ΓΙΟΡΤΗ ΜΗΤΕΡΑΣ!!

Μάνα, μητέρα, μαμά!

Όπως κι αν το αρθρώσει κανείς είναι γεμάτο από συναίσθημα. 

Η μέρα εορτασμού απλά τιμά αυτή που γεννά και ανασταίνει τη ζωή. Σίγουρα δεν καλύπτει το μεγαλείο της προσφοράς γιαυτό και δε δικαιολογείται κανενός είδους χαϊδολόγημα με αφορμή τον εορτασμό που να εξαντλείται στις όποιες αναφορές, σε ένα μπουκέτο λουλούδια ή ό,τι άλλο. Η μητρότητα χρειάζεται στήριξη και υποστήριξη από τον καθένα χωριστά και την πολιτεία μαζί.

Η μάνα είναι μοναδική για τον καθένα. Είναι η μάνα του μόχθου, της καθημερινής βιωτής, της εξομολόγησης και των εκμυστηρεύσεων. Η μάνα της μονογονεϊκής οικογένειας που είτε από δική της επιλογή είτε γιατί η ζωή το έφερε καλείται να αναθρέψει μόνη το παιδί της. Μα...και η μάνα που δίχως να γεννήσει ποθεί να αποκτήσει ένα παιδί δικό της για να το αναστήσει, να του δώσει την αγάπη, τη στοργή, τη φροντίδα, ανοίγοντάς του δρόμο στην οικογενειακή ζωή, γλιτώνοντάς το από τον ιδρυματισμό.

Πόσο όμως η σημερινή κοινωνία διευκολύνει τον αγώνα της μάνας; Μήπως γυρίζει την πλάτη στις δύσκολες καταστάσεις αφήνοντάς τη μόνη να τρέχει πανικόβλητη προκειμένου να φέρει σε πέρας το καθημερινό πρόγραμμα της οικογένειας, ανταποκρινόμενη σε ένα ετέρμονο πλήθος απαιτήσεων  και υποχρεώσεων; Αλλά και μήπως την κάνει πολλές φορές να αισθάνεται εκτεθειμένη, να ντρέπεται που πήρε την απόφαση να γεννήσει το εξώγαμο παιδί της από το να προτιμήσει να το φονεύσει για να΄ναι στα πλαίσια της υποκριτικής κοινωνικής ευπρέπειας;

Η ημέρα της γιορτής της Μητέρας ρίχνει τη σκέψη μου στη μάνα που ανεβαίνει την ανηφοριά βρίσκοντας στο δρόμο της, μικρές ή μεγάλες πέτρες. Στη μάνα που η καρδιά της "σα φλογερό του Μάη μεσημέρι" ποθεί να πάρει για να μεγαλώσει το παιδί μιας άλλης από αγάπη. Γιατί ας μη γελιόμαστε. Μάνα δεν είναι αυτή που γεννά αλλά αυτή που αναθρέφει. Που ξενυχτά, που ακούει, που απλώνει το χέρι της να χαϊδέψει τρυφερά, που πονεί, που παραμερίζει τα δικά της "θέλω", που συντρέχει το παιδί της ακόμη κι αν αυτό ξεφύγει της παιδικής ηλικίας, που...που...ατέλειωτα που...

Μάνα!! Μαμά!!

Αν η μαμά μου ήταν λουλούδι;

"τουλίπα,  ζουμπούλι,  κόκκινη παπαρούνα,  τριαντάφυλλο,  μαργαρίτα"

θα ήταν, απάντησαν οι μαθητές μου όταν τους ρώτησα και κάποιο παιδάκι προχωρώντας τη σκέψη του έγραψε ακόμα "φροντίδα, αγάπη, αλήθεια".

Ο καθένας δίνει τη δική του νοηματική διάσταση στη λέξη "Μάνα". Αυτή που του υπαγορεύει η ψυχή του.

Εγώ...

χρωστώ ευγνωμοσύνη που στέκει ατσαλένια στήλη και με ακούει, με ακούει, με ακούει..., που υπήρξε και υπάρχει ως το οξυγόνο μου, που... με ανέχεται.  

       

                           Χρόνια Πολλά Μαμά!!!

                                                                                         Μαριάνθη