Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Από ξύλο και μέταλλο...

 Είναι κάποια δειλινά που τα βήματά μου με οδηγούν στα πλακόστρωτα, στους δρόμους και τα σοκάκια του Πλωμαριού έτσι δίχως λόγο. Μου λείπει τόσο ο τόπος μου που σα βρίσκομαι κει τα καλοκαίρια, παίρνω τους δρόμους για να περπατήσω και να ανασάνω τον αέρα του , να γεμίσει η ματιά μου, να χορτάσει η ψυχή μου. Περιπλανιέμαι και παρατηρώ. Θυμάμαι, συγκρίνω, πάω το νου μου στα παιδικά μου χρόνια, στις τότε εικόνες. Συνήθως μόνη για να΄μαι απερίσπαστη, βυθισμένη στις σκέψεις μου. 
Έτσι και φέτος! Το ίδιο έκανα, μόνο που είπα να σταθώ να τα φωτογραφίσω, να τα δεσμεύσω στο χρόνο. Σε κάποια από αυτά τα περπατήματα είχα και συντροφιά το γιο μου Παναγιώτη, που τον κρατούσα από το χέρι και  περπατούσαμε στις γειτονιές του Πλωμαριού  για να γνωρίζει τον τόπο και την ιστορία του.
Μακάρι να μπορούσα να μοιραστώ μαζί σας όλες τις εικόνες! Είναι πολλές και θα κουράσουν. Διάλεξα όμως μερικές και σας τις χαρίζω. 

...Και να σε υποδέχεται άρωμα του γιασεμιού και χρώμα βουκαμβίλιας που στέκει αρχόντισσα κυρά στην πόρτα σου!
Λεπτομέρεια σκαλίσματος από την πιο πάνω υπεραιωνόβια  πόρτα. 


Κυρία είσοδος αρχοντικού-μνημείου. Στέκει από επί τουρκοκρατίας σύμφωνα με τα λόγια της οικοδέσποινας κυράς που με παραπονο μιλά για την ασχετοσύνη που΄χαν τα μαστόρια και χρωμάτισαν το πέταλο της τύχης στα πάνω αριστερά της πόρτας. Ευτυχώς γλίτωσαν το ρόπτρο και το υποστηρικτικό χερούλι. Ρόπτρο , χέρι με δακτυλίδι.


Σκόνη, το χάδι του χρόνου στη σφαλιστή πόρτα αφού δεν τη διαβαίνει ανθρώπου πόδι.

Λεπτομέρεια πλαϊνής εισόδου οικίας που περνά τα εκατό χρόνια στον Αρχοντομαχαλά.



      Έτσι ονόμαζαν οι Πλωμαρίτες την περιοχή γύρω από τον Μητροπολιτικό ναό του Αγίου Νικολάου όταν στα 1843 μετοίκησαν από το Μεγαλοχώρι στον Ποταμό και σημερινό Πλωμάρι.


Το κέντημα από μέταλλο και ξύλο συνεχίζεται....Κύρια είσοδος οικίας κεντρικά του Πλωμαριού σε χρώμα που ξεκουράζει το βλέμμα.   

Στεφάνι τα φύλλα της πορτοκαλιάς ρίχνουν το άρωμα και τη δροσιά τους. Στέκει και μία φάλκα στη θήκη που προνοητικά έκαναν οι παλαιοί ιδιοκτήτες για τον κίνδυνο της πλημμύρας.
Μπορεί και να περνά τα εκατόν πενήντα χρόνια τούτη η σκαλιστή πόρτα κατά πως λένε όσοι γνωρίζουν την περιοχή. 
Στέκει ανέγγιχτη στο χρόνο και φροντισμένη.

Λεπτομέρεια στο πάνω μέρος της εισόδου.   
Κάθε πόρτα και μια ιστορία. Μαρτυρία από έργα και ημέρες αλλοτινών ανθρώπων, μιας κοινωνίας ακμάζουσας και δραστήριας με το μεράκι της καλλιτεχνίας, με άρωμα Μικρασίας. Στα νότια της Λέσβου, στη θάλασσα του Αιγαίου, στο ιστορικό και ναυτικό Πλωμάρι.


                                                 Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου 

21 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Έχω κάνει κι εγώ τέτοιους περιπάτους, Μαριάνθη, θαυμάζοντας «το μεράκι της καλλιτεχνίας», όπως λες κι εσύ, εκείνων των μαστόρων που έφτιαχναν τέτοια στολίδια, που όλο και χάνονται. Kαι των ανθρώπων που τους άρεζε να έχουν το ωραίο.
Και μόνο που κοιτάς αυτές τις σφαλιστές πόρτες, σε προκαλούν, θαρρείς, και σε ικετεύουν συγχρόνως να φτιάξεις ιστορίες, έτσι συλλογίζεσαι κι αναρωτιέσαι: πόσα όνειρα να στέγασαν στο εσωτερικό τους… πόσες ανάσες… Νιώθεις, πως κάθε κλειστή πόρτα, κάθε σκουριασμένο κάγκελο, κάθε ξεχασμένο ρόπτρο, έχει να διηγηθεί μια ιστορία.
Έχω κάνει κι εγώ μια τέτοια ανάρτηση, άντε να τη βρεις τώρα… Μα έχω κρατήσει πολλές φωτογραφίες από τέτοιες πόρτες-στολίδια σαν κι αυτή που έβαλες πρώτη.

Να ‘σαι καλά!

Ο ΜΑΓΟΣ! είπε...

ΜΑΡΙΑΝΘΗ τι τελειο ταξιδι με πηγες πολυ πισω τοτε που ειχα παει κι εγω επισκεψη στο νησι σου σ ευχαριστω..

pylaros είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
Ωραίο το θέμα σου, οι Αρχοντό-πόρτες η κάθε μια της θα κρύβει κι από μια ιστορία, μια ζωή, όνειρα που φτερούγησαν μακρυά τους.

Είναι πολύ ωραίο, να γυρίζεις στο μέρος που γεννήθηκες και να βλέπεις τα σημάδια της παιδικής σου ηλικίας και όχι μόνο αλλά και τον γυρισμό σου στις σκέψεις του τότε, αυτές που έννιωθες σαν μικρο αθώο κοριτσάκι.

(Απεναντίας στο χωριό μου δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο από τους σεισμούς, μόνο τα βουνά)
χαιρετισμούς,
Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

Μαριανθάκι μου,
ήθελα να σε δω με τον Παναγιωτάκη σου, να του εξηγείς και να φυτεύεις μέσα του την Αγάπη.
Όμορφο και πανέξυπνο παιδάκι, τίνος θα μοιάσει!

Οι πόρτες! Αυτά είναι επιτεύγματα που πρέπει να διατηρηθούν.
Περιμένω-με πολλές φωτογραφίες, αξίζουν!
Φίλησέ μου τους όλους,
κι ευχαριστώ για την εκτίμησή σας μαζί και την αγάπη σας,
Υιώτα

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΦΟΒΕΡΕΣ ΟΙ ΠΟΡΤΕΣ!!!!!!!!!!ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΛΙΑ.
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΑΠΟ ΑΥΡΙΟ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ.

Yannis Mallis είπε...

Πράγματι μου θυμίζουν περίτεχνα κεντήματα επιδέξιας νοικοκυράς.

Αλλά πρέπει να φύγουμε από το Πλωμάρι για να "τα δούμε", να σταθούμε στην εικόνα, να μας λείψουν τέτοια ξυλόγλυπτα χειροτεχνήματα. Τόσα χρόνια εκεί και δεν στάθηκα και πολύ σε τέτοιες εικόνες.

Και τα μεταλλικά ρόπτρα όμως είναι μοναδικά!

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Πανέμορφες εικόνες..
Αν θέλεις μπες εδώ:http://anemondixtia.blogspot.com/2010/10/blog-post.html
και πρόσθεσε συνέχεια ιστορίας.
Καλό βράδυ

Μαριάνθη είπε...

" πόσα όνειρα να στέγασαν στο εσωτερικό τους… πόσες ανάσες…" λες Στράτο. και πόση αξιοπρέπεια έρχομαι να συμπληρώσω. Νοικοκυρόσπιτα, ανθρώπων που τιμούσαν το βήμα τους το πάτημα στο κατώφλι και φρόντιζαν αυτή την ομορφιά της οικίας.
Όλο το νησί γεμάτο από τέτοιες ομορφιές. Φέτος όπου και να πήγα στάθηκα και θαύμασα αυτή την τέχνη.Πού να δεις και από Βρίσα-Πολυχνίτο τι γίνεται.
Καλημέρα.

Μαριάνθη είπε...

Να σαι καλά Μάγε, χάρηκα και χαίρομαι που ζωντάνεψαν με αυτή την ανάρτηση οι ωραίες εικόνες που έχεις στο νου σου.
Καλημέρα.

Μαριάνθη είπε...

Γεια σου κ. Γαβριήλ. Ο γενέθλιος τόπος όπως λες είναι η ρίζα μας, το σημείο αναφοράς και η πυξίδα στη ζωή μας. Όπου πάμε μας ακολουθά με τον ένα ή άλλο τρόπο. Κι ο καθένας έχει αγάπη στην καρδιά του γιαυτόν. Δεν έχει σημασία αν στο δικό σου έμειναν μόνο τα βουνά. Τα αρώματα που φέρνει η φύση του καλοακιριού και σε σένα πάντα γνώριμα θα΄ναι όταν φτάνεις στον τόπο σου. Κι αυτό δεν αλλάζει.

Μαριάνθη είπε...

Δεν έχεις παρά να κανονίσεις ένα ταξίδι καλοκαιρινό στην Ελλάδα και να έρθεις στο Πλωμάρι να περπατήσουμε παρέα να φωτογραφίσεις ό,τι σου αρέσει. Και θα βρεις πολλά. Αλλά και γω τώρα μου φαίνεται πως πολλά ζητώ. Ωραία δε θα΄ταν όμως Γιώτα;Φιλιά από τη φθινοπωρινή πια Θεσσαλονίκη.

Μαριάνθη είπε...

Καλό μήνα Σκρουτζάκο!!Να σαι καλά. Είδες έχει ομορφιά γύρω μας κάθε τόπος και αξίζει να στεκόμαστε.

Μαριάνθη είπε...

"Πράγματι μου θυμίζουν περίτεχνα κεντήματα επιδέξιας νοικοκυράς."
Νομίζω Γιάννη πως αυτή τη φράση εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο την ομορφιά αυτής της παράδοσης.
Όσον αφορά τα ρόπτρα πράγματι αποτελούν άλλο κεφάλαιο από μόνα τους. Αν τα παρατηρήσεις -τόσα που΄χει το Πλωμάρι ειδικά ίσα-μέσα-θα δεις μια λεπτομέρεια θαυμαστή.
Χαιρετισμούς.

Μαριάνθη είπε...

Σε ευχαριστώ καλή μου Ρεγγίνα για την επίσκεψη και χαίρομαι που σου άρεσαν. Πέρασα κι από σένα , διάβασα την ωραία ιστορία αλλά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω να γράψω κάτι αντάξιο.
Καλή σου μέρα.

Ανώνυμος είπε...

Παλιότερα οι άνθρωποι ζούσαν στην πλειονότητά τους ως ΠΡΟΣΩΠΑ , γι’ αυτό και οι δημιουργίες τους είχαν την ποικιλία και την ομορφάδα των Προσώπων τους .
Σήμερα όμως που ζούμε ως ΑΤΟΜΑ - οι όψεις μας δεν συναντώνται πια - , παράγουμε μοιραία την ψυχρή ομοιομορφία των άψυχων Ατόμων .
Οι πανέμορφες πόρτες των πατρικών μας σπιτιών δεν κλειδώνονταν σχεδόν ποτέ , γιατί από πίσω τους αναπαυόταν η όντως ζωή , η αγάπη . Και η αγάπη δεν φοβάται από τίποτε .
Ενώ σήμερα , με τόση μοναξιά , με τόση απανθρωπία , με τόσο φιλοτομαρισμό και τόση εγωπάθεια , οι εξώπορτες δεν θα μπορούσαν να διαφέρουν και πολύ από τις βαριές και τριπλοκλειδωμένες εισόδους των φυλακών …!
Όταν φτάσει η μέρα της ‘’αποφυλάκισης’’ , τότε μονάχα θα ξαναφτιάξουμε τέτοια αριστουργήματα … Όταν πάψουμε να λειτουργούμε ως τυφλοπόντικες και ξαναβγούμε στο Φώς …
Η Ωραιότητα δε ζει στο σκοτάδι . Είναι η ίδια το Φώς και βιώνεται με το Φιλότιμο .

σταγόνα είπε...

κάθε φορά θαυμάζω απορημένη.. όταν κοιτάζω τα παλιά αρχοντικά με τι τέχνη στολισμένα, με πόσο μεράκι και διάθεση, με πόση προσοχή στη λεπτομέρεια.. όλα με χέρια ανθρώπινα φτιαγμένα.. το κάθε ένα με κάτι διαφορετικό να ξεχωρίζει.. σε τόσο δύσκολα χρόνια, με τόσο λιγοστά μέσα.. και σήμερα που έχουμε όλα τα μέσα καταφερνουμε να χτίζουμε κουτιά σε διαφορετικά χρώματα..
ευχαριστούμε Μαριάνθη για τις όμορφες εικόνες και σκέψεις σου:)

Κούκος είπε...

Από ξύλο, μέταλλο και προπαντός ψυχή...

Πλούσιο σε εικόνες και μνήμες.
Εξαιρετικό Μαριάνθη!

Μαριάνθη είπε...

Πράγματι ανώνυμε επισκέπτη το Πρόσωπο υπερτερεί του Ατόμου και υπερέχει γιαυτό και παράγει ό,τι το όμορφο. Μακάρι να ξαναμιλήσουν οι άνθρωποι με την καρδιά τους και ΄χι με ξύλινα χείλη.

Μαριάνθη είπε...

Και γω σε ευχαριστώ Σταγονίτσα που πέρασες και άφησες τη μοσχοβολιά της φθινοπωρινής δροσιάς σου. Να σαι καλά.

Μαριάνθη είπε...

Νασαι καλά Δημήτρη! Είδες , ήρθαν οι μνήμες και ζωντάνεψαν με κάποιες λίγες εικόνες!!Σημασία έχει λοιπόν πως υπάρχουν αυτές οι μνήμες. Σε ευχαριστώ.