Το τζάμι από μέσα θαμπό. Πασπαλισμένο απ΄την αρμύρα του γιαλού που το΄γλειφε .
Καταμεσίς της μικρής κάμαρας άναβε η ξυλόσομπα.Ο Πέτρος στάθηκε για λίγο δίπλα της, προσπαθώντας να ζεστάνει την ψύχρα της ψυχής του που έφερνε η μοναξιά. Την ένιωθε άδεια και κρύα, σαν και τούτη την ώρα που άρχιζε να σουρουπώνει.
Στο βάθος η θάλασσα συνέχιζε να παλεύει. Άνω κάτω γίνονταν τα σωθηκά της. Έφερνε κι ένα βουητό!!!
Προχώρησε δυο βήματα και στάθηκε να κοιτά έξω .Οι σταγόνες άρχισαν να γίνονται πιο χοντρές. Η βροχή άρχιζε τη φλυαρία της και πάλευε να επικρατήσει του ανέμου.
"Κόντρα ο καιρός" σκέφτηκε.
Η ανάσα του θόλωνε καμιά φορά το τζάμι κι άφηνε σημάδι του προσώπου του που είχε πια κολλήσει στην προσπάθειά να δει μέχρι την άκρη του δρόμου.
Σα να περίμενε να φανούν ανθρώπου βήματα, μα άδικα καρτερούσε . Μόνη παρηγοριά η λάμπα στη γωνία που φώτιζε για να στραφταλίζει το κύλισμα της βροχής πάνω στον κατηφορικό δρόμο. Όσο περνούσε η ώρα γινόταν πιο δυνατή, άρχισε να κατεβάζει μικρά ποταμάκια ο δρόμος.
Του άρεσε αυτή η κίνηση. Πήγε το νου του χρόνια πίσω να συναντήσει μια ζεστή αγκαλιά μια μέρα σαν και τούτη. Βροχερή του φθινοπώρου. Δεν ένιωθε όμως τότε ψύχρα κι ας χάραζαν κάποιες στάλες βροχής το πρόσωπό του . Του έφτανε που ήταν μαζί της, που ένιωθε την ανάσα της, το άρωμα του κορμιού της.
Τότε που πίστευε πως θα κρατούσε το παραμύθι για πάντα. Άρχισε να θυμώνει με τον εαυτό του. Ίσως έπρεπε να επιμείνει. Να μην την αφήσει να φύγει. Να τη διεκδικήσει. Να την ακολουθήσει.
Ανασήκωσε το φρύδι και έσφιξε τα χείλη του σα να απορούσε με τον εαυτό του.
Ένιωθε όμως τότε τόσο αδύναμος, τόσο μπερδεμένος. Δεν ήξερε ποια φωνή ν΄ακούσει. Της λογικής ή της καρδιάς.
'Έπαιξα κι έχασα, τώρα πληρώνω!" μονολόγησε εξομολογητικά προς τον εαυτό του. Μήπως υπήρχε και κανένας να τον ακούσει;
Οι βηματισμοί των περαστικών τον άφηναν αδιάφορο, χαμένο στις σκέψεις του, στα μονοπάτια της μοναξιάς του.
Κι η βροχή συνέχιζε να πέφτει σα να σιγομουρμούριζε το παράπονο της ψυχής του ...
Μαριάνθη Βάμβουρα-Γιάνναρου
13 σχόλια:
... φουρτούνα στη θάλασσα, στη καρδιά, στις θύμησες...
...πόσα "θάπρεπε..."
πόσοι δισταγμοί... αναποφάσιστες κινήσεις...
αδύναμες θελήσεις...
το σκάκι δεν είναι μόνο σκέψη, απόφαση, κίνηση... είναι και ρίσκο, είναι και τύχη... είναι κι ο άλλος άνθρωπος... κι
ο άλλος εαυτός...
Κι η θάλασσα δεν θυμάται...
Σε φιλώ,
Υιώτα
αστοριανή,
ΝΥ
Μαριάνθη μου, υπέροχο είναι και πολύ ζωντανό.
Όμως συλλογίζομαι, γιατί να μην υπάρχει περιθώριο ανατροπής.. γιατί να μην μπορεί ν αλλάξει η έκβαση με μια δραστική κίνηση που θα μπορούσε να δώσει μιά άλλη πιο αισιόδοξη οπτική;
Θάθελα..
Φιλιά
Αχ! Μια μελαγχολική αρχή βιβλίου, τύπου νουβέλας, αλλά πάλι ίσως να φταίει και το φθινόπωρο, ίσως η βροχή, ίσως η νοσταλγία για κάτι που έφυγε.
Όμως έτσι πλάθεται η ψυχή, έτσι ανοίγουν καρδιές.
Το κέρδος η φυγή της σκέψης απο το μουντό σήμερα στο παρελθόν, όπου γεννήθηκε ο ρομαντισμός, η τρυφερότητα, η νεανική αγάπη..
Αγαπητή μου Μαριάνθη, πολύ ωραίο, έχεις τη δύναμη να μας σκλαβώνεις με τα γραπτά σου...
Χαιρετισμούς
Γαβριήλ
ΠΕΡΑΣΑ ΝΑ ΕΥΧΗΘΩ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΑΠΟ ΑΥΡΙΟ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΕ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΓΧΟΣ.
ΥΠΕΡΟΧΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΟΥ!!!
«φθινοπωρινές» εικόνες με γεύση πίκρας…
Σημαδεύουν το νου μα στοχεύουν την καρδιά και… τι δίλλημα κι αυτό ανάμεσα λογικής και καρδιάς…
και τι σύμπτωση… να βρέχει…
Με ξαναγύρισες πολύ πίσω…
Γεια σου Γιώτα μου!!
Αναποφάσιστες κινήσεις και δισταγμοί λες...ε!!πιστεύω πως όπου υπάρχουν είναι δείγμα ανωριμότητα και αναστολών που δυστυχώς μόνο πόνο φέρνουν και παιδεύουν όποιον τον διακατέχουν. Πολλά τα παραδείγματα και συνάμα θύματα στη ζωή.
Σε φιλώ.
Καλή μου Ρεγγίνα ασφαλώς και θα μπορούσε να υπάρχει η ανατροπή που θα έφερνε το happy end.Όμως πίστεψέ με αυτή η ιστορία είναι προϊόν μεταμεσονύκτιο. Δεν είχα κάτι συγκεκριμένο στο νου μου. Απλά έκατσα μπροστά στον υπολογιστή και άρχισα να γράφω. Σε μια στιγμή όμως προχωρημένα μεσάνυχτα αρκετά ένιωσα τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν και δεν μπορούσα άλλο να συλλογιστό. Γιαυτό και έκλεισα την ιστορία.
Όμως μήπως δεν υπάρχουν και τέτοιες περιπτώσεις όπου την αδυναμία του να διεκδικήσει κανείς αυτό που η καρδιά του ποθεί την πληρώνει μια ζωή;
Καλά είναι να υπάρχει ανατροπή. Αυτό όμως δε συμβαίνει πάντα.
Να σαι καλά.Σε χαιρετώ με χαμόγελο αισιοδοξίας.
Σε ευχαριστώ κ. Γαβριήλ για τα καλά σου λόγια.
Είδες καμιά φορά τι σκαρώνει ο νους;Μα..και η ζωή δεν τα΄χει αυτά δυστυχώς;(Μακριά από μας βέβαια!!!:)))
Να σαι καλά πολλούς χαιρετισμούς και από το Νίκο.
Καλό μήνα φίλε Σκρουτζάκο . Χαίρομαι που σου άρεσε η στενάχωρη οφείλω να παραδεχτώ αυτή ιστορία. Να είσαι καλά και να μη λείπει το χαμόγελο αισιοδοξίας και η δύναμη να παλεύουμε τη ζωή με τα καλά και τα κακά.
Πόσοι και πόσοι δε βρεθήκαμε στο δίλημμα μεταξύ καρδιάς και λογικής Στράτο, όχι μόνο για συναισθηματικής φύσης θέματα μα και για άλλα. μεγάλος αγώνας, μεγάλη πάλη. Δύναμη χρειάζεται να τα αντιμετωπίζει ο καθένας και να τα ξεπερνά.
Άμα ξεπερνιούνται τα βλέπει κανείς από μακριά μετά με άλλο μάτι και γίνονται το αλάτι της ζωής. Αν όμως μένουν ανεκπλήρωτοι πόθοι τότε είναι ζόρικα τα πράγματα. Η Ρεγγίνα με έβαλε με το σχόλιό της σε συλλογισμό για το αν θα μπορούσε να υπάρχει ανατροπή. Όπως είπα και πιο πάνω όταν το έγραφα δεν είχα κάτι στο νου μου. Όμως μετά το σχόλιο της Ρεγγίνας προβληματίστηκα και μεταξύ άλλων ήρθε στο νου μου η εξομολόγηση ενός συναδέλφου πριν λίγα χρόνια, ο οποίος μου εκμυστηρεύτηκε τη ζωή του και τον πόνο της καρδιάς του για τη μοναξιά που ένιωθε σε μεγάλη πια ηλικία τώρα αφού δε διεκδίκησε την κοπέλα που αγαπούσε στα νιάτα του. Τώρα έδειχνε ώριμος αλλά τη ζωή την είχε χάσει μέσα από τα χέρια του. Οικογένεια δεν έκανε έμεινε μόνος και..."χτυπούσε το κεφάλι του" Τον λυπήθηκε η ψυχή μου. Ήταν αργά όμως. Η κοπέλα όπως μου είπε κείνος, είχε ήδη φτιάξει τη ζωή της και είχαν περάσει πολλά χρόνια.Αυτά εν ολίγοις.
Λοιπόν στέλνω την αγάπη μας και τους χαιρετισμούς μας σε σένα και την Αλεξάνδρα.
Μαριάνθη μου,
έχω διαβάσει από το πρωί τη "βροχή σου", τη γυροφέρνω στο μυαλό μου κι ακούω τη δική μου "βροχή".
Ξέρεις, δεν καταλαβαίνω την έννοια της λέξης "μπερδεμένος" τουλάχιστον με χρονικό προσδιορισμό. Τότε ήταν μπερδεμένος; τώρα είναι;
Γιατί νομίζω πως το "μπέρδεμα" υστερεί της "ζώσας" στιγμής;;
Σε φιλώ
Καλή μου meggie χαίρομαι που σε διαβάζω κι ας ξεμπλέξουμε απ΄τα μπερδέματα!!!
Τότε ένιωθε μπερδεμένος,δεν ήξερε πώς να αντιδράσει, τι απόφασει να πάρει. Έτσι το εννοώ καλή μου meggie.
Φιλιά.
Δημοσίευση σχολίου