Τα οφειλόμενα...

Τώρα που διάβηκαν πια οι Μεγάλες Ημέρες , που αξιωθήκαμε της Ανάστασης του Κυρίου και αρχίζει να κατευνάζεται ο εορταστικός παλμός , είναι νομίζω καιρός να αποδώσω τα οφειλόμενα. Γιαυτό και η ανάρτηση τούτη θα έχει έναν τόνο παραπάνω προσωπικό στο ύφος της απ΄ότι συνήθως.
Χρόνο καιρό τώρα, κάθε φορά που έρχονται γιορτινές μέρες μπαίνω και γω στο συλλογισμό του πώς μεταβάλλονται τα πράγματα , οι καταστάσεις κι οι συνήθειες των ανθρώπων σχετικά με αυτές. Αν και πόσοι πια μπαίνουμε στη διαδικασία να σταθούμε μπροστά στις περιστρεφόμενες θήκες και να ψάξουμε κάρτες της αρεσκείας μας για να γράψουμε ευχές που μετά θα πρέπει να πάμε στο ταχυδρομείο για να στείλουμε... 
Αν, αν, πολλά αν... σήμερα την εποχή του κυβερνοχώρου , της αστραπιαίας ταχύτητας του διαδικτύου που άνα πάσα ώρα και στιγμή δίχως το παραμικρό ξεβόλεμα επικοινωνούμε και εκφραζόμαστε χωρίς ιδιαίτερο κόπο.
Και διαπιστώνω πως όλο και περισσότεροι χρόνο με το χρόνο αλλάζουμε , όλο και περισσότεροι αποκτούμε νέους τρόπους και ρυθμούς.  
Υπάρχουν όμως και κάποιοι σταθεροί στις παλιές συνήθειες. Που δεν παύουν να ταχυδρομούν τις γραμμένες σε κάρτες ευχές τους  τουλάχιστον...
Κάπως έτσι σκέφτομαι και ωραία νιώθω κάθε φορά που στις μεγάλες γιορτάδες και όχι μόνο βρίσκω στην αλληλογραφία μου φάκελα με σφραγίδα ταχυδρομείου από κάποιες γωνιές της Ελλάδας ή και του κόσμου. Σικάγο, Κεντρική Αφρική, Νέα Υόρκη κτλ κτλ... 

Το φετινό όμως Πάσχα συνέβη κάτι το εντελώς αναπάντεχο. Το αδιανόητο μπορώ να πω. Μέσα στην αλληλογραφία βρήκα και ένα ειδοποιητήριο για δέμα. Πάω στο ταχυδρομείο και μου παραδίδουν ένα πακετάκι- τσάντα. Βλέπω τον αποστολέα και εκπλήσσομαι. Δεν είχα δώσει ποτέ τη διεύθυνσή μου, δε με είχε ρωτήσει καν!  Βρήκε όμως τον τρόπο να τη μάθει όπως μου αποκάλυψε μετά. Από τη χαρά μου δίχως να το καταλάβω διένυσα με τα πόδια αρκετό δρόμο με το χαμόγελο στ΄αυτιά. Όταν έφτασα σπίτι και τ΄άνοιξα ήταν σα να ξεπήδησε μια τεράστια αγκαλιά αγάπης από μέσα. Βρέθηκα σε διάφορα καλούδια άλλα αγοραστά και άλλα χειροποίητα. Όλα του γούστου μου. . Όλα της καρδιάς μου , να το πω αλλιώς.
Δεν είναι στα δώρα, δεν είναι στο περιεχόμενο...
Είναι στην κίνηση, στη χειρονομία, στη σκέψη. Είναι στο ότι μια φίλη του διαδικτύου που ποτέ δεν έτυχε από κοντά να ανταμώσω παρά μόνο τηλεφωνικώς να γνωρίζω τη φωνή της, ασχολήθηκε με μένα. Ένας άνθρωπος για έναν άλλο άνθρωπο... Σκέφτηκε, έδωσε μέρος από το χρόνο της, κομμάτι από τη σκέψη και τον εαυτό της , για να δημιουργήσει καταπληκτικά μικροέργα κι όλα αυτά να τα κάνει πακέτο να τα ταχυδρομήσει ως αγάπη και φιλία χειροπιαστή. Και δεν έμεινε κει... Είχε λέει (όπως μου έγραψε σε μήνυμα) αγωνία για το αν θα τα λάβω εγκαίρως, αν θα μου άρεσαν, αν θα μπορούσα με αυτόν τον τρόπο να καταλάβω πως για κείνη είμαι πρόσωπο ξεχωριστό.
Από δω και πέρα τι να πω; Πώς να οργανώσω τις σκέψεις μου, πού να χωρέσω τα όσα ένιωσα και νιώθω...; Γιατί ανέκαθεν είχα πολύ ψηλά μέσα μου το χρόνο που κάποιος μπορεί να αφιερώσει για το συνάνθρωπό του. Να πιάσει στα χέρια του κάτι να ακουμπήσει την αγάπη του επάνω και μετά αυτό το κάτι να το προσφέρει και με αυτό τον τρόπο να μεταγγίσει την αγάπη του στον άλλο. Κι έτσι να γεμίσει ο κόσμος μαγεία... 

Όλη αυτή λοιπόν η κατάσταση με προκάλεσε τόσο που αποφασίζω τώρα να κάνω λόγο , να φανερώσω τις από καιρό σκέψεις και προβληματισμούς μου. Περισσότερα δε θα πω γιατί σκοπός δεν είναι να διαλαλήσω και να αποκαλύψω πρόσωπα και πράγματα που μπορεί και να τα φέρω σε δύσκολη θέση. Δεν το θεωρώ και σοβαρή κίνηση...
Θέλω μόνο να μένουν τούτες οι σκέψεις γραμμένες για να φανερώσω πόσο υψηλά έχω μέσα μου το να ασχοληθεί άνθρωπος για τον άνθρωπο. 

                                                                   Ευχαριστώ!    

Μαριάνθη Βάμβουρα