Παραμονή Πρωτοχρονιάς...

Με αργό βηματισμό προχώρησε προς τη μεγάλη τζαμόπορτα. Παραμονή Πρωτοχρονιάς κι η κίνηση στο δρόμο είχε αρχίσει να "σπάει". Κόντευε να πέσει η νύχτα για τα καλά. 

Το αχνιστό κόκκινο κρασί που στραφτάλιζε στο κρυστάλλινο ποτήρι δεν ήταν αρκετό για να διώξει την ψύχρα που΄νιωθε να διαπερνά το κορμί του. Λίγη ώρα πριν το΄χε ετοιμάσει με ιδιαίτερη φροντίδα, ρίχνοντας μέσα όλα τα μυρωδικά με τα βαθιά αρώματα. Ζεστή γεύση από γλυκό κόκκινο και μηλίτη οίνο ανακατεμένα με μοσχοκάρυδο, κανέλα και γαρίφαλο, πιστή συντροφιά στην αποψινή νύχτα.

Το βλέμμα του, σταγόνες βροχής που πέφτουν την ώρα που αντανακλά η θάλασσα το γκριζολευκό τ΄ουρανού, στράφηκε στους δείκτες του ρολογιού. Του φάνηκε πως έκαναν τον κύκλο τους αργά, βασανιστικά. Λίγο πιο πέρα η φλόγα λαμπύριζε στο τζάκι σα ψιλόλιγνη φιγούρα γυναίκας σε ρυθμούς φλαμέγκο.

Σαν τότε που σφιχταγκαλιασμένοι στροβιλίζονταν σε ήχους παθιασμένου αργεντίνικου τάγκο.

Ταξίδεψε ο νους του στα βαθιά περάσματα της θύμησής του κι η ματιά του καθηλώθηκε στο χορό της φωτιάς. Καθώς έφερνε το κρασί στα χείλη του ξανάνιωσε τη γλύκα των φιλιών, τη ζεστασιά απ΄το χάδι της κείνη τη μακρινή παραμονή Πρωτοχρονιάς των νεανικών του χρόνων. Κούνησε το κεφάλι του σα να μονολογούσε.

"Ποιος το περίμενε!"

Σα να΄κουσε το γέλιο της που΄βγαινε γάργαρο απ΄την ψυχή της καθώς τον κοίταζε στα μάτια σαν της μιλούσε.

Χειμώνας, σαν κείνο το βράδυ που έδινε υπόσχεση πως θα μπάρκαρε για μόνο δυο χρόνια στις μεγάλες θάλασσες. Το΄λεγε και το πίστευε. Δεν του περνούσε απ΄το μυαλό πως μπορεί να τον κρατήσει στην αγκαλιά της η μεγάλη πλανεύτρα.

Πόσες Πρωτοχρονιές από τότε τον βρήκαν να θαλασσοδέρνεται, αντάμα μ΄άλλους ναυτικούς να του τρυπά η αρμύρα τα κόκαλα. Από τη μια φωτισμένα λιμάνια κι από την άλλη βαριά βήματα σε σκοτεινά σοκάκια κι ύστερα πάλι μοναξιά. Ουρανός και θάλασσα ήταν οι συνοδοιπόροι του, η οικογένειά του για χρόνια πολλά.

Ώσπου...ο Χειμώνας ήρθε. Ο Χειμώνας του καιρού συνταιριασμένος μ΄αυτόν της ζωής του.

Το λυκαυγές του νέου χρόνου τον έβρισκε στο λυκόφως της ζωής του να ξεφυλλίζει το βιβλίο των αναμνήσεων με σταθερή παρέα τη μοναξιά παραμονή Πρωτοχρονιάς και να βουρκώνει για όσα δεν έζησε, λίγο προτού το ρολόι χτυπήσει μεσάνυχτα.

Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου.