Καθώς ανασάλευε η θάλασσα...

Πετάχτηκε στον ύπνο της ταραγμένη. Ξύπνησε μούσκεμα στον ιδρώτα. Ένιωθε υγρά ακόμη και τα ματοτσίνορά της. Το κεφάλι, θολό. Ένα βουητό κυριαρχούσε. Κι ύστερα ένας δυνατός πολύ δυνατός πονοκέφαλος. Έκανε να σηκωθεί και ανακάθισε για λίγο. Με τα πόδια ακουμπισμένα στο πάτωμα έγειρε μπρούμυτα και κράτησε στα δυο της χέρια τα κλειστά της μάτια. Δεν το άντεχε!! Τινάχτηκε μια, άρπαξε ένα μπλουζάκι και το τζιν παντελόνι που΄χε αφήσει αποβραδίς στην καρέκλα , τα φόρεσε κι έφυγε. Οδηγούσε σαν υπνωτισμένη. Δεν είχε χαράξει ακόμα κι ο δρόμος ανοιχτός, δεν της έφερνε κανένα εμπόδιο. Το πόδι σταθερά στο γκάζι. Σα να΄θελε να αφήσει πίσω της όσα τη βασάνιζαν, να φύγει μακριά τους. Από τα δεξιά της η θάλασσα στης νύχτας το χρώμα ταίριαζε με την ψυχή της. Κατέβασε στα μισά το παράθυρο να μπει λίγο καθαρός αέρας. Αρχή καλοκαιριού Ιούνης μήνας που κρατούσε ακόμη τις δροσιές του με μια ανάλαφρη αίσθηση που τόσο την είχε ανάγκη. Βγήκε παραέξω από την πόλη , κατευθύνθηκε προς τους φοίνικες. Έστω και οι λιγοστοί ξενύχτηδες πια στα νυχτερινά «κλαμπ» έκαναν εντονότερη την αίσθηση του καλοκαιριού που πλανιόταν στην ατμόσφαιρα. Αδιαφορούσε!! Βρήκε ένα ήσυχο μέρος και σταμάτησε. Βγήκε από το αυτοκίνητο, περπάτησε λίγο κι έκατσε κάτω από ένα δέντρο. Στο βάθος πορτοκαλής δίσκος το φεγγάρι έσβηνε πια γερμένο προς τον ορίζοντα. Ένιωθε κουρασμένη την ψυχή κουρασμένη και την σκέψη της. Σα να ξεριζωνόταν η καρδιά της και σερνόταν καταγής. Ένα βουβό κλάμα φάνηκε να τη λυτρώνει προσωρινά. Από κάτω η θάλασσα ανασάλευε ελαφρά τα σωθικά της. Κι ήταν σα να μαζί με το ανασάλεμα έφερνε το άκουσμα της φωνής του. Ανοιγόκλεισε τα μάτια της αστραπιαία μια δυο φορές σα να΄θελε να απαλλαγεί . Μάταια όμως. Η φωνή γινόταν επίμονη τόσο που έμοιαζε εφιαλτική. «Ίσως είναι καλύτερα για σένα ! υπάρχει απόσταση, δεν είναι εύκολο!!» ήταν τα τελευταία λόγια του που πολύ διστακτικά , σχεδόν ψελλίζοντας έλεγε την τελευταία φορά που μίλησαν στο τηλέφωνο. «Χμ! καλύτερα για μένα!!» μονολόγησε κι η φωνή της ακούστηκε σα στοιχειωμένη μες στην σιγαλιά της νύχτας. Δεν το χωρούσε ο νους της!!! Άρρωστη στα τριάντα της!! Οι εξετάσεις το έδειξαν καθαρά. Επιβεβαίωναν τους φόβους της όταν εδώ και καιρό άρχισε να νιώθει το πρώτο τρέμουλο στο κορμί της. Δεν την στήριζαν τα πόδια της δεν μπορούσε να ελέγξει τα χέρια της. Ο γιατρός μίλησε για ελαφρά περίπτωση, στο ξεκίνημά της που μπορεί να έχει καλή κατάληξη. Εκείνη δυσπιστούσε. Μαύριζε το μυαλό της.

Κι όταν τον κάλεσε να του το πει, να πάρει λίγη δύναμη , λίγη παρηγοριά, τον βρήκε σαν έτοιμο από καιρό!!! Παγερό και αδιάφορο. Στην αρχή λίγο αμήχανο αλλά μετά πιο θαρρετό ώστε με θράσσος να της πει πως από καιρό σκεφτόταν το θέμα της απόστασης. «Ίσως είναι καλύτερα για σένα ! υπάρχει απόσταση, δεν είναι εύκολο!!» ήρθαν πάλι τα λόγια του εφιαλτικά στα αυτιά της. Τώρα τη σκέφτηκε την απόσταση… Τέσσερα χρόνια που την πολιορκούσε, που έκανε το παν για να την πείσει πως ήθελε να΄ναι μαζί της; Τότε δεν υπήρχε απόσταση; Μέχρι που την κατάφερε!!Την έμπλεξε για τα καλά στα δίχτυα του την έκανε θύμα του τελικά. Και τώρα; Τώρα που τον είχε περισσότερο απ΄όλα ανάγκη, μπήκε η απόσταση στη μέση ξαφνικά… Ένιωθε μόνη, μα τόσο μόνη!!!!! Άρρωστη και προδομένη!! Διπλά αηδιασμένη για όλα. Έβριζε και τον εαυτό της ακόμα που φάνηκε ευκολόπιστη.
Που παραμέρισε φίλους, γνωστούς, ανθρώπους της καρδιάς της για κείνον , τον ψεύτη τελικά , τον λίγο… 
Κι αποκάτω ανασάλευε η θάλασσα... μαζί και τα λογικά της!!  

Μαριάνθη Βάμβουρα