Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2009

Τρίτη Ηλικία

Με τον ερχομό του Οκτώβρη στην πρώτη του μέρα η ανθρωπότητα γιορτάζει την «Τρίτη ηλικία». Αυτά τα περήφανα γηρατειά όπως συνηθίζεται να αποκαλούνται που φέρουν την πείρα της ζωής και προσπαθούν να κρατήσουν όρθιους τους ώμους τους με αξιοπρέπεια. Οι περισσότεροι γιαγιάδες και παππούδες, άλλοι καλοστεκούμενοι και καλοδιατηρημένοι όπως λέμε και άλλοι σκυφτοί και κουρασμένοι. Όλοι όμως γεμάτοι από χαρές, βάσανα αγώνες, βιώματα πολυποίκιλα. 


"Τέκνον, αντιλαβού εν γήρα πατρός σου και μη λυπήσεις αυτόν εν τη ζωή αυτού."

Σ.Σειρ.3,12-13

Οι άνθρωποι μιας προχωρημένης ηλικίας είναι σαν το «παλιό καλό κρασί» που όσο περνάει ο καιρός τόσο πολυτιμότερο γίνεται. Ωριμάζει, βγάζει τα αρώματά του, στρογγυλεύει η γεύση του. Αυτό γίνεται και με τους ηλικιωμένους. Ωριμάζουν στην ψυχή και το νου έτσι που να βγαίνει η γνώση από το μυαλό τους σαν απόσταγμα που λαμπυρίζει. Μπορούν να συμβουλέψουν αποτοξινωμένοι από πάθη, κακίες, μικροπρέπειες. Έχουν να πουν, να διηγηθούν, να καταθέσουν μια ζωή. Γιαυτό και τους αξίζει χώρος να αναπνεύσουν, να ψυχαγωγηθούν, να νιώσουν πως είναι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και όχι στο περιθώριο.Εικόνες γερόντων παραμελλημένων με έκδηλο στο πρόσωπό τους το μαρασμό, την απογοήτευση την παραίτηση δεν τιμούν κανέναν. 

"Μη ατιμάσεις άνθρωπον εν γήρα αυτού και γαρ εξ ημών γηράσκουσιν."

Σ.Σειρ.8,6

Τώρα που γράφω τούτες τις σκέψεις, έρχονται στο νου μου κάποιες φιγούρες γερόντων που με προκαλούν να κάνω λόγο τη μοναξιά τους. Φιγούρες σαν της κυρα-παπαδιάς από τον Πόντο που με καλημέρισε στο Φαρμακείο της γειτονιάς δίχως να με ξέρει, μα με βρήκε χαμένη στις σκέψεις μου κι απάντηση δεν πήρε. Με συνέφερε όμως η επιμονή και το παράπονό της σαν την άκουσα να με ρωτά: «Γιατί δε με καλημερίζεις;» Χαμογέλασα και της έδωσα όλον το χρόνο να μου πει για τη ζωή της, πώς ήρθε πρόσφυγας από την Τραπεζούντα, πώς…πώς…πώς…και το συγκλονιστικότερο πως ήταν μάνα εννιά παιδιών με καλές δουλειές και καλές σπουδές μόνο που ήταν μόνη πια. Δίχως ένα κοντά της στα προχωρημένα γεράματά της.

Η μοναξιά αντάμα με τη δίψα για λίγη κουβέντα, για ένα χαιρετισμό δε σταματά όμως εδώ. Κάνοντας μια βόλτα στα ορεινά χωριά μας τη συναντούμε στα πρόσωπα των γιαγιάδων που κάθονται άλλοτε μόνες, σιωπηλές στο κατώφλι του σπιτιού τους και άλλοτε δυο-τρεις μαζί να σπάει ο νταλκάς της μοναξιάς. Εκεί είναι που στο αντίκρισμα του περαστικού λαμπυρίζει το πρόσωπό τους στη λαχτάρα ενός χαιρετισμού.

"Νεότης τελεσθείσα ταχέως πολυετές γήρας αδίκου."

Σ.Σολ.4,16

Θεσμοί όπως τα ΚΑΠΗ και προγράμματα όπως «Βοήθεια στο σπίτι» δίνουν αισιόδοξα μηνύματα κοινωνικής πρόνοιας.Αλλά κι ένα ζεστό βλέμμα από καρδιάς, ένα χάδι, λίγος χρόνος για κουβέντα προς τους δικούς μας ηλικιωμένους καθημερινά δίνουν μερίδιο ανθρωπιάς πολύτιμο, αντίδωρο αναγνώρισης και ευγνωμοσύνης.

Με τον ερχομό του Οκτώβρη λοιπόν, της καρδιάς του Φθινόπωρου-σα να΄ναι και λίγο συμβολικό-τιμούμε τους ηλικιωμένους.
Πρόσωπα -όπου υπήρξαν και υπάρχουν στο ρόλο τους- που γεμίζουν την καρδιά με αγάπη, φέρνουν ευχάριστες θύμησες, αίσθηση θαλπωρής και γλύκας, φιγούρες ζεστής αγκαλιάς, τρυφερού λόγου, ψιθυρίσματος ατέλειωτων ιστοριών πάνω στα γόνατα.

Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου


13 σχόλια:

pylaros είπε...

(Αλλά κι ένα ζεστό βλέμμα από καρδιάς, ένα χάδι, λίγος χρόνος για κουβέντα προς τους δικούς μας ηλικιωμένους καθημερινά δίνουν μερίδιο ανθρωπιάς πολύτιμο, αντίδωρο αναγνώρισης και ευγνωμοσύνης.)

Συγχαρητήρια για το θέμα αγαπητή μου Μαριάνθη, η ανωτέρα παράγραφος είναι δικιά σου, εκπλητωμαι πόσο βαθιά γνωρίζεις κατανοείς, βλέπεις και διακρίνεις την μοναχικότητα των ηλικιωμένων, πόσο πονεί στα αλήθεια, μερικοί νεώτεροι να μην σου δίνουν σημασία να ζουν στον κόσμο τους, να σε βλέπουν σαν παράσιτο, σα να μην έχεις δικαίωμα στα καθημερινά...
Και όμως από γέρους προήλθαμε όλοι μας, από αυτούς που ήταν κάποτε νέοι, όπως λέει μια παροιμία του λαού.
(Εκεί που είσαι ήμουνα, εκεί που είμαι θάρθεις)

Χαιρετισμούς
Γαβριήλ

Αστοριανή είπε...

Καλό μήνα, Μαριανθάκι μου!
Ευαίσθητη ψυχή, καλλιεργημένη καρδούλα!
Το κείμενό σου, με συγκίνησε, όπως και οι φωτογραφίες σου...

...κι όχι τίποτε άλλο, οι ηλικιωμένοι του σήμερα ΔΕΝ μοιάζουν όπως εκείνοι των 25 -30-40 χρόνια πρίν... φτάνουν στα βαθιά γεράματα και συνήθως μοιάζουν νεότεροι...
όμως το σώμα, σύστημα, όργανα, εγκέφαλος -κυρίως- έχουν φθαρεί, ... κι όταν ένα φίλος ή γνωστός "φεύγει"... δεν κλαίνε μόνο για κείνον που έφυγε μα και για την δική τους απροσδόκητη ώρα...
Είθε να φεύγει η ζωή σαν ένα "λουλούδι" δίχως ταλαιπωρία και χρόνιες καταστάσεις...
Γι' αυτό ας ...μειώσουμε τις ... απαιτήσεις μας, μα όχι και την διορατικότητά μας, διότι...εκλογές έρχονται κι αλίμονό μας!

Καλό Μήνα, γλυκειά μου σε Όλους σας
Υιώτα
αστοριανή,
ΝΥ

Μηθυμναίος είπε...

Καλημέρα, Μαριάνθη! Ομολογώ πως δεν γνώριζα ότι σήμερα εορτάζεται(?)η Παγκόσμια Ημέρα της Τρίτης Ηλικίας. Το πρώτο που αναρωτήθηκα, ξαφνικά, ήταν αν υπάρχει όριο δηλαδή πότε τελειώνει η δεύτερη και πότε αρχίζει η τρίτη… και καταλαβαίνεις πως αρχίζει να μ’ ενδιαφέρει.
Σε συγχαίρω πάντως που πάντα έχεις τον τρόπο να εξωτερικεύεις ωραία συναισθήματα, κι ευτυχώς που υπάρχουν ακόμη τέτοιοι άνθρωποι, να μας μπολιάζουν και να μας τα προσφέρουν… σαν ένα μήνυμα ανθρωπιάς.
Τρίτη ηλικία, λες να είναι η τελευταία ή η προτελευταία στάση της ζωής; Δεν ξέρω, υποθέτω όμως πως θα είναι μια μελαγχολική στάση. Κι ελπίζω πως λίγη αγάπη, λίγη ελπίδα, λίγη φροντίδα, ένα χαμόγελο αν τους προσφέρουμε θα την ομορφύνει και το αντίκρισμά της θα είναι πιο μακρινό.

pylaros είπε...

Φίλε Στράτο, Α! μα δεν γίνεται, ο κάθε ένας μας πιστεύει ότι έχει ακόμα καιρό για την τρίτη ηλικία.
Εδώ την ονομάζουν GOLDEN AGE.
Χρυσή ηλικία, Δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί την ονομάζουν έτσι, αφού όλο προβλήματα υπάρχουν... Οι νέοι σκέφτονται ότι η τρίτη ηλικία είναι μετά τα 50,
Για εμένα που τα έχω περάσει νομίζω ότι είναι μετά τα 70, είναι ένας καθορισμός θα έλεγα ψυχολογικός που σου δίνει θάρρος να ενδιαφέρεσαι για τη ζωή, παραβλέποντας τα κουδουνάκια που σου στέλνει το σώμα, η σάρκα που έχει φθαρεί.

Ελπίζω η φίλη Μαριάνθη να εγκρίνει αυτή την απάντησή μου στο Μπλογκ της αφού αφορά όλλους μας.
Καλό μήνα,
χαιρετισμούς
Γαβριήλ

Μαριάνθη είπε...

Έτσι είναι κ. Γαβριήλ. Όλα είναι δανεικά και πρέπει να τοχει υπόψη του ο καθένας.
"μερικοί νεώτεροι να μην σου δίνουν σημασία να ζουν στον κόσμο τους," λες ορθά. Είναι γιατί νομίζει κανείς πως θαναι πάντα νέος με τις ίδιες δυνάμεις κι αντοχές.Αφελής άποψη.
Διάβαζα πριν λίγο ένα αφιέρωμα της εφημερίδας "ΤΑ ΝΕΑ" όπου αναφέρει πως στην Ελλάδα 1.000.000 ηλικιωμένοι ζουν εντελώς μόνοι και 2.400.000 διαβιούν με σύνταξη κατώτερη των 650 ευρώ. Αν είναι δυνατόν!!!Κοινωνική αναλγυσία.
Ένα σκέφτομαι κάθε φορά που βλέπω ανθρώπους με απλανές βλέμμα στους χώρους ενός γηροκομείου:Οι γονείς μας όταν γεννηθήκαμε δεν μας έδωσαν σε ίδρυμα να μας μεγαλώσει και μετά να μας παραλάβουν εκπαιδευμένους στην αυτοπεριποίηση τουλάχιστον. Οπότε πώς μπορούν τα παιδιά και παρατούν τους ανήμπορους γέροντες γονείς τους σε γηροκομεία όταν πια δεν είναι σε θέση να αυτοεξυπηρετηθούν;
Βέβαια υπάρχουν και οι ακραίες καταστάσεις που εξ ανάγκης μεγάλης γίνεται αυτό και δημιουργεί ηθικά προβλήματα στα παιδιά κατά περίπτωση.
Άστα μεγάλο θέμα με πολλές συνισταμένες.
καλό είναι να προσφέρει κανείς φροντίδα στους γονείς του και να την εισπράξει από τα παιδιά του. Το θεωρώ ευλογία.

Μαριάνθη είπε...

Σε ευχαριστώ Γιώτα για τα καλά σου λόγια.
Ναι μοιάζουν νεότεροι μερικές φορές αλλά σε προχωρημένοι ηλικία είναι ανήμποροι και κει χρειάζεται υποστήριξη ηθική κυρίως. Άσε που ο γονιός ποτέ δεν παύει να προσφέρει...τελειώνει με τα παιδιά και πιάνει με τα εγγόνια, λες και δε δικαιούται να χαλαρώσει και να ξεκουραστεί.Αυτό βέβαια αναζωογονεί και δημιουργεί άρρηκτους δεσμούς στην οικογένεια.
Όπως και ναχει γράφοντας το κείμενο της ανάρτησης είχα κατά νου ανήμπορους ηλικιωμένους μόνους, ή μέσα στα δωμάτια γηροκομείων παρέα με τη μυρωδιά της φαρμακίλας, της κλεισούρας, σκελετωμένους και αποκομμένους κοινωνικά.
Πολλούς πολλούς χαιρετισμούς.
Με την αγάπη μου πάντα

Μαριάνθη είπε...

Είδες Στράτο τη προβληματική μπορεί να αναπτύξει μια αναφορά σε θέματα με επίκεντρο τον άνθρωπο;
"και καταλαβαίνεις πως αρχίζει να μ’ ενδιαφέρει." διαφωνώ.Έχεις ακόμη καιρό χωρίς να θέλω να κολακέψω.
Απέφυγα να χρησιμοποιήσω τις λέξεις "γιαγιά και παππούς"διότι στην κατηγορία αυτή ανήκουν πια νέοι άνθρωποι δραστήριοι και όχι ανήμποροι ηλικιωμένοι.Άλλαξαν οι εποχές βελτιώθηκε και το επίπεδο ζωής οπότε άλλο γιαγιά και παππούς κι άλλο ηλικιωμένος που τον έχουν εγκαταλείψει οι δυνάμεις του αλλά δικαιούται ναναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής, στο γέλιο, την κουβέντα...
Μακάρι να γεράσουμε να γίνουμε σαν τα ψηλά βουνά με το χιονιά στην κεφαλή έχοντας βέβαια όσο γίνεται την υγεία μας και σώας τας φρένας.
Να είσαι καλά.

Μαριάνθη είπε...

Συμφωνώ κ. γαβριήλ
όσο μεγαλώνουμε και περνάμε ένα στάδιο τόσο πιο πίσω πάμε-παραρίχνουμε το γήρας.Αυτό βέβαια δείχνει πως η καρδιά νιώθει νέα και είναι σημαντικό.Μπορεί ναναι κανείς ηλικιακά νεότατος και να αισθάνεται άδεια την ψυχή του κουρασμένη.
Καλά έκανες κι απάντησες. Τα χαίρομαι αυτά, τονώνουν την επικοινωνία και την παρέα. Αν είμασταν παρέα και συζητούσαμε δε θα κάναμε διάλογο; Ε!και τώρα πα΄ρεα είμαστε.
Την εκτίμησή μου και στην κ. Ορτενσία.

Dennis Kontarinis είπε...

Συγκινητική η αναφορά σου στην τρίτη ηλικία καλή μου φίλη. Στην ηλικία που έχω την τύχη να ανοίκω.
Φυσικά η τρίτη ηλικία προσφέρεται γιά αυτοκριτική. Γιά έναν απολογισμό. Και νοιώθω άνετα που τα συμπεράσματα του δικού μου απολογισμού δικαιώνουν τους αγώνες μου. Νοιώθω δικαιωμένος όταν βλέπω τα μικρά μου εγγόνια να με ρωτάνε γιά κάτι. Γιατί τότε νοιώθω σαν το κρασί που αναφέρεις στην ανάρτησή σου καλή μου. Νοιώθω πως ακόμη χρειαζόμαστε. Και πέρνω κουράγιο να προχωρώ.
Νάσαι καλά καλή μου φίλη
Ντένης

Μαριάνθη είπε...

Βρίσκω πολύ ανθρώπινη την τοποθέτησή σας κ. Κονταρίνη.
Αυτό είναι πιστεύω το ζητούμενο και επιθυμητό από τον καθένα.
Να είναι όσο μακρύτερο γίνεται το βεληνεκές της ζωής του και πλήρες. Να περάσει απ΄όλα τα στάδια, να χαρεί, να πονέσει, να ιδρώσει, να δημιουργήσει, να ζήσει. Διαφορετικά τι νόημα έχει ζωή ανέγγιχτη και ατσαλάκωτη;
Ας μην ξεχνάμε "σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη να εύχεσαι να΄ναι μακρύς ο δρόμος..." γιατί "ο δρόμος είναι η χαρά.Και βέβαια η πορεία συνεχίζεται, ο δρόμος είναι μεκρύς ακόμη.
Με τους χαιρετσμούς μου.

Μαριάνθη είπε...

Εννοώ "μακρύς"

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΦΙΛΗ ΜΟΥ.ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ ΟΤΑΝ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΑΥΤΗ ΤΗ ΓΕΝΙΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΔΩΣΕΙ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΔΙΝΕΙ ΑΚΟΜΑ ΣΕ ΜΑΣ ΤΟΥΣ ΜΙΚΡΟΥΣ.ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ.

Μαριάνθη είπε...

Καλό μήνα και σε σένα Σκρουτζάκο. Καμάρωσα και τη δική σου σχετική ανάρτηση.Ευαισθησίες ειν΄αυτές.
Σε ευχαριστώ για την επίσκεψη.
Καλό Σαββατοκύριακο.