Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2014

Καθώς τρεμοπαίζουν τα φώτα...



Ζώνουν οι φλόγες τη νύχτα  και την αρωματίζουν με μυρωδιά καμένου ξύλου που σπαρταρά στο αγκάλιασμα τους.
Σαν  γεύση του φθινόπωρου αυθεντική το φιλί , προκαλεί της καρδιάς τον χτύπο σε ρυθμό αργό μεσούσης της νυκτός.  
Κι είναι τα φώτα της πόλης που τρεμοπαίζουν στο βάθος  για να θυμίσουν αμετανόητη ερωτική παλιννόστηση  που δικαιώνει επιλογές .
Σε βλέπω μπροστά μου να στέκεις στην αποβάθρα  με τη χαρά της απαντοχής, τη λύπη του κατευόδιου. 
Σε γεύομαι στο άρωμα του πρωινού καφέ αχάραγα σχεδόν … τότε που και οι σιωπές είχαν ενδιαφέρον .
Και συνεχίζουν….
Γράφουν οι λέξεις για ανεξίτηλες του χρόνου στιγμές που αψήφησαν χιλιομετρικές αποστάσεις και παραμένουν ακμαίες.
Αμετανόητα ακμαίες…
Μορφοποιούν οι λέξεις τους συλλογισμούς  και σε αποθεώνουν .
Σκορπά η νύχτα μυρωδιές που κατακλύζουν τις αισθήσεις κι οι σταθερές παραμένουν ακλόνητες στην κυρίαρχη παρούσα  μορφή σου …

 Μαριάνθη Βάμβουρα



3 σχόλια:

pylaros είπε...

Η μυρωδιά του καμένου ξύλου, αποβλέπει σε μια θαλπωρή, σε μια ζεστή προστατευτική αγκαλιά.


Αγαπητή μου Μαριάνθη, αυτή σου η φράση έχει: (τότε που και οι σιωπές είχαν ενδιαφέρον...) πολύ βαθυστόχαστη ερμηνεία.


Πολλούς χαιρετισμούς έξω φυσά βοριάς θερμοκρασία -0 Κ.

Γαβριήλ

Ντένης Κοντρίνης είπε...

Eίναι τρομερό να μπορείς να ζωγραφίζεις τόσο όμορφα κάποιες ιδιαίτερες ανθρώπινες στιγμές.
Υπέροχο χρώμα οι λέξεις σου δίνουν το δικό τους νόημα.
Την αγάπη μου πάντα καλή μου φίλη.

Αστοριανή είπε...

Σε βλέπω μπροστά μου να στέκεις στην αποβάθρα με τη χαρά της απαντοχής, τη λύπη του κατευόδιου. ΜΒ

Θαυμάσιο!
Γράφε!

Φιλιά,
Υιώτα
¨αστοριανή¨
ΝΥ