Ήσυχο Κυριακής απόγευμα, αυτό της τελευταίας του Ιούνη, γαληνεμένο και δροσερό. Έτσι όπως δροσερός και ανάλαφρος για να μην πω και φθινοπωρινός κάποιες φορές ,ήταν στις περισσότερες μέρες του τούτος ο μήνας που σιγά σιγά μας αποχαιρετά.
Βρεγμένο Κυριακής δείλι από το Μεγαλέξανδρο.
Συνήθειο έχω από παλιά, ώρες σπερνές, του δειλινού να τις απολαμβάνω. Πότε με συντροφιά και πότε μόνη. Ευλαβικά κοιτώ τον ορίζοντα και σιωπώ. Δε θέλω να μιλώ. Καμιά φορά αφήνω τη γλώσσα της καρδιάς να φλυαρήσει με τον ουρανό και τα στολίδια του. Όποια κι αν είναι αυτά...σύννεφα, ψιχάλες, το πορτοκαλοκόκκινο ή μαβί του ήλιου την ώρα που πάει να γύρει, μα...και τη θάλασσα ακόμα.
Θαρρώ πως ανασαίνει η καρδιά σαν δει την πόλη κάτω από του Στρεμπενιώτη. Έχει αρχίσει και το ψιλόβροχο. Θαμπό ανακάτωμα χρωμάτων.
Τούτο το μήνα θέλησα να τον αιχμαλωτίσω στα ηλιοβασιλέματά του. Και το΄κανα, πότε με μια βόλτα στην παραλία, πότε από το σπίτι μου ή κάποια άλλη γωνιά της πόλης. Έχει ωραία ηλιοβασιλέματα η Θεσσαλονίκη. Τουλάχιστον έτσι τα βλέπω γω ...
Σχεδόν πριν μια βδομάδα. Σαν έφτασα στον Πύργο το Λευκό, γύρισα προς τα κάτω να θαυμάσω. Μπορεί και να άνοιξε ο Θεός τις πόρτες του...
Κάποια από αυτά είπα να τα μοιραστώ μαζί σας τώρα στα τελειώματα του μήνα σαν ένα ευχαριστώ για τα όμορφα χρώματα που έριξε και έβαψε τον ουρανό για να γεμίσει με ομορφιά η ματιά μας και να πάρει δύναμη να αντέξει κάθε σκληρό και παράλογο της πεζής καθημερινότητας. Έχει ο Θεός την ομορφιά του παντού απλωμένη. Αρκεί να τη δουν τα μάτια μας!!
Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου.
10 σχόλια:
Μαριανθη φανταστικες εικονες θα ελεγα μαγικες ..καλησπερα!
...
μπορεί ακόμα μπορεί...
και ποιος θα ρωτήσει να μάθει ποτέ το ΓΙΑΤΙ;
Το κατάφερες να συγκινήσεις πάλι το Δημήτρη! είναι πριν ...γεννηθεί μου είπε!!!, μα το τραγουδούσαν θείες και φίλες τους...
κι αυτός, κουνιόταν στους ρυθμούς του ανατολίτικου....
εμένα με τις θαυμάσιες φωτογραφίες σου, ... για την αγάπη σου να μην αφήνεις τον ήλιο να χαθεί στο σκοτάδι...
...μπορεί ακόμα μπορεί,
Μαριανθάκι μου.
Ακόμη κι από το Πλωμάρι, θα περιμένω ηλιαχτίδες,
Φίλησέ μου τους όλους,
Υιώτα και Δημήτρης
αστοριανη
ΝΥ
θεσσαλονίκη, όχι δεν την έχω γνωρίσει ποτέ, αλλά η μοίρα τόφερε να γνωρίσω δυο Θεσσαλονικιούς οι οποίοι έπαιξαν έναν μεγάλο ρόλο στα μονοπάτια της ζωής μου.
Ήταν ο Αλέκος Χριστήδης καπετάνιος στο βαπόρι, ένας ξανθός Θεσσαλονικιός κι ο άλλος ο Μιχάλης Μ.
αυτός που μαζί πήραμε την πρωτοβουλία να γιορτάσουμε την πρωτοχρονιά αναμεμιγμένοι με τον ντόπιο λαό, αναζητώντας περιπέτειες...
Αγαπητή μου Μαριάνθη, πολύ νοσταλγικό το δείλι, γεμίζει μια φαντασία εξωπραγματική.
Χαιρετώ
Γαβριήλ
Εικόνες που μαγεύουν λοιπόν λες !!Ακόμα και σένα το μάγο!!:))
Να σαι καλά.
Το ευχαριστιέμαι και γω που άρεσε και στους δυο σας Γιώτα μου. Και... θα μου επιτρέψεις να πω ειδικά στον λίαν αγαπητό μας Δημήτρη.
Λοιπόν το τραγούδι ερμηνεύει η Στέλλα Χασκίλ που γεννήθηκε το 1918 στη Θεσσαλονίκη. Είναι του Τσιτσάνη.
Υπήρξε μία από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές του ρεμπέτικου και λαϊκού τραγουδιού.
Αυτό λοιπόν το τραγούδι το λατρεύω. Και το τραγουδώ από τα δεκαπέντε μου. Οπότε κατάλαβε!!
Φιλιά πολλά από το βορρά ακόμα!!!
"...πολύ νοσταλγικό το δείλι, γεμίζει μια φαντασία εξωπραγματική."
Πολύ μου αρέσει έτσι όπως το αποδίδεις κ. Γαβριήλ γιατί έτσι είναι. Βέβαια, να σου εξομολογηθώ, πως κάπου νιώθω γραφική με αυτή την ανάρτηση όταν τόση φρίκη πια περιβάλλει το τελευταίο διάστημα τη ζωή μας εδώ στην Ελλάδα. Στερέψαμε!!Χάνεις κάθε κέφι με όσα βλέπεις, ακούε και ζεις. Είπα όμως να μην εγκαταλείψω τον αγώνα που θέλει τον άνθρωπο να κοιτάζει ψηλά(άνω θρώσκω).
Γιαυτό και συνεχίζω αθεράπευτα ρομαντική όπως λέει ο περίγυρός μου.
Υπέροχες φωτό, ειδικά η τελευταία.Μπράβο σου.
Καλή σου μέρα Εριφύλη-με το ωραίο όνομα! Σε ευχαριστώ που πέρασες, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Λες και για την τελευταία φωτογραφία! Και γω απορώ πώς την πέτυχα. Μάλλον η ποιότητα της μηχανής φταίει, χα!χα!Να σαι πάντα καλά.
Δημοσίευση σχολίου