστης αίθουσας , ως ελάχιστο αντίδωρο της συγκίνησης και των όλων υψηλών  αισθημάτων που  ενέπνευσε η εκδήλωση στο σύνολό της.  

Μαριάνθη Βάμβουρα

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ "ΟΧΙ"


ΤΟ 1940 ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΧΑΝ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΕΙΠΑΝ ΤΟ ΗΡΩΙΚΟ "ΟΧΙ" ΣΤΙΣ ΞΕΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ. 


ΜΕ ΑΥΤΑΠΑΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΛΕΒΕΝΤΙΑ ΧΑΡΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ.
ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΙ ΙΕΡΑ ΚΑΙ ΟΣΙΑ. 


Ο ΑΓΩΝΑΣ ΔΙΝΕΤΑΙ ΠΑΝΤΟΥ. ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΝΥΧΤΕΡΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ. 


Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΥΛΟΓΕΙ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. 



ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ.... 



Η ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΜΑΝΑ ΘΥΣΙΑΖΕΤΑΙ... 
ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!!!!!
ΑΝ ΕΧΟΥΜΕ ΨΥΧΗ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ!!  


Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή,
σε γνωρίζω από την όψη
που με βιά μετράει τη γη.

Απ' τα κόκαλα βγαλμένη
των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
 χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά! 

Μαριάνθη Βάμβουρα

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ

Το σημερινό πρωινό της τελευταίας ημέρας των μαθημάτων γιαυτή την εβδομάδα στο σχολείο, ήταν ιδιαίτερο. Οι τρεις πρώτες τάξεις του 1ου Δημοτικού Σχολείου Νεάπολης επισκεφτήκαμε το ναό του Αγίου Δημητρίου για να προσκυνήσουμε την εικόνα του "Άξιον Εστί" που από το περασμένο Σάββατο βρίσκεται στο ναό με την ευκαιρία του εορτασμού του Πολιούχου της Θεσσαλονίκης στις 26 του μήνα. Η επίσκεψη βέβαια στο ναό του Αγίου Δημητρίου ήταν διττής σημασίας καθότι πέρα από τον ασπασμό της θαυματουργής εικόνας του 'Αξιον Εστί" οι μαθητές προσευχήθηκαν και στον Πολιούχο Άγιο Δημήτριο με την ευκαιρία του εορτασμού της μνήμης του σε λίγες ημέρες.

Με υπομονή και σειρά μπροστά στην εικόνα. 
Οι μαθητές και των τριών τάξεων είχαν την ευκαιρία να περιηγηθούν στο ναό και να προσκυνήσουν πέρα από το Άξιον Εστί , τη Λάρνακα από όπου αναβλύζει το μύρο του Αγίου και τον τάφο του που βρίσκονται από το αριστερό κλίτος. 

Πέρασμα από το χώρο όπου βρίσκεται μόνιμα η Λάρνακα όπου  αναβλύζει το μύρο και οι πιστοί έχουν την ευλογία να πέρνουν σε κατά την απόδοσή του μία φορά το χρόνο λίγες ημέρες μετά την εορτή του Αγίου.

Ασπασμός από μαθήτρια στον τάφο του Αγίου Δημητρίου. 
Από το δεξιό κλίτος του ναού , στο ύψος του ιερού ο προσκυνητής έχει την ευκαιρία να κατεβεί στο υπόγειο και να περιηγηθεί στο χώρο του μαρτυρίου του Αγίου. 


Με πολλή προσοχή και ενδιαφέρον οι μαθητές ξεναγήθηκαν σε όλο το χώρο της κρύπτης. 


Αυτό το διάστημα τελείται  Θεία Λειτουργία κάθε πρωί. Οι πιστοί συρρέουν για να ασπαστούν την θαυματουργή εικόνα του Άξιον Εστί και να πάρουν την ευλογία της Παναγίας. Σήμερα ο ναός ήταν γεμάτος από πίστούς όλων των ηλικιών. Είδα παιδάκια του νηπιαγωγείου με τις δασκάλες τους οργανωμένα με τα καρτελάκια τους για να μη χαθούν, παιδιά του δημοτικού, των γυμνασίων, να προσέρχονται με τους εκπαιδευτικούς τους για να προσευχηθούν , να περιηγηθούν στο ναό, στο χώρο του μαρτυρίου στην κρύπτη. Κυριαρχούσε η ευλάβεια και ο σεβασμός από όλους.  

Στην έξοδό μας από το ναό , θελήσαμε να κρατήσουμε την επίσκεψη παντοτινή ανάμνηση.

Πριν την επίσκεψή μας, αναφερθήκαμε στην τάξη στα όσα η παράδοση της εκκλησίας μας λέει για τη θαυματουργή εικόνα του  'Άξιον Εστί". Οι μαθητές γνώριζαν ότι: 
Το Άξιον Εστί :
Εορτάζει με μεγάλη θρησκευτική λαμπρότητα τη Δευτέρα του Πάσχα και στις 11 Ιουνίου σε ανάμνηση ενός θαύματος που θα διαβάσουμε παρακάτω.  
Η εκκλησιαστική παράδοση αναφέρει:

Παλιά η εικόνα βρισκόταν σε ένα κελί μοναστηριακό.

Την 11 Ιουνίου 980 ο γέροντας έλειπε από το κελί, καθώς είχε πάει σε μια αγρυπνία στις Καρυές, αφήνοντας μόνο τον υποτακτικό του. Ο υποτακτικός τη νύχτα έκανε κανονικά τον κανόνα του. Ακούει σε μια στιγμή να του χτυπάνε την πόρτα, ανοίγει και βλέπει έναν περαστικό να του ζητάει να τον φιλοξενήσει, πράγμα που γίνεται. Συνεχίζει ο μοναχός τον κανόνα του μέχρι που φτάνει στην 9η ωδή «Την τιμιωτέρα των Χερουβείμ...». Τότε τον διακόπτει ο φιλοξενούμενος και του λέει: «Όχι, πρώτα θα πεις: Άξιον Εστί ως αληθώς...» ως συμπλήρωμα του υπό του Κοσμά Μαϊουμά Μεγαλυνάριου της Θεοτόκου. Ο μοναχός ενθουσιασμένος ζητάει να του γράψει ο νέος τον ύμνο. Ο νέος, του έγραψε τον ύμνο και εξαφανίστηκε.

Κατά την παράδοση ήταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ. Όταν επέστρεψε ο γέροντας του είπε ο υποτακτικός τα γεγονότα και αφού ενημερώθηκε η Ιερά Κοινότητα μεταφέρθηκε η εικόνα στο Πρωτάτο, όπου και συνεχίζει να θαυματουργεί μέχρι σήμερα, ενώ και το κελί που τιμήθηκε από την Αρχαγγελική επίσκεψη φέρει επίσης το όνομα «Άξιον εστί».

Έτσι, το Μεγαλυνάριο αυτό της Θεοτόκου που συνέθεσε ο Κοσμάς (ο επίσκοπος Μαϊουμά) σήμερα ονομάζεται «Άξιον Εστί», από τις δύο πρώτες λέξεις του Θεομητορικού αυτού Ύμνου που έχει ως εξής:
«Άξιον εστίν ως αληθώς

μακαρίζειν σε την Θεοτόκον,

την αειμακάριστον και παναμώμητον

και μητέρα του Θεού ημών.

Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ

και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ

την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν,

την όντως Θεοτόκον,

Σε μεγαλύνομεν.»

Η θαυματουργή εικόνα Άξιον Εστί βγαίνει σπάνιες φορές από το Άγιον Όρος. Φέτος, τούτες τις ημέρες και μέχρι τις 31 Οκτωβρίου χάρη στις εκδηλώσεις εορτασμού του Αγίου Δημητρίου, έχουμε τη μεγάλη ευλογία να βρίσκεται στο ναό του Πολιούχου της Θεσσαλονίκης.  

Μαριάνθη Βάμβουρα









Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΑΠΟ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΑΝΑΡΙΑ ΣΤΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ"

Οι γνωστοί και αγαπημένοι μας ηθοποιοί Άννα Φόνσου, Φαίδων Γεωργίτσης, Κατερίνα Χέλμη και Φ. Αλεξάνδρου
κατά την παρουσίαση του βιβλίου. 
Οι κυρίες Κατερίνα Χέλμη και Φραντζέσκα Αλεξάνδρου (είχε στην ταινία το ρόλο της Μυρσίνης) αποδώσανε  στην εκδήλωση σκηνή από το έργο. 

Στο Αμφιθέατρο του Συνεδριακού Κέντρου του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών έγινε την περασμένη Τετάρτη η παρουσίαση του βιβλίου "Από τα κόκκινα φανάρια στο περιβόλι της Παναγιάς - Η ζωή και το έργο του Αλέκου Γαλανού" από το  Σύλλογο των Αποφοίτων του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών και την Ομοσπονδία Λεσβιακών Συλλόγων Αττικής με τη συμμετοχή του μουσικό - χορευτικού τμήματος «Γλεντιστάδες» του Συλλόγου Μεσοτοπιτών Λέσβου «ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ».

Οι περίφημοι , ανεξάντλητοι και ανεπανάληπτοι "Γλεντιστάδες"

Συγγραφέας του βιβλίου που γνωρίζει μεγάλη επιτυχία από τη στιγμή που κυκλοφόρησε είναι ο Γιώργος Καμβυσέλλης.
Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου - Άγιον Όρος.
Την εκδήλωση προλόγισαν  ο Πρόεδρος του Συλλόγου των Aποφοίτων του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΣΑΓΠΑ), Ομoτ. Καθηγητής ΓΠΑ κ. Ι. Χρονόπουλος και ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Λεσβιακών Συλλόγων Αττικής δικηγόρος κ. Χριστόδουλος Τσακιρέλης.

Για το έργο και την προσωπικότητα του συγγραφέα κ. Γ. Καμβυσέλλη μίλησαν ο Ομοτ. Καθηγητή του Πανεπιστημίου Κρήτης και Αντεπιστέλλον Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών κ. Λ. Ζούρος.Την παρουσίαση του βιβλίου έκανε ο  φιλόλογος κ. Ε. Γδοντέλης.

Το βιβλίο καταγράφει τη γεμάτη αντιθέσεις ζωή του γνωστού θεατράνθρωπου (που μάλιστα όπως ο συγγραφέας μας κάνει γνωστό κατάγεται από τη Λέσβο και συγκεκριμένα το Πλωμάρι) Αλέκου Γαλανού, εμπνευστή και δημιουργού του κλασικού έργου «Τα κόκκινα φανάρια».
Για την ολοκλήρωση της συγγραφής του βιβλίου, χρειάστηκαν περισσότερο από 4 χρόνια έρευνας . Ο Γ. Καμβυσέλλης ακολουθεί τα ίχνη του Αλέκου Γαλανού από τη Μικρασιατική καταστροφή από όπου ξεκίνησαν οι πρόγονοι του και συνεχίζει στην Τρούμπα του Πειραιά, στο φανταχτερό κόσμο του θεάματος, στην γαλήνη του Αγίου Όρους , μέχρι τις 13 Ιουνίου του 2008, στο υγρό υπόγειο του Πειραιά όπου τελείωσε η ζωή του. 


Ο θεατράνθρωπος Αλέκος Γαλανός
αδερφικός φίλος του συγγραφέα.

Στην ομιλία του ο  συγγραφέας  αναφέρθηκε στη συγγραφή του βιβλίου του  , διαβάστηκαν αποσπάσματα  και αποδόθηκαν  σκηνές των «Κόκκινων Φαναριών» από τους δημοφιλείς ηθοποιούς Κατερίνα Χέλμη, Φαίδωνα Γεωργίτση, Γκέλυ Μαυροπούλου, Βαγγέλη Βουλγαρίδη, Άννα Φόνσου, Ελένη Ανουσάκη κ.ά. οι οποίοι είχαν πρωταγωνιστήσει στο ομώνυμο θεατρικό ή κινηματογραφικό έργο.


 Από την εκδήλωση,
κ. Μίμης Πλέσσας, κ. Γ. Καμβυσέλλης , κ. Κ Σβωλόπουλος, κ. Κατερίνα Χέλμη



"Έτσι όπως γράφω τούτες τις αράδες, στα τελειώματα αυτής της παρουσίασης, μου έρχονται στο νου εικόνες και ακούσματα που μαρτυρούσαν την αγωνία και τον παλμό, το πάσχισμα του Γιώργου Καμβυσέλλη κατά τη διάρκεια της συγγραφής.

Εικόνες που τον θέλουν να ταξιδεύει από τον τόπο κατοικίας του την Κρήτη για να φτάσει εδώ πάνω στη μακεδονική γη ώστε να ψάξει και να συλλέξει στοιχεία πότε στη Θεσσαλονίκη και πότε στο Άγιο Όρος. Ακούσματα από την άλλη άκρη της γραμμής του τηλεφώνου όταν μας καλούσε για να μοιραστεί πότε τη χαρά του και πότε την αγωνία του για κάθε σημαντικό βήμα σχετικό με το θέμα που «πολεμούσε».

Και φτάνει το άκουσμα της φωνής του πολύ βαθιά στο χρόνο όταν πρωτοτηλεφωνούσε για να πει το τόλμημα που ξεκινούσε και να ζητήσει τυχόν πληροφορίες που θα χάραζαν το μπούσουλα και θα έριχναν φως στην υπόθεση." έγραφα στο Δημοκράτη σε παλαιότερο δημοσίευμά μου -συνέντευξη με τον Γιώργο Καμβυσέλλη τον καλό φίλο που δεν παύει να μοιράζεται τη χαρά του και να με κρατά ενήμερη με κάθε τρόπο για τη μεγάλη επιτυχία του βιβλίου.
 Χαίρομαι γιατί ξέρω πόσο πόνεσε και προσπάθησε , πόσο έψαξε , μέχρι πού έφτασε για να το πετύχει. Και με το πείσμα του λαμπρά κατάφερε...

Ο συγγραφέας Καμβυσέλλης  ερευνά στη βιβλιοθήκη με τα παλαίτυπα του Πατριαρχικού Ιδρύματος στη Θεσσαλονίκη όπου ταξίδεψε ειδικά, αντλώντας για το θέμα του πληροφορίες και από τον Γραμματέα Νίκο Γιάνναρο. 



Λίγα λόγια για τον συγγραφέα:
O Γιώργος Π. Καμβυσέλλης γεννήθηκε στην Άντισσα Λέσβου. Στοιχειώδη εκπαίδευση παρακολούθησε στη γενέτειρά του και Γυμνάσιο στην Αθήνα. Σπούδασε στην Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή Αθηνών. Εργάστηκε για τέσσερα χρόνια ως γεωπόνος στο Νομό Λέσβου. Κατόπιν επελέγη σε πανελλήνιο διαγωνισμό και μετατέθηκε στα κεντρικά του Υπουργείου Γεωργίας και συγκεκριμένα στο Γραφείο Τύπου και Ραδιοφώνου, όπου επί οκτώ χρόνια συνέτασσε και παρουσίαζε δύο ραδιοφωνικές εκπομπές την εβδομάδα. Παράλληλα έγραφε και σκηνοθετούσε ένα επεισόδιο την εβδομάδα στην πετυχημένη σειρά «Τα παιδιά της γης» που μετέδιδαν οι κεντρικοί σταθμοί, τότε, ΕΙΡ και ΥΕΝΕΔ (μετέπειτα ΕΡΤ) με εμβέλεια ολόκληρη την Ελλάδα. Εκπαίδευσε προσωπικό σε πολλούς νομούς της Ελλάδας και οργάνωσε γραφεία για τη μετάδοση ραδιοφωνικών εκπομπών τοπικού ενδιαφέροντος. Συγχρόνως και για τέσσερα χρόνια, έκανε μάθημα σε τρεις νυχτερινές τεχνικές σχολές στην Αθήνα ως έκτακτος καθηγητής. Μετέβη στην Αμερική για μεταπτυχιακές σπουδές στο New York University σε θέματα Γεωργικής Γενετικής και διορίστηκε στα ΤΕΙ Ηρακλείου, ως καθηγητής για δεκατέσσερα συναπτά έτη, εκ των οποίων τα εννέα ήταν Διευθυντής της Σχολής Γεωπονίας. Εξέδωσε πέντε επιστημονικά συγγράμματα για τους Σπουδαστές των ΤΕΙ. Παράλληλα ασχολήθηκε με τη φωτογραφία. Για πολλά χρόνια ήταν μέλος της ΕΦΕ (Ελληνική Φωτογραφική Εταιρεία) και αντιπρόεδρος στο παράρτημα Ηρακλείου. Φωτογραφίες του βραβεύτηκαν σε πανελλήνιους διαγωνισμούς. Είναι ενεργό μέλος της Παγκρήτιας Ένωσης Λογοτεχνών.

Μαριάνθη Βάμβουρα.

Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012

Άνυδρες ημέρες...








Άνυδρες ψυχές περιφέρονται ασκόπως σε άνυδρων ημερών το πέρας .
Σαν ξεραμένα του φθινοπώρου φύλλα 
σκόρπια να χαρχαλεύουν ανάμεσα στα βήματα βιαστικών περαστικών  
και να ποδοπατούνται νοτισμένες αδιαφορία 
Πνοή μελαγχολίας το χαμόγελό σου
αποζητά μικρή του ήλιου αχτίδα να ζεσταθεί 
Απογυμνώνεσαι στου ξερού άνεμου τις ανελέητες επιδρομές
Διψάς σαν το ξερό χορτάρι για πρωινή δροσιά που θα αγγίξει τα φύλλα της καρδιάς σου
Πληρωμένα εισιτήρια οι συμβιβασμοί εξαργυρώνουν τους πόθους σου
Διακτινίζονται οι σταθερές σου , διασκορπώνται οι αξίες σου
Τις κυνηγάς κάθιδρος...
Και επιμένεις να συμπορεύεσαι με την εξορία σου ίσως και ανταμώσεις τη γαλήνη
Ζητάς τα όρια στις λέξεις και εκείνες σε λοιδωρούν αφού μπορούν και σε βγάζουν εκτός ορίων Υποκύπτεις , προσωρινά…μέχρι να φέξει το ξημέρωμα μιας μέρας καινούριας μέσα σου.  

Μαριάνθη Βάμβουρα

Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Παγκόσμια ημέρα των ηλικιωμένων...



Από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθετήθηκε το 1990 η πρώτη του Οκτώβρη να γιορτάζεται παγκοσμίως ως η Ημέρα των Ηλικιωμένων . «Παγκόσμια Ημέρα Τρίτης Ηλικίας» όπως αλλιώς λέγεται , που επιδιώκει να αποτίσει τον οφειλόμενο φόρο τιμής στους ηλικιωμένους, αλλά και να επισημάνει τα προβλήματα, που αντιμετωπίζουν. Αισθάνομαι να έχει μία απόμακρη πλέον συμβολικότητα ο εορτασμός και να καταντά εμπαιγμός τούτα τα χρόνια που οι αξίες κλονίζονται , η ροή της καθημερινότητας δίνει παγερά χαστούκια στα πρόσωπα των ηλικιωμένων από τον τρόπο που τους αντιμετωπίζει πλέον η πολιτεία, το σκανδαλωδώς ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας …
Πώς να γιορτάσεις και τι να πεις στους ηλικιωμένους που δοκιμάζονται αλύπητα το τελευταίο διάστημα όταν βλέπουν πως τώρα που ήρθε πια ο καιρός να απολαύσουν τα αγαθά των κόπων τους , η επίσημη πολιτεία τους αγνοεί και τους ταλαιπωρεί προκλητικά αφήνοντάς τους ακάλυπτους στα βασικά αγαθά που δικαιούνται και που γιαυτά πλήρωναν μια ζωή; Αταίριαστα πράγματα, ανόρεχτες γιορτές ,που καταντούν πια φιέστες υποκρισίας.
Οι άνθρωποι όμως της Τρίτης Ηλικίας , όλοι αυτοί που ευτυχούν να έχουν στους ώμους τους φορτωμένα πολλά χρόνια ζωής ώστε να βαδίζουν το γήρας , έχουν το κάθε δικαίωμα να μπορούν να βλέπουν μπροστά, να ζουν με αξιοπρέπεια και να χαίρονται την κάθε μέρα που τους ξημερώνει σαν μια νέα πρόκληση για δημιουργία και προσφορά κι όχι να βυθίζονται σε μονοπάτια νοσταλγικά ανήμποροι και περιθωριοποιημένοι. Έχουν κάθε δικαίωμα στην οικογενειακή ευτυχία, στο χάδι και το χάιδεμα ακόμη από τα νεότερα μέλη της οικογένειας αν έχουν, στο συνεχές παρόν στην καθημερινότητα και όχι στην απομόνωση και την περιφρόνηση , πεταμένοι σαν « αποφάγια» σε ένα ίδρυμα γιατί έτσι ορίζουν οι ρυθμοί της πολιτισμένης κοινωνίας μας.
Το θέμα είναι πολύπλευρο και δεν εξαντλείται μέσα από τις λίγες γραμμές ενός σημειώματος σαν και αυτού που δεν φιλοδοξεί καν να έχει «διδακτικό» χαρακτήρα. Κάτι τέτοιο θα ήταν τουλάχιστον αφελές… Θέλει όμως αυτό το σημείωμα να στείλει το μήνυμα πως η κοινωνία των ανθρώπων οφείλει να σέβεται αυτούς που οι ώμοι τους βαραίνουν από τα χρόνια και να μην τους έχει «για πέταμα» και τους εγκαταλείπει όπως τους εγκαταλείπουν και οι φυσικές τους δυνάμεις.
Είναι στοιχειώδης έκφραση πολιτισμού και ανθρωπιάς να μην επιτρέπει μια κοινωνία στο αέρα της μοναξιάς να παγώσει με το ξεροβόρι της ,γερόντων την καρδιά. Τα αισθήματα των ανθρώπων δεν είναι μετρήσιμα με κοινές μονάδες μέτρησης. Εμπνέονται, φωλιάζουν στην καρδιά του καθενός και του υπαγορεύουν τη συμπεριφορά του . Αυτό που νιώθουμε μόνο εμείς το ξέρουμε κι οι πράξεις μας το μαρτυρούν. Ο καθένας μας ευλογήθηκε πιστεύω από τη μια μεριά να συνυπάρξει με κάποιον ηλικιωμένο ή από την άλλη δεν αξιώθηκε να απολαύσει τη χαρά της προσφοράς σε μορφή γεροντική κι αυτό τον πονά…

Ο Λέων Τολστόι λέει μια ιστορία:
«Ο παππούς και το εγγονάκι

Ο παππούς είχε γεράσει πολύ. Τα πόδια του δεν τον πήγαιναν, τα μάτια του δεν έβλεπαν, τ'αυτιά του δεν άκουγαν. Δόντια δεν είχε. Κι όταν έτρωγε, του χυνόταν το φαγητό. Ο γιος του και η νύφη του δεν τον έβαζαν πια μαζί τους στο τραπέζι, αλλά του 'διναν να φάει πάνω στη μεγάλη χτιστή χωριάτικη θερμάστρα όπου πλάγιαζε. Κάποτε που του βάλανε να φάει στο πήλινο πιάτο, του ξέφυγε απ' τα χέρια, έπεσε κι έσπασε. Η νύφη του άρχισε τότε να τον μαλώνει πως όλα τα χαλάει στο σπίτι και σπάει τα πιάτα. Τέλος του είπε πως από δω και πέρα θα του έδιναν να τρώει σε ξύλινη γαβάθα. Ο παππούς αναστέναξε μόνο και δεν είπε τίποτα. Μια μέρα ο άντρας με τη γυναίκα του παρακολουθούσαν που ο γιος τους μαστόρευε κάτι σκαλίζοντας ένα μικρό κούτσουρο. Ο πατέρας λοιπόν τον ρώτησε: "Τι φτιάχνεις εκεί, Μίσα;" Κι ο Μίσα απαντά: "Φτιάχνω μια μεγάλη γαβάθα, πατερούλη. Όταν εσύ κι η μάνα μου γεράσετε, θα σας ταΐζω σ' αυτήν τη γαβάθα." Ο άντρας κι η γυναίκα του κοιτάχτηκαν και δάκρυσαν. Νιώσανε ντροπή που είχαν προσβάλει τον παππού. Κι από τότε τον βάλανε να τρώει μαζί τους στο τραπέζι και τον πρόσεχαν όπως πρέπει.»   

Τα παραπάνω είναι μέρος του φετινού δημοσιεύματός μου στην εφημερίδα "Δημοκράτης" με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Τρίτης Ηλικίας. 

Μαριάνθη Βάμβουρα