Καββαδίας ο ποιητής της θάλασσας...

Ο Νίκος Καββαδίας, ο ποιητής της θάλασσας μα και του ανεκπλήρωτου έρωτα γεννήθηκε στις 11 Ιανουαρίου 1910 στο Νίκολσκι Ουσουρίσκι, από γονείς Κεφαλλονίτες, το Χαρίλαο Καββαδία και τη Δωροθέα Αγγελάτου της γνωστής οικογένειας εφοπλιστών της Κεφαλλονιάς. 
Με γλώσσα λαϊκή αλλά και γεμάτη από θαλασσινούς όρους, ο Καββαδίας δίνει στίχο δυνατό και γίνεται αρμενιστής του λόγου στην ποιητική τέχνη. Καράβια, αμπάρια σκοτεινά, λαμαρίνες, ταξίδια της αρμύρας , έρωτες της θάλασσας, του λιμανιού, γίνονται λόγος απλός μα κι απολαυστικός για τον καθένα μέσα από το νου και τη ματιά του ποιητή Καββαδία. Την έζησε τη θάλασσα από τα νεανικά του χρόνια. Ταξίδεψε για χρόνια πολλά ως ασυρματιστής και έκανε τη ζωή του συνώνυμο της θαλασσινής περιπλάνησης. Έγραψε τους ήχους της θάλασσας, τη γεύση, όλα της τα καμώματα, σε στίχους που αγγίζουν την ψυχή και του πιο απλού αναγνώστη.

Είναι ο ποιητής της Φάτα Μοργκάνα, αυτού του τόσο αισθαντικού τραγουδιού, που γράφει για τη μοναδική γυναίκα που αγάπησε, αλλά δεν του φέρθηκε σωστά, όπως εξομολογητικά αναφέρει.

«Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ' το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο αλγερινό,
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν.

Πανί δερμάτινο, αλειμμένο με κερί,
οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι,
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη στη Φοινίκη.

Σκουριά πυρόχρωμη στις μίνες του Σινά.
Οι κάβες της Γερακινής και το Στρατόνι.
Το επίχρισμα. Η άγια σκουριά που μας γεννά,
Μας τρέφει, τρέφεται από μας, και μας σκοτώνει.

Πούθ' έρχεσαι; Απ' τη Βαβυλώνα.
Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα.
Ποιαν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα.
Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα.»

Νίκος Καββαδίας, που ρίχνει το αγκυροβόλι του λογισμού του στη θάλασσα, την παντοτινή ερωμένη του και γράφει το
«Mal du Depart»
Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρισμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων
και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς, τη Σιγκαπούρ, τ' Αλγέρι και το Σφαξ,
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου, χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει... "

 Δε θέλω να πω πολλά !!
Ας μένουν οι στίχοι της αρμύρας να θυμίζουν πως πέρασε ήδη ένας αιώνας και πάει από τη μέρα που γεννήθηκε ο ποιητής της θάλασσας.
  
                                     Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου