"Ω γλυκύ μου έαρ"

"Λεπτομέρεια από τον Επιτάφιο του Αγίου Νικολάου"

Δεν ξέρω τι με πιάνει κάθε χρόνο τέτοιες μέρες αλλά χτυπάνε πολλά καμπανάκια μέσα μου. Τα καμπανάκια της υπέρτατης συγκινησιακής φόρτισης των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας. Ειδικά δε καθώς πορευόμαστε προς τις μέρες κορύφωσης του Θείου Πάθους, Μεγάλη Πέμπτη και Μεγάλη Παρασκευή.

« Μέρες κατάνυξης και μυσταγωγίας που αγγίζουν τα βάθη της καρδιάς. Τα μύρα των ανθών ευωδιάζουν τον «Αχώρητον» την ώρα της άκρας ταπείνωσης.
«Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα…»
Λουλούδια αρωματίζουν και χρωματίζουν στο σκόρπισμά τους τη λευκή σινδόνι την ώρα της Αποκαθήλωσης.
Κι ύστερα ο χτύπος της καμπάνας, ο πένθιμος, ο στιγμιαίος και συνταρακτικός.
Ο Υιός του Θεού θρηνείται επί του τάφου. «Πώς Σε κηδεύσω Θεέ μου!»
Ο στολισμός του Επιταφίου σε εξέλιξη, το μοιρολόγι της Παναγιάς άκουσμα λυπητερό που υγραίνει το μάτι, καθώς η καρδιά δακρύζει. Αισθήματα που συγκλονίζουν τα εσώψυχα των χριστιανών , εμπνέουν τούτες οι ώρες στην επανάληψη του χρόνου.
Ο επιτάφιος, η περιφορά, το αντάμωμα των τριών ενοριών στην κεντρική πλατεία στο Πλωμάρι το βράδυ κάθε Μεγάλης Παρασκευής, παράδοση χρόνων και χρόνων, βίωμα βαθιά χαραγμένο στην καρδιά και αξεπέραστο.
Αγία και Μεγάλη Παρασκευή!
Συνήθως γαληνεμένη μέρα, μουντή και βουρκωμένη. Ευωδιασμένη από τα αρώματα της πασχαλιάς, της μαργαρίτας, του χαμομηλιού, του ανθού, της λεμονιάς.
Το κόκκινο της παπαρούνας σε συμφωνία χρωματική με το «τίμιο αίμα», φλόγα απ΄το κερί που στέκει μόνο του αναμμένο στο ξωκλήσι, σημάδι μοναχικής προσευχής, υπόκλισης στο Θείο δράμα.
Το δάκρυ της Παναγιάς κυλά για να ανακουφίσει τα εσώψυχα κάθε βασανισμένης ψυχής.
Κυλά και γίνεται χτύπος χαρμόσυνος, ελπίδα αναστάσιμη»

" Η άκρα ταπείνωση"

Αυτά έγραφα τέτοιες μέρες ένα χρόνο πριν σε δημοσίευμά μου στην τοπική εφημερίδα «Δημοκράτης».
Δεν ξεθωριάζουν στο πέρασμα του χρόνου γιατί είναι κομμάτι του νου και της ψυχής μου.
Είναι ο Άγιος Νικόλαος με τη χορωδία του, η ανάγνωση του "Σήμερον κρεμάται" μπροστά στον Εσταυρωμένο από τα εφηβικά μου χρόνια κάθε Μεγάλη Παρασκευή πρωί, τα παιδιά με τα πανεράκια στα χέρια γεμάτα λουλούδια κατά την ώρα της Αποκαθήλωσης, είναι η μνήμη της λατρεμένης μου γιαγιάς Μαριάνθης ναρχεται με τα χέρια γεμάτα λουλούδια φρεσκοκομμένα , ολόδροσα από τους μπαξέδες . Λουλούδια για να τα βάλουμε σε πανεράκια, να τα κρατήσουμε στα χέρια και να συνοδεύσουμε την περιφορά στον Άγιο Νικόλαο με την αδερφή μου Δέσποινα την ώρα της Αποκαθήλωσης, των "Οτε" σαν ήμασταν μικρά παιδιά ,τα εγκώμια, είναι το αγκάλιασμα από τη ζεστασιά της καρδιάς αγαπημένων προσώπων, είναι οι θύμησες λατρεμένων παντοτινά απόντων.
Όπου και να είμαι , όπου και να βρίσκομαι τούτες τις μέρες ,με ακολουθούν. Είναι ο κόσμος μου , η δροσιά της θαλασσινής αύρας ανάκατη με το άρωμα της πασχαλιάς και των ανθών που ευωδιάζουν τέτοιο καιρό στο Πλωμάρι και φέρνουν το πετάρισμα και την ανατριχίλα στην καρδιά ακόμα και σαν θύμηση μόνο.
Εδώ, ευχαριστώ τον παιδικό φίλο και συμμαθητή μου, Γιάννη Μαλλή, που απλόχερα παραχώρησε τις φωτογραφίες από τους Επιτάφιους στο Πλωμάρι, από το αρχείο του.

Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου