Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

Παραμονή Πρωτοχρονιάς...


Με αργό βηματισμό προχώρησε προς τη μεγάλη τζαμόπορτα. Παραμονή Πρωτοχρονιάς κι η κίνηση στο δρόμο είχε αρχίσει να "σπάει". Κόντευε να πέσει η νύχτα για τα καλά. 

Το αχνιστό κόκκινο κρασί που στραφτάλιζε στο κρυστάλλινο ποτήρι δεν ήταν αρκετό για να διώξει την ψύχρα που΄νιωθε να διαπερνά το κορμί του. Λίγη ώρα πριν το΄χε ετοιμάσει με ιδιαίτερη φροντίδα, ρίχνοντας μέσα όλα τα μυρωδικά με τα βαθιά αρώματα. Ζεστή γεύση από γλυκό κόκκινο και μηλίτη οίνο ανακατεμένα με μοσχοκάρυδο, κανέλα και γαρίφαλο, πιστή συντροφιά στην αποψινή νύχτα.

Το βλέμμα του, σταγόνες βροχής που πέφτουν την ώρα που αντανακλά η θάλασσα το γκριζολευκό τ΄ουρανού, στράφηκε στους δείκτες του ρολογιού. Του φάνηκε πως έκαναν τον κύκλο τους αργά, βασανιστικά. Λίγο πιο πέρα η φλόγα λαμπύριζε στο τζάκι σα ψιλόλιγνη φιγούρα γυναίκας σε ρυθμούς φλαμέγκο.

Σαν τότε που σφιχταγκαλιασμένοι στροβιλίζονταν σε ήχους παθιασμένου αργεντίνικου τάγκο.

Ταξίδεψε ο νους του στα βαθιά περάσματα της θύμησής του κι η ματιά του καθηλώθηκε στο χορό της φωτιάς. Καθώς έφερνε το κρασί στα χείλη του ξανάνιωσε τη γλύκα των φιλιών, τη ζεστασιά απ΄το χάδι της κείνη τη μακρινή παραμονή Πρωτοχρονιάς των νεανικών του χρόνων. Κούνησε το κεφάλι του σα να μονολογούσε.

"Ποιος το περίμενε!"

Σα να΄κουσε το γέλιο της που΄βγαινε γάργαρο απ΄την ψυχή της καθώς τον κοίταζε στα μάτια σαν της μιλούσε.

Χειμώνας, σαν κείνο το βράδυ που έδινε υπόσχεση πως θα μπάρκαρε για μόνο δυο χρόνια στις μεγάλες θάλασσες. Το΄λεγε και το πίστευε. Δεν του περνούσε απ΄το μυαλό πως μπορεί να τον κρατήσει στην αγκαλιά της η μεγάλη πλανεύτρα.

Πόσες Πρωτοχρονιές από τότε τον βρήκαν να θαλασσοδέρνεται, αντάμα μ΄άλλους ναυτικούς να του τρυπά η αρμύρα τα κόκαλα. Από τη μια φωτισμένα λιμάνια κι από την άλλη βαριά βήματα σε σκοτεινά σοκάκια κι ύστερα πάλι μοναξιά. Ουρανός και θάλασσα ήταν οι συνοδοιπόροι του, η οικογένειά του για χρόνια πολλά.

Ώσπου...ο Χειμώνας ήρθε. Ο Χειμώνας του καιρού συνταιριασμένος μ΄αυτόν της ζωής του.

Το λυκαυγές του νέου χρόνου τον έβρισκε στο λυκόφως της ζωής του να ξεφυλλίζει το βιβλίο των αναμνήσεων με σταθερή παρέα τη μοναξιά παραμονή Πρωτοχρονιάς και να βουρκώνει για όσα δεν έζησε, λίγο προτού το ρολόι χτυπήσει μεσάνυχτα.

Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου.


15 σχόλια:

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΕΥΧΟΜΑΙ Η ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ 2010 ΝΑ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΗ ΜΕ ΥΓΕΙΑ-ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ.

pylaros είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
καταπληκτικό, ρομαντικό, αληθινό, είναι αυτό που συμβαίνει σε όλους μας και όχι μόνο μας βάζει σε συλλογισμούς, άλλους σε αυτά που έχουν ζήσει, κι άλλους σε αυτά που δεν έχουν ζήσει σε αυτά που έχασαν σε αυτά που Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι.
Και ακόμα το μεγάλο ερώτημα, η αμφιβολία, ένα τεράστιο βαθύ "Αν" αν είχα κάνει αυτό, αν άκουγα, αν, αν, αν, Αχ! ατελείωτα τα αν...
Έτσι δεν μας μένει άλη εκλογή παρά να είμαστε ευχαριστημένοι με αυτά που μέχρι σήμερα κατορθώσαμε και να ευχυθούμε έναν καινούργιο χρόνο με υγεία κι ευτυχία.
χρόνια Πολλά,
με φιλία κι εκτίμηση, χαιρετισμούς στην οικογένεια.
Γαβριήλ

Yannis Mallis είπε...

Μαριάνθη, χρόνια πολλά, καλά κι αγαπημένα. Σου γράφω από ένα ίντερνετ καφέ, στο Πλωμάρι μας. Εκτάκτως, τελευταία στιγμή στις 23 Δεκεμβρίου βγάλαμε εισητήρια έξω από το καράβι στον Πειραιά και ξεκινήσαμε για Μυτιλήνη. Είμαι χαρούμενος και εύχομαι σύντομα και σε σένα να συμβεί κάτι μικρό και απλό που θα σου δώσει όμως τεράστια χαρά. Εγώ τον Χειμώνα του 1991, στα Εξάρχεια τότε, "άλλαξα" τον χρόνο με την μητέρα μου. Την επόμενη χρονιά πήγα φαντάρος και ξεκίνησα και μια δευτερεύουσα νυχτερινή δουλειά που όλο έλεγα ότι θα τη σταματήσω σύντομα αλλά κόντεψα να συμπληρώσω 20ετία. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή έπαιζα μουσική σαν DJ σε σπίτια. Επώνυμοι ή ανώνυμοι μπροστά μου και εγώ σε μια γωνιά να παίζω στο CD το "πάει ο παλιός ο χρόνος" για να αλλάξει ο χρόνος. Μπροστά μου ο Καραμανλής, ο Έβερτ, ο συγχωρεμένος ο Γιαννόπουλος, ο Πύρρος Δήμας, ο Νταλάρας, ο Βαρδινογιάννης, ο Βγενόπουλος... και εγώ σε μια γωνιά να μην έχω κάποιον ούτε να τσουγκρίσω το ποτήρι μου για την αλλαγή του χρόνου. Τώρα μετά από 19 χρόνια (τα καλά της οικονομικής κρίσης!) σαν ξενιτεμένος ναυτικός που γυρνάει πάλι σπίτι του, περιμένω τη μάνα μου να ανοιγοκλείσει τα μεσάνυχτα στις 31 του Δεκέμβρη το φως. Οπως τα είχαμε ξανακάνει τότε το 1991 μαζί -φοιτητής εγώ- που δεν πολυκαταλάβαινα και πόσο σημαντικό είναι.
Εύχομαι σε όλους κάτι μικρό, απλό και καθημερινό να συμβεί και να σας χαρίσει δυσανάλογα μεγάλη χαρά και ευτυχία. Γιατί τα μικρά και ασήμαντα πράγματα είναι τόσο σημαντικά και δυνατά. Όπως το ανοιγοκλείσιμο του διακόπτη τα μεσάνυχτα στις 31 Δεκέμβρη.

Dennis Kontarinis είπε...

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο μαρτύριο καλή μου φίλη από το να θυμάσαι ευτυχιαμένες στιγμές όταν είσαι στον κόσμο της θλίψης.
Σαν τον ήρωα της υπέροχης ανάρτησης σου. Το κέρδος θα είναι ακόμη πιό πολλή θλίψη
Καλή σου χρόνια σε σένα το Νίκο σου τα μωρά σου.
Ντένης

Αστοριανή είπε...

ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ,

ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ ΜΟΥ,

ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΙ ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥς

ΓΙΩΤΑ-ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΝΥ

Μαριάνθη είπε...

Να σαι καλά Σκρουτζάκο και σε σένα εύχομαι κάθε χαρά και επιτυχία. Μα πάνω από όλα υγεία.

Μαριάνθη είπε...

Ασφαλώς κ.Γαβριήλ και πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι με όσα έχουμε πετύχει αλλιώς η ψυχή θα σέρνεται και ποτέ δε θα συναντά την πληρότητα.
Επιτυχία είναι στη ζωή να περνάμε απ΄όλα τα στάδια και να γευόμαστε όσα περισσότερα μπορούμε. Ο φόβος για αποτυχία συνήθως φέρνει στασιμότητα κι αυτό είναι ζημία.
Πολλές ευχές για όλα τα καλά. Χαιρετισμούς.

Μαριάνθη είπε...

Γιάννη τι να σου πρωτογράψω!!Ξεχειλίζει από συναίσθημα το σημείωμά σου και με συγκινεί. Ταυτόχρονα με χαροποιεί που μαθαίνω πως είσαι στο Πλωμάρι και θα γιορτάσετε με τη μαμά σου. Την καλή Τούλα.Εύχομαι τα καλύτερα για σένα τη γυναίκα σου και το παιδάκι σου. Δώσε πολλούς από καρδιάς χαιρετισμούς στη μαμά σου από μένα.
Γέμισε με οξυγόνο τα πνευμόνια σου αποτοξινώσου με μια βόλτα στη γέφυρα προς το Αμμουδέλι και επέστρεφε γερός με την οικογένειά σου.

Μαριάνθη είπε...

Γεια σας κ. Ντένη. Ναι, το να μένει κανείς με συντροφιά τις αναμνήσεις είναι σα μιαν εκδίκηση της ζωής που δεν την άρπαξε από τα μαλλιά να τη ζήσει τότε που έπρεπε.
Με πολλούς χαιρετισμούς και ευχές.

Μαριάνθη είπε...

Νασαι καλά Γιώτα και συ και ο καλός μας Δημήτρης με τα παιδιά και τα εγγόνια σας.
Πολλά φιλιά!!
Χαίρομαι που σε διαβάζω.

Μηθυμναίος είπε...

Πόσες φορές στη ζωή μας έρχονται στιγμές που, ξεφυλλίζοντας το βιβλίο των αναμνήσεων, προσπαθούμε να ξεγελάσουμε τους καιρούς και να γλυκάνουμε το χρόνο…
Αλλά ο καιρός περνά, και όλα τα χωνεύει. Να, σε δυο μέρες έρχεται ένας καινούργιος χρόνος… ίσως κλείσουμε για λίγο το βιβλίο εκείνο προσπαθώντας να χαράξουμε τις πρώτες σειρές (τις προσδοκίες μας…) σε τούτο που θ’ ανοίξει…

Γι’ αυτό ας βάλουμε ζωή στα χρόνια μας κι όχι χρόνια στη ζωή μας! Ας αφουγκραζόμαστε τις πραγματικές αναζητήσεις της ψυχής μας!

Καλή Χρονιά σας εύχομαι Μαριάνθη σε σένα και την οικογένειά σου!!!

Μαριάνθη είπε...

Μόνο αλήθειες είναι το σημείωμά σου Στράτο. Πράγματι ο χρόνος τις περισσότερες φορές τα χωνεύει όλα και τα γενόμενα ουκ απογίνονται. Αλλά αφήνουν και τα σημάδια τους ή τις λαβωματιές πολλές φορές στην ψυχή αλλά αυτός είναι και ο πλούτος της ζωής. Οι εμπειρίες, τα βιώματα, αλίμονο αν δεν υπήρχαν. Άνοστη μονοτονία.
Μου άρεσε πολύ "ας βάλουμε ζωή στα χρόνια μας". Αυτό πρέπει να γίνεται συνεχώς για να ανανεωνόμαστε και να μη βαλτώνουμε. Να χαιρόμαστε τον ήλιο που ανατέλει για όλους κάθε μέρα.
Να περάσετε όλοι στην οικογένεια χαρούμενα, στη ζεστασιά της αγκαλιάς, του γέλιου και του παιχνιδίσματος των μικρών παιδιών που σας περιβάλλουν με την ομορφιά τους.
Πολλούς χαιρετισμούς ιδιαιτέρως και στην Αλεξάνδρα μας.

Ελιά Μαϊστρα είπε...

Μαριανθούλα μου
Ήρθα επιτέλους ..δεν μπορώ να δώ καμιά εικόνα
αλλά δεν πειράζει.. έχω πρόβλημα τον εξπλόρερ
Όπως σου είπα και στην απάντησή μου,μου αρέσει πολύ το κείμενό σου
Και επειδή δεν έχουμε μιλήσει πολύ θέλω να σε ρωτήσω: έχεις γράψει κανένα βιβλίο; Αν όχι κρίμα….
Δεν θα ήθελα με τίποτα να βρεθώ στη θέση του ήρωα σου
Να σκέπτομαι τη ζωή που δεν έζησα….
Χίλιες φορές ζωή με λάθη παρά στιγμές που δεν ζήσαμε
ενώ μπορούσαμε.. και το χειρότερο να το καταλαβαίνουμε αργά!
Γλυκιά μου Μαριάνθη
Σου εύχομαι ότι επιθυμείς για σένα και τους δικούς σου
Και ο καινούργιος χρόνος να μας κάνει να αγαπήσουμε όλα τα δημιουργήματα Του… όπως και να τον λένε.
Σε φιλώ
Καλή Χρονιά

Μαριάνθη είπε...

Λίτσα χαίρομαι πολύ για όσα γράφεις γιατί είναι σα να διαβάζω τη σκέψη μου. Και μενα η ζωή με δίδαξε πως χίλιες φορές να ζήσει κανείς χίλια δυο, να ανακατωθεί με πολλά κι ας αποτύχει παρά να "ζεσταίνεται από μακριά" να φοβάται μην καεί, να μην τολμά και να μένει ατσαλάκωτος. Αυτό δεν είναι ζωή. Η ζωή θέλει τόλμη ας πέσουμε κι ας χτυπήσουμε, θα ξανασηκωθούμε παρά να είμαστε άχρωμοι, άοσμοι και άγευστοι. "Σα χτυπώ και πέφτω κάτω και λασπώνομαι ακουμπώ στα δυο μου χέρια και σηκώνουμαι" κατά το άσμα. Όχι Λίτσα μου δεν έχω γράψει κανένα βιβλίο. Μόνο αρθρογραφώ είκοσι χρόνια τώρα στον τοπικό τύπο. Οξυγονώνομαι με αυτό. Σε ευχαριστώ που πέρασες. Με το καλό το υπόλοιπο των γιορτών. Κάθε χαρά. Να είσαι καλά.Υγεία.