Κυριακή της ομίχλης η πρώτη αυτή του Φλεβάρη.
Η πόλη ξύπνησε παραδομένη στο ομιχλώδες τοπίο με μια διάθεση λες βαριά, ραθυμίας , για να καλύψει την ανία που από μέρες νιώθει...
 |
| Η Πλατεία Αριστοτέλους κοντά στο μεσημέρι... |
" εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού ότι ου σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας και ο πατήρ υμών ο ουράνιος τρέφει ..."
Τα πλάσματα του Κυρίου ... και η Θεία πρόνοια μέσω του τελειότερου δημιουργήματος, τον άνθρωπο.
Απλές σχέσεις αγάπης και φροντίδας...
Λεωφόρος Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Αν και μεσημέρι ...η ομίχλη επιμένει και δυσκολεύει την οδήγηση.
Το τοπίο φαντάζει παραμυθένιο. Από μόνο του μια διέξοδος, μια διαφυγή της ημέρας από την απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας...
Έχει περάσει πια το μεσημέρι, η ομίχλη επιμένει και γω δε χάνω ευκαιρία να την απολαύσω από το Επταπύργιο όπου ο ήλιος εκεί στα ψηλά πια φωτίζει σθεναρά αλλά στο βάθος η πόλη κρύβεται απ΄όλους κι από όλα...
Η Κυριακή της ομίχλης λοιπόν!!!
Περπατήσαμε τυλιγμένοι στο πέπλο της, τη χορτάσαμε στην ανάσα μας, ξεκούρασε το βλέμα μας στην απλότητά της...
Όλη τη διάρκεια της ημέρας μονοπόλησε σα θεατρίνα την παράσταση που βγήκε από νωρίς στη σκηνή κι έμεινε για το παρατεταμένο χειροκρότημα!!
Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου
15 σχόλια:
Ομιχλώδες Τοπίο!
...μοιάζουμε...
Μόνο που αυτό είναι και ποιητικό!
Τα λόγια σου το κάνουν ονειρεμένο.
Φιλάκια Μαριανθάκι μου, να ξέρεις οτι σε σκέπτομαι ΠΟΛΥ και ας χάνομαι.
Καμιά φορά το πέπλο της ομίχλης ίσως είναι και αναγκαίο!!!Φιλάκια Μαριανθάκι μου και καλή εβδομάδα!!!
... Η Κυριακή της ομίχλης λοιπόν!!!
Περπατήσαμε τυλιγμένοι στο πέπλο της, τη χορτάσαμε στην ανάσα μας, ξεκούρασε το βλέμα μας στην απλότητά της...
Όλη τη διάρκεια της ημέρας μονοπόλησε σα θεατρίνα την παράσταση που βγήκε από νωρίς στη σκηνή κι έμεινε για το παρατεταμένο χειροκρότημα!!...
Μ. Β'Γ
Αυτά και μόνο, δίνουν την άλλη αίσθηση...
Εδώ, όμως, όταν συμβαίνει,
εκείνη η υγρασία της, προνιάζει τα κόκαλα...
Σε φιλώ, πάντα με την αγάπη μας,
Υιώτα
Eιλικρινά θαύμασα τις υπέροχες φωτογραφίες σου΄αγαπητή μου Μαριάνθη. Πάντως και με την μουντάδα της ομίχλης η Θεσσαλονίκη δείχνει πανμορφη.
Την καλησπέρα μου από την ΝΥ.
Εικόνες που μοιάζουν να έχουν βγει από ταινία του αδικοχαμένου Θόδωρου Αγγελόπουλου...
Γεια σου Μαριανθέλ(ι)!
... ξέχασα να πω κάτι για την ωραία επιλογή σου στο τραγούδι:
Besame mucho...
Πολύ ωραία επίσης και η εκτέλεση!
Μάλλον έμεινες επηρεασμένη από την καρτ-ποστάλ
Την Ομίχλη την συνοδεύει η απόλυτη νεκρική σιγή,
Αφουγκράζεσαι ακόμη και το πέταμα μιας μύγας,
το κόψιμο της θάλασσας από την πλώρη του πλεούμενου, το στρίγκλισμα της ατμοσφυρίχτας κάθε 5 λεπτά, η υγρασία που σε περονιάζει μα και ο τρόμος του αναπάντεχου... είναι εκεί όπου ούτε υπνος δε κολλάει...
Ωραίο θέμα με τεράστιες πηγές αφήγησης εξιστόρησης συμβάντων...
Την καλησπέρα μου από Νέα Υόρκη αγαπητή μου Μαριάνθη
Πόσο θα ήθελα να χαθώ στην ομίχλη αυτής της πόλης, ας πούμε ότι έγινε μέσα από τις εικόνες σου!!!
Σ΄ευχαριστώ.
Το έχω ξαναπεί... ξέρεις ν' μαρμαρώνεις τις όμορφες στιγμές... και να τις κάνεις αθάνατες...
Η μουσική σου υπόκρουση όλα τα λεφτά!!!
Γιατί τόσος λυρισμός !!!
Γιατί τόσο Λεσβιακό DNA;;!!!
ΧΑΙΡΕ.
Γιατί τόσος Λυρισμός!!!
Γιατί τόσο DNA κατευθεία από τον Τέρπανδρο, τον Αλκαίο, την Σαπφώ, απ' την Λέσβο μας τέλος πάντων;;!!!
ΧΑΙΡΕ.
Σαν να ήμουν κι εγώ εκεί ανάμεσα στην ομίχλη. Τόσο όμορφα μάς ταξίδεψε το κείμενό σου, Μαριάνθη. Κι εδώ ο φετινός χειμώνας είναι πολύ βροχερός. Η Νίσυρος θα γίνει μια μεγάληπράσινη αγκαλιά μόλις σκάσει μύτη η άνοιξη!
Αγαπημένη μου Μαριάνθη, καλημέρα!
Το όνειρο μου, είναι να φωτογραφήσω την ομίχλη.
Και σήμερα το να βρίσκομαι εδώ και να απολαμβάνω τις "ομιχλώδεις" φωτογραφίες σου, δοσμένες με τόσο ποιητική διάθεση, είναι το καλύτερο μου!!!
Η καλλιτεχνική και ρομαντική σου φύση, εκφράστηκε υπέροχα στις τελευταίες σειρές!!!!
Σ ευχαριστώ και σε καλημερίζω με πολλά φιλάκια!
Α ΠΑ ΠΑ! ΠΩΣ ΝΑ ΟΔΗΓΕΙΣ ΜΕ ΟΜΙΧΛΗ...ΜΑΡΙΑΝΘΗ ΜΟΥ ΦΙΛΑΚΙΑ!!!!!!!!
πολύ όμορφες οι φώτο...η ομίχλη έχει ένα γοητευτικό μυστήριο!
να έχεις μια όμορφη μέρα!
Δημοσίευση σχολίου