Τρίτη 14 Ιουνίου 2011

Πισωπερπατήματα στον Ασώματο....κι Ανασκαλέματα.


Συχνά, πολύ συχνά, κάθομαι κι ανασκαλεύω τα ράφια της βιβλιοθήκης.
Ψηλαφίζω, φυλλομετρώ τα βιβλία ξαναφέρνω στο νου μου ξεχασμένους τίτλους και παίρνω έτσι το εισιτήριο για ταξίδια στο χρόνο γεμάτα μυρωδιές κι εικόνες. Νιώθω σα να βρίσκομαι σε άλλη σφαίρα  πράγμα που με ξεκουράζει.
Ίσως και να μην έγραφα τούτες τις αράδες, αν δεν έπεφτε στα χέρια μου ένα λεύκωμα , προϊόν  και επισφράγισμα εκπαιδευτικού προγράμματος που είχαμε υλοποιήσει με τη συνάδερφο και καλή φίλη Μαρία και τους μαθητές μας σε χρόνια γόνιμα στη Μυτιλήνη τότε που εργαζόμουν στο ιδιωτικό σχολείο και προτού μέσω της επιτυχίας μου στο ΑΣΕΠ περάσω στη δημόσια εκπαίδευση ώστε να έχω ως  συνδαιτύμονες  του δημόσιου χρήματος υψηλά ιστάμενα πρόσωπα...




Πρώτη σελίδα υποδοχής. Εντοπίζουμε στο χάρτη το χωριό Ασώματος.

Στάθηκα ώρα αρκετή με αυτό το Λεύκωμα λοιπόν πάνω στα γόνατά μου! Το κράτησα ευλαβικά, έλυσα την κορδελίτσα ευλαβικά...Κι έφυγα χρόνια πίσω. 
Σχολικό Έτος 2000-2001 γράφουν οι σελίδες υποδοχής.
Θέμα μας είχαμε τη γνωριμία με ένα παραδοσιακό χωριό της Λέσβου. Τον Ασώματο. 
Αυτόν το μεσόγειο ευλογημένο και πλουσιοπάροχα προικισμένο απ΄το Θεό τόπο.
"Ασώματος" χάρη στους Ταξιάρχες που είναι ασώματοι. Σε Εκείνους τιμάται και ο ναός του χωριού.
Αφορμή για τη γνωριμία μας με τον Ασώματο είχε σταθεί η συμμετοχή μας σε ένα Διεθνές Συνέδριο που είχε τότε οργανώσει το Πανεπιστήμιο Αιγαίου. 
Όταν πρωτοπατήσαμε το πόδι μας στο χωριό μαγευτήκαμε και είπαμε πως πρέπει να πάμε και τους μαθητές μας να το γνωρίσουν.
"...Σα δε γευτείς, δε μυρίσεις,, δεν περπατήσεις και δεν ακουμπήσεις τον κόσμο γύρω σου, τότε δε σε αγγίζει και καμιά γνώση για την παράδοση του τόπου σου." διαβάζω στον πρόλογο που είχαμε γράψει. 
Πόσα και πόσα δε ζωντάνεψαν κοντά μου.






Ξεφυλλίζοντας και φυλλομετρώντας θαμπώθηκα για άλλη μια φορά από τον χρυσό Επιτάφιο και άλλα κειμήλια που φυλάσσονται στο Μουσείο της Εκκλησίας.
Ήταν σα να ακούω για άλλη μια φορά τους μαθητές να παίρνουν συνέντευξη από το Δήμαρχο τότε, να φωτογραφίζουν, να ακούν τις πληροφορίες από τον ιερέα αλλά και τις γυναίκες του Αγροτουριστικού Συνεταιρισμού, να μαθαίνουν για την τέχνη της καλαθοπλεκτικής από τα καλάμια που διαθέτει ο τόπος, της ξυλογλυπτικής τα αριστουργήματα να θαυμάζουν από τα χέρια του τεχνίτη. 


Δωρεά φυσικού πλούτου μα και πνευματικότητας μπόρεσαν να εισπράξουν αφού άκουσαν κι έμαθαν για τον Πρωτεργάτη της λεσβιακής Άνοιξης, Στρατή Παπανικόλα.



Κι όσο γυρνούσα τις σελίδες τόσο γέμιζε χρώμα η ματιά μου, αρώματα γης και φυλλωσιάς οσφριζόμουν, τον ήχο του τρεχούμενου νερού άκουγα. 
Κι αυτό χάρη στις εικόνες που τα ίδια τα παιδιά είχαν απαθανατίσει και τις σκέψεις που΄χαν γράψει. 
"Αποτυπώνοντας τη μαγεία του τοπίου" διαβάζω προς το τέλος.
 


Καθώς επιστρέφαμε, σταθήκαμε στην ιδιαίτερη  περιοχή  Νυχτάντα για την οποία ο Οικον.Τάξης αναφέρει: "Εν αυτώ τω χωρίω ευρίσκεται υδροκίνητον εκτεταμένον ελαιοτριβείον ανήκον εις εύπορον συμπολίτην οθωμανόν εκ Μυτιλήνης".



Δεν είναι μόνο το Λεύκωμα, δεν είναι οι εικόνες ή τα αποσπάσματα που κρατήσαμε από τις σκέψεις των παιδιών.
Είναι αυτή η οσμωτική σχέση που ζήσαμε με τους μαθητές μας.
Αυτά τα παιδιά τότε με τα υπέροχα προσωπάκια, που τώρα πια είναι έφηβοι, σπουδάζουν στο Πανεπιστήμιο και στο Πολυτεχνείο σε σχολές καταξιωμένες , που ακούω να με φωνάζουν ή  τυχαία συναντώ στους δρόμους της πόλης εδώ ή στα πολυκαταστήματα και κοιταζόμαστε στα μάτια με ένα ανέσπερο φως αγάπης, λατρείας αμοιβαίας θα έλεγα. Αυτά τα παιδιά που έχουμε την χαρά να επικοινωνούμε μέσω χώρου κοινωνικής δικτύωσης (facebook) και να κρατάμε επαφή.
Όσα και να πω όσα και να γράψω φτωχά θα φαντάζουν στην πλησμονή χαράς που με διακατέχει σαν έρχονται στη σκέψη μου. 
Και ήταν τέτοιος καιρός τότε που ολοκληρώσαμε την εργασία, που επιμεληθήκαμε με τη συνάδελφο ακόμη και τη βιβλιοδεσία, που δώσαμε στον καθένα ένα αντίγραφο ως ενθύμιο και κάναμε συγκέντρωση παρουσίασης όλης της δουλειάς σε αρχείο Power Point ώστε να το χαρούν με τους γονείς τους.
Τέτοιες μέρες πάντα κρίβουν συγκινήσεις. 
Έτυχε να βρεθεί τούτο το Λεύκωμα μπροστά μου και να με ταξιδέψει σε γελαστά ματάκια βλέματα αγάπης  από τους μαθητές μου που μου γέμιζαν την ψυχή.
Γιαυτό και δεν το προσπέρασα.
Το κάνω λόγο για να τους ευχαριστήσω που βρέθηκαν και ομορφαίνουν διαρκώς τη ζωή μου.

( Κάνοντας κλικ πάνω στις εικόνες, μεγεθύνονται)
Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου. 

22 σχόλια:

pylaros είπε...

Το Λεύκωμα όπως το θυμούμαι όταν μικρός πήγαινα στο σχολείο προπαντός όταν ξεσκολίζαμε ήταν ως επί το πλείστων μια συνήθεια των κοριτσιών τα οποία μας τα πρόσφεραν μόνο για να γράψουμε τις εντυπώσεις μας, όπως και σε όλες τις συμμαθήτριές τους ακόμα και γονείς μας.
Τώτα τελευταία το βρήκα σε μια παλιοκασέλα στο σπίτι στην Κεφαλονιά ένα λεύκωμα της αδελφής μου με δεκάδες αφιερώσεις, ζωγραφιές λουλουδιών κλπ.

Εποχής 1948-1949
Τι άλλο να πω!
Σγκινήσεις μιας εποχής αθώας, που φέρνουν δάκρυα στα μάτια, μιας εποχής όπου ο θάνατος υπήρξε πρωτεργάτης νικητής, αλλά το Λευκωμα ακόμα Υπάρχει!!!

Αγαπητή μου Μαριάνθη, πρωτότυπο αναμνηστικό το θέμα!

χαιρετώ

Γαβριήλ

marianaonice είπε...

Tα σχολικά λευκώματα κρύβουν μέσα τους ζωντανές μνήμες, νοσταλγία απέραντη και ομορφιά ανείπωτη!

Από τις ωραιότερες αναρτήσεις που διάβασα υπό τον ήχο της παραδοσιακής μουσικής του νησιού, με ευαισθησία και τρυφεράδα για όσα περνούν και αφήνουν πίσω τους ανεξίτηλα χαραγμένη τη σφραγίδα τους...

"...Σα δε γευτείς, δε μυρίσεις,, δεν περπατήσεις και δεν ακουμπήσεις τον κόσμο γύρω σου, τότε δε σε αγγίζει και καμιά γνώση για την παράδοση του τόπου σου." Και μόνον ο πρόλογος φανερώνει την αξία του λευκώματος αυτού...

Λευτέρης Βαρκάρης είπε...

πολυ ωραιο! και συγκινητικο....

Γιάννης Λαλέλλης είπε...

" Τι μου θυμίσατε τώρα..."

Dennis Kontarinis είπε...

Μας προσφερονται πάντοτε υπέροχες και μαγευτηκές οι αναμνήσεις από τα περασμένα αγπητή μου Μαριάνθη. Αναλαμπές στην πεζή καθημερινότητα. Και η αφορμή για ταξίδια νοσταλγικά . Όμως μας προσθέουν κάτι πολύ όμορφο και ονειρικό στη ζωή μας Μας ξύπνησες πολλά καλή μου φίλη
Νάσαι καλά.

Αστοριανή είπε...

Φίλη αγαπημένη,
12.41!
Μοιάζει να έχουν περάσει ...μήνες από τότε που αργοπόρησα, για σένα
και για όλους τους ξεχωριστούς φίλους...
Εδώ,είμαι,
και χάρηκα μοναδικές στιγμές μιας υπεύθυνης νεανικής περηφάνειας!
Να είστε όλοι καλά,
ιδίως τα παιδιά,
Πάντα με την αγάπη μας,
Υιώτα
αστοριανή,
ΝΥ

Thalia είπε...

μια περιήγηση που χάραξε ανεξίτηλες μνήμες.....

magda είπε...

Πολύ συγκινητική και νοσταλγική η σημερινή σου ανάρτηση, αγαπημένη φίλη!!!
Έβλεπα με μεγάλη προσοχή τις φωτογραφίες του λευκώματος και τους θησαυρούς του.
Πόση αλήθεια κρύβει ο πρόλογος και πόσο επιμελημένη και συλλογική εργασία κάνατε!!!
Με συγκίνησε επίσης πολύ, το ομοιόμορφο των στολών των παιδιών(μου λείπει πολύ αυτό στα Δημόσια σχολεία), όπως και η τρυφερή σχέση μαθητών και δασκάλων εις το διηνεκές...
Χαίρομαι και νιώθω περήφανη, όταν εκπαιδευτικοί, σαν εσένα, κρατούν τόσο ψηλά τις παραδόσεις και την ιστορία του τόπου μας.
Εσείς και τα παιδιά, είστε η ελπίδα της Ελλάδας μας!!!
Η μουσική υπόκρουση είναι ιδανική!
Καλό βράδυ

χρυσάνθη είπε...

Μαριάνθη μου άφησα σχόλιο, αλλά δεν είμαι σίγουρη ότι το πήρε! Εν πάσει περιπτώσει ξαναγράφω ότι η ανάρτησή σου είναι πολύ τρυφερή και συγκινητική , όπως συνήθως συμβαίνει σε αναδρομές στο παρελθόν , ιδίως όταν έχουν σχέση με τόπους αγαπημένους και παιδικές ψυχούλες!!!

Γιώργος Σιδέρης είπε...

Σαν χθες. Τα χρόνια περάσανε αλλά αναμνήσεις σαν και αυτήν δεν θα ξεχαστούν ποτέ. Μακάρι να μπορούσαμε να γυρνούσαμε τον χρόνο πίσω

Μαριάνθη είπε...

Τα γραπτά μένουν λοιπόν κ. Γαβριήλ!!
Μένουν και γοητεύουν κατά περίπτωση με την αύρα του παρελθόντος και των μηνυμάτων που αποπνέουν και στέλνουν ώστε να μας συγκινούν.
Ελπίζω να είσαι καλά και να ετοιμάζεις βαλίτσες.
Θα σου γράψω και στο mail.
Καλή μέρα να έχετε με την κ.Ορτανσία.

Μαριάνθη είπε...

Μαριάνα μου!!
Μιλά στην καρδιά το σχόλιό σου...
Πράγματι δείγμα και κατάθεση αγάπης ατέρμονης τα λευκώματα και κάθε είδους γραπτό. Γιαυτό τα κρατάμε ευλαβικά.
Σε φιλώ.

Μαριάνθη είπε...

Έχεις και συ μερίδιο σε αυτή την προσφορά ομορφιάς και συγκίνησης Λευτέρη!!Καλό καλοκαίρι!!

Μαριάνθη είπε...

Και γω Γιάννη μου έτσι ένιωσα σαν ξαναφυλλομέτρησα τις σελίδες.
Όλοι ήσασταν και παραμένετε ξεχωριστοί.
Καλά να είσαι.

Μαριάνθη είπε...

Χαίρομαι που σε άγγιξε καλέ μου κύριε Ντένη!!
Πολύ σωστά το οριοθετείς!!Αναλαμπές. Ομορφιά ζωής και γλύκα.
Καλά να είσαι, πάντα χαίρομαι που σε διαβάζω.

Μαριάνθη είπε...

Γιώτα μου γλυκιά και αεικίνητη!!
Ξέρω ξέρω σου έχει πάρει τα μυαλά ο νιόφερτος εγγονός και σε μονοπωλεί!!!
Να δώσεις την αγάπη μας σε όλους. Πέρασα κι από σένα. Θα σου γράψω αργότερα.
Φιλιά.
α! προχτές σας τηλεφώνησα, αλλά απουσιάζατε.

Μαριάνθη είπε...

Θάλεια μου το καλό είναι πως όλους μας "γέμισε"με τα καλύτερα των αισθημάτων και αναμνήσεων τώρα.
Πολύτιμες ψηφίδες που τόσο ανάγκη έχουμε ειδικά τούτο τον καιρό στη ζωή μας.

Μαριάνθη είπε...

Μάγδα μου πόσο με χαροποιείς αλλά και με συγκινείς με όσα γράφεις.Πιάνεις τον παλμό!!!
Να ήταν μόνο το ομοιόμορφο των στολών που λείπει από τα δημόσια σχολεία!!!
Δυστυχώς η δωρεάν και δημόσια παιδεία που πρέπει να΄ναι αγαθό για όλους με ισότητα ευκαιριών στην ποιοτική επαίδευση δεν παρέχεται όπως και πολλά άλλα στη χώρα μας.
Σε ευχαριστώ για όλα!!Και σε φιλώ.

Μαριάνθη είπε...

Ναι δεν το πήρε Χρυσάνθη μου. Το έλεγξα και στο mail.
Τρυφερές και αθώες σχέσεις με στόχο και ιδανικό. γιαυτό και το αποτέλεσμα.
Μια ζεστή αγκαλιά σου αφήνω.

Μαριάνθη είπε...

Α ρε Γιώργο!!!
Παραμένετε πάντα πολύτιμες ψηφίδες με λάμψη ομορφιάς στη ζωή μου. Είχα σκανάρει και μια σελίδα όπου φαινόσουν να φωτογραφίζεις με τα άλλα παιδιά το χωριό από τη θέση Καζίνο. Δεν τη δεχόταν το σύστημα και δεν μπόρεσα να την ανεβάσω.
σας βλέπω και δεν πιστεύω πώς περάσανε ταχρόνια. Σαν χτες !!

arh είπε...

Αγαπημένη μου Μαριάνθη, ένα έχω μόνο να πω:
Είναι πολύ τυχερά τα παιδιά που πέρασαν τα παιδικά - σχολικά τους χρόνια κοντά σου!
Μόνο από τέτοιους εκπαιδευτικούς γαλουχούνται καλοί μαθητές, σωστοί άνθρωποι και ευαίσθητες ψυχές!
Χαίρομαι πολύ που σε γνώρισα!

arh είπε...

Υπογραφή Τούλα