Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Κι ήταν πολλοί οι ήχοι...



Κουβέντα είπα να σου κάνω για τη λιμνούλα της πρώτης ευτυχίας που βρέθηκα απόψε. Εκεί που ροζ, γαλάζια μα και λευκά παπάκια έμπαιναν στη σειρά για παιχνιδιού τους ήχους να σκορπίσουν...



Κουδούνιζαν το γέλιο που φώτιζε γλυκιάς μορφής εικόνα. Αγάπης ήχο έδιναν που ΄βγαινε στην κίνηση παλάμης τρυφερής.
  

 Σε άσπρο αλογάκι πάνω είδα να καβαλάνε χιλίαδες όνειρα. Κι ήταν από τα γοργά τρεχαλητά που κάναμε παρέα




Το γέλιο γάργαρο έβγαζε ο κλόουν καθώς τον γαργαλούσαν γαλάζιες χάντρες.


Κι ήταν πολλοί οι ήχοι, μαζί με χρώματα, με ανάσες και βλέμματα, όλα μαζί σ΄αγάπης περιτύλιγμα νοσταλγικό!

                                                  Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου 

Πέμπτη 27 Ιανουαρίου 2011

Η Κυρά της Σμύρνης !!



Αντένα Νιους, Αθήνα
"Σήμερα είναι μια μεγάλη μέρα για τη Σμύρνη στην Τουρκία. Χιλιάδες κόσμος είναι συγκεντρωμένος έξω από το δημοτικό νεκροταφείο της πόλης. Ήρθαν για να τιμήσουν τη νεκρή. Καθώς λέγεται, ήταν ο άνθρωπος που με αυτοθυσία βοήθησε την πόλη κατά τη μεγάλη καταστροφή και τη σφαγή του 1922....Σήμερα κηδεύεται η Κυρά της Σμύρνης, η Ηλέκτρα Μπακιρτζή, η γυναίκα που με την επιμονή και την υπομονή της κατάφερε μέσα σε λιγότερο από πέντε χρόνια να χτίσει το μεγαλύτερο ορφανοτροφείο της πόλης. Σ΄αυτό στέγασε πάνω από διακόσια παιδιά που είχαν μείνει ορφανά τις ζοφερές εκείνες μέρες."


NBC Αμερική
Ο Τούρκος πρωθυπουργός δήλωσε:
"Σήμερα φεύγει από κοντά μας η γυναίκα που βοήθησε όσο κανένας άλλος την Τουρκία να αναγεννηθεί από την τέφρα της. Τιμούμε τη γυναίκα που στάθηκε δίπλα στα παιδιά μας όσο καμιά άλλη στις δύσκολες ώρες."
Και η ανακοίνωση που εξέδωσε το ελληνικό κοινοβούλιο:
"Ελάχιστοι ίσως άνθρωποι έδρασαν τόσο θαρραλέα και με τέτοια αυταπάρνηση προς το συνάνθρωπο όσο αυτή η Ελληνίδα σε περίοδο κρίσης ανάμεσα στις δυο χώρες. Η Ηλέκτρα Μπακιρτζή, η Κυρά της Σμύρνης, είναι ένας φάρος ανθρωπιάς το φως του οποίου πρέπει να ακολουθούν όλες οι μάνες , όλοι οι άνθρωποι",

διαβάζουμε μεταξύ άλλων, μετά το προλογικό σημείωμα και προτού αρχίσει να πλέκεται ο μυθιστορηματικός ιστός της Κυράς της Σμύρνης του συγγραφέα Θάνου Κονδύλη.


Ηλέκτρα Μπακιρτζή, Χαλίλ Τσεβίκ, Τζον Μάντοξ, Σμύρνη, Μικρασία, Καταστροφή... λέξεις κλειδιά μα και ονόματα τραγικά, πρωταγωνιστές μιας ιστορίας που κάνει πραγματικές καταστάσεις, την ίδια τη ζωή,  να φαίνονται σα μυθιστόρημα.




"Η Κυρά της Σμύρνης" έχει άρωμα νοσταλγικό, προσφέρει στον αναγνώστη το πλεονέκτημα να περπατήσει στους κοσμοπολίτικους δρόμους της Σμύρνης ,να οσφρανθεί τις μυρωδιές της, να ντυθεί στα αρώματα και τα μεταξωτά υφάσματα, να γευτεί τις γεύσεις των μπαχαρικών, να ζήσει τον εμπορικό παλμό κείνης της πόλης της ξεχωριστής, κείνα τα χρόνια τα ευλογημένα πριν την καταστροφή.
Καθώς όμως ο αναγνώστης προχωρά τις σελίδες του βιβλίου  δε γλιτώνει και από τις έντονες συγκινήσεις της μεγάλης καταστροφής, του διωγμού, του άδικου ξεριζωμού. Γίνεται "μάρτυρας "του μεγάλου πόνου, της θηριωδίας που δε χωρά ανθρώπου νους.


"Μα καλά...δεν άκουσες τίποτα για τη σφαγή της Σμύρνης; 
Τι πράγμα; Ποια σφαγή;Εγώ...
Τώρα τα δάκρυα κυλούσαν ποτάμι από τα μάτια του Χαλίλ...
Έγινε χαλασμός κόσμου λοχαγέ! Χαλασμός κόσμου σου λέω!
Τους σκότωσαν ...όλους;Όλους;, ρώτησε με αγωνία ο Χαλίλ.
Έτσι άκουσα. Ρώτα όποιον θες...Μερικοί στρατιώτες που ήρθαν από τη Σμύρνη είπαν ότι δεν έχει μείνει τίποτα ζωντανό, ούτε ζώο ούτε άνθρωπος...εκτός από σας, τους Τούρκους της πόλης εννοώ....
Χαλίλ...στη Σμύρνη ἐγινε έγκλημα...Το αίμα ρέει σαν νερό εδώ και μέρες...Τίποτα δεν έμεινε, Χαλίλ, τίποτα πια..."

Κι ύστερα έρχεται η κάθαρση, τα χρόνια και γεγονότα που τρέχουν στη σύγχρονη εποχή για να ολοκληρωθεί με περίσσια τέχνη το μυθιστόρημα.
Καθώς το διάβαζα έκανα τη σκέψη πως η δομή του μου φέρνει στο νου τον ορισμό της αρχαίας τραγωδίας. Έντονα συναισθήματα , συγκλονιστικές καταστάσεις , κορύφωση αισθημάτων και μετά η λύτρωση.
Ισχυρές οι συγκινήσεις, ζωντανή η γραφή.
Κι άλλες πάλι φορές είχα την αίσθηση πως ο συγγραφέας ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί προκειμένου να κρατήσει τις ισορροπίες. 
Σμύρνη του 1922 λοιπόν!!!
 Μια νεαρή κοπέλα η Ηλέκτρα Μπακιρτζή γόνος αρχοντοοικογένειας περιπλανιέται στα ερείπια της κατεστραμμένης πόλης για να μαζέψει ορφανά και να τα περιθάλψει.
Εκεί γνωρίζει και τον παθιασμένο έρωτα στο πρόσωπο του Ελληνοαμερικάνου δημοσιογράφου Τζον Μάντοξ, όντας κρυφοπαντρεμένη με τον Τούρκο σωτήρα της και συνοδοιπόρο των παιδικών της χρόνων, αξιωματούχο Χαλίλ. Συγκρούεται η λογική με το συναίσθημα,με το καθήκον! Και η Ηλέκτρα, η αρχόντισσα αποφασίζει...

 "Η Κυρά της Σμύρνης" κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός και έχει πλέον αλλάξει τον τίτλο σε:
"Η αρχόντισσα της Σμύρνης"
 
             Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου 



Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Ομίχλη....


                  Παραδομένο στην ομίχλη ήταν το χάραμα σήμερα.


Σα να χαμήλωσε ο ουρανός και μούσκεψε στα δάκρυά του την πόλη. 
Κι αυτή, τον συμμερίστηκε φορώντας το γκριζολευκό φουστάνι της , χωρίς χαμόγελο αχτίδας ήλιου στο πρόσωπο .

Οι ώρες προχωρούν και λίγο φως δειλά την κατακτά, ίσα που να φαίνεται πως είναι μέρα πια!!


 Μέρα του Γενάρη, σε χειμωνιάτικα περπατήματα!
Έτσι την είδα το ξημέρωμα σήμερα κι είπα να την κρατήσω εικόνα παντοτινή. 


Σας δίνω και δυο εικόνες από προηγούμενες μέρες για να δείτε τη διαφορά στην ορατότητα. 
Στην ανατολή της...


Στο λιόγερμα... 


Συνήθειο το΄χω άμα ξυπνώ να βγαίνω στο μπαλκόνι μου και να αγναντεύω κατά τη θάλασσα. Να βλέπω τον ορίζοντα να ταξιδεύει ο νους μου και να ανασαίνει η ψυχή μου...
Να κάνω το σταυρό μου στην Παναγιά Φανερωμένη που βλέπω μπροστά μου και να μονολογώ
"Ως εμεγαλύνθη τα έργα σου Κύριε..." 

Κάποιες ανατολές όπως και κάποια ηλιοβασιλέματα θέλω να τα κρατήσω για πάντα γιατί δεν τα χορταίνω. Ε! και τώρα είπα να τα μοιραστώ μαζί σας. . .



Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου






Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

Με αφορμή ένα βραβείο...


Με αφορμή την απονομή του Βραβείου Trendy στο blog"Μαριάνθη" από τη φίλη Ρεγγίνα "Δίχτυα από παλιά δαντέλα" θέλω να εκφράσω ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ.
Την ευχαριστώ που θεωρεί πως αυτός ο ιστοχώρος αξίζει ένα βραβείο.
Θέλω όμως να πω πως χάρη σε αυτόν τον ιστοχώρο γνώρισα όλους εσάς τους φίλους πια, της διαδικτυακής επικοινωνίας, που ζεσταίνετε την καρδιά μου με την παρουσία σας. Νιώθω τυχερή που έχω αυτό το blog επειδή με έκανε να σας γνωρίσω και να επικοινωνώ μαζί σας.
Το νιώθω σαν ένα ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο, στην ομορφιά της ανθρώπινης  συνάφειας.
Οπότε το χαρίζω σε όλους σας. 
Ακόμη και στους απλούς και τυχαίους επισκέπτες που δεν γνωρίζω.
                                     
                                                   ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
                                       


                                                                              Μαριάνθη  

Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

Καββαδίας ο ποιητής της θάλασσας...


Ο Νίκος Καββαδίας, ο ποιητής της θάλασσας μα και του ανεκπλήρωτου έρωτα γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 1910 στο Νίκολσκι Ουσουρίσκι, από γονείς Κεφαλλονίτες, το Χαρίλαο Καββαδία και τη Δωροθέα Αγγελάτου της γνωστής οικογένειας εφοπλιστών της Κεφαλλονιάς. 
Με γλώσσα λαϊκή αλλά και γεμάτη από θαλασσινούς όρους, ο Καββαδίας δίνει στίχο δυνατό και γίνεται αρμενιστής του λόγου στην ποιητική τέχνη. Καράβια, αμπάρια σκοτεινά, λαμαρίνες, ταξίδια της αρμύρας , έρωτες της θάλασσας, του λιμανιού, γίνονται λόγος απλός μα κι απολαυστικός για τον καθένα μέσα από το νου και τη ματιά του ποιητή Καββαδία. Την έζησε τη θάλασσα από τα νεανικά του χρόνια. Ταξίδεψε για χρόνια πολλά ως ασυρματιστής και έκανε τη ζωή του συνώνυμο της θαλασσινής περιπλάνησης. Έγραψε τους ήχους της θάλασσας, τη γεύση, όλα της τα καμώματα, σε στίχους που αγγίζουν την ψυχή και του πιο απλού αναγνώστη.


Είναι ο ποιητής της Φάτα Μοργκάνα, αυτού του τόσο αισθαντικού τραγουδιού, που γράφει για τη μοναδική γυναίκα που αγάπησε, αλλά δεν του φέρθηκε σωστά, όπως εξομολογητικά αναφέρει.

«Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό,
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.

Πανί δερμάτινο, αλειμμένο με κερί,
οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι,
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη.

Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά.
Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατόνι.
Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γεννά,
Μας τρέφει, τρέφεται από μας, και μας σκοτώνει.

Πούθ' έρχεσαι; Απ' τη Βαβυλώνα.
Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα.
Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.
Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα.»



Νίκος Καββαδίας, που ρίχνει το αγκυροβόλι του λογισμού του στη θάλασσα, την παντοτινή ερωμένη του και γράφει το
«Mal du Depart»

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρισμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων
και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς, τη Σιγκαπούρ, τ' Αλγέρι και το Σφαξ,
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου, χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει... "


 Δε θέλω να πω πολλά !!
Ας μένουν οι στίχοι της αρμύρας να θυμίζουν πως πέρασε ήδη ένας αιώνας και πάει από τη μέρα που γεννήθηκε ο ποιητής της θάλασσας.
  
                                     Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου 

Δευτέρα 3 Ιανουαρίου 2011

Παναγία Φανερωμένη ή Μηχανιώτισσα!!




Θα ήθελα την πρώτη του νέου έτους ανάρτηση, να την αφιερώσω στη μητέρα του νεοτεχθέντος Θείου βρέφους, του Ιησού Χριστού.
Την Παναγία.
Να κάνω λόγο για την Παναγία Φανερωμένη ή Μεγαλόχαρη της Μηχανιώνας, τη Μηχανιώτισσα όπως λέγεται.
Μέρες γιορτινές που σου "κλείνουν το μάτι" για βόλτα ή εκδρομή έστω και κοντινή.
 Ομολογημένη η αγάπη μου για τους χειμώνες της θάλασσας , οπότε και η επιλογή.
 Κυριακή, δεύτερη μέρα της καινούριας χρονιάς και προς το μεσημεράκι πήραμε το δρόμο για τη Νέα Μηχανιώνα.

Η θαυματουργή  εικόνα της Παναγίας Φανερωμένης βρίσκεται στη δεξιά πτέρυγα του ναού.
Λεπτομέρεια. Το τελείωμα από το πάνω μέρος στο εικονοστάσι.

Τη  Μηχανιώνα με το υπέροχο εικόνισμα της Παναγίας Φανερωμένης που έγινε "συνταξιδιώτης" των ξεριζωμένων κατά τη Μικρασιατική καταστροφή το 1922 από τη Χερσόνησο της Κυζίκου στην Προποντίδα. Στα χέρια τους την κρατούσαν, αγκαλιά, πάνω στο πλεούμενο που τους έφερνε στην Ελλάδα.
Το εσωτερικό του ναού
  Δεν μπορώ παρά να αισθανθώ δέος και συγκίνηση κάθε φορά που στέκομαι μπροστά στο εικόνισμα της Φανερωμένης και αναλογίζομαι πως το έφεραν μαζί τους οι εκδιωγμένοι Έλληνες από τα αγιασμένα μικρασιατικά χώματα.
Οι μαρτυρίες πολλές και θερμές για τη θαυματουργική της Χάρη.
Όλος ο ναός ένα στολίδι. Ώρα πολλή μπορώ να στέκομαι και να θαυμάζω το χρυσοποίκιλτο τέμπλο που όμοιό του δεν έχω ξαναδεί.

Ο ναός εξωτερικά. 
Εορτάζει 23 Αυγούστου, στα εννιάμερα της Παναγίας. 


Λεπτομέρειες από το διάκοσμο στο εξωτερικού του ναού μαρτυρούν το δέσιμο του τόπου με τη θάλασσα.


"Επειδή οι κάτοικοι της Ν. Μηχανιώνας συνεχίζουν το επάγγελμα των προγόνων τους ως ψαράδες διαθέτουν μεγάλα αλιευτικά σκάφη. Γιαυτό παλιά όταν επρόκειτο να αρχίσει η νέα αλιευτική περίοδος ο κάθε καραβοκύρης έπαιρνε την εικόνα της Μεγαλόχαρης με το προσωπικό του σκάφος και ετελείτο αγιασμός. Αυτό γινόταν πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ίδιας μέρας. Τη γύριζαν πίσω στην εκκλησία και με τον ίδιο τρόπο την έπαιρναν κι άλλοι καπεταναίοι..."διαβάζουμε  στο ιστορικό.

                                     Μηχανιώνα και θάλασσα λοιπόν!! 
Κι ύστερα πήραμε το δρόμο για την ιχθυόσκαλα.  Για τα καϊκια...
Είχε φουσκοθαλασσιά, ο αέρας με τη φρεσκάδα και την αρμύρα πάγωνε στο πρόσωπο. Ο καιρός δεμένος από παντού.

Η Ν. Μηχανιώνα διαθέτει το μεγαλύτερο αλιευτικό στόλο μέσης αλιείας στην Ελλάδα.

Καταμεσήμερο και το γκριζολευκό κυριαρχεί! Τα πουλιά στέλνουν χαιρετισμό...

Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου