Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

Έτσι όπως φεύγει η παλιά φρουρά...


Θλίβομαι κάθε που φεύγει από τούτο τον κόσμο ένας άνθρωπος.
Θλίβομαι δε και μελαγχολώ όταν έχω ανταλλάξει αμέτρητες καλημέρες, όταν τον αντίκριζα από τα παιδικά μου χρόνια στα πρώτα δέκα βήματα βγαίνοντας από την πόρτα του σπιτιού μου, όταν, όταν, αμέτρητα όταν...όπως και τώρα που η γειτόνισσα Πόπη, το Ποπάκι όπως την έλεγα από το σκέρτσο της και μόνο, πάει έφυγε πέταξε στον ουρανό και " κρύωσε " η γειτονιά μας στο Πλωμάρι.
Αρχόντισα κυρά η Πόπη ταξίδεψε χτες στην αιωνιότητα πλήρης ημερών.
Κόρη αρχοντικής γενιάς μεγάλωσε με όλα όσα πρόσταζε το "καθώς πρέπει" της εποχής εκείνης. Δεν παντρεύτηκε ποτέ, οικογένεια δική της δεν έκανε -όχι πως δεν ήθελε όπως μου΄χε πει- μα για όλους νοιαζόταν. Μορφώθηκε στις καλόγριες στη Σύρο, εκτιμούσε την τέχνη, αγαπούσε πολύ το θέατρο , σπούδασε καλά τα γαλλικά της τόσο που ήταν η πρώτη δασκάλα κείνα τα χρόνια διδάσκοντας στο σπίτι της. Από κείνη πήρα και γω τα πρώτα μου μαθήματα στα δώδεκά μου χρόνια και λάτρεψα τη γαλλική γλώσσα.
Της γειτονιάς λοιπόν η Πόπη, φύλακας άγγελος του αρχοντικού τους μαζί με την αδερφή της Χριστίνα που πρώτη άφησε τα εγκώσμια πριν λίγους μήνες.
Εκεί...να βγαίνει στο μπαλκόνι για να φωνάξει το πρώτο καλωσόρισες κάθε καλοκαίρι σαν μάθαινε πως πήγαμε.
Να φέρει τις πιατέλες από γλυκά φτιαγμένα με περίσσια τέχνη για να μας υποδεχτεί στις διακοπές μας πολλές φορές όταν επιστρέφαμε από τις σπουδές μας με την αδερφή μου Δέσποινα. Που χαιρόταν με τη χαρά μας και το έδειχνε...


 Η κύρια είσοδος του αρχοντικού


Στον πάνω όροφο το σαχνισίνι. Λεπτομέρειες από το αρχοντόσπιτο.

"Κυρία είσοδος αρχοντικού-μνημείου. Στέκει από επί τουρκοκρατίας σύμφωνα με τα λόγια της οικοδέσποινας κυράς που με παραπονο μιλά για την ασχετοσύνη που΄χαν τα μαστόρια και χρωμάτισαν το πέταλο της τύχης στα πάνω αριστερά της πόρτας. Ευτυχώς γλίτωσαν το ρόπτρο και το υποστηρικτικό χερούλι. Ρόπτρο , χέρι με δακτυλίδι." 



Τα παραπάνω έγραφα πέρυσι παρουσιάζοντας την είσοδο του σπιτιού στην ανάρτηση " Από ξύλο και μέταλλο" 


           Δεν της έκανα τη χάρη να υπακούσω στην άρνησή της να τη φωτογραφίσω.

Η Πόπη που αν και γερόντισσα πια στα χρόνια είχε ψυχή κοριτσιού, αεράτη, αεικίνητη, που καμάρωνε για τα έργα τέχνης που είχε στο σπίτι της όταν μου τα έδειχνε και εξηγούσε τα θέματα.
Φέτος το καλοκαίρι δεν την είδα, δεν την αντάμωσα. όταν ρώτησα για κείνη και εξέφρασα το ενδιαφέρον να τη δω πήρα την απάντηση πως είναι άρρωστη στο γηροκομείο τη φροντίζουν και δε δέχεται επισκέψεις. Δεν επέμεινα ίσως γιατί δεν ήθελα να χαλάσω την εικόνα, ίσως γιατί ήθελα να θυμάμαι όλα τα προηγούμενα καθώς και το πιο αστείο περιστατικό από το περυσινό καλοκαίρι  όταν βγήκα ένα απόγευμα να φωτογραφίσω παλιές πόρτες του Πλωμαρίου και έκανα τον πρώτο σταθμό στη δική τους. Σε λίγη ώρα βλέπω την Πόπη να βγαίνει από το σπίτι της και να με πλησιάζει με απορία. Σαν ήρθε δίπλα μου αναφώνησε γελώντας: " Μαριανθούλα!!Εσύ είσαι!!!, Με έστειλε η Χριστίνα να δω ποιος είναι, είπε πως είδε έναν άνθρωπο με τα άσπρα να έρχεται σπίτι μας και τι να θέλει.." (Ο άνθρωπος με τα άσπρα ήμουν εγώ). Και αμέσως τρεχάτη και φωναχτά έσπευσε να καθησυχάσει την αδερφή της. " Χριστίνα!!Δικός μας είναι ο άνθρωπος με τα άσπρα, η Μαριάνθη είναι!!" Γελάσαμε μαζί, έκατσε , της εξήγησα τι ήθελα,μου είπε το ιστορικό της πόρτας μα αντέδρασε σαν πήγα να τη φωτογραφίσω και κείνη.
" Άσε με, άσε με μένα θα ασχημεύσει η φωτογραφία"  έλεγε!!
Δεν της έκανα τη χάρη, την άφησα να νομίζει πως δεν τη φωτογράφισα αλλά την κράτησα στο φακό.

Σήμερα Κυριακή λίγο πριν το μεσημέρι η κοινωνία του Πλωμαριού την αποχαιρέτησε.
Εγώ δεν μπόρεσα να είμαι. Εκπροσωπήθηκα όμως επαξίως.
Βασανίστηκα στη σκέψη για το αν θα έπρεπε να κάνω λόγο όλα όσα φυλάγω μέσα μου από την καλή αυτή γειτονία με την Πόπη.
Κέρδισε η σκέψη να τα γράψω σαν ένα κατευόδιο αφού δεν μπόρεσα να είμαι στην εξόδιο ακολουθία, στο τελευταίο αντίο.   
Μαζί  και το Μινόρε που της άρεσε να το τραγουδά μα και να το ακούει. Και της το είχαν πολλές φορές τραγουδήσει στα νιάτα της κείνα τα χρόνια όπως κάποια στιγμή μου είχε πει.

Μαριάνθη 


17 σχόλια:

~ Fotini Theoharidi ~ είπε...

Μαριάνθη, πολύ με συγκίνησε αυτή σου η ανάρτηση για την καλή σου γειτόνισσα που είναι πια στον ουρανό!
Η απώλεια που νοιώθουμε για κοντινούς και αγαπημένους μας ανθρώπους είναι μεγάλη , όταν τους αποχαιρετάμε για πάντα!
Να είσαι καλά , να την θυμάσαι την Πόπη που αγάπησες!!

~ Fotini Theoharidi ~ είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
dyosmaraki είπε...

Τηε γειτονιάς τη Πόπη να τηνε φυλάξεις καλά μεσ' τη καρδιά. Γιατί αυτοί οι καθημερινοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας που ξεψυχάνε στα γηροκομεία είναι οι άνθρωποι που μας κάνουν να στεκόμαστε όρθιοι.
Κι έτσι τους πρέπει δυό αράδες να γραφτούν απ΄της ψυχής τα βάθη. Γιατί αυτά για τα οποία ξόδιασες τη πένα σου δεν θα της τα γράψει κανείς.
Αυτο είναι το ριζικό των σπουδαίων ανθρώπων.
Νάσαι καλά να τη θυμάσαι
ΥΓ. Ετσι είχα και εγώ στη γειτονιά τη κυρά Λένη. Ούτε μνήμα δεν της έφτιαξαν, την ξέχασαν!!! Σύραμε και μαζέψαμε εμείς στη γειτονιά και της βάλαμε ένα μαρμάρινο σταυρό με τ΄όνομά της. Ισα ίσα για να θυμίζει πως πέρασε από τη γειτονιά μας και τη πλημμύριζε με το γλυκό του κουταλιού που έφτιαχνε από τις νερατζούλες του δρόμου. Αυτήν μου θύμισε απόψε η Πόπη της γειτονιάς σου Μαριάνθη μου....

Μηθυμναίος είπε...

Συγκινητικό, Μαριάνθη μου. Θα σου γράψω όταν θα έχω σύνδεση. Είμαι στο ταξίδι του γυρισμού. Σου γράφω από το BlackBerry μου.

Θα επενέλθω.

χρυσάνθη είπε...

Ευαίσθητη και συγκινητική η σημερινή σου ανάρτηση!!!Την τίμησες όπως της έπρεπε!!!Καλό της ταξίδι!!!

Effie's Sweet Home Designs είπε...

ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΥΡΑ ΠΟΠΗ!
ΤΟ ΜΙΝΟΡΕ ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ!!!!!!!ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ!
ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΜΑΡΙΑΝΘΗ ΜΟΥ, ΦΙΛΑΚΙΑ!

Αστοριανή είπε...

"... στη μόνη περίπτωση που είναι εχθρός ο χρόνος είναι στη φθορά του σώματος. " Ου γαρ το γήρας έρχεται μόνον"
Κατά τα άλλα ο χρόνος ωριμάζει τον άνθρωπο γιαυτό και όσο μεγαλώνει γίνεται πολύτιμος . Προσωπικά πιστεύω όσο πιο μεγάλος όσο πιο γέροντας τόσο πιο πολύτιμος.Κάτι σαν το καλό κρασί που βγάζει πολλά αρώματα σε βαθύ χρώμα και στρογγυλεμένη γεύση.
...(marianthy's)

Μαριάνθη μου,
τα δικά σου λόγια, στην περασμένη ανάρτηση, είναι κι η δική μου άποψη, για την κυρία Πόπη!

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που την δέχτηκε!
Υγεία και ζωή σε όλους μας.
Φιλάκια σε σας,
Υιώτα
αστοριανή
ΝΥ

ΓΙΑΝΝΑ είπε...

Η αναρτηση σου με συγκινησε πολυ Μαριανθη μου.Καλο ταξιδι στην γλυκεια γυναικα της διπλανης πορτας που εφυγε ησυχα και με αξιοπρεπεια.
Αξιζει να την θυμασαι.

roadartist είπε...

Συγκινητικό. Καλό της ταξίδι.
Φίλη μου Μαριάνθη σου στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά. :)

pylaros είπε...

συγκινητική η ιστορία της Πόπης,
αληθινή, ιστορία του Ελληνικού λαού της Επαρχίας,

Τόσα και τόσα σπίτα στα χωριά μας, όλα κλειστά,

αρχοντόσπιτα που κάποτε ακουγόταν γέλια και φωνές, σήμερα είναι ερείπια, μαζί τους όμως πήραν και τη φλόγα της ζωής κι ότι απόμεινε, είναι μνημία ότι κάποτε ζούσαν εκεί άνθρωποι


Χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Yannis Mallis είπε...

Μαριάνθη καλά έκανες και έγραψες αυτά τα λόγια για την συμπαθέστατη κυρία Πόπη. Από μακριά από την Αθήνα δεν θα το μάθαινα γρήγορα το δυσάρεστο γεγονός. Με χαμόγελο όμως την έφερα στη σκέψη, πάντα αεράτη και σικάτη να μας μαθαίνει τη γαλλική γλώσσα. Και το χαμόγελο κρατάει λέγοντας αντίο και κοιτώντας τώρα τον ουρανό...

Dennis Kontarinis είπε...

Συγκινητική η ιστορία σου αγαπητή μου Μαριάνθη. Ο καλός γείτονας είναι ένα κομμάτι από τον δικο μας κόσμο. Κι΄όταν φεύγει για το μακρνό ταξείδι ο κόσμος μας μικραίνει. Ένας καλός άνυρωπος η Πόπη , απ¨όσα γράφεις, που αξίζει να διατηρήσεις την μνήμη της
Την καλησπέρα μου

Μηθυμναίος είπε...

Έφυγε αυτή η αρχόντισσα, έτσι όπως φεύγουν και φτωχαίνει ο κόσμος, κι άφησε πίσω της τόσα, όσα σου πρόσφερε με την αγάπη της. Κι εσύ, με τούτο το υπέροχο κείμενο, σαν ελάχιστη αντιμισθία, ανταποδίδεις την ευγνωμοσύνη σου για όσα σου άφησε…

Καλό σου βράδυ!

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Ενας κόμπος μου χει δέσει το λαιμό και βλέποντας τη φωτό της νομίζεις οτι είναι ανάμεσά μας.
Πολύ συγκινητική αναφορά και ένα καλό κατευόδιο σ ένα άνθρωπο που στιγμάτισε τη ζωή σου.
Καλό ξημέρωμα Μαριανθάκι, η Πόπη θα χαμογελάει απ εκεί ψηλά οτι της την έφερες!

magda είπε...

Ώρα της καλή, συμπαθέστατη κυρία.
Τι όμορφα που έγραψες για την μνήμη της!!!
Τόσο ζωντανά, που και οι αναγνώστες, την γνωρίζουμε.
Τι κρίμα που φεύγουν τόσο αξιόλογοι άνθρωποι...
Εύχομαι να είσαι πάντα καλά και να την θυμάσαι με αγάπη.
Πολλά φιλιά

marianaonice είπε...

Άνθρωποι που αφήνουν ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στο πέρασμα τους σ' αυτό τον κόσμο!
Να ζήσεις να τη θυμάσαι Μαριάνθη μου...