Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Πλωμάρι...Φωτογραφικό οδοιπορικό

Το εξώφυλλο του λευκώματος

Ο Δήμος Πλωμαρίου μπορεί πια να περηφανεύεται την έκδοση ενός ιδιαίτερα επιμελημένου λευκώματος που καταγράφει φωτογραφικά τον τόπο με τα χωριά και τους ανθρώπους του.

"Μέχρι σήμερα, δυστυχώς, δεν έχει υπάρξει μία συστηματική φωτογραφική καταγραφή των τοπίων και των οικισμών του Δήμου Πλωμαρίου, ένα κενό που έρχεται να καλύψει το λεύκωμα που κρατάται στα χέρια σας" σημειώνει στην κατάληξη του προλογίσματός του ο Δήμαρχος Πλωμαρίου Δημήτρης Βαρβαγιάννης επισημαίνοντας τη μεγάλη αλήθεια. Πρώτο επίσημο φωτογραφικό λεύκωμα λοιπόν για την περιοχή, που παρουσιάστηκε τον Αύγουστο στο Πολύκεντρο Πλωμαρίου. Μία από τις χαρές του καλοκαιριού.

Αυτή την εικόνα, αυτό το τοπίο αντικρίζει κανείς κατά την είσοδο στο Πλωμάρι και η ψυχή αναφωνεί...καθώς η ματιά θαυμάζει.

Από το πρώτο ψηλάφισμα και μόνο των σελίδων εισπράττει ο αναγνώστης τη γοητεία του τοπίου συνταιριασμένη με μαρτυρίες της κοινωνικής ζωής και δημιουργικότητας των ανθρώπων που είχαν το προνόμιο να πρωτοδούν τη θάλασσα να λαμπυρίζει το φως του ήλιου σ' αυτόν τον τόπο.

Η ιστορική αναδρομή, πληροφορίες για το "Σήμερα", η αναφορά στον παραγνωρισμένο τιτάνα του Εθνοφωτισμού ,Βενιαμίν το Λέσβιο, καθώς και η περιεκτική παρουσίαση των χωριών της Επαρχίας Πλωμαρίου μέσα από προσεγμένα κείμενα, γίνονται πρόδρομοι των φωτογραφικών διαδρομών που ακολουθούν την εξέλιξη του λευκώματος.

 Τα βουρκώματα του ουρανού, το διάφανο της θάλασσας, το πλούσιο πράσινο που σκορπά τη δροσιά σαν πλατανόφυλλο και την ευλογία του σα δέντρο της ελιάς, μορφές των ανθρώπων, ενασχολήσεις, στιγμές ζωής της καθημερινότητας, φωτογραφίζονται στο στιγμιαίο και αποδίδουν το παντοτινό.

Καραβομαραγκοί και ταρσανάδες...

μάρτυρες της ναυτοσύνης του τόπου. Ξακουστοί στο Αιγαίο οι Πλωμαρίτες τεχνίτες αλλά και σε όλη την Ελλάδα αφού από τα τέλη του 19ου αιώνα κατασκευάζονται πλοία στους δύο ταρσανάδες που παραγγέλνονται από όλη την Ελλάδα ακόμα και την Οθωμανική Αυτοκρατορία, ενώ τα ιδιόκτητα πλοία του Πλωμαρίου φτάνουν τα εβδομήντα, όπως διαβάζουμε και στο βιβλίο.

Βάρκα στο γιαλό..

"Πλωμάρι" ένα φωτογραφικό οδοιπορικό που κλείνει στις σελίδες του εικόνες, χρώματα, γεύσεις, μυρωδιές, για να ακολουθούν τον αναγνώστη και να συγκινούν κάθε του αίσθηση.

Έτσι όπως ακολουθά και μένα τούτο το Λεύκωμα ως χειρονομία πολύτιμης προσφοράς από τον παιδικό μου φίλο και νυν Δήμαρχο, Δημήτρη Βαρβαγιάννη. Με καλεί και μου το δωρίζει το καλοκαίρι στο Πλωμάρι, δίνοντάς μου μεγάλη χαρά και κάνοντάς το να αποκτά μεγάλη για μένα αξία αφού το υπογράφει ως φίλος και όχι ως Δήμαρχος. Το΄χω και το φυλλομετρώ, το ψηλαφώ και ζωντανεύει ο κόσμος των παιδικών μου χρόνων, ο κόσμος της εφηβείας αλλά και του σήμερα με άρωμα Πλωμαρίου. Αίσθημα που κατά τη γνώμη μου νιώθει τουλάχιστον κάθε Πλωμαρίτης που δεν έχει την ευκαιρία να απολαμβάνει τη ζωή στη γενέτειρά του όλο το χρόνο.

Διαλέγω για το τέλος τη φωτογραφική άποψη του τοπίου που μέχρι σήμερα με μαγνητίζει και μονοπωλεί το ενδιαφέρον μου κάθε που βρίσκομαι στο Πλωμάρι.

Αγναντεύοντας  από το Βιγλάρι...Από το  πεζούλι του ξωκλησιού Ζωοδόχος Πηγή μπορεί να πλανάται η ματιά με τις ώρες στην απεραντοσύνη του Αιγαίου. Εκεί, ο χρόνος σταματά, αποφορτίζεται απ' τις σκοτούρες ο άνθρωπος και προσεγγίζει η ψυχή του το Θεό! 

Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου.

19 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Αχ, αυτοί οι μικροί γενέθλιοι τόποι μας, Μαριάνθη, που αγαπάμε.
Καταφέρνουν να αγιάζουν μέσα μας με το κάθε τι. Τους προσκυνάμε και… μας αποκαλύπτονται. Γι’ αυτό και μας κρατάνε πάντα απ’ το χέρι, απ’ το μυαλό, απ’ την ψυχή… απ’ τις εικόνες.
Από παντού τρυπώνουν οι ομορφιές στο νησί μας!

Δεν το έχω ξεφυλλίσει μα το θαύμασα από τις διαφημίσεις της Αιολίδας.

Ελιά Μαϊστρα είπε...

Αχ αχ βρε Μαριάνθη
Αυτοί οι τόποι μας..η δική μας γη και κόσμος..
Μια και μοναδική φορά είδα νύχτα το Πλωμάρι οταν είχα έρθει για μια προβολή σλαϊτς της ελληνικής χλωρίδας..Μας είχε φέρει ο Αναστασέλλης με το ταξί του

Ξέρεις τι μου έκανε εντύπωση (γιατί είμαι και γουρούνα) τα κορόμηλα τουρσί μαζί με ούζο..

Τα φιλά μου πατριωτάκι

thumbelina είπε...

Η χώρα μας έχει αμέτρητους θησαυρούς, μακάρι να μπορούσα να τους ανακαλύψω όλους.
πανέμορφες οι φωτογραφίες από το Πλωμάρι,πολύ τρυφερή η ανάρτησή σου
καλό βράδυ.

Αστοριανή είπε...

Μαριάνθη μου!
Όνειρο!
Θαυμάσιο επίτευγμα!
να το μιμηθούν κι άλλοι!
Πανέμορφος τόπος, πανέμορφοι άνθρωποι... κι οι κοπελλούδες του?
πιο όμορφες, στην όψη και στην καρδιά!
Σε φιλώ, και ξέρεις ότι δεν υπερβάλλω!
Υιώτα
αστοριανή
ΝΥ

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΑ ΟΛΑ ΟΣΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΒΛΗΘΟΥΝ ΟΙ ΟΜΟΡΦΟΙ ΤΟΠΟΙ ΜΑΣ.
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ.

Dennis Kontarinis είπε...

Πανέμορφο το Πλωμάρι σου καλή μου Μαριάνθη. Αξίζουν συγχαρητήρια στο Δήμαρχό σας και σε όλους όσους εργάστηκαν γι΄αυτό το δώρο στον τόπο σας.Η φύση δεν τσιγκουνεύτηκε τίποτα σε σας. Όλα απλόχωρα και πεντάμορφα σας τα έχει δώσει.
Νάσε καλά
Ντένης

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
Κατά έναν παράξενο τρόπο όταν ο Θεός δημιούργησε το σύμπαν έφτιαξε όλους εμάς και στην φόδρα των ρούχων μας έβαλε το "σήμα κατατεθέν" του κάθε ενός μας.
Δηλαδή τον τόπο της γέννησής μας.

έτσι ο καθέανς μας φέρνει μαζί του αυτό που λέμε στα Ισπανικά (marca registrada)

Οι φωτογραφίες σου χάρμα οφθαλμών,
ένας παράδεισος.
Χαιρετώ

Γαβριήλ

Μαριάνθη είπε...

"Καταφέρνουν να αγιάζουν μέσα μας με το κάθε τι." Έτσι είναι Στράτο! Ατέλειωτη γοητεία ο γενέθλιος τόπος που αποφορτίζει και μερώνει την ψυχή μας.

Μαριάνθη είπε...

Σίγουρα σε μερακλίδικο καφενέ έκατσες Λίτσα αφού ήπιες ούζο με μεζέ κορόμηλα. Ξέρεις το ούζο πάει και με λιτό μεζέ γιατί σηκώνει πιο πολύ κουβέντα. Ελπίζω να σε ξαναφέρει ο δρόμος στο νησί!

Μαριάνθη είπε...

Σε ευχαριστώ Thumbelina. Εύχομαι να'ρθει καιρός που θαχεις γευτεί τις ομορφιές σχεδόν όλης της Ελλάδας. Πράγματι ατέλειωτες είναι και ξεσηκωτικές.

Μαριάνθη είπε...

Γεια σου Γιώτα μου!Αυτά τα λευκώματα από όποιον τόπο κι αν είναι συγκινούν γιατί μιλάνε στην καρδιά με τις εικόνες τους, τα χρώματα, τις θύμησες.
Φιλιά πολλά!!

Μαριάνθη είπε...

Ναι Σκρουτζάκο, όμορφα και επιβεβλημένα. Το χρειάζεται ο τόπος το χρειάζονται οι άνθρωποι. Νασαι καλά!

Μαριάνθη είπε...

Ελπίζω κ. Ντένη να δώσει η ζωή την ευκαιρία να σας ξεναγήσω και να χαρείτε από κοντά αυτές τις ομορφιές, μαζί και με τους άλλους καλούς μας φίλους(Γαβριήλ, Γιώτα, Στράτο). καλά δε θαναι;
Πολλούς χαιρετισμούς.

Μαριάνθη είπε...

Η ούγια λοιπόν η στάμπα του καθενός κ. γαβριήλ που τον ακολουθεί σε όλη του τη ζωή.
Νιώθω χαρά από τη φράση "χάρμα οφθαλμών" για τις φωτογραφίες που λέτε. Δυσκολεύτηκα και γω να διαλέξω κάποιες για την ανάρτηση, αφού όλες είχαν κάτι να πουν.
Πολλούς χαιρετισμούς σε όλους.

Κούκος είπε...

Κάθε φορά που προσπερνάω το μεγάλο βράχο και αντικρίζω το Πλωμάρι, όπως ακριβώς στη δεύτερη φωτογραφία, η θέα μου κόβει την ανάσα. Και κάθε φορά είναι σαν το βέπω για πρώτη φορά.
Μπράβο σε όλους όσους δούλεψαν για αυτή την έκδοση!

Μαριάνθη είπε...

Νασαι καλά Δημήτρη!
"Και κάθε φορά είναι σαν το βέπω για πρώτη φορά."
Έτσι ακριβώς νιώθω και γω παρόλο που είμαι γέννημα θράμα αυτού του τόπου και θαπρεπε να τοχα χορτάσει. Πλούσια σε προικιά η φύση στο νησί μας. Σε χαιρετώ!

Μαριάνθη είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
σταγόνα είπε...

Καλησπέρα Μαριάνθη μου,
Διάβασα με συγκίνηση τα σχόλια των συμπατριωτών σου και αναρωτιέμαι τι φταίει και εμείς οι νησιώτες ερωτευόμαστε τόσο με τους τόπους μας.. φταίει η αρμύρα? φταίει το τραγούδι της θάλασσας που με τη συντροφιά του μεγαλώσαμε.. σίγουρα κάτι με τη θάλασσα έχει να κάνει..
προχθές γύρισα απο ένα ταξιδάκι στην Ηπειρωτική Ελλάδα.. όμορφη φύση, όμορφα χωριά, δέος και μαγεία τα ψηλά βουνά, αλλά διαρκώς κάτι μου έλειπε.. κάτι που με έκανε να νιωθω έξω απο τα νερά μου.. Μου έλειπε το σημείο αναφοράς μου.. Η θάλασσα..

Μαριάνθη είπε...

Αχ!σταγονίτσα μου!λες τη μεγάλη αλήθεια!Η θάλασσα!το σημείο αναφοράς μας, το οξυγόνο μας. Δίχως την εικόνα της ο περιορισμός το πεπερασμένο και ρηχό. Πιστεύω πως μόνο όσοι έχουμε γεννηθεί κοντά της όσοι πρωτογευθήκαμε την αρμύρα της αντί για μητρικό γάλα μόνο αυτοί νιώθουμε έτσι και διακρίνουμε τη διαφορά. Ξέρεις...όταν αποφοιτούσα από το Πανεπιστήμιο υπήρχαν συμφοιτητές μου που έλεγαν πως προτιμούν να μείνουν αδιόριστοι παρά να διοριστούν σε νησί. Νόμιζαν πως θα πνιγούν, πως θα ζαλίζονται από τη θαλασσοταραχή κι ας πατούσαν σε στεριά. Και γω... ονειρευόμουν έστω και καλύβα πάνω στη θάλασσα, έστω και σε ξερόβραχο να κάθομαι και να την αγναντεύω...
Να σαι καλά, να περνάς.