Λαχείο θα πάρετε;

 Οι προετοιμασίες άρχιζαν από πολύ νωρίς. Καμιά φορά κι από τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου είχαμε τις πρώτες παραλαβές του Κρατικού Λαχείου, του Πρωτοχρονιάτικου. Ο πατέρας μου έπαιρνε τα πάκα -έτσι λέγαμε τις δεσμίδες και άρχιζε να σφραγίζει ένα ένα τα λαχεία με τη σφραγίδα του Πρακτορείου αφού από μας θα εφοδιάζονταν με λαχεία και τα χωριά της επαρχίας. Έπρεπε λοιπόν να γνωρίζουν ποιος πουλά και από που θα εισπράξουν τα μικροκέρδη οι τυχεροί. Εγώ, το΄βλεπα σαν πανηγύρι!! Συνήθιζα να κατεβαίνω μαζί του τα απογεύματα προτού ακόμη αρχίσει η μεγάλη κίνηση και να καθόμαστε με κλειδωμένες τις πόρτες για να σφραγίζουμε τα λαχεία. Εκείνος δηλαδή περισσότερο παρά εγώ. Είχε ένα ιδιαίτερο ρυθμό στη δουλειά του και μου άρεσε να τον παρατηρώ. Πολλά μου φαίνονταν, πάρα πολλά και με έκπληξη τον άκουγα να μου λέει πως αυτά είναι οι πρώτες παραλαβές και περιμένουμε κι άλλα. Σιγά σιγά λοιπόν έμπαιναν τα πράγματα σε μια σειρά, το φθινόπωρο προχωρούσε έρχονταν κι οι Καζαμίες με τα Ημερολόγια (τοίχου, επιτραπέζια, τσέπης...) που έπαιρναν  τη θέση τους στους πάγκους σε πρώτη θέα.

Η πελατεία σταθερή, πιστή , άρχιζε σιγά σιγά τις πρώτες αγορές της που θα την έβαζαν στο κλίμα των Χριστουγέννων. 

Κατά τα μέσα Νοέμβρη έπιανε κι ο πατέρας μου τις πρώτες βόλτες στα καφενεία για να πουλήσει το πρωτοχρονιάτικο λαχείο. " Καιρός να κάνω καμιά βόλτα" έλεγε."  Άμα σταθώ μπροστά τους και ρίξω τα λαχεία σα βεντάλια στο τραπέζι, τους τρελαίνει το χρώμα, η παραλλαγή και δεν μπορούν να αντισταθούν , αγοράζουν'' ήταν τα λόγια του πολλές φορές όταν επέστρεφε στο μαγαζί με φανερή την ικανοποίηση στο πρόσωπό του που είχε ξεπουλήσει.

Παιδί του δημοτικού εγώ, τριγυρνούσα συνεχώς γύρω του και αφουγκραζόμουν το ρυθμό της αγοράς. Πολλές φορές του ζητούσα λίγα λαχεία από τα πρωτοχρονιάτικα για να πουλήσω. Το΄βλεπα συναρπαστικό. Μου άρεσε να μπαίνω στα καφενεία, στα μαγαζιά, να κυκλοφορώ στο δρόμο ή να ανεβαίνω στη Λέσχη για να πουλήσω. " Θέλετε λαχείο;" ρωτούσα τις παρέες που πότε απολάμβαναν τον καφέ , πότε το ούζο τους ή" το΄χαν στρώσει"  για τα καλά. Πόσο ξεχωριστό φάνταζε στα μάτια μου το μεγάλο στρογγυλό τραπέζι με την πράσινη τσόχα και τη λουστραριστή ξύλινη στεφάνη περιμετρικά στο τελείωμα,  στο  μεγάλο καφενείο το Αθανασιάδειο!  Καθώς τους ρωτούσα αν θα αγόραζαν λαχείο, μου ερχόταν στο νου η βεντάλια που έλεγε ο πατέρας μου.  Πού λόγος για μένα όμως. Αδύνατο να πετύχουν τέτοια κίνηση τα παιδικά μου χέρια. Πρότεινα λοιπόν τη δέσμη με τα λαχεία κοιτώντας στα μάτια τους υποψήφιους αγοραστές. Σπάνια αδιαφορούσαν. Οι περισσότεροι αγόραζαν έστω κι ένα αφού τα ανακάτωναν για λίγη ώρα. Με γνώριζαν. 

Μόνο μια φορά χρειάστηκε να περιμένω λίγη ώρα παραπάνω μπροστά σε μια παρέα αφού ένας κύριος πήρε τα λαχεία, τα φυλλομετρούσε και δεν αγόραζε μέχρι που τον ρώτησε κάποιος άλλος από την παρέα του για το πότε θα αγοράσει ώστε έκπληκτη να ακούσω την απάντηση: " Δε θα πάρω, άστην αφού στέκεται ας περιμένει" ...

 Αυτό θα το θυμάμαι όσο ζω γιατί χωράει μεγάλη ανάλυση όπως αντιλαμβάνεστε. Δεν είπα τίποτα, πήρα τα λαχεία και άλλαξα τραπέζι, προχώρησα σε άλλη παρέα.

Δε με ένοιαζε εξάλλου, ήξερα πως όπως συνήθως την τελευταία μέρα πριν την κλήρωση θα΄χαμε ξεπουλήσει και δε θα υπήρχε λαχείο ούτε για δείγμα σε όσους θα το ζητούσαν μέχρι και την τελευταία στιγμή. 

 

Η μόνη φορά που στενοχωρέθηκα λιγάκι  αλλά γρήγορα το ξεπέρασα και υπάκουσα ήταν  όταν " μεγάλωσα πια!" και πήγα στο γυμνάσιο οπότε μου απαγόρευσαν και να πουλάω λαχεία. Δεν ήμουν πια παιδί που οι γνωστοί έβλεπαν χαριτωμένη την προσπάθειά μου...Άλλαζε το πράμα.

Αυτά κι άλλα πολλά μου΄ρθαν στο νου σαν αστραπή καθώς στεκόμουν σε μια βιτρίνα στην Τσιμισκή και είδα ξαφνικά ένα χεράκι μπροστά μου ακούγοντας μια φωνή να λέει: " Πάρτε λαχείο" 

Πήρα. Μπορούσα να προσπεράσω;  

                                           Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου