ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΧΤΙΣΤΕ

«Βιβλίον Πιστοποιητικών Σπουδής»

Μαθητολόγιον

έγραφε πάνω-πάνω η κιτρινισμένη στο πέρασμα του χρόνου κόλλα χαρτί.

Δίπλα στο «όνομα και επώνυμο μαθητού» στη στήλη «Πατρίς» έγραφε από κάτω:

Μ. Ασία, Σμύρνη, Αδρ/πολις, Κάραγατς, Αϊδήνιον, Κων/πολις, Π. Φώκιες, Τσεσμές ως επί τω πλείστον και πολύ λιγότερο έγραφε Κοζάνη, Θεσσαλονίκη και γενικά χωριά ή πόλεις της Μακεδονίας.
Θα νόμιζε κανείς πως πρόκειται για Σχολείο των αλησμόνητων πατρίδων.
Κι όμως…

Στην κατάληξη των ονομάτων διαβάζουμε:

«Κλείεται σήμερον την 21ην Ιουνίου 1929» με την υπογραφή του Διευθυντή και τη σφραγίδα του Σχολείου «Ελληνική Δημοκρατία, Δημοτικόν Σχολείον Επταλόφου».

Ο λόγος λοιπόν εκλεκτοί αναγνώστες, για το 2ο Δημοτικό Σχολείο Αμπελοκήπων Θεσσαλονίκης που ξεκίνησε τη λειτουργία του το 1928 ως 43ο Δημοτικό Σχολείο Θεσ/κης, μετονομάστηκε σε Επταλόφου μετέπειτα για να γίνει τα επόμενα χρόνια 2ο Δημοτικό Αμπελοκήπων.

Το Σχολείο στο οποίο έχω την τιμή να διδάσκω τούτη τη σχολική χρονιά που μόλις φτάνει στο τέλος της.

Και…δίπλα στα ονόματα και την ηλικία των μαθητών η στήλη με το «Επάγγελμα Πατρός»:

εργάτης, λεμβούχος, καρφοποιός, καπνεργάτης, πλινθοποιός, αγγειοπλάστης, έμπορος, αχθοφόρος αλλά και ορφανός…

Μαρτυρίες αδιάψευστες που μεταφέρουν αύρα ανθρώπων μιας κοινωνίας πονεμένων, διωγμένων που έψαχνε τόπο να πατήσει κείνα τα χρόνια. Στοιχεία κοινωνικών δομών και ανακατατάξεων με παιδιά ηλικίας που ξεκινά από τα οκτώ χρόνια και φτάνει μέχρι τα δεκατέσσερα, έρχονται από χώματα αγιασμένα και ποθούν να φωτίσουν πρώτα τα μάτια του νου , να μαζέψουν τα συντρίμμια της ψυχής τους μέσα από τον ξεριζωμό, την ορφάνια, την προσφυγιά. Ζητούν στοργή ,γη και ύδωρ. 

Ένιωσα εντονότερο το χτύπο της καρδιάς μου, αισθάνθηκα τα χέρια μου να ιδρώνουν και τα μάτια μου να βουρκώνουν σαν έπιασα στα χέρια μου αυτά τα τεφτέρια, τα μαθητολόγια, σαν διάβασα τη συλλυπητήρια επιστολή που έστειλαν λίγα χρόνια μετά από κείνο το Σχολείο ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων με τους μαθητές στην Έλενα Βενιζέλου εκφράζοντάς της τα αισθήματα πόνου για το χαμό του Εθνάρχη Βενιζέλου, συνοδευμένα από λόγια ευγνωμοσύνης. 

Κι όλα αυτά με την ευκαιρία των εγκαινίων του υπερσύγχρονου σχολικού συγκροτήματος που εγκαινιάστηκε τη Δευτέρα 18 του Μάη στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης για να στεγάσει το 2ο και το 12ο Δημοτικό αλλά και το 7ο Νηπιαγωγείο της περιοχής.
Περίσσεψε η χαρά και η συγκίνηση για μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς αφού είδαν να ευλογείται από το Μητροπολίτη και να πραγματώνεται ένα όνειρο δεκαετιών. Μεγάλος ο αγώνας που έφερε το εξαιρετικό αποτέλεσμα για μια εκπαίδευση πια σε χώρους έτσι όπως απαιτούν οι σύγχρονες διδακτικές και παιδαγωγικές ανάγκες.

Περισσότερα για την αναγκαιότητα αξιοπρεπών διδακτηρίων δε θα πω, αλλά θα αφήσω να μιλήσουν τα λόγια του Πατροκοσμά του Αιτωλού στα χρόνια της τουρκοκρατίας, όταν τα σχολεία ήταν λιγοστά και μόνο στις μεγάλες πόλεις και στα κεφαλοχώρια υπήρχαν δάσκαλοι για να διδάξουν.

«Έχετε σχολείον εδώ εις την χώρα σας να διαβάζουν τα παιδιά;

-Δεν έχουμε, άγιε του θεού.

-Να μαζευτείτε όλοι σας να κάνετε ένα σχολείον καλόν…

Καλύτερον, αδελφέ μου, να έχεις ένα ελληνικόν σχολείον εις την χώρα σου, παρά να έχεις βρύσες και ποτάμια. Διότι οι βρύσες ποτίζουν το σώμα, τα σχολεία όμως ποτίζουν την ψυχή. Και ωσάν μάθεις το παιδί σου γράμματα, τότε λέγεται άνθρωπος.»


Τούτη η ανάρτηση μπορεί και να μη γινόταν αν δεν τη διευκόλυνε με την πρόθυμη και απλόχερη παραχώρηση αρχειακού υλικού ο Διευθυντής του 2ου Δημοτικού Σχολείου Αμπελοκήπων κ. Σταύρος Λαμπής  τον οποίο θερμά ευχαριστώ.

Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου