Δευτέρα 14 Μαΐου 2012

Καθώς ανασάλευε η θάλασσα...



Πετάχτηκε στον ύπνο της ταραγμένη. Ξύπνησε μούσκεμα στον ιδρώτα. Ένιωθε υγρά ακόμη και τα ματοτσίνορά της. Το κεφάλι, θολό. Ένα βουητό κυριαρχούσε. Κι ύστερα ένας δυνατός πολύ δυνατός πονοκέφαλος. Έκανε να σηκωθεί και ανακάθισε για λίγο. Με τα πόδια ακουμπισμένα στο πάτωμα έγειρε μπρούμυτα και κράτησε στα δυο της χέρια τα κλειστά της μάτια. Δεν το άντεχε!! Τινάχτηκε μια, άρπαξε ένα μπλουζάκι και το τζιν παντελόνι που΄χε αφήσει αποβραδίς στην καρέκλα , τα φόρεσε κι έφυγε. Οδηγούσε σαν υπνωτισμένη. Δεν είχε χαράξει ακόμα κι ο δρόμος ανοιχτός, δεν της έφερνε κανένα εμπόδιο. Το πόδι σταθερά στο γκάζι. Σα να΄θελε να αφήσει πίσω της όσα τη βασάνιζαν, να φύγει μακριά τους. Από τα δεξιά της η θάλασσα στης νύχτας το χρώμα ταίριαζε με την ψυχή της. Κατέβασε στα μισά το παράθυρο να μπει λίγο καθαρός αέρας. Αρχή καλοκαιριού Ιούνης μήνας που κρατούσε ακόμη τις δροσιές του με μια ανάλαφρη αίσθηση που τόσο την είχε ανάγκη. Βγήκε παραέξω από την πόλη , κατευθύνθηκε προς τους φοίνικες. Έστω και οι λιγοστοί ξενύχτηδες πια στα νυχτερινά «κλαμπ» έκαναν εντονότερη την αίσθηση του καλοκαιριού που πλανιόταν στην ατμόσφαιρα. Αδιαφορούσε!! Βρήκε ένα ήσυχο μέρος και σταμάτησε. Βγήκε από το αυτοκίνητο, περπάτησε λίγο κι έκατσε κάτω από ένα δέντρο. Στο βάθος πορτοκαλής δίσκος το φεγγάρι έσβηνε πια γερμένο προς τον ορίζοντα. Ένιωθε κουρασμένη την ψυχή κουρασμένη και την σκέψη της. Σα να ξεριζωνόταν η καρδιά της και σερνόταν καταγής. Ένα βουβό κλάμα φάνηκε να τη λυτρώνει προσωρινά. Από κάτω η θάλασσα ανασάλευε ελαφρά τα σωθικά της. Κι ήταν σα να μαζί με το ανασάλεμα έφερνε το άκουσμα της φωνής του. Ανοιγόκλεισε τα μάτια της αστραπιαία μια δυο φορές σα να΄θελε να απαλλαγεί . Μάταια όμως. Η φωνή γινόταν επίμονη τόσο που έμοιαζε εφιαλτική. «Ίσως είναι καλύτερα για σένα ! υπάρχει απόσταση, δεν είναι εύκολο!!» ήταν τα τελευταία λόγια του που πολύ διστακτικά , σχεδόν ψελλίζοντας έλεγε την τελευταία φορά που μίλησαν στο τηλέφωνο. «Χμ! καλύτερα για μένα!!» μονολόγησε κι η φωνή της ακούστηκε σα στοιχειωμένη μες στην σιγαλιά της νύχτας. Δεν το χωρούσε ο νους της!!! Άρρωστη στα τριάντα της!! Οι εξετάσεις το έδειξαν καθαρά. Επιβεβαίωναν τους φόβους της όταν εδώ και καιρό άρχισε να νιώθει το πρώτο τρέμουλο στο κορμί της. Δεν την στήριζαν τα πόδια της δεν μπορούσε να ελέγξει τα χέρια της. Ο γιατρός μίλησε για ελαφρά περίπτωση, στο ξεκίνημά της που μπορεί να έχει καλή κατάληξη. Εκείνη δυσπιστούσε. Μαύριζε το μυαλό της.


Κι όταν τον κάλεσε να του το πει, να πάρει λίγη δύναμη , λίγη παρηγοριά, τον βρήκε σαν έτοιμο από καιρό!!! Παγερό και αδιάφορο. Στην αρχή λίγο αμήχανο αλλά μετά πιο θαρρετό ώστε με θράσσος να της πει πως από καιρό σκεφτόταν το θέμα της απόστασης. «Ίσως είναι καλύτερα για σένα ! υπάρχει απόσταση, δεν είναι εύκολο!!» ήρθαν πάλι τα λόγια του εφιαλτικά στα αυτιά της. Τώρα τη σκέφτηκε την απόσταση… Τέσσερα χρόνια που την πολιορκούσε, που έκανε το παν για να την πείσει πως ήθελε να΄ναι μαζί της; Τότε δεν υπήρχε απόσταση; Μέχρι που την κατάφερε!!Την έμπλεξε για τα καλά στα δίχτυα του την έκανε θύμα του τελικά. Και τώρα; Τώρα που τον είχε περισσότερο απ΄όλα ανάγκη, μπήκε η απόσταση στη μέση ξαφνικά… Ένιωθε μόνη, μα τόσο μόνη!!!!! Άρρωστη και προδομένη!! Διπλά αηδιασμένη για όλα. Έβριζε και τον εαυτό της ακόμα που φάνηκε ευκολόπιστη.
Που παραμέρισε φίλους, γνωστούς, ανθρώπους της καρδιάς της για κείνον , τον ψεύτη τελικά , τον λίγο… 
Κι αποκάτω ανασάλευε η θάλασσα... μαζί και τα λογικά της!!  

Μαριάνθη Βάμβουρα

12 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

...Καλογραμμένο
τόσο που να μοιάζει αληθινό!
Το τέλος, παρασύρει...
Γνώριμες περιστάσεις...
...
κι είναι 12.07! πάω για ύπνο με σκέψεις...

Καλή κίνηση.
Φιλάκια, Υιώτα,αστοριανή, ΝΥ

Μαριάνθη είπε...

μμμ!!!:)) λες καλογραμμένο τόσο που να μοιάζει αληθινό.
Η αφορμή , η σπίθα της ιδέας εκπορεύεται από την αλήθεια της ζωής Γιώτα μου. Το υπόλοιπο φανταστικό απολύτως. Το έγραψα πριν ένα χρόνο ακριβώς (γιαυτό και ο μήνας που αναφέρω είναι ο Ιούνης) βαθειά στενοχωρημένη από μια κοπέλα εδώ της γειτονιάς μου που αρρώστησε έτσι ξαφνικά μέχρι που έκλεισε πια την επιχειρήσή της όπου και ήμουν πελάτισσα. Πάλεψε αλλά δεν μπόρεσε να μείνει στην επιχείρηση που είχε μόνη της και με όρεξη ανοίξει. Τη χτύπησε η ζωή και την πέταξε στο περιθώριο. Αυτό με απασχόλησε πολύ. Με απασχολεί ακόμη που περνώ από μπροστά και βλέπω το κενό πίσω από τις τζαμαρίες του ξενοίκιαστου πλέον χώρου.
Καλημέρες και θερμούς χαιρετισμούς Γιώτα μου σε όλους σας.

Δώρα Γιαννάκου-Παρίση είπε...

Μαριάνθη καλημέρα, πολύ ωραίο κείμενο, μια ιστορία που τη ζούμε καθημερινα γύρω μας και δοσμένη με συγραφική μαεστρία. Σου είχα γράψει κι'άλλες φορές αλλά το gmail μου είχε βλάβη και τώρα που ήρθε ο Στράτος το έφιαξε. Τον περιμένω το καλοκαίρι να μου κάνει μαθήματα.Σε χαιρετώ.

Effie's Sweet Home Designs είπε...

ΜΑΡΙΑΝΘΗ ΜΟΥ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ Η ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΣΟΥ ΝΟΥΒΕΛΑ!!!!!
ΔΙΑΒΑΣΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΠΟΥ ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΚΕΣ ΚΑΙ ΜΑΛΛΟΝ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ...Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΡΦΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ....ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΗ ΚΑΙ ΣΚΛΗΡΗ...ΜΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΟΠΩΣ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΛΕΣ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΟΙ ΚΑΙ ΑΚΑΡΔΟΙ....
ΣΕ ΦΙΛΩ!!!!!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
της ζωής τα δράματα, πολλά δεν μπορείς να τα εξομολογηθείς σε κανέναν, ούτε στον ίδιο τον εαυτόν σου, περιμένεις να δεις μήπως είναι ψεμματα, μια αυταπάτη, αλλά δυστυχώς η ζωή έχει αρχή και τέλος...

Ζωντανό!

χαιρετισμούς

Γαβριήλ

Μαριάνθη είπε...

Κυρία Δώρα!!
Πολύ χαίρομαι για το μήνυμά σας. Μου δίνει δύναμη.
Ευχαριστώ!!
Από όσα γράφετε καταλαβαίνω πως είστε στη Μήθυμνα :))
Ελπίζω και θα επιδιώξω να σας συναντήσω το καλοκαίρι.
Σίγουρα ο Στράτος θα σας κάνει άριστη μαθήτρια στα του διαδικτύου καθότι ειδικός.

Μαριάνθη είπε...

Γεια σου Έφη μου!!!!
Πραγματικά άδικη πολλές φορές η ζωή, τόσο που να γίνεται και ανερμήνευτη.
Δύναμη χρειάζεται για τον καθένα .
Να είσαι καλά, σε ευχαριστώ που άφησες μήνυμα. Πάντα χαίρομαι.

Μαριάνθη είπε...

Το λες ακριβώς όπως είναι κύριε Γαβριήλ!!
Ούτε στον εαυτό μας καμιά φορά...
ακόμη και στον εαυτό του ο άνθρωπος μπροστά διστάζει να αποκαλύψει τα βάθη της ψυχής του. Αστείο ακούγεται κι όμως αυτό συμβαίνει...
Να είσαι καλά, πολλούς χαιρετισμούς.
Μου άρεσε που έγραψες "Ζωντανό"
Σε ευχαριστώ!!

Δώρα Γιαννάκου-Παρίση είπε...

Μμαριάνθη ζω παντα στο Μόλυβο στο παραδοσιακό σπίτι που βλέπεις στο blog εκτός από λίγο που φεύγω το χειμώνα ένα δυό μήνες. Θα σε περιμένω με μεγάλη μου χαρά το καλοκαίρι ο Στράτος θα σου δόσει τα τηλέφωνά μου.

Μαριάνθη είπε...

Πολύ χαίρομαι κυρία Δώρα. Για όλα!! Καλή αντάμωση λοιπόν. :))

marianaonice είπε...

Τα σενάρια της ζωής τις περισσότερες φορές ξεπερνούν σε αλήθεια κάθε φανταστική ιστορία...
και είναι τόσο συχνό το σενάριο που περιγράφεις Μαριάνθη μου σ' αυτή τη μάταιη ζωή... πολλές οι γελασμένες ψυχές που δοκιμάζονται με τα μύρια κακά που έρχονται το ένα μετά το άλλο...
αρρώστια και προδοσία... ο συνδυασμός που ...σκοτώνει... :(

Μαριάνθη είπε...

Πράγματι Μαριάνα μου η ζωή πολλές φορές αποδεικνύεται τραγικά άδικη. Κι ο καθένας όπως κι αν μπορεί την παλεύει... Αλλιώς δε γίνεται.
Σε φιλώ! :))