Διαβατήριον λοιπόν!!Ταξιδιωτικό έγγραφο , αποδεικτικό στοιχείο ταυτότητας και ιθαγένειας κατόχου!!
Δεμένο εξώφυλλο με χαρτόνι, χρώματος κυανού.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
REPUBLIQUE HELLENIQUE
πάνω πάνω με χρυσά γράμματα.
Θα μπορούσαμε να πούμε αλλιώς το εισιτήριο για το όνειρο, για νέους κόσμους, διαφορετικούς, για τη γη της επαγγελίας.
Αυτό το τεφτέρι ανήκε στη γιαγιά Μαριάνθη που το κράτησε στο χέρι της για να πετάξει μακριά από το γενέθλιο τόπο να βρει την τύχη της κοντά στον άντρα της.
Αυτό το τεφτέρι θα μας πάει χρόνια και χρόνια πίσω...
...στο 1932
"Χώραι δι΄ας ισχύει το διαβατήριον"
Βόρειος Αμερική
Εκεί ταξίδεψε η γιαγιά προκειμένου να εγκατασταθεί νύφη πια στη Βοστώνη.
Το διαβατήριον τούτο λήγει την 1-3-33
ισχύον δι΄εν μόνον ταξείδιον (ακολουθώ την τότε ορθογραφία όπως τη βλέπω τυπωμένη και χειρόγραφη)
Παραδοθέν εις Μυτιλήνην
Επιτρέπεται να φέρει μαζί του Δολλάρια Είκοσι (20) και δραχμάς Δύο Χιλιάδας(αρθ. 2000)
Αθήναι 23/3/32
ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΕΛΛΑΔΟΣ:ΕΞΟΔΟΣ 24 ΜΑΡ 1932
ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΙΤΑΛΙΑΣ:FRONTIERA ITALIANA 26 MAR 1932
NAPOLI ENTRATA
...και η περιπέτεια μπαίνει στο δρόμο της αφού πήρε την έγκριση του Γραφείου Αλλοδαπών και τη χρηματική εντολή.
Το παρόν διαβατήριον εξεδόθη βάσει του υπ΄αριθμ....του Προέδρου Κοινότητος Τρίγωνος
Μένουν τα γραπτά για να θυμίζουν πως κάποτε υπήρχαν Κοινότητες που μετά έγινανΔημοτικά Διαμερίσματα και δεν ξέρουμε σε τι θα καταντήσουν ακόμη...
"Το παρόν διαβατήριον ανανεωθέν ισχύει διά μήνας τρεις από της σήμερον και δι ΄εν μόνον ταξίδιον (εδώ αλλάζει η ορθογραφία) προς μετάβασιν εις Ελλάδα.
Εν Βοστώνη τη 7 Μαϊου 1935"
ΠΡΟΞΕΝΕΙΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
Άλλοι καιροί, άλλα χρόνια. Δεύτερη γλώσσα επίσημη η Γαλλική.
 | ||||
| "Πατρία" Το πλοίο με το οποίο ταξίδεψε πριν το 1930 ο παππούς μου Παναγιώτης για την Αμερική. |
Τώρα μένουν χαρτιά κιτρινισμένα, αλλοτινών καιρών ενθυμήματα ...
Αλλάζουν οι καιροί, αλλάζουν όλα...
Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου
13 σχόλια:
... να λοιπόν, που έχεις μια ...γεύση από την "φυγή" μας!
Μαριάνθη μας!
Τί σημασία έχει αν η γιαγιά σου ταξίδεψε με πλοίο...-και τί μακρινό ταξίδι!-
τι κι αν εγώ με αεροπλάνο...
τί κι αν μας χωρίζουν χρόνια κι εποχές...
η "φυγή"
έστω και μ΄άλλο χιτώνα,έχει
την ίδια στυφή γεύση,έχει
το ίδιο κάψιμο των δακρύων
όταν κυλούν φανερά ή κρυφά
από τα μάτια,
έχει το λύσιμο της καρδιάς,
το κατρακύλισμα
στην άβυσσο
μιας θάλασσας που φιλά
τα πόδια γης ύπουλης,
γητεύτρας, όμορφης,
όμως πάντοτε ξένης...
Α! όπου γης τάφος... είπε κάποιος άλλος...
κι εμείς,
συμβιβασμένοι με τη πραγματικότητα,
έχουμε ήδη αγοράσει
τη "γη" που θα μας δεχτεί...
στο περιβόλι των νεκρών
του Αγίου Μιχαήλ...
Τότε, θα είμαι σίγουρα
"ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ"
κι ας μη το είχα μέχρι τώρα κυριολεκτήσει...
Ας είστε όλοι καλά,
με το μελαγχολικό ΄σου τραγούδι,
σας φιλώ,
Υιώτα-Δημήτρης
Αγαπητή μου Μαριάνθη,
Κειμήλια πατροπαράδοτα στα οποία βρίσκουμε τις ρίζες μας, της οικογενείας μας, ίσως νοσταλγικά, ίσως προσωπικά, ή ίσως και σαν τα παραμύθια της σταχτοπούτας, ή της κοκινοσκουφίτσας με το λύκο αυτά που τόσο καλά ήξεραν οι γιαγιάδες μας.
Ακόμα και η περιπέτεια του τότε ταξιδιού με βαπόρι να δει άλλον κόσμο, ήταν κάτι τι το μοναδικό στα μάτια των υπόλοιπων που έμεναν πίσω στην Ελλάδα...
Πολύ ωραίο, ένα θέμα που κεντρίζει!
Χαιρετισμούς
Γαβριήλ
Η φυγή ...λες Γιώτα μου!!Αυτή η φυγή που μας καταδιώκει!!Αν είναι εκούσια πάει καλά. Αν όχι όμως εκεί είναι το πρόβλημα...Άλλες εποχές, άλλοι άνθρωποι.
Πάντως αυτό που κράτησα απ΄όλη την υπόθεση είναι πως η γιαγιά μου ποτέ δεν έβγαλε καημό για τα χρόνια που έλειψε. Πάντα μου μιλούσε γαι την περιπέτεια του ταξιδιού και την καθημερινότητά της στη Βοστώνη. Εκείνη δε δούλεψε και είχε παρέα άλλες συγχωριανές αλλά και συγγενείς του άντρα της. Δεν άφησε πίκρα. Τι να πω!!
Οι άνθρωποι φεύγουν, τα γραπτά μένουν!!
Σας αγαπάμε!!
Καλημέρα με ένα χαμόγελο που μόλις έσκασε η πόλη σήμερα.
Σαν παραμύθι πιο πολύ κι όλα αυτά που λες μαζί κ. Γαβριήλ!!!
Δείγματα της προσωπικής ιστορίας απλοϊκών ανθρώπων που ακολουθούσαν την τύχη τους αδιαμαρτύρητα, με μια καρτερικότητα και εσωτερική ηρεμία. Ζούσαν αυτό που έφερνε η ζωή και χάραζαν πορεία επιβίωσης.
Χαιρετισμούς σε όλους σας.
Τελικά όλο και κάποιον έχουμε όλοι μας που ξενητεύτηκε αναζητώντας μια καλύτερη τύχη. ΄Αλλοι πέτυχαν, άλλοι όχι, άλλοι γύρισαν στην πατρίδα με λεφτά και χρυσές καδένες και άλλοι με τσαλακωμένα τα φτερά. Τι ιστορίες απίστευτες, τι ταξίδια της μνήμης μου ζωντάνεψε το διαβατήριο της γιαγιάς Μαριάνθης. Κάποιες από αυτές τις έχω στο "Χορό των Μυστικών", άλλες τις κρατώ πολύτιμα θυμητάρια της δικής μου γιαγιάς.
Και τώρα να σου αποκαλύψω κάτι, στο καινούργιο μου βιβλίο η μία ηρωίδα λέγεται Μαριάνθη και ένα "ταξιδιωτικό έγγραφο" παίζει μεγάλο ρόλο.
Αλήθεια σε ευχαρίστησα για το "Δημοκράτη';
Με αγάπη
Είδες τι σου είναι ένα ξεχασμένο –παρατημένο, κιτρινισμένο- διαβατήριο; Κειμήλιο θα έλεγα.
Και είδες τι σου έφερε στο νου; Ξανά αυτές τις ξεθωριασμένες αναμνήσεις που τις περνάς απαλά με το χέρι να φύγει η σκόνη κι εμφανίζετε η «λατρεμένη γιαγιά-Μαριάνθη» να σου ξαναφέρει πίσω στιγμές τρυφερές να έχεις πιασμένο το «ζαρωμένο» της χέρι και να ακούς ιστορίες από πολύ μακριά…
Άλλες εποχές τότε, άλλοι άνθρωποι, άλλα ήθη… γενικώς…
Έχει Αξία Ζωής ολόκληρης, και όχι μόνον δικής σου ή δικής της!
Εκπλήσσομαι με όσα γράφετε στο σχόλιό σας κ. Ελένη. Μου κεντρίζουν την περιέργεια και με κάνουν πιο ανυπόμονη στο αναγνωστικό ραντεβού μου με τον Επισκέπτη του Ονείρου.
Όσο δε για τις ευχαριστίες σχετικά με το δημοκράτη, θέλω να ξέρετε πως η ευχαρίστηση ήταν δική μου όταν υπέγραψα το δημοσίευμα και πάτησα "Αποστολή"στο e-mail.
Να είστε καλά, σας εκτιμώ.
Πράγματι Στράτο κειμήλιο. Έτσι το είδα και γω και έμεινα να το κοιτάζω ευλαβικά σα βρέθηκε μπροστά μου. Τόσα χρόνια, τόση συνάφεια με τη γιαγιά μου και το αγνοούσα, ίσως γιατί εκείνη δεν έδινε σημασία σε τέτοια πράγματα. Την ανακάλυψή του τη χρωστώ στην αδερφή μου Δέσποινα η οποία ξέρει το μικρόβιό μου με αυτά τα πράγματα και φρόντισε όταν το βρήκε να μου το παραδώσει.
Ρεγγίνα μου καλή εκφράζομαι από τα λόγια σου. Ακριβώς έτσι! Χάρηκα που πέρασες.
Πάρα πολύ όμορφο κειμήλιο, ωραία και η ανάρτηση.
Να βρεις κάποια μικρή βιτρίνα στο σπίτι, κάπου τελοσπάντων, να το ονομάσεις Μουσείο Μαριάνθης και να βάλεις τέτοια πράγματα για να να τα βλέπουν οι επισκέπτες σου. Έγω έχω κάτι ανάλογο σε μια γωνιά, το... μουσείο του Γιάννη. Στο πρώτο ράφι έχει μια “κάρτ βιζίτ” από το ...Mονοπώλειο(!) Πλωμαρίου και το όνομα Ευάγγελος Μ.
Ωραία ιδέα!!Καλά το΄χεις σκεφτεί Γιάννη!! Και το Μονοπώλειο τι σου λέει! Άλλη ιστορία. Λοιπόν άμα ανταμώσουμε το καλοκαίρι με το καλό και θέλεις, σκανάρω την καρτ-βιζίτ και κάνω μια ανάρτηση με την ιστορία του Μονοπώλειου. Έτσι τώρα μουρθε μια ιδέα.
Όσον αφορά τώρα το διαβατήριο και το θέμα της Αμερικής να σου πω για την ιστορία πως η γιαγιά μου ταξίδεψε στην Αμερική με τους γονείς της θείας σου Πένυς. Κάνανε και παρέα εκεί. Όλα τα χρόνια τέτοιες ιστορίες ακούω από την κοινή τους πορεία. Η μαμά μου τα ξέρει καλύτερα.
Χαιρετισμούς στο σπίτι.
Έσκασε μύτη ..ιστορία.
Αν θέλεις μπες εδώ: http://anemondixtia.blogspot.com/2010/10/blog-post_18.html
και δήλωσε συμμετοχή
Καλό βράδυ
Δημοσίευση σχολίου