Πισωπερπατήματα στον Ασώματο....κι Ανασκαλέματα.

Συχνά, πολύ συχνά, κάθομαι κι ανασκαλεύω τα ράφια της βιβλιοθήκης.
Ψηλαφίζω, φυλλομετρώ τα βιβλία ξαναφέρνω στο νου μου ξεχασμένους τίτλους και παίρνω έτσι το εισιτήριο για ταξίδια στο χρόνο γεμάτα μυρωδιές κι εικόνες. Νιώθω σα να βρίσκομαι σε άλλη σφαίρα  πράγμα που με ξεκουράζει.
Ίσως και να μην έγραφα τούτες τις αράδες, αν δεν έπεφτε στα χέρια μου ένα λεύκωμα , προϊόν  και επισφράγισμα εκπαιδευτικού προγράμματος που είχαμε υλοποιήσει με τη συνάδερφο και καλή φίλη Μαρία και τους μαθητές μας σε χρόνια γόνιμα στη Μυτιλήνη τότε που εργαζόμουν στο ιδιωτικό σχολείο και προτού μέσω της επιτυχίας μου στο ΑΣΕΠ περάσω στη δημόσια εκπαίδευση ώστε να έχω ως  συνδαιτύμονες  του δημόσιου χρήματος υψηλά ιστάμενα πρόσωπα...

Πρώτη σελίδα υποδοχής. Εντοπίζουμε στο χάρτη το χωριό Ασώματος.

Στάθηκα ώρα αρκετή με αυτό το Λεύκωμα λοιπόν πάνω στα γόνατά μου! Το κράτησα ευλαβικά, έλυσα την κορδελίτσα ευλαβικά...Κι έφυγα χρόνια πίσω. 
Σχολικό Έτος 2000-2001 γράφουν οι σελίδες υποδοχής.
Θέμα μας είχαμε τη γνωριμία με ένα παραδοσιακό χωριό της Λέσβου. Τον Ασώματο. 
Αυτόν το μεσόγειο ευλογημένο και πλουσιοπάροχα προικισμένο απ΄το Θεό τόπο.
"Ασώματος" χάρη στους Ταξιάρχες που είναι ασώματοι. Σε Εκείνους τιμάται και ο ναός του χωριού.
Αφορμή για τη γνωριμία μας με τον Ασώματο είχε σταθεί η συμμετοχή μας σε ένα Διεθνές Συνέδριο που είχε τότε οργανώσει το Πανεπιστήμιο Αιγαίου. 
Όταν πρωτοπατήσαμε το πόδι μας στο χωριό μαγευτήκαμε και είπαμε πως πρέπει να πάμε και τους μαθητές μας να το γνωρίσουν.
"...Σα δε γευτείς, δε μυρίσεις,, δεν περπατήσεις και δεν ακουμπήσεις τον κόσμο γύρω σου, τότε δε σε αγγίζει και καμιά γνώση για την παράδοση του τόπου σου." διαβάζω στον πρόλογο που είχαμε γράψει. 
Πόσα και πόσα δε ζωντάνεψαν κοντά μου.

Ξεφυλλίζοντας και φυλλομετρώντας θαμπώθηκα για άλλη μια φορά από τον χρυσό Επιτάφιο και άλλα κειμήλια που φυλάσσονται στο Μουσείο της Εκκλησίας.
Ήταν σα να ακούω για άλλη μια φορά τους μαθητές να παίρνουν συνέντευξη από το Δήμαρχο τότε, να φωτογραφίζουν, να ακούν τις πληροφορίες από τον ιερέα αλλά και τις γυναίκες του Αγροτουριστικού Συνεταιρισμού, να μαθαίνουν για την τέχνη της καλαθοπλεκτικής από τα καλάμια που διαθέτει ο τόπος, της ξυλογλυπτικής τα αριστουργήματα να θαυμάζουν από τα χέρια του τεχνίτη. 

Δωρεά φυσικού πλούτου μα και πνευματικότητας μπόρεσαν να εισπράξουν αφού άκουσαν κι έμαθαν για τον Πρωτεργάτη της λεσβιακής Άνοιξης, Στρατή Παπανικόλα.

 

Κι όσο γυρνούσα τις σελίδες τόσο γέμιζε χρώμα η ματιά μου, αρώματα γης και φυλλωσιάς οσφριζόμουν, τον ήχο του τρεχούμενου νερού άκουγα. 

Κι αυτό χάρη στις εικόνες που τα ίδια τα παιδιά είχαν απαθανατίσει και τις σκέψεις που΄χαν γράψει. 

"Αποτυπώνοντας τη μαγεία του τοπίου" διαβάζω προς το τέλος.
 

Καθώς επιστρέφαμε, σταθήκαμε στην ιδιαίτερη  περιοχή  Νυχτάντα για την οποία ο Οικον.Τάξης αναφέρει: "Εν αυτώ τω χωρίω ευρίσκεται υδροκίνητον εκτεταμένον ελαιοτριβείον ανήκον εις εύπορον συμπολίτην οθωμανόν εκ Μυτιλήνης".

Δεν είναι μόνο το Λεύκωμα, δεν είναι οι εικόνες ή τα αποσπάσματα που κρατήσαμε από τις σκέψεις των παιδιών.
Είναι αυτή η οσμωτική σχέση που ζήσαμε με τους μαθητές μας.
Αυτά τα παιδιά τότε με τα υπέροχα προσωπάκια, που τώρα πια είναι έφηβοι, σπουδάζουν στο Πανεπιστήμιο και στο Πολυτεχνείο σε σχολές καταξιωμένες , που ακούω να με φωνάζουν ή  τυχαία συναντώ στους δρόμους της πόλης εδώ ή στα πολυκαταστήματα και κοιταζόμαστε στα μάτια με ένα ανέσπερο φως αγάπης, λατρείας αμοιβαίας θα έλεγα. Αυτά τα παιδιά που έχουμε την χαρά να επικοινωνούμε μέσω χώρου κοινωνικής δικτύωσης (facebook) και να κρατάμε επαφή.
Όσα και να πω όσα και να γράψω φτωχά θα φαντάζουν στην πλησμονή χαράς που με διακατέχει σαν έρχονται στη σκέψη μου. 
Και ήταν τέτοιος καιρός τότε που ολοκληρώσαμε την εργασία, που επιμεληθήκαμε με τη συνάδελφο ακόμη και τη βιβλιοδεσία, που δώσαμε στον καθένα ένα αντίγραφο ως ενθύμιο και κάναμε συγκέντρωση παρουσίασης όλης της δουλειάς σε αρχείο Power Point ώστε να το χαρούν με τους γονείς τους.
Τέτοιες μέρες πάντα κρίβουν συγκινήσεις. 
Έτυχε να βρεθεί τούτο το Λεύκωμα μπροστά μου και να με ταξιδέψει σε γελαστά ματάκια βλέματα αγάπης  από τους μαθητές μου που μου γέμιζαν την ψυχή.
Γιαυτό και δεν το προσπέρασα.
Το κάνω λόγο για να τους ευχαριστήσω που βρέθηκαν και ομορφαίνουν διαρκώς τη ζωή μου.

( Κάνοντας κλικ πάνω στις εικόνες, μεγεθύνονται)

Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου.