Σε αποχαιρετισμό θέρους...

Παραλία Νυφίδας Λέσβου.

 Δρομείς του ουρανού τα σύννεφα επιδίδονται σε αποχαιρετισμό του θέρους. 

Σκορπίσανε οι παρέες σαν την άμμο  στο φύσημα του πρώτου δροσερού θαλασσινού αέρα . 

Ήχους ατέρμονων εξομολογήσεων μένουν να φυλάνε τα κοχύλια και τα βότσαλα παραπονιούνται στο κύμα που τα χτυπά  . Μένουν συνθέσεις διακοσμητικές σε γωνιές σπιτιών για να θυμίζουν… Θαμπώνουν οι στραφταλισμοί  και ο γιαλός το υπομένει μοιρολατρικά .

Χάνονται οι φωνές και σβήνουν τα χαμόγελα καθώς κλείνουν οι μπουκαπόρτες στα λιμάνια.

 Πού και πού να φανεί κανένα ξεχασμένο κουβαδάκι δίπλα σε πύργους άμμου που έχουν καταρρεύσει δίπλα σε ορφανές ομπρέλες θαλάσσης .

 Διέξοδο ψάχνουν τα αισθήματα σε μαβιά ηλιοβασιλέματα που τα ντύνει το ρίγος του φθινόπωρου. Υπερατλαντικά ταξίδια κάνουν το νου συνταξιδιώτη αποδημητικών πουλιών αναζητώντας χλωρή γη και καθαρό ουρανό. 

Τεφτέρια ανοίγουν ίσως και κλείσουν χρωστούμενοι λογαριασμοί. 

Ξύνουν τις μύτες τους τα μολύβια , γομολάστιχα μυρίζει …

Την εικόνα αυτή κράτησα από επίσκεψη σε οικία συγγενών μου το καλοκαίρι . 

  Μαριάνθη Βάμβουρα