Το δάκρυ του κρίνου.

Μπορεί άραγε ένα λουλούδι να φέρει δάκρυ, να ματώσει και να δακρίσει;
Να φέρει σπαραγμό σε μια ανθρώπινη ύπαρξη που να εκλιπαρεί για λήθη;
Απ΄ότι φαίνεται, μέσα από την πένα της Γιώτας Φώτου μπορεί. 
Είναι δυο μέρες που ολοκλήρωσα την ανάγνωση του μυθιστορήματος "Το δάκρυ του κρίνου" και προσπαθώ να συνέλθω. Έτσι όπως το γράφω. 
Η συγγραφέας με συγκλόνησε με τη συνταρακτική της ιστορία. 
Από την ώρα που ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο, ήμουν σε εγρήγορση για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Μέχρι την τελευταία σελίδα η αγωνία ήταν κορυφαία. Αμείωτη. Είδα μια άλλη όψη της ζωής και ταράχτηκε ο εσωτερικός μου κόσμος.
Ηρωίδα της ιστορίας η Μερόπη Ζήγρα που συμπαρασύρει στα πάθη της τη Γεθσημανή και τον Αντώνη.
 Ονόματα σημαδιακά για κείνη.
 Η Μερόπη ακροβατεί σε τεντομένο σχοινί και καμιά φορά χάνει την ισορροπία της, βυθίζεται και προσπαθεί να ξεχάσει, να λυτρωθεί.
 Μια ιστορία που φέρνει στο φως πτυχές από τα χρόνια του Εμφύλιου πολέμου. Που με έκανε να μονολογήσω για άλλη μια φορά το "Κατάρα ο πόλεμος, κατάρα'' και να ευχηθώ να μην το ζήσουμε ούτε μεις ούτε τα παιδιά μας.
Σε τρία χρονικά επίπεδα το μυθιστόρημα , κάνει λόγο τη ζωή της ηρωίδας στο τώρα, στο 1950 και μετά στη Βοστόνη αλλά και στο πριν το 1950 στα χρόνια του Εμφύλιου εδώ στην Ελλάδα. 
 Ορεινή Αρκαδία, Αθήνα, Βοστόνη, Μυτιλήνη ένα σύμπλεγμα πόλεων που κουβαλούν ανάσες ψυχών.

Μια δασκάλα, ένα σχολείο, πολλά αστραφτερά ματάκια. 
Μεστή ιστορία μα και διανθισμένη με λογοτεχνήματα εκφραστικά, με εικόνες έντονες που χαράζονται βαθιά στο νου και την ψυχή. 
Με έκανε να ακουμπήσω το βιβλίο στα πόδια μου και να κλάψω σα μωρό παιδί την ώρα που διάβαζα το γράμμα που αποκάλυπτε φοβερά μυστικά.
Έκανε τη φωνή μου να σπάσει σαν μετέφερα την ιστορία στον άντρα μου και να μην μπορέσω  να συγκρατήσω τα δάκρυά μου μπροστά στα παιδιά μου που με κοιτούσαν απορημένα.
Τι πιο μεγάλη απόδειξη για τη ζωηρή γραφή, τη γεμάτη παλμό και χρώμα.

                         Η συγγραφέας του βιβλίου Γιώτα Φώτου.

Καλοτάξιδο ας συνεχίσει.

Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου.