Τρίτη 16 Ιουνίου 2009

ΤΟ ΒΑΛΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΠΟΤΕ...

Κρατώ το χαμόγελό τους

Εκείνα, το βιβλίο που τους χάρισα ως αποχαιρετιστήριο ενθύμιο.

Γονάτισε πάλι η καρδιά μου... 

Όπως κάθε Ιούνιο που αναγκάζομαι ν΄αποχωριστώ τους μαθητές μου.

Αλλού εκείνοι, αλλού εγώ!

Δε θα με πείραζε αν ήξερα πως το Σεπτέμβρη πάλι μαζί τους θα΄μουν. Μα τώρα είναι διαφορετικά. Αλλάζω Σχολείο. Δε θα έχω την ευκαιρία να συνεχίσω την τάξη μου. Θα μου λείψουν τα λαμπερά τους μάτια, το χαμόγελο, το φωτεινό τους πρόσωπο, τα αγκαλιάσματα. Η αγάπη τους θα μου λείψει.

Από τα ενθυμήματα αγάπης που μου έδωσαν

Ξέρω...θα κάνω καινούριες αγάπες από Σεπτέμβρη. Για άλλα παιδάκια θα χτυπήσει η καρδιά μου, όπως χρόνια τώρα. Μα κάθε χωρισμός πονάει! Στην εξέλιξη της ζωή μας ίσως συναντηθούμε με κάποια από αυτά. Θα΄ναι μεγάλα, θα΄χουν ανοίξει δρόμο στη ζωή, θα΄χουν χαράξει πορεία. Θα τα΄χω στο νου μου...Όπως και με τους προηγούμενους κάνω, τους πρώτους από τους μαθητές  μου,κείνα τα χρόνια στη Μυτιλήνη.

Τους πρώτους από αυτούς, το Χάρη, τον Παναγιώτη, το Σάββα, που έχουν τελειώσει πια και τα μεταπτυχιακά τους αλλά και τον Πάτροκλο, την Ιωάννα, τη Μιχαέλα, τον Κωνσταντίνο, που έτυχε να περάσουν στη Θεσσαλονίκη και σπουδάζουν εδώ. Πώς μας έφερε η ζωή όλους εδώ! Σα να μας άρπαξε σε δυο χούφτες και μας μετέφερε στα βόρεια.

Έρχονται στα μάτια μου τα μικρά τρεμάμενα χέρια τους στην πρώτη και στη δευτέρα δημοτικού που αγωνίζονταν να χαράξουν πρώτες γραμμές, να κάνουν λόγο τις σκέψεις τους. Και γω...να τους κάνω στενό μαρκάρισμα να τελειώσουν τις εργασίες τους πριν φύγουν για το σπίτι.

Και τώρα άλλος στο Πολυτεχνείο, άλλος στην Ιατρική και στο Πανεπιστήμιο σε εξαιρετικές σχολές, λεβέντες , που με αναγνωρίζουν μέσα στο πλήθος πότε στην Αριστοτέλους και πότε στην Τσιμισκή καθώς περπατώ,με πλησιάζουν και με φωνάζουν. 

Έτσι θα γίνει και με τους φετινούς μαθητές μου που μόλις παρέδωσα στο γλέντι του καλοκαιριού. Και κάθε φορά που παίρνω μια τάξη με μικρά παιδιά μόλις οκτώ- εννιά χρόνων και τα βλέπω να θεριεύουν στην εξέλιξη της χρονιάς, να γιγαντώνονται μπροστά στα μάτια μου, λέω: "Το κέρδισα το στοίχημα"

Λεπτομέρεια από γωνιά της τάξης

Και μου΄ρχονται στο νου οι στίχοι που μου΄πε η συνάδελφος της Μουσικής  Μαργαρίτα όταν κουβεντιάζαμε για το τέλος της χρονιάς:

"Το βαλς δεν τελειώνει ποτέ, ας περνούν εποχές, ποτέ στις ψυχές δεν τελειώνει ποτέ!!" 

Καλό καλοκαίρι!! 

Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου

20 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

"... Η μικρή ελπίδα έφυγε στα ξένα..."
Δε μπορώ να γράψω τίποτ' άλλο τώρα...
μ' έλιωσες στους κρυφούς λυγμούς!!!
"τίκι-τίκι-τέλα"
Στείλε μου, τουλάχιστον, αυτό το δίσκο, που δεν είχα ξανακούσει... να τον συνηθίσω...
κάποτε θα συνηθίσω να μη κλαίω,
όχι τώρα!
Σας αγαπώ,
Υιώτα
ΝΥ

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
Η ζωή είναι σφαίρα και γυρίζει, δεν είναι τίποτα στάσιμο σε τούτη την κοινωνία, τα πάντα κινούνται.
Έτσι κι εμείς κάποτε ήμασταν μικροί παιδάκια αθώες υπάρξεις. Αλλά θυμόμαστε τους δασκάλους μας έως το τέλος. Στα παιδικά μου χρόνια είχα έναν δάσκαλο στις 4 τελευταίες τάξεις δημοτικού, τον Ευάγγελο Μακρή, μετά έγινε επιθεωρητής.
¨Όταν γύρισα μετά από 22 χρόνια απουσίας τον είδα στο καφενείο του χωριού. Πήγα με όλο το σέβας τον χαιρέτισα, του λέω ξέρεις ποιος είμαι; Ε! είχε ξεχάσει και το όνομά μου. Είσαι μου λέει ο αδελφός του Νίκου…
Καταλαβαίνω ότι αυτό είναι φυσικό ένεκα του χρόνου, αλλά οι μαθητές δεν ξεχνούν ποτέ, αυτούς που τους δίδαξαν την ελληνική κληρονομιά, μα και τη σημασία της ζωής.
Έτσι και με εσάς, οι μαθητές σας θα σας θυμούνται πάντα, όπου και να πάνε, σε όλη τους τη ζωή.

(Από τα ενθυμήματα αγάπης που μου έδωσαν)

Συγχαρητήρια λοιπόν αγαπητή μου Μαριάνθη, για το αιώνιο Βαλς της ζωής, αυτό που διδάξατε, αυτό που ποτέ δεν ξεχνιέται.

Με εκτίμηση
Γαβριήλ

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Μαριάνθη,χαίρομαι που σε ανακάλυψα.
Αφορμή στάθηκε ένα παιδικό βιβλίο που πέρασε από τα μάτια μου όπως περνοσιάβαινα από τη γειτονιά σου.Βλέπεις είμαι προσωπική φίλη της συγγραφέα Εύας Ιεροπούλου.

Εχουμε πολλά κοινά.Δασκάλα κι εγώ,έκλαψα κι εγώ χαιρετώντας τους μαθητές μου,έκτη,νέα αγκαλιά εύχομαι να τους περιμένει...
Ή θάλασσσα μεγάλη αγαπημένη και το ηλιοβάσιλεμα η ώρα που παραλύω...

Να είσαι καλά.Ελπίζω να τα πούμε ξανά.

Μαριάνθη είπε...

Ό,τι θέλεις να σου στείλω Γιώτα μου αρκεί να σου φέρει χαρά.
Και γω να΄ξερες πόσες φορές τον άκουγα και τον ξανάκουγα!Ένα καλοκαίρι ολόκληρο θυμάμαι χρόνια πίσω. Ήταν καλή παρέα, ευχάριστο άκουσμα όταν καθόμουν με τις ώρες στον υπολογιστή να φτιάξω τις διαφάνειες σε αρχείο pp τη ζωή του δικού συγγραφέα Τάκη Χατζηαναγνώστου για να την παρουσιάσω στους μαθητές μου.
Πάντα ειδικά αυτό το τραγούδι μου φέρνει στο νου παιδικά τιτιβίσματα. Δεν ξέρω γιατί...
Και μεις σας αγαπάμε.
Χαιρετισμούς κι από το Νίκο πολλούς.

Μαριάνθη είπε...

Ευχαριστώ πολύ κ. Γαβριήλ
για το αγκάλιασμα αυτής της ανάρτησης με το ζεστό κι ανθρώπινο σχόλιο.
Κατάθεση αγνών αισθημάτων μαθητικής ηλικίας και οι θύμησες που μοιράστηκες μαζί μας.
Μακάρι ο καθένας να μπορεί να αντλεί απο την παιδική του ηλικία θύμησες, παραστάσεις και βιώματα που να τον ενισχύουν στη ζωή του καθώς διαβαίνουν τα χρόνια.
Πολλούς χαιρετισμούς

Μαριάνθη είπε...

Ασφαλώς και θέλω να τα ξαναπούμε Ιππολύτη! Σε ευχαριστώ για την επίσκεψη και όσα μου είπες κι έμαθα.
Ιδιαίτερη η χαρά μου και η έκπληξη μαζί για τη φιλία σου με την Εύα Ιεροπούλου. Αυτόν το σεμνό άνθρωπο που αφήνει μόνο τη δουλειά του να μιλήσει, που δημιουργεί και δεν αυτοπροβάλλεται ενώ αξίζει τόσα!
Πάντως η χαρά μου είναι διπλή αφού σας γνώρισα και τις δυο.
Να τα λέμε.
Αν θέλεις και το mail μου: vamvoura@hotmail.com

Ανώνυμος είπε...

"Να σε βρει ύστερα από χρόνια πολλά σε μιαν άλλη πολιτεία ένας άντρας άγνωστός σου, να σε κοιτάξει ένα λεπτό καλά, να σε πλησιάσει έπειτα και να σου φανερώσει ότι ήταν μαθητής σου κάποτε. Να θυμηθείτε μαζί τα παλιά, να κουβεντιάσετε ώρα πολλή και μια στιγμή να σου πει: Μου είχες δώσει γνώσεις πολλές, όμως αυτές δεν είχαν και τόση σημασία. Θα μπορούσα να τις βρω και σε βιβλία πολύ σοφότερά σου. Αυτό που με κάνει να μη σε ξεχνώ είναι κάτι άλλο. Είναι η πίστη και η αγάπη στον άνθρωπο που κατόρθωσες να στηρίξεις μέσα μου...".
Δεν είναι λόγια δικά μου, Μαριάνθη, αλλά ένα απόσπασμα του Ι.Θ.Κακριδή, όμως τούτα τα λόγια νομίζω ότι ταιριάζουν απόλυτα σε σένα.
Καλό καλοκαίρι!

Κώστας Κούρτης

Μαριάνθη είπε...

Κύριε Κούρτη
πόσο με συγκινείτε!
Χίλια ευχαριστώ!
Αυτό που οφείλω κάνω, τίποτα περισσότερο και το ξέρετε καλά.
Μακάρι να μην αδικήσω επί της ουσίας παιδί.Να μην το ζημιώσω και το βλάψω σε ηθικό επίπεδο. Αυτή είναι η αγωνία μου.
Να είστε καλά,πάντα μπροστάρης της δημιουργικότητας και της προσφοράς.
Καλό καλοκαίρι!!

Μηθυμναίος είπε...

Είναι να μη γονατίζει η καρδιά σου, Μαριάνθη, αφού αυτό το δέσιμο με τους μαθητές σου είναι έντονο, απ’ όσα γράφεις. Και μακάρι όλοι οι δάσκαλοι να είχαν αυτά τα αισθήματα που εσύ έχεις κι αυτό το ζήλο να τους μεταδώσεις όχι μόνο γνώσεις, που πολύ σωστά αναφέρει ο κ. Κούρτης με τα λόγια του κ. Κακριδή, θα μπορούσαν να τις αποκτήσουν από τα βιβλία, αλλά και ευαισθησίες και χαρίσματα και πίστη κι αγάπη και ομορφιά, όλα αυτά που βοήθησαν να διαπλάσσουν τους χαρακτήρες τους, Κι όταν ο πρώην μαθητής και τωρινός φοιτητής ή επαγγελματίας αναγνωρίζει στο δάσκαλό του αυτά που του μετέδωσε, νομίζω πως είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση για τον δάσκαλο. Έτσι κι εσύ θα ξέρεις πολύ καλά πως ναι, το κέρδισες το στοίχημα!

Εύχομαι στις όμορφες ψυχές ποτέ να μην τελειώνει το βαλς!

Μαριάνθη είπε...

Σε ευχαριστώ Στράτο για όλα όσα γράφεις.
Πράγματι οι μέρες είναι φορτισμένες. Άμα έχεις να κάνεις με ψυχές όλα είναι ρευστά κι ευαίσθητα. ο άνθρωπος δε σπουδάζεται. Μόνο προσεγγίζεται.
Σίγουρα όλοι έχουμε μια γλυκιά θέση στην καρδιά μας έστω για έναν από τους δασκάλους μας, όποιος κι αν είναι αυτός, όποτε κι αν μίλησε στην καρδιά μας.
Και τώρα διακοπές!!
Αλήθεια για να το διασκεδάσουμε και λίγο το πράγμα...
Βαλίτσες ετοίμασες;

dyosmaraki είπε...

Κάθε χωρισμός πονάει είναι αλήθεια. Ομως στον χορό όσα χρόναι και αν περάσουν θυμάσαι πάντα αυτόν που σου πρωτοδίδαξε τα πρώτα βήματα.
Ετσι νοιώθω πως συμβαίνει και με τα παιδιά. Οσα χρόνια και αν περάσουν πάντα θα νοιώθουν μέσαα τους πως αγαπήθηκαν από την δασκάλα τους στον πρώτο τους χορό.
Και αυτή η ανάμνηση, αυτή η αγάπη θάναι που θα τα συντροφεύει και θα τα κάνει δυνατά.
Μακάρι να υπάρχουν πολλοί εκπαιδευτικοί σαν και σένα που να νοιώθουν τόσο δυνατά αισθήματα για τους μαθητές .
Τα λόγια σου με συγκίνησαν.
Καλώς σε βρήκα.

Ελένη είπε...

Μαριάνθη συγκινήθηκα πολύ με αυτά που έγραψες και να ξέρεις πως θα λείψεις και εσύ πολύ στα παιδιά. Η Στεφανία μου είπε " μακάρι να είχαμε την κυρία Μαριάνθη και του χρόνου " . Η φετινή χρονιά γέμισε τα παιδιά με γνώσεις και συναισθήματα και σίγουρα βοήθησες και εσύ σ' αυτό.

Μηθυμναίος είπε...

Και κάτι άλλο, Μαριάνθη, από μαθητή:
«Στους γονείς μου οφείλω το ζην και στους δασκάλους μου το "ευ ζην"»!!!

Καληνύχτα!!!

Dennis Kontarinis είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη.
Ένας ύμνος στην ανθρώπινη ευαισθησία είναι το γραφτό σου.
Δεμένη με τους μικρούς σου μαθητές γίνεσαι κι΄εσύ ένα κομμάτι της ζωής τους. Και πως να τους χωριστείς; Πως ν΄αφήσεις το βαλς να τελειώσει; Όμως καλή μου φίλη αυτός είναι ο νόμος της ζωής. Όλα κάποτε κάπου και κάπως πρέπει να τελειώνουν. Κι΄όμως Υπάρχει κάποιο κέρδος. Σ΄αυτά τα παιδάκια είσαι εσύ που πρόστεσες ένα μικρό φτερό γιά να μπορέσουν να πετάξουν.
Νάσαι καλά
Ντένης

Ανώνυμος είπε...

Με τέτοια αγάπη που δείχνεις για τους μικρους ου μαθητές , αποκαλώντας τους " τα παιδια μου" πως να μην το κερδίσεις το στοίχημα γλυκεια μου Μαριάνθη!
Να είσαι πάντα καλά και να τους δίνεις απόθεμα από την ψυχή σου.
Καλό Καλοκαίρι λοιπόν και με το ακλο να ξαναβρεθούν στην "πλατιά αγκαλια" σου τον Σεπτέμβρη !

Μαριάνθη είπε...

Καλώς όρισες νοσταλγικό και ευαίσθητο dyosmaraki!
Σε ευχαριστώ που με τίμησες κάνοντας λόγο τις σκέψεις σου για αυτή την ανάρτηση.
"Όμως στον χορό όσα χρόνια και αν περάσουν θυμάσαι πάντα αυτόν που σου πρωτοδίδαξε τα πρώτα βήματα."

Πολύ εύσχημα το τοποθετείς.
Να είσαι καλά και να περνάς όποτε μπορείς.
Καλό καλοκαίρι!

Μαριάνθη είπε...

Η Στεφανία...
Η Στεφανία η πολυτάλαντη με την έντονη παρουσία σε όλα τα επίπεδα! Νομίζεις Ελένη, θα ξεχάσω ποτέ πως σχεδόν κάθε πρωί έβγαζε κι ένα λογοτεχνικό βιβλίο από την τσάντα της, μου χαμογελούσε, έκλεινε το μάτι για να μου πει: "έφερα βιβλίο, κοιτάξτε!"
Κι αλίμονό μου αν δεν το διαβάζαμε και το...περιφρονούσαμε!!
Μια ζεστή αγκαλιά για τη Στέφη μας και ένα μεγάλο φιλί από μένα.
Σε ευχαριστώ Ελένη. Να περνάς για να μη χαθούμε.

Μαριάνθη είπε...

...Κι από ό,τι φαίνεται Στράτο ήσουν τυχερός και στα δύο. Και στους γονείς και στους δασκάλους που σου όρισε η ζωή.
Περισσότερα δε χρειάζεται να πω, τα απολαμβάνουμε όσοι έχουμε την τιμή της φιλίας σου.

Μαριάνθη είπε...

Καθημερινό αλισβερίσι με γοητεία η προσέλευση στην τάξη.
Και θα γελάσεις και θα χαρείς και θα φωνάξεις και θα θυμώσεις, θα δώσεις και θα πάρεις για να υπάρξει ζύμωση, να υπάρξει δυναμική και όχι ευθεία γραμμή.
Μακάρι κ. Κονταρίνη να δωσα κάτι θετικό από την καθημερινή συνάφεια με τις τρυφερές αυτές ψυχές.
Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
Τους χαιρετισμούς μου.

Μαριάνθη είπε...

Λιακαδίτσα καλώς όρισες!
Ευχαριστώ για το ζεστό σου μήνυμα.
Αφού είσαι λιακάδα θα ξέρεις πως άμα δε ζεστάνουμε την ανθρώπινη καρδιά και ειδικά του μικρού παιδιού, τότε περάσαμε ως άχρωμοι, άοσμοι και άγευστοι. Ε!αυτό δε θα το ήθελα. Δίνω τις εξετάσεις μου κι ελπίζω οι μαθητές μου να μη με αφήσουν στάσιμη.
Να είσαι καλά.