Του Σταυρού στην Αγιάσο...

Ξημερώνει του Σταυρού και φέτος. Μεγάλη μέρα, αυστηρή νηστεία για τους Χριστιανούς.
Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Σταθμός στο χρόνο και ευλογημένη αφετηρία για όσους δουλεύουν τη γη, μα και για τους ναυτικούς αφού τα χρόνια τα παλιά έδεναν τα ιστιοφόρα τους και σταματούσαν τα μακρινά ταξίδια. «Του Σταυρού, σταύρωνε και δένε».
Στα μισά του Σεπτέμβρη όλα αυτά, τώρα που γαληνεύει η κάψα του καλοκαιριού, για να βγάλει η γη το μεδούλι των καρπών της με τ’ άρωμα του σταφυλιού και τη μεθυστική γλύκα του μούστου. 
Τέτοια μέρα, άμα τύχει και τα βήματά σου σε οδηγήσουν στην Αγιάσο, μεθάς από τις μυρωδιές και τα πορτοκαλοκίτρινα της φύσης. Νιώθεις όλα τα αρώματα να σ’ αγγίζουν, καθώς σε δροσίζει το φθινοπωρινό αέρι. Η μέρα του Σταυρού στην Αγιάσο, χρόνια τώρα, έχει κάτι το ιδιαίτερο. 
Οι παιδικές μου θύμησες με πάνε πίσω σε κάποια βροχερά πρωινά που ξεκινούσαμε αχάραγα ακόμη από την κεντρική πλατεία στο Πλωμάρι πλήθος πιστών με ναυλωμένα ,ειδικά για τη μέρα αυτή, λεωφορεία. Με υπομονή αλλά και με λαχτάρα στεκόμασταν στη σειρά, μέχρι να ακούσουμε το όνομά μας, για να επιβιβαστούμε. 

Όταν φτάναμε, οι πρώτες αχτίδες που φώτιζαν στο λυκαυγές, καθώς ανηφορίζαμε για την Παναγιά, έφταναν να μας αποζημιώσουν. Με δέος η ματιά έπεφτε στο μεγάλο Σταυρό που ορθωνόταν στο κέντρο του ναού, περιτριγυρισμένο απ’ τους βασιλικούς. Το λουλούδι του Σταυρού με το παντοτινό άρωμα. «Βασιλικός κι αν μαραθεί τη μυρωδιά την έχει…».

Το εξωτερικό του ναού της Παναγίας στην Αγιάσο που ορθώνεται από το 1815. Πανελλήνιο προσκύνημα.

Κι ύστερα με ένα κλωνάρι βασιλικού στο χέρι κατηφορίζαμε για τ’ Αγίασμα. Την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής. Άλλο μεγαλείο! Εκεί όσοι βρισκόμασταν στρώναμε και την υφαντή μεσάλα με τα καλούδια της νηστείας. Με δέος αφήναμε να πέσει στις χούφτες μας αγιάσμα, δροσιζόμασταν από το γάργαρο νερό και γευόμασταν τους καρπούς του βλογημένου τόπου. Γνήσιες γεύσεις, ελληνικές, αυθεντικές. Τα πρώτα φρέσκα καρύδια, τα υπέροχα ξινόμηλα της εκλεκτής, μοναδικής και καθ΄όλα υγιεινής αγιασώτικης ποικιλίας, βανίλιες, αχλάδια, τα καλά του Θεού.

Μικροπωλητής με τα αγαθά της αγιασώτικης γης. Κάστανα, μήλα, ρίγανη, αρωματικά βότανα.

Σαν είχαμε την τύχη να μας περισσέψει λίγος χρόνος περπατούσαμε στα πλακόστρωτα σοκάκια, για να απολαύσουμε από την αυλή της Αγίας Παρασκευής, το χωριό μπροστά με τις κεραμοσκεπές αντάμα με τα δέντρα.

Η παραδοσιακή Αγιάσος περιτριγυρισμένη στην πορτοκαλοκίτρινη ομορφιά του Φθινόπωρου.

Καθώς κατηφορίζαμε το πλακόστρωτο, παιχνίδιζαν στα μάτια οι σταγόνες της βροχής πάνω στις φυλλωσιές σε όλους τους τόνους του πράσινου με τη μυρουδιά της βρεγμένης πρασινάδας να χαϊδεύει τη μύτη μας. Παίρναμε πια το δρόμο της επιστροφής χορτάτοι από φύση, ευωδιά και γεύση των καρπών της γης, ευλογία Θεού στην Αγιάσο!

                   Τα πήλινα! Ξεχωριστή αγιασώτικη τέχνη!   

Δεν ξέρω τι μ’ έπιασε.
Σίγουρα πάντως μια γλυκιά νοσταλγία με ξαναπήγε με τις θύμησες στην πλακόστρωτη μοσχοβολιστή Αγιάσο, στην πόρτα της Παναγίας μπροστά, για να υποκλιθώ με το νου.

Φαίνεται πως όσα χρόνια κι αν περάσουν τα αισθήματά μου για αυτή την ημέρα μένουν αναλλοίωτα και με κάνουν να έχω ψηλά τη μέρα του Σταυρού μέσα μου. Γιαυτό και διάλεξα να μοιραστώ μαζί σας αισθήματα, θύμησες και σκέψεις από παλιότερο δημοσίευμά μου στο ΕΜΠΡΟΣ για τη μέρα του Σταυρού στην Αγιάσο... 

Μαριάνθη