Το θέαμα!!

Η πολυσύχναστη πλατεία κατάμεστη από κόσμο. Έτσι όπως γεμίζει σε κεντρικές μεγάλες εκδηλώσεις. Πράγμα παράξενο για το σύνηθες, καθημερινό απόγευμα της Άνοιξης. Κόσμος όλων των ηλικιών συγκεντρωμένος με το βλέμμα στραμμένο προς το μεγάλο ξενοδοχείο σημείο αναφοράς της πλατείας , με τους περισσότερους να κρατάνε υψωμένα τα κινητά ως φωτογραφικές μηχανές. Κάτω από τον πρώτο όροφο του ξενοδοχείου ένα ασθενοφόρο και μια ομάδα διάσωσης με τον εξοπλισμό της σε ετοιμότητα. Παραδίπλα ακριβώς οι θαμώνες της καφετέριας του ξενοδοχείου απολάμβαναν το απογευματινό τους καφεδάκι με θέα τη θάλασσα. Ανάμεσα στο πλήθος κυριαρχούσε ένα βουητό από κουβέντες, χασκόγελα, περιπαιχτικά χαμόγελα αλλά και ελάχιστα βλέμματα απορίας και αγωνίας. Άλλος έκανε λόγο για άσκηση ετοιμότητας σε περίπτωση σεισμού, άλλος για διαφημιστικό και οι πιο ενημερωμένοι περίμεναν το άτομο που θέλει να «πηδήσει» από τον πρώτο όροφο του ξενοδοχείου. Εξ΄ου και τα κινητά τηλέφωνα ανά χείρας προκειμένου να απαθανατίσουν τη σκηνή!!

Το θέαμα!!!

Η κατάσταση όμως παρέμενε στατική.

Διερχόμενη της πλατείας δεν έδωσα περισσότερο χρόνο πέραν του δεκάλεπτου και συνέχισα το δρόμο μου. Ήταν οι μέρες όπου τα ΜΜΕ απεργούσαν. Κύλησε ο χρόνος , έφυγε απ΄το νου μου η υπόθεση. Με τη λήξη της απεργίας και κάνοντας το γνωστό τηλεοπτικό «ζάπινγκ», θέλοντας και μη πήρα την απάντηση διά στόματος εκφωνήτριας τοπικού δελτίου ειδήσεων!!

« Τριαντάχρονη γυναίκα επιχείρησε την Παρασκευή το απόγευμα να πηδήσει από τον πρώτο όροφο ξενοδοχείου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Μετά από επτά ώρες διαπραγματεύσεων οι αστυνομικοί κατάφεραν να την πείσουν να βγει από την πόρτα του δωματίου...» κ.τ. λ, κ.τ.λ...!!

Το θέμα πέρασε στα ψιλά. Το ανέφερε ένα τοπικό κανάλι και ένα δυο μπλογκ στο διαδίκτυο.

Το ότι ένας άνθρωπος έρχεται σε σημείο απόγνωσης και θέλει να τερματίσει τη ζωή του δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Δυστυχώς γίνεται παντού και πάντα. Αυτό που κατά προσωπική άποψη « τσακίζει κόκκαλα» είναι το πώς αντιδρά -κατά τα φαινόμενα πλέον- ο σύγχρονος άνθρωπος μπροστά σε τέτοια θεάματα. Γιατί θέαμα κατάντησε το προσωπικό δράμα. Η απόγνωση μιας τριαντάχρονης γυναίκας. Τόσο νέας!!!

Πλήθος κόσμου περίμενε με λαχτάρα αποτυπωμένη στο πρόσωπο την πτώση. Ήθελε να « κρατήσει» τη στιγμή!! Να έχει να το βλέπει και να το δείχνει!!

Η αξία της ανθρώπινης ζωής στο βωμό του θεάματος, του χαζογέλιου, του χαβαλέ.

Σε αυτά εξαργυρώνει πια η κοινωνία τη σπουδαιότητα της ζωής και απαξιώνει τον άνθρωπο . Εκεί ξέπεσε...Να κάνει τροφή της κατάντιας του το ανθρώπινο δράμα.

Κι ήταν Παρασκευής απόγευμα. Σε λίγο θα χτυπούσε η καμπάνα του Ακάθιστου ύμνου...

Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου