Ψωμί, Παιδεία, Τανκς, Φοιτητές, Πολυτεχνείο...
Λέξεις, νοήματα, που συνεχίζουν να δίνουν γροθιά στο στομάχι τριανταέξι χρόνια τώρα.
17 του Νοέμβρη!
Μέρα του Φθινόπωρου που όμως κάνει τον αέρα να μυρίσει Άνοιξη της λευτεριάς.
Μέρα σταθμός στην πολιτική ιστορία της νεότερης Ελλάδας, που γίνεται παρακαταθήκη ιερή για τις επερχόμενες γενιές αφού μπορεί να τις διδάξει αντίσταση, αγώνα για τα αιτήματα της κάθε εποχής και την υλοποίηση των οραμάτων της.
Οι αδίστακτοι και κοντόφθαλμοι δικτάτορες βγάζουν τα τανκς στους δρόμους σε μια κενή επίδειξη ισχύος.Ήταν πυρόχρωμη η λευτεριά που έφερε η μέρα του Πολυτεχνείου στη Χώρα μας αφού χρειάστηκε να κυλήσει αίμα από νιάτα ηρωικά που από αυτοεκτίμηση και αξιοπρέπεια δεν συμβιβάστηκαν, αλλά αντιστάθηκαν σ΄αυτούς που από διεστραμμένη προσωπική φιλοδοξία είχαν υποτάξει τη Χώρα σε εφτάχρονη δικτατορία επικαλούμενοι την τάξη, τη νομιμότητα και "την διέξοδον εξ΄ενός πολιτικού αδιεξόδου".
Ο πομπός του Πολυτεχνείου που εμψύχωνε τους αγωνιζόμενους φοιτητές, τον αγωνιζόμενο λαό.
"Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο..."
Οι αγωνιστές του Πολυτεχνείου έδωσαν το μάθημα του υψηλού αναστήματος ενάντια στην αυθαιρεσία. Προτίμησαν να πεθάνουν όρθιοι παρά να ζήσουν γονατιστοί σκύβοντας το κεφάλι ως "φιλήσυχοι και νομοταγείς πολίτες" στους εγκάθετους συνταγματάρχες της Χούντας που παραληρούσαν σε φραστικές ασυναρτησίες στην προσπάθειά τους να επιβάλλουν τις θέσεις τους.
Το καθεστώς της εφτάχρονης τρομοκρατίας, της λογοκρισίας, των εξοριών, των βασανηστηρίων, έπρεπε να παταχθεί.
Οι δολοφόνοι δε διστάζουν, "χτυπούν στο ψαχνό" σε μια ύστατη προσπάθεια να καταπνίξουν το φοιτητικό κίνημα.
Το φοιτητικό κίνημα δείχνει πως η φίμωση και η υποταγή, το "αποφασίζω και διατάσσω" δεν ταιριάζουν σ΄ελεύθερες ψυχές και νου που συλλογάται.
Τριανταέξι χρόνια μετά, η εξέγερση του Πολυτεχνείου συνεχίζει να διδάσκει αξίες. Συνεχίζει να παραμένει φωτεινό παράδειγμα για αγώνα και αντίσταση σε κάθε εξαναγκασμό που προσβάλλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, φιμώνει την αυτογνωσία και εξιλεώνει το σύνδρομο της παθητικής αδιαφορίας ή αλλιώς του "οχαδερφισμού".
Ο λαός των Ελλήνων ξεσηκώνεται, αντιστέκεται στο φασισμό, στη Χούντα, στις ξένες Δυνάμεις και με ενωμένη γροθιά τους ξηλώνει από τη θέση ισχύος.
Τριανταέξι χρόνια μετά το Πολυτεχνείο εμπνέει την υπεράσπιση "των πιστεύω" καταθέτει ευαισθησίες, παραμένει σφραγίδα Δημοκρατίας.
Βέβαια δεν παραγνωρίζουμε πως για μια ελάχιστη ευτυχώς μερίδα ανθρώπων, η εξέγερση του Πολυτεχνείου η "17η Νοέμβρη του΄73" ενοχλεί σαν έντομο που στριφογυρίζει και τσιμπά.
Ο αδέκαστος κριτής όμως, η Ιστορία, αντέχει με μελάνι ανεξίτηλο να φανερώνει ένα λαό που πρόταξε τα στήθη του στα ψυχρά τανκς των τυρράνων της παραφροσύνης και συνεχίζει να εμπνέει, να αξιώνει, να παραδειγματίζει...
Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου
8 σχόλια:
... Μια ακόμη επώδυνη σελίδα στην πρόσφατη ιστορία μας...
Μαριάνθη μου.
Ελπίζω να κρατιέται πάντα υψηλά το ΜΗΝΥΜΑ...
Με την αγάπη μου/μας
Υιώτα
αστοριανή, ΝΥ
Αγαπητή μου Μαριάνθη,
Το μήνυμα του τότε 17 Νοεμβ. δοξάζεται ακόμα από όλους τους Ανθρώπους, όχι μόνο τους Έλληνες.
Συγκεκριμένος ήμουνα νεοφερμένος στις ΗΠΑ από την Γουατεμάλα στην οποία είχα ζήσει αρκετά χρόνια, μπορώ να πω απομονωμένος από τα γεγονότα στην Ελλάδα και όχι μόνο αλλά η βιοπάλη σε μια ζωή για το μεροκάματο, ήταν μια ολική πώληση του εαυτού σου σε μια άγνωστη καταπιεστική κουλτούρα με το μόνο σκοπό να κερδίσεις τα προν το ζειν ώστε να ζήσεις την οικογένειά σου, μετά έμαθα την έννοια της ημέρας αυτής...
Χαιρετισμούς
Γαβριήλ
Αγαπητή που Μαριάνθη.
Δυστυχώς αυτές τις ιστορικές μέρες τις έζησα στην ξενητιά και ειλικρινά έννοιωθα και νοιώθω ακόμη και σήμερα ένοχος γιά την απουσία μου.
Μιά σελίδα ιστορίας που μόνο Έλληνες ξέρουν να γράφουν.
Νάσαι καλά
Ντένης
Γεια σου Γιώτα!
Πολυτεχνείο!Σελίδα ντροπής για τους ελάχιστους και δείγματος ζωής, αξιών για τους πολλούς ευτυχώς.
Το μήνυμα παραμένει ζωντανό και επίκαιρο. Κάνει τον αγώνα τουλάχιστον για ΨΩΜΙ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΠΑΙΔΕΙΑ να συνεχίζεται...36 χρόνια μετά.
Καλημέρα κ. Γαβριήλ
Η μέρα της 17ης Νοέμβρη κλείνει πολλά νοήματα, δείχνει νοοτροπίες ανθρώπων και λαών.Μέρα που πονά αν σκεφτεί κανείς πόσοι νέοι άνθρωποι, φερέλπιδες επιστήμονες θυσιάστηκαν για την ιδέα της δημοκρατίας, για ναχουν όλοι δωρεάν παιδεία, δουλειά και πάνω απ΄όλα ελευθερία. Έπεσαν από το βόλι του εχθρού και θυσίασαν τη ζωή τους ενώ... θα μπορούσαν κι αυτοί να απολαμβάνουν σήμερα ...Τουλάχιστον ας υποκλιθούμε στη θυσία τους.
Πολλούς χαιρετισμούς.
Με εκτίμηση πάντα.
Μπορεί να απουσιάζατε κ. Ντένη όπως λέτε αλλά έχετε την ευαισθησία να εκτιμάται τη θυσία των νέων αυτών ανθρώπων.
Εγώ ήμουν μόλις τριών ετών όμως από κει και πέρα μεγάλωσα με το μήνυμα του Πολυτεχνείο και με λύπη μου βλέπω πως ακόμη παραμένει επίκαιρο. Τριανταέξι χρόνια μετά κι ακόμη δε βρήκαν δικαίωση οι νεκροί, ακόμη αγωνιζόμαστε στην Ελλάδα για τα αυτονόητα...
Γειά σου Μαριανθούλα
Εγώ δεν μπόρεσα να πώ τίποτα για το πολυτεχνείο...Εχω την εντύπωση πως αυτούς που θυσιάστηκαν τους έχουμε εμείς δολοφονήσει στα χρόνια μας με άλλους τρόπους..
Συγχαρητήρια για την ανάρτησή σου
Κάποιοι πρέπει να ξέρουν πως δεν ξεχνάμε ούτε τους νεκρούς ούτε το λόγο που θυσιάστηκαν
Τα φιλιά μου
Έτσι είναι Λίτσα. Δεν πρέπει να διαγράφουμε τη ζωντανή πολιτική ιστορία του τόπου. Ο καθένας να μπαίνει στη θέση του. Συμφωνώ που λες πως τους έχουμε ξαναδολοφονήσει. Και γω βλέποντας την εξέλιξη του νεοέλληνα κι αν θέλεις ακόμη και μερικών που τότε πρωτοστάτησαν στο Πολυτεχνείο και συγκρίνοντας με τη σημερινή τους στάση, σκέφτομαι πως χαράμι πήγαν τέτοια νιάτα αξιόλογα. Άστο, να κλαις είναι η σημερινή μέρα. Οι ήρωες κατάντησαν κορόιδα για μερικούς...
Εμείς πάντως πάντα θα σεβόμαστε και θα τιμούμε.
Δημοσίευση σχολίου