Από ξύλο και μέταλλο...

 Είναι κάποια δειλινά που τα βήματά μου με οδηγούν στα πλακόστρωτα, στους δρόμους και τα σοκάκια του Πλωμαριού έτσι δίχως λόγο. Μου λείπει τόσο ο τόπος μου που σα βρίσκομαι κει τα καλοκαίρια, παίρνω τους δρόμους για να περπατήσω και να ανασάνω τον αέρα του , να γεμίσει η ματιά μου, να χορτάσει η ψυχή μου. Περιπλανιέμαι και παρατηρώ. Θυμάμαι, συγκρίνω, πάω το νου μου στα παιδικά μου χρόνια, στις τότε εικόνες. Συνήθως μόνη για να΄μαι απερίσπαστη, βυθισμένη στις σκέψεις μου. 

Έτσι και φέτος! Το ίδιο έκανα, μόνο που είπα να σταθώ να τα φωτογραφίσω, να τα δεσμεύσω στο χρόνο. Σε κάποια από αυτά τα περπατήματα είχα και συντροφιά το γιο μου Παναγιώτη, που τον κρατούσα από το χέρι και  περπατούσαμε στις γειτονιές του Πλωμαριού  για να γνωρίζει τον τόπο και την ιστορία του.

Μακάρι να μπορούσα να μοιραστώ μαζί σας όλες τις εικόνες! Είναι πολλές και θα κουράσουν. Διάλεξα όμως μερικές και σας τις χαρίζω. 

...Και να σε υποδέχεται άρωμα του γιασεμιού και χρώμα βουκαμβίλιας που στέκει αρχόντισσα κυρά στην πόρτα σου!

Λεπτομέρεια σκαλίσματος από την πιο πάνω υπεραιωνόβια  πόρτα. 

Κυρία είσοδος αρχοντικού-μνημείου. Στέκει από επί τουρκοκρατίας σύμφωνα με τα λόγια της οικοδέσποινας κυράς που με παραπονο μιλά για την ασχετοσύνη που΄χαν τα μαστόρια και χρωμάτισαν το πέταλο της τύχης στα πάνω αριστερά της πόρτας. Ευτυχώς γλίτωσαν το ρόπτρο και το υποστηρικτικό χερούλι. Ρόπτρο , χέρι με δακτυλίδι.

Σκόνη, το χάδι του χρόνου στη σφαλιστή πόρτα αφού δεν τη διαβαίνει ανθρώπου πόδι.

Λεπτομέρεια πλαϊνής εισόδου οικίας που περνά τα εκατό χρόνια στον Αρχοντομαχαλά.

      Έτσι ονόμαζαν οι Πλωμαρίτες την περιοχή γύρω από τον Μητροπολιτικό ναό του Αγίου Νικολάου όταν στα 1843 μετοίκησαν από το Μεγαλοχώρι στον Ποταμό και σημερινό Πλωμάρι.

Το κέντημα από μέταλλο και ξύλο συνεχίζεται....Κύρια είσοδος οικίας κεντρικά του Πλωμαριού σε χρώμα που ξεκουράζει το βλέμμα. 

  

Στεφάνι τα φύλλα της πορτοκαλιάς ρίχνουν το άρωμα και τη δροσιά τους. Στέκει και μία φάλκα στη θήκη που προνοητικά έκαναν οι παλαιοί ιδιοκτήτες για τον κίνδυνο της πλημμύρας.

Μπορεί και να περνά τα εκατόν πενήντα χρόνια τούτη η σκαλιστή πόρτα κατά πως λένε όσοι γνωρίζουν την περιοχή. 

Στέκει ανέγγιχτη στο χρόνο και φροντισμένη.

Λεπτομέρεια στο πάνω μέρος της εισόδου. 

  

Κάθε πόρτα και μια ιστορία. Μαρτυρία από έργα και ημέρες αλλοτινών ανθρώπων, μιας κοινωνίας ακμάζουσας και δραστήριας με το μεράκι της καλλιτεχνίας, με άρωμα Μικρασίας. Στα νότια της Λέσβου, στη θάλασσα του Αιγαίου, στο ιστορικό και ναυτικό Πλωμάρι.

                                                 Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου