Έτσι όπως φεύγει η παλιά φρουρά...

Θλίβομαι κάθε που φεύγει από τούτο τον κόσμο ένας άνθρωπος.
Θλίβομαι δε και μελαγχολώ όταν έχω ανταλλάξει αμέτρητες καλημέρες, όταν τον αντίκριζα από τα παιδικά μου χρόνια στα πρώτα δέκα βήματα βγαίνοντας από την πόρτα του σπιτιού μου, όταν, όταν, αμέτρητα όταν...όπως και τώρα που η γειτόνισσα Πόπη, το Ποπάκι όπως την έλεγα από το σκέρτσο της και μόνο, πάει έφυγε πέταξε στον ουρανό και " κρύωσε " η γειτονιά μας στο Πλωμάρι.
Αρχόντισα κυρά η Πόπη ταξίδεψε χτες στην αιωνιότητα πλήρης ημερών.
Κόρη αρχοντικής γενιάς μεγάλωσε με όλα όσα πρόσταζε το "καθώς πρέπει" της εποχής εκείνης. Δεν παντρεύτηκε ποτέ, οικογένεια δική της δεν έκανε -όχι πως δεν ήθελε όπως μου΄χε πει- μα για όλους νοιαζόταν. Μορφώθηκε στις καλόγριες στη Σύρο, εκτιμούσε την τέχνη, αγαπούσε πολύ το θέατρο , σπούδασε καλά τα γαλλικά της τόσο που ήταν η πρώτη δασκάλα κείνα τα χρόνια διδάσκοντας στο σπίτι της. Από κείνη πήρα και γω τα πρώτα μου μαθήματα στα δώδεκά μου χρόνια και λάτρεψα τη γαλλική γλώσσα.
Της γειτονιάς λοιπόν η Πόπη, φύλακας άγγελος του αρχοντικού τους μαζί με την αδερφή της Χριστίνα που πρώτη άφησε τα εγκώσμια πριν λίγους μήνες.
Εκεί...να βγαίνει στο μπαλκόνι για να φωνάξει το πρώτο καλωσόρισες κάθε καλοκαίρι σαν μάθαινε πως πήγαμε.
Να φέρει τις πιατέλες από γλυκά φτιαγμένα με περίσσια τέχνη για να μας υποδεχτεί στις διακοπές μας πολλές φορές όταν επιστρέφαμε από τις σπουδές μας με την αδερφή μου Δέσποινα. Που χαιρόταν με τη χαρά μας και το έδειχνε...

 Η κύρια είσοδος του αρχοντικού

Στον πάνω όροφο το σαχνισίνι. Λεπτομέρειες από το αρχοντόσπιτο.

"Κυρία είσοδος αρχοντικού-μνημείου. Στέκει από επί τουρκοκρατίας σύμφωνα με τα λόγια της οικοδέσποινας κυράς που με παραπονο μιλά για την ασχετοσύνη που΄χαν τα μαστόρια και χρωμάτισαν το πέταλο της τύχης στα πάνω αριστερά της πόρτας. Ευτυχώς γλίτωσαν το ρόπτρο και το υποστηρικτικό χερούλι. Ρόπτρο , χέρι με δακτυλίδι." 

Τα παραπάνω έγραφα πέρυσι παρουσιάζοντας την είσοδο του σπιτιού στην ανάρτηση " Από ξύλο και μέταλλο" 

           Δεν της έκανα τη χάρη να υπακούσω στην άρνησή της να τη φωτογραφίσω.

Η Πόπη που αν και γερόντισσα πια στα χρόνια είχε ψυχή κοριτσιού, αεράτη, αεικίνητη, που καμάρωνε για τα έργα τέχνης που είχε στο σπίτι της όταν μου τα έδειχνε και εξηγούσε τα θέματα.
Φέτος το καλοκαίρι δεν την είδα, δεν την αντάμωσα. όταν ρώτησα για κείνη και εξέφρασα το ενδιαφέρον να τη δω πήρα την απάντηση πως είναι άρρωστη στο γηροκομείο τη φροντίζουν και δε δέχεται επισκέψεις. Δεν επέμεινα ίσως γιατί δεν ήθελα να χαλάσω την εικόνα, ίσως γιατί ήθελα να θυμάμαι όλα τα προηγούμενα καθώς και το πιο αστείο περιστατικό από το περυσινό καλοκαίρι  όταν βγήκα ένα απόγευμα να φωτογραφίσω παλιές πόρτες του Πλωμαρίου και έκανα τον πρώτο σταθμό στη δική τους. Σε λίγη ώρα βλέπω την Πόπη να βγαίνει από το σπίτι της και να με πλησιάζει με απορία. Σαν ήρθε δίπλα μου αναφώνησε γελώντας: " Μαριανθούλα!!Εσύ είσαι!!!, Με έστειλε η Χριστίνα να δω ποιος είναι, είπε πως είδε έναν άνθρωπο με τα άσπρα να έρχεται σπίτι μας και τι να θέλει.." (Ο άνθρωπος με τα άσπρα ήμουν εγώ). Και αμέσως τρεχάτη και φωναχτά έσπευσε να καθησυχάσει την αδερφή της. " Χριστίνα!!Δικός μας είναι ο άνθρωπος με τα άσπρα, η Μαριάνθη είναι!!" Γελάσαμε μαζί, έκατσε , της εξήγησα τι ήθελα,μου είπε το ιστορικό της πόρτας μα αντέδρασε σαν πήγα να τη φωτογραφίσω και κείνη.
" Άσε με, άσε με μένα θα ασχημεύσει η φωτογραφία"  έλεγε!!
Δεν της έκανα τη χάρη, την άφησα να νομίζει πως δεν τη φωτογράφισα αλλά την κράτησα στο φακό.

Σήμερα Κυριακή λίγο πριν το μεσημέρι η κοινωνία του Πλωμαριού την αποχαιρέτησε.
Εγώ δεν μπόρεσα να είμαι. Εκπροσωπήθηκα όμως επαξίως.
Βασανίστηκα στη σκέψη για το αν θα έπρεπε να κάνω λόγο όλα όσα φυλάγω μέσα μου από την καλή αυτή γειτονία με την Πόπη.
Κέρδισε η σκέψη να τα γράψω σαν ένα κατευόδιο αφού δεν μπόρεσα να είμαι στην εξόδιο ακολουθία, στο τελευταίο αντίο.   
Μαζί  και το Μινόρε που της άρεσε να το τραγουδά μα και να το ακούει. Και της το είχαν πολλές φορές τραγουδήσει στα νιάτα της κείνα τα χρόνια όπως κάποια στιγμή μου είχε πει.

Μαριάνθη