Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2009

Το παιδί γιορτάζει...

Η Παγκόσμια Ημέρα Παιδιού έχει τη θέση της στο μήνα Δεκέμβριο στις 11. Λίγο πριν το ξεκίνημα του εορταστικού Δωδεκαημέρου, τότε που κυριαρχεί η χαρά του ελπιδοφόρου μηνύματος της ενανθρωπίσεως του Θείου βρέφους.

              "Άφετε τα παιδία έλθουν προς με"

Η αγάπη του Θεού Δημιουργού ενσαρκώνεται και γεννιέται ταπεινά στη φάτνη της Βηθλεέμ, ως Θείο βρέφος που στρέφει το ενδιαφέρον του σ΄όλου του κόσμου τα παιδιά. Μαυράκια, ασπράκια, κιτρινάκια. 

Παιδιά που απολαμβάνουν τη ζεστή αγκαλιά των γονιών τους, με τη χαρά των παιχνιδιών , τη λαχταριστή γεύση των γλυκών, τη θαλπωρή του σπιτιού με τα στολίδια του χριστουγεννιάτικου διάκοσμου. 


Ένα ξύλινο αλογάκι αρκεί για να φέρει το χαμόγελο της παιδικής ευτυχίας στο αγοράκι μιας άλλης εποχής, που φαίνεται να απολαμβάνει το παιχνίδι με αποτυπωμένη την πληρότητα στην έκφρασή του.

Αλλά και τ΄άλλα τ΄άστεγα, θύματα του θυμού της φύσης, που τα ξεσπίτωσε και τα πέταξε στο δρόμο ανελέητα. Τα παιδιά των φαναριών, που κυκλοφορούν ξυπόλητα στους δρόμους μες στη γύμνια, απλώνοντας το χέρι στους  περαστικούς, ελπίζοντας σε ένα φιλοδώρημα με λίγο οίκτο ή και περιφρόνηση ακόμα.

Οδηγώντας στους δρόμους της πόλης μεσ΄απ΄τη λάμψη των φώτων, των στολισμένων δέντρων, της χριστουγεννιάτικης ατμόσφαιρας, που σου ζεσταίνει την καρδιά, σε κάθε γωνιά του δρόμου, σε κάθε φανάρι, το αντίκρισμα των παιδιών που περιφέρονται ανάμεσα στις ρόδες των αυτοκινήτων χτυπώντας το τζάμι για ένα φιλοδώρημα γίνεται ντροπή που σου παγώνει την καρδιά. 

Την εποχή της προόδου, των εξοπλισμών, με τα χιλιάδες αθώα θύματα των πυραύλων στο όνομα της παρανοϊκής ηθικολογίας που κατασπαράζει το ήθος, της νέας τάξης πραγμάτων, η ντροπή συνεχίζει. Όπως τότε, τον 19ο αιώνα με τους "μάγκες του ρολογιού", τα γνωστά "αλάνια" παιδιά θύματα της ανελέητης εκμετάλλευσης του κάθε "μάστορη"που τα΄ριχνε στο δρόμο και τα βασάνιζε αν δεν απέδιδαν το απαιτούμενο κέρδος. 

Και η "μαρίδα του δρόμου" συνεχίζει να απλώνει το χέρι της για λίγο οίκτο. Το παιδί του δρόμου έχει κι αυτό δικαίωμα στη χαρά της γέννησης του Θείου βρέφους. Το νιώθει πολλές φορές και το ψιλοτραγουδά καθισμένο στην άκρη μιας χριστουγεννιάτικης βιτρίνας, πατώντας τα πλήκτρα του ακορντεόν που βγάζουν μαγικούς ήχους ή περιδιαβαίνοντας στις πλατείες και στα σοκάκια με το βλέμμα στα στολισμένα μπαλκόνια μήπως και λάβει δείγμα της αγάπης των ανθρώπων που έχουν την τύχη να μην είναι στη δική του θέση.

Τούτες τις μέρες το παιδί γιορτάζει. Η ευαισθητοποίηση της κοινωνίας των ενηλίκων στις σκληρές συνθήκες διαβίωσης εκατομμυρίων παιδιών σε όλον τον κόσμο, απαιτεί συγκροτημένο σχέδιο δράσης, προκειμένου να φέρει αποτέλεσμα. Ο υποσιτισμός, η καταναγκαστική εργασία, η σεξουαλική εκμετάλλευση, η κακοποίηση, ο "βομβαρδισμός" με διαφημιστικά μηνύματα, το μη ασφαλές παιδικό παιχνίδι, είναι μέρος της μάστιγας που συνθλίβει καθημερινά κάθε έννοια παιδικότητας.

Πρωτίστως αλλά και τουλάχιστον σε αυτά έχει χρέος κάθε πολιτισμένη κοινωνία να ορθώσει το ανάστημά της ώστε τα παιδιά όλου του κόσμου να απολαύσουν τον δίκαιο κόσμο που δικαιούνται.

Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου. 

20 σχόλια:

Ελιά Μαϊστρα είπε...

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα
είναι ακόμα εδώ... δίπλα μας...

Σ'αγαπώ Μαριάνθη

pylaros είπε...

H DorisDay έχει την τιμητική της με το τραγούδι Que será será ένα τραγούδι που μου θύμησε πολλά όταν ακόμα είχα τον κόσμο στην παλάμη μου.

Η παιδική ηλικία υπάρχει μόνο μια φορά, κρίμα που δεν το καταλαβαίνουμε όταν είμαστε μικροί και βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε.
Αγαπητή μου Μαριάνθη το κοριτσάκι στην ασπρόμαυρη φώτο μοιάζει σα να είσαι εσύ, έτσι νομίζω. Beautiful

Λες η ημέρα του παιδιού 11 Δεκεμβρίου, κανονικά θα έπρεπε να είναι καθε μέρα η ημέρα του παιδιού

Το παρμυθάκι του Χ.Κ. Άντερσεν η μικρούλα με τα σπίρτα, θυμάμαι στο κρύο του χειμώνα στο χωριό πόση εντύπωση μου είχε προξενήσει τότε, μια που ούτε σπίρτα δεν υπήρχαν παρά πυριόβολας, εν καιρώ πολέμου εκεί που άνθισαν τα παιδικά μας χρόνια.
Η γέννηση του Ιησού γέμισε την ανθρωπότητα με ελπίδα, για ένα πιο δίκαιο αύριο, για όλα τα παιδιά της υφηλίου όλου του κόσμου, για όλους τους ανθρώπους.

χαιρετισμούς
Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

...Τί όμορφα λόγια!
Τι ευαισθησία!
"..¨οταν ήμουν μικρή
ρώτησα την μαμά μου
τί θα γίνω όταν μεγαλώσω?
...
και ρωτούσε, και ρωτούσε...
ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ να γίνει θα γίνει, ήταν η απάντηση...
Ποτέ δεν πίστευα στην μοίρα...
Ποτέ δεν ήθελα να βρεθώ σε άλλη χώρα...
ποτέ δεν πεθύμησα ομορφιά, πλούτη...
Αυτοδημιούργητη, με σκληρή επιμονή να φτιάξω μια καριέρα...
κι η Μοίρα με νίκησε...
Είθε τα παιδιά όλου του κόσμου να έχουν αυτή την εκλογή.
Σε φιλώ, αγάπη μου, και τ' αγγελούδια σου.
Φίλησέ μου τον άνδρα σου που κι αυτός θυσιάζεται μαζί σου.
Χαιρετισμούς κι από τον Δημήτρη,
ΥιώΤα. ΝΥ

dyosmaraki είπε...

Τρυφερά τα λόγια σου, και ακόμη τρυφερότερο το θέμα σου.
Θα ήθελα να είχα μια μεγάλη αγκαλιά τόσο μεγάλη ώστε να μπορεί να χωρέσει όλα αυτά τα φοβισμένα και στερημένα πλάσματα του δρόμου και να τους πω να μην πάψουν ποτέ να ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο.

Yannis Mallis είπε...

Aς είσαι καλά βρε Μαριάνθη που -ως δασκάλα- μας μαθαίνεις. Ούτε για τη μέρα ήξερα, ούτε πολλά από αυτά που γράφεις...
Όταν πάω σπίτι θα φιλίσω το γιό μου.

Dennis Kontarinis είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη
Λεπτό από κάθε άποψη το θέμα που άγκιξες. Ημέρα του παιδιού. Γιορτή του σε όλο τον κόσμο. Όμως φτάνει μόνο αυτό; Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι το μέλλον του παιδιού είναι μιά υπόθεση καθαρά δική μας. Των μεγάλων. Είναι μιά υπόθεση των γονέων, των συγγενών, των δασκάλων, της εκκλησίας, της Πολιτείας. Αν όλοι εμείς είμαστε οι σωστοί απέναντι στο παιδί τότε θα είμαστε υπερήφανοι και γιά τα παιδιά που θα κληθούν να συνεχίσουν την ιστορία μας. Αυτό θα πρέπει να προσπαθήσουμε και αυτό θα πρέπεινα το πετύχουμε.
Νάσαι καλά
Ντένης

Μαριάνθη είπε...

Δυστυχώς Λίτσα ακόμη υπάρχουν πολλά κοριτσάκια με τα σπίρτα...Τα χρόνια περνούν αλλά η σκληράδα των ανθρώπων πάντα θα υπάρχει.
Με συγκινείς.

Μαριάνθη είπε...

Για όσους έχουν ευαισθησίες και αισθήματα ασφαλώς και η ημέρα του παιδιού θαπρεπε να΄ταν καθημερινά κ. Γαβριήλ. Για κάποιους παρόλαυτά δεν είναι ποτέ.
"Η παιδική ηλικία υπάρχει μόνο μια φορά, κρίμα που δεν το καταλαβαίνουμε όταν είμαστε μικροί και βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε."λες και με βρίσκεις σύμφωνη. Πολλές φορές συλλογιέμαι πως όταν είμαστε μικροί λέμε "όταν θα μεγαλώσω θα κάνω..." και όταν είμαστε μεγάλοι λέμε"Τότε που μπορούσα δε έκανα αυτό κι αυτό..."κι έτσι περνά η ζωή σα νερό μεσ΄από την παλάμη μας και μας ξεγλιστρά πολλές φορές δίχως ναχουμε κάνει αυτά που ζητά η ψυχή μας. Γιαυτό χρειάζεται να ζούμε κάθε ηλικία σε αυτά που μας προσφέρει και να τη χαιρόμαστε.
Όσο για το κοριτσάκι στην πρώτη ασπρόμαυρη φωτογραφία σου σφίγγω το χέρι. Ναι πράγματι είμαι γω πριν 35 χρόνια περίπου, γύρω στο 1975.
Πολλούς χαιρετισμούς και μια χαρούμενη Κυριακή με την οικογένειά σου.

Μαριάνθη είπε...

Γιώτα μου χαίρομαι που άγγιξε και σένα το τραγούδι αυτό. Το βρίσκω καταπληκτικό. Λίγοι στίχοι...μια ζωή...μια περιπέτεια.
Να είστε καλά όλοι στο σπίτι και σε ευχαριστούμε για την αγάπη σου. Με τους δικούς μας χαιρετισμούς και ένα πλατύ χαμόγελο ευχόμαστε σε όλους σας μια καλή Κυριακή.

Μαριάνθη είπε...

Και μόνο που το λες Δυοσμαράκι για τη μεγάλη αγκαλιά είναι σα να την έχεις. Σίγουρα βγάζεις και χαρίζεις αυτή την αγάπη στα παιδιά που βρίσκονται γύρω σου. Σε ευχαριστώ για όλα, χαίρομαι που πέρασες.Να είσαι καλά, πάντα χρειάζεται ο κόσμος ανθρώπους με ευαισθησίες σαν εσένα.

Μαριάνθη είπε...

Γεια φίλε και συμμαθητή Γιάννη. Χαίρομαι που ο αξιολάτρευτος Βαγγελάκης γίνομαι αφορμή για να εισπράξει για άλλη μια φορά την αγάπη του πατέρα του. Να είσαι καλά και συ και η οικογένειά σου πάντα να απολαμβάνει τη στοργή.Χαιρετισμούς.

Μαριάνθη είπε...

Ασφαλώς κ. Ντένη και το θέμα παιδί είναι μια υπόθεση των μεγάλων. Από τη δική μας συμπεριφορά κρίνονται όλα και η πορεία που θα χαράξουν. Ας μην ξεχνάμε πως "από το κεφάλι βρωμίζει το ψάρι..."οπότε φαίνεται και το μερίδιο των ευθυνών των μεγάλων. Με την εκτίμησή μου και πολλούς χαιρετισμούς.

Μηθυμναίος είπε...

Είπες, και με το δίκιο σου, το μεγάλο λόγο «ΤΟ ΧΡΕΟΣ» της κάθε πολιτισμένης κοινωνίας… Το διευκρίνισες… πολιτισμένης, αλλά που είναι;

Έβλεπα τις προάλλες ένα πρόγραμμα των Γιατρών Καρδιάςκαι κατάλαβα πόσο αξίζει ένα χαμόγελο, πόσο κουράγιο δίνει ένα χαμόγελο παιδιού…

Πολύ ενδιαφέρον το θέμα σου.

thumbelina είπε...

Ευαίσθητο το θέμα που άγγιξες Μαριάνθη μου, και πονάει πολύ, δυστυχώς τα παιδιά πάντα είναι θύματα, θύματα ανεπαρκών γονιών, αδιαφορίας, εκμετάλευσης, βίας, θύματα μιας κοινωνίας που δυστυχώς εθελοτυφλεί σ'όλα όσα ανέφερες, και για να είμαι ειλικρινής και εγώ αισθάνομαι ανεπαρκής και λίγη μπροστά σε όλα αυτά τα παιδιά που υποφέρουν, ντρέπομαι που δεν μπορώ να τα βοηθήσω και απλά είμαι θεατής εκ του ασφαλούς...
φιλιά, καλή σου ημέρα!

Μαριάνθη είπε...

Σε ευχαριστώ Στράτο και χαίρομαι που βρίσκεις το θέμα ενδιαφέρον. Κάθε ψυχή μαλακώνει και αναθαρρεί μπροστά σε ένα χαμόγελο, πόσο μάλλον η παιδική.

Μαριάνθη είπε...

Ανεπαρκείς γονείς!!!Αυτό τα λέει όλα. Αδιάφοροι, συμπληρώνω, γονείς κατά τύχη και όχι συνειδητοποιημένοι.Που κοιτούν μόνο τη δική τους ευκολία. Μεγάλο το θέμα πραγματικά Thumbelina που δυστυχώς καίει μόνο τους ενσυνείδητους. Σε χαιρετώ και εύχομαι νασαι καλά.

σταγόνα είπε...

Oμορφο και τρυφερό αφιέρωμα:)
Moυ άρεσαν πολύ οι ασπρόμαυρες παλιές φωτογραφίες και το "Que será"... που το θυμήθηκες βρε Μαριάνθη??? τι υπέροχο τραγούδι της νιότης μας:):) δεν κρατιέμαι στην καρέκλα.. θελω να σηκωθω και να αρχίσω να στριφογυρίζω..
να εισαι καλα
καλό σου βράδυ.. Καλές Γιορτές γεμάτες όμορφες στιγμές

Μαριάνθη είπε...

Σε ευχαριστώ σταγονίτσα για όσα λες και χαίρομαι που ομονοούμε. Αυτό το "Que sera" το ακούω συχνά πυκνά και ευχαριστιέμαι.Ανήκει στα ξεχωριστά κομμάτια.Το αξίζει το στριφογύριμα και το σφύριγμα μαζί στο ρυθμό του. Φιλιά πολλά.

Γιώτα Φώτου είπε...

Καλημέρα και καλές γιορτές. Σας εύχομαι να περάσετε καλά και με υγεία

Μαριάνθη είπε...

Το ίδιο ευλογημένα εύχομαι και σε σας με όλη την οικογένειά σας Γιώτα να περάσετε τα Χριστούγεννα και τις μέρες των γιορτών.Χαίρομαι και ευχαριστώ για την επίσκεψη.