Παρασκευή 29 Μαΐου 2009

Μουσείο Ελληνικής Συλλογής Νόμπελ

"Το Μουσείο εξωτερικά"

Έχει περάσει πια μια πενταετία από τότε που η εφημερίδα Washington Post κάνει διεθνώς γνωστή την είδηση της ίδρυσης και ανέγερσης του Μουσείου Ελληνικής Συλλογής Νόμπελ.

Μια ιδέα που την οραματίστηκε ο  καθηγητής κ. Γιώργος Μάρκου και μαζί με την οικογένειά του τη χρηματοδότησε και την υλοποίησε.

Στο Χαλάνδρι λοιπόν στην οδό Ολύμπου 79 θα φιλοξενηθεί η Ελληνική Συλλογή Νόμπελ. Το κτίριο ολοκληρώνεται.

Η συλλογή περιλαμβάνει σπάνια, παγκοσμίου επιστημονικού, πολιτιστικού, εκπαιδευτικού και ιστορικού κύρους χειρόγραφα, επιστολές, έγγραφα, μετοχές, άδειες εφευρέσεων, σχέδια, χάρτες, χαρακτικά, φωτογραφίες, κρατικά απόρρητα και εμπιστευτικά φυλλάδια, βιβλία, ανάτυπα, περιοδικά, γραμματόσημα, επετειακούς φακέλους πρώτης μέρας κυκλοφορίας, αφίσες, αντικείμενα από τα εργοστάσια παραγωγής εκρηκτικών υλών Α.Νόμπελ, μετάλλια, παράσημα του Α.Νόμπελ, της οικογένειας του και των Βραβείων Νόμπελ του 20ού αιώνα ενώ τέλος θα περιλαμβάνει και επιπλέον εκθέματα από 210 ιδιωτικές Συλλογές από 62 κράτη. Σύμφωνα με το περιοδικό του Μουσείου, στα καινούρια αποκτήματα προστίθενται άγνωστες, ανέκδοτες φωτογραφίες του Α. Αϊνστάιν κατά την περίοδο 1930-1936.

Τα εκθέματα αυτά είναι αποτέλεσμα πολυετούς αναζήτησης και συλλογής υλικού γύρω από τη ζωή και το έργο του Άλφρεντ Νόμπελ.

Πέρα από τους χώρους των μόνιμων εκθεμάτων και των περιοδικών εκθέσεων, το μουσείο θα περιλαμβάνει χώρο υποδοχής, αμφιθέατρο 240 θέσεων, βιβλιοθήκη, αρχείο, καφέ-εστιατόριο, ιδιωτικό εκκλησάκι και γκαράζ 60 θέσεων.

 Εξώφυλλο του Περιοδικού

Ιδιαίτερης αισθητικής και ενδιαφέροντος περιεχομένου το μηνιαίο περιοδικό "Νέα του Μουσείου Ελληνικής Συλλογής Νόμπελ" που κυκλοφορεί σε πανεπιστήμια, βιβλιοθήκες, θέατρα, διεθνή κέντρα αποφάσεων όπως ΟΗΕ, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, κτλ. Το περιοδικό δημοσιεύει τα θέματά του στην Ελληνική και Αγγλική Γλώσσα ταυτόχρονα. 

Η ιστοσελίδα του Μουσείου είναι:

www.museum-hellenic-nobel-collection.gr

Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου

Τρίτη 26 Μαΐου 2009

ΜΑΡΙΖΑ ΚΩΧ «Η ξεχωριστή μελωδός»

 

Μόλις πριν λίγες ημέρες η μεγάλη ερμηνεύτρια με την ξεχωριστή φωνή Μαρίζα Κωχ απέσπασε το βραβείο «Best Singer» στα πλαίσια της Εβδομάδας Διεθνούς Mουσικής στην πόλη ZHANGJIAJIE- γενέτειρα του Μάο Τσε Τουνγκ- στην Κίνα.

Μεγάλη διάκριση που τιμά την Ελλάδα αφού συμμετείχαν σαράντα χώρες από πέντε ηπείρους. Το βραβείο δόθηκε ισότιμα στην Ελλάδα, την Αυστραλία, τις ΗΠΑ και τη Γαλλία.


FATA MORGANA

Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό,
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.

Στρείδι ωκεάνιο αρραβωνίζεται το φως.
Γεύση από φλούδι του ροδιού, στυφό κυδώνι
κι ο άρρητος τόνος, πιο πικρός και πιο στυφός,
που εναποθέτανε στα βάζα οι Καρχηδόνιοι.

Πανί δερμάτινο αλειμμένο με κερί,
οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι,
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη.

Χόρτο ξανθό τρίποδο σκέπει μαντικό.
Κι ένα ποτάμι με ζεστή, λιωμένη πίσσα,
άγριο, ακαταμάχητο, απειλητικό,
ποτίζει τους αμαρτωλούς που σ' αγαπήσαν.

Rosso romano, πορφυρό της Δαμασκός,
δόξα του κρύσταλλου, κρασί απ' τη Σαντορίνη.
Ο ασκός να ρέει, κι ο Απόλλωνας βοσκός
να κολυμπάει τα βέλη του με διοσκορίνη.

Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά.
Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατόνι.
Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γεννά,
μας τρέφει, τρέφεται από μας, και μας σκοτώνει.

Καντήλι, δισκοπότηρο χρυσό, αρτοφόρι.
Άγια λαβίδα και ιερή από λαμινάρια.
Μπροστά στην Πύλη δυο δαιμόνοι σπαθοφόροι
και τρεις Αγγέλοι με σπασμένα τα κοντάρια.
*


Πούθ' έρχεσαι; Απ' τη Βαβυλώνα.
Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα.
Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.
Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα.




Η δισκογραφική δουλειά της Μαρίζας Κωχ ξεκινά το 1971 όταν ηχογραφεί τον πρώτο της μεγάλο δίσκο με τίτλο «Αραμπάς». 
Για πρώτη φορά αποδίδονται παραδοσιακά τραγούδια με συνοδεία κρουστών και ηλεκτρικών οργάνων.

 

Στο εξώφυλλο αυτού του δίσκου διαβάζουμε τα όσα η ίδια γράφει:
 
«Ξεκίνησα με την επιθυμία να συμβαδίσω με την εξέλιξη της εποχής μας κουβαλώντας μέσα μου βιώματα, που συνδέονται άμεσα με το παραδοσιακό τραγούδι. Έτσι άρχισα μια προσπάθεια για σύγχρονο τρόπο έκφρασης του παραδοσιακού τραγουδιού, ενθαρρυμένη από το γεγονός, ότι αυτό πάντοτε μεταμορφωνόταν μέσα στην παράδοση».

Είναι η ερμηνεύτρια που πριν τρία χρόνια παρέδωσε στο κοινό της τη θαυμάσια δουλειά της «Στους κήπους της Σαπφούς» για την οποία λέει μεταξύ άλλων:

«Η ποιητική γλώσσα της Σαπφούς νιώθω πως είναι η γλώσσα των ανθρώπων που αντιλαμβάνονται τη ζωή μέσα από το τραγούδι.»

Στο ένθετο που συνοδεύει το CD, η μουσικολόγος GAIL HOLST συγγραφέας-καθηγήτρια μουσικολογίας του Πανεπιστημίου CORNELL της Νέας Υόρκης γράφει :

Η Μαρίζα Κωχ, στον κήπο της Σαπφούς, αποδεικνύει ότι συνεχίζει να υπηρετεί την ομορφιά. Τα τραγούδια της φέρουν μαζί τους το άρωμα των ανθών, των φρούτων και του ανέμου που χάιδευε τότε τα κορίτσια της Λέσβου. Με τη φαντασία μας μπορούμε ν' ακούσουμε σαν τραγούδια τα ποιήματα της Σαπφούς , όπως η ίδια θα τα μάθαινε στις μαθήτριες της και θα τα συνόδευε με τη λύρα της. Τραγούδια του πάθους, της φιλίας αλλά και της ειρωνείας. Στον αιώνα μας η μουσικότητα των ποιημάτων της Σαπφούς επιμένει να μας συνοδεύει σιωπηλά, όπως όλη σχεδόν η μουσική της αρχαίας Ελλάδας.


Διαλέγω το Τραβέρσο του Νίκου Καββαδία «Φάτα Μοργκάνα» που
οι αιγαιοπελαγίτικες καταβολές και η γνωριμία με τη ζωή των ναυτικών κάνουν τη μεγάλη μελωδό να μελοποιήσει το 1978 και να το αποδώσει με το γνωστό αισθαντικό ύφος για την ελάχιστη αναφορά μου στη μεγάλη διεθνή επιτυχία της Μαρίζας Κωχ που τιμά τη χώρα μας.


Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου

Τετάρτη 20 Μαΐου 2009

ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΧΤΙΣΤΕ


«Βιβλίον Πιστοποιητικών Σπουδής»
Μαθητολόγιον
έγραφε πάνω-πάνω η κιτρινισμένη στο πέρασμα του χρόνου κόλλα χαρτί.
Δίπλα στο «όνομα και επώνυμο μαθητού» στη στήλη «Πατρίς» έγραφε από κάτω:
Μ. Ασία, Σμύρνη, Αδρ/πολις, Κάραγατς, Αϊδήνιον, Κων/πολις, Π. Φώκιες, Τσεσμές ως επί τω πλείστον και πολύ λιγότερο έγραφε Κοζάνη, Θεσσαλονίκη και γενικά χωριά ή πόλεις της Μακεδονίας.
Θα νόμιζε κανείς πως πρόκειται για Σχολείο των αλησμόνητων πατρίδων.
Κι όμως…

Στην κατάληξη των ονομάτων διαβάζουμε:
«Κλείεται σήμερον την 21ην Ιουνίου 1929» με την υπογραφή του Διευθυντή και τη σφραγίδα του Σχολείου «Ελληνική Δημοκρατία, Δημοτικόν Σχολείον Επταλόφου».
Ο λόγος λοιπόν εκλεκτοί αναγνώστες, για το 2ο Δημοτικό Σχολείο Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης που ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1928 ως 43ο Δημοτικό Σχολείο Θεσ/κης, μετονομάστηκε σε Επταλόφου μετέπειτα για να γίνει τα επόμενα χρόνια 2ο Δημοτικό Αμπελοκήπων.
Το Σχολείο στο οποίο έχω την τιμή να διδάσκω τούτη τη σχολική χρονιά που μόλις φτάνει στο τέλος της.

Και…δίπλα στα ονόματα και την ηλικία των μαθητών η στήλη με το «Επάγγελμα Πατρός»:
εργάτης, λεμβούχος, καρφοποιός, καπνεργάτης, πλινθοποιός, αγγειοπλάστης, έμπορος, αχθοφόρος αλλά και ορφανός…
Μαρτυρίες αδιάψευστες που μεταφέρουν αύρα ανθρώπων μιας κοινωνίας πονεμένων, διωγμένων που έψαχνε τόπο να πατήσει κείνα τα χρόνια. Στοιχεία κοινωνικών δομών και ανακατατάξεων με παιδιά ηλικίας που ξεκινά από τα οκτώ χρόνια και φτάνει μέχρι τα δεκατέσσερα, έρχονται από χώματα αγιασμένα και ποθούν να φωτίσουν πρώτα τα μάτια του νου , να μαζέψουν τα συντρίμμια της ψυχής τους μέσα από τον ξεριζωμό, την ορφάνια, την προσφυγιά. Ζητούν στοργή ,γη και ύδωρ. 
Ένιωσα εντονότερο το χτύπο της καρδιάς μου, αισθάνθηκα τα χέρια μου να ιδρώνουν και τα μάτια μου να βουρκώνουν σαν έπιασα στα χέρια μου αυτά τα τεφτέρια, τα μαθητολόγια, σαν διάβασα τη συλλυπητήρια επιστολή που έστειλαν λίγα χρόνια μετά από κείνο το Σχολείο ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων με τους μαθητές στην Έλενα Βενιζέλου εκφράζοντάς της τα αισθήματα πόνου για το χαμό του Εθνάρχη Βενιζέλου, συνοδευμένα από λόγια ευγνωμοσύνης. 
Κι όλα αυτά με την ευκαιρία των εγκαινίων του υπερσύγχρονου σχολικού συγκροτήματος που εγκαινιάστηκε τη Δευτέρα 18 του Μάη στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης για να στεγάσει το 2ο και το 12ο Δημοτικό αλλά και το 7ο Νηπιαγωγείο της περιοχής.
Περίσσεψε η χαρά και η συγκίνηση για μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς αφού είδαν να ευλογείται από το Μητροπολίτη και να πραγματώνεται ένα όνειρο δεκαετιών. Μεγάλος ο αγώνας που έφερε το εξαιρετικό αποτέλεσμα για μια εκπαίδευση πια σε χώρους έτσι όπως απαιτούν οι σύγχρονες διδακτικές και παιδαγωγικές ανάγκες.

Περισσότερα για την αναγκαιότητα αξιοπρεπών διδακτηρίων δε θα πω, αλλά θα αφήσω να μιλήσουν τα λόγια του Πατροκοσμά του Αιτωλού στα χρόνια της τουρκοκρατίας, όταν τα σχολεία ήταν λιγοστά και μόνο στις μεγάλες πόλεις και στα κεφαλοχώρια υπήρχαν δάσκαλοι για να διδάξουν.

«Έχετε σχολείον εδώ εις την χώρα σας να διαβάζουν τα παιδιά;

-Δεν έχουμε, άγιε του θεού.

-Να μαζευτείτε όλοι σας να κάνετε ένα σχολείον καλόν…

Καλύτερον, αδελφέ μου, να έχεις ένα ελληνικόν σχολείον εις την χώρα σου, παρά να έχεις βρύσες και ποτάμια. Διότι οι βρύσες ποτίζουν το σώμα, τα σχολεία όμως ποτίζουν την ψυχή. Και ωσάν μάθεις το παιδί σου γράμματα, τότε λέγεται
άνθρωπος.»


Τούτη η ανάρτηση μπορεί και να μη γινόταν αν δεν τη διευκόλυνε με την πρόθυμη και απλόχερη παραχώρηση αρχειακού υλικού ο Διευθυντής του 2ου Δημοτικού Σχολείου Αμπελοκήπων κ. Σταύρος Λαμπής  τον οποίο θερμά ευχαριστώ.
Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου

Τετάρτη 13 Μαΐου 2009

ΟΥΖΟ ΒΑΡΒΑΓΙΑΝΝΗ

Το "ΟΥΖΟ ΒΑΡΒΑΓΙΑΝΝΗ" ετοιμάζεται να γιορτάσει τα 150 χρόνια του!!

Το περιοδικό «restaurant.com.gr» κάνει τιμητικό αφιέρωμα στην ηλεκτρονική του σελίδα.

Η ιστορία του «Ούζου Πλωμαρίου» ξεκινάει πριν από 150 περίπου χρόνια, όταν ο Ευστάθιος Βαρβαγιάννης από την Οδησσό της Ρωσίας έφθασε στην Λέσβο, περνώντας πρώτα από την κοσμοπολίτικη Κωνσταντινούπολη, και θεμελίωσε στο γραφικό Πλωμάρι μια μοναδική πορεία που φθάνει μέχρι τις μέρες μας.

Από το εσωτερικό του Μουσείου Ούζου Βαρβαγιάννη στο Πλωμάρι

Στο Πλωμάρι της Λέσβου σήμερα λειτουργεί το μοναδικό «Μουσείο Ούζου» που υπάρχει στη χώρα μας, το οποίο ανήκει στην οικογένεια Βαρβαγιάννη. Στο «Μουσείο Ούζου» βρίσκει κανείς τον πρώτο αποστακτήρα που κατασκευάστηκε το 1858 στην Κωνσταντινούπολη, μαζί με άλλους αποστακτήρες στους οποίους δοκιμάστηκαν πολλές και διαφορετικές συνταγές Ούζου, μέχρι να καθιερωθούν οι τέσσερις τύποι ούζου με διαφορετικούς αλκοολικούς βαθμούς και γεύσεις που διατηρεί μέχρι και σήμερα η Ποτοποιία Βαρβαγιάννη.

"Εύζων" Ο παραδοσιακός τσολιάς

Στο «Μουσείο Ούζου» της οικογένειας Βαρβαγιάννη υπάρχουν ακόμα εργαλεία κατασκευής βαρελιών, γυάλινα και μεταλλικά δοχεία φύλαξης ούζου, όργανα αλκοολομέτρησης, χάρτες, σφραγίδες, φωτογραφίες, στροφυλιά και πολλά άλλα αντικείμενα που παρουσιάζουν μεγάλο ενδιαφέρον.

"Αφροδίτη" Για ιδιαίτερες στιγμές απόλαυσης

Ήδη, η οικογενειακή επιχείρηση Βαρβαγιάννη προετοιμάζεται για να γιορτάσει τα 150 χρόνια συνεχούς παρουσίας στη παραγωγή του ούζου, με ένα επενδυτικό πρόγραμμα που αφορά την τοποθέτηση νέας γραμμής εμφιάλωσης καθώς και στην προσθήκη νέου επιστημονικού και μηχανολογικού εξοπλισμού.

Μια ελληνική επιχείρηση – καύχημα που αποτελεί θεματοφύλακα μιας πολύτιμης παράδοσης, με την πολυετή πορεία της, στην παραγωγή του εθνικού μας ποτού!

Αυτά σημειώνει μεταξύ άλλων στην εκτενή αναφορά του το περιοδικό στην ιστοσελίδα του «restaurant.com.gr»

Ούζο Βαρβαγιάννη!!

Συνώνυμο της παράδοσης του Πλωμαρίου στο μεράκι, το άρωμα, την ξεχωριστή γεύση.

Θάλασσα, αρμύρα, γλυκάνισος, Ούζο Βαρβαγιάννη...

ΤΟ ΟΥΖΟ.

Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου

Παρασκευή 8 Μαΐου 2009

ΓΙΟΡΤΗ ΜΗΤΕΡΑΣ!!


Μάνα, μητέρα, μαμά!

Όπως κι αν το αρθρώσει κανείς είναι γεμάτο από συναίσθημα. 

Η μέρα εορτασμού απλά τιμά αυτή που γεννά και ανασταίνει τη ζωή. Σίγουρα δεν καλύπτει το μεγαλείο της προσφοράς γιαυτό και δε δικαιολογείται κανενός είδους χαϊδολόγημα με αφορμή τον εορτασμό που να εξαντλείται στις όποιες αναφορές, σε ένα μπουκέτο λουλούδια ή ό,τι άλλο. Η μητρότητα χρειάζεται στήριξη και υποστήριξη από τον καθένα χωριστά και την πολιτεία μαζί.

Η μάνα είναι μοναδική για τον καθένα. Είναι η μάνα του μόχθου, της καθημερινής βιωτής, της εξομολόγησης και των εκμυστηρεύσεων. Η μάνα της μονογονεϊκής οικογένειας που είτε από δική της επιλογή είτε γιατί η ζωή το έφερε καλείται να αναθρέψει μόνη το παιδί της. Μα...και η μάνα που δίχως να γεννήσει ποθεί να αποκτήσει ένα παιδί δικό της για να το αναστήσει, να του δώσει την αγάπη, τη στοργή, τη φροντίδα, ανοίγοντάς του δρόμο στην οικογενειακή ζωή, γλιτώνοντάς το από τον ιδρυματισμό.

Πόσο όμως η σημερινή κοινωνία διευκολύνει τον αγώνα της μάνας; Μήπως γυρίζει την πλάτη στις δύσκολες καταστάσεις αφήνοντάς τη μόνη να τρέχει πανικόβλητη προκειμένου να φέρει σε πέρας το καθημερινό πρόγραμμα της οικογένειας, ανταποκρινόμενη σε ένα ετέρμονο πλήθος απαιτήσεων  και υποχρεώσεων; Αλλά και μήπως την κάνει πολλές φορές να αισθάνεται εκτεθειμένη, να ντρέπεται που πήρε την απόφαση να γεννήσει το εξώγαμο παιδί της από το να προτιμήσει να το φονεύσει για να΄ναι στα πλαίσια της υποκριτικής κοινωνικής ευπρέπειας;

Η ημέρα της γιορτής της Μητέρας ρίχνει τη σκέψη μου στη μάνα που ανεβαίνει την ανηφοριά βρίσκοντας στο δρόμο της, μικρές ή μεγάλες πέτρες. Στη μάνα που η καρδιά της "σα φλογερό του Μάη μεσημέρι" ποθεί να πάρει για να μεγαλώσει το παιδί μιας άλλης από αγάπη. Γιατί ας μη γελιόμαστε. Μάνα δεν είναι αυτή που γεννά αλλά αυτή που αναθρέφει. Που ξενυχτά, που ακούει, που απλώνει το χέρι της να χαϊδέψει τρυφερά, που πονεί, που παραμερίζει τα δικά της "θέλω", που συντρέχει το παιδί της ακόμη κι αν αυτό ξεφύγει της παιδικής ηλικίας, που...που...ατέλειωτα που...

Μάνα!! Μαμά!!

Αν η μαμά μου ήταν λουλούδι;

"τουλίπα,  ζουμπούλι,  κόκκινη παπαρούνα,  τριαντάφυλλο,  μαργαρίτα"

θα ήταν, απάντησαν οι μαθητές μου όταν τους ρώτησα και κάποιο παιδάκι προχωρώντας τη σκέψη του έγραψε ακόμα "φροντίδα, αγάπη, αλήθεια".

Ο καθένας δίνει τη δική του νοηματική διάσταση στη λέξη "Μάνα". Αυτή που του υπαγορεύει η ψυχή του.

Εγώ...

χρωστώ ευγνωμοσύνη που στέκει ατσαλένια στήλη και με ακούει, με ακούει, με ακούει..., που υπήρξε και υπάρχει ως το οξυγόνο μου, που... με ανέχεται.  

       

                           Χρόνια Πολλά Μαμά!!!

                                                                                         Μαριάνθη