Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2012

Παγκόσμια ημέρα των ηλικιωμένων...



Από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθετήθηκε το 1990 η πρώτη του Οκτώβρη να γιορτάζεται παγκοσμίως ως η Ημέρα των Ηλικιωμένων . «Παγκόσμια Ημέρα Τρίτης Ηλικίας» όπως αλλιώς λέγεται , που επιδιώκει να αποτίσει τον οφειλόμενο φόρο τιμής στους ηλικιωμένους, αλλά και να επισημάνει τα προβλήματα, που αντιμετωπίζουν. Αισθάνομαι να έχει μία απόμακρη πλέον συμβολικότητα ο εορτασμός και να καταντά εμπαιγμός τούτα τα χρόνια που οι αξίες κλονίζονται , η ροή της καθημερινότητας δίνει παγερά χαστούκια στα πρόσωπα των ηλικιωμένων από τον τρόπο που τους αντιμετωπίζει πλέον η πολιτεία, το σκανδαλωδώς ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας …
Πώς να γιορτάσεις και τι να πεις στους ηλικιωμένους που δοκιμάζονται αλύπητα το τελευταίο διάστημα όταν βλέπουν πως τώρα που ήρθε πια ο καιρός να απολαύσουν τα αγαθά των κόπων τους , η επίσημη πολιτεία τους αγνοεί και τους ταλαιπωρεί προκλητικά αφήνοντάς τους ακάλυπτους στα βασικά αγαθά που δικαιούνται και που γιαυτά πλήρωναν μια ζωή; Αταίριαστα πράγματα, ανόρεχτες γιορτές ,που καταντούν πια φιέστες υποκρισίας.
Οι άνθρωποι όμως της Τρίτης Ηλικίας , όλοι αυτοί που ευτυχούν να έχουν στους ώμους τους φορτωμένα πολλά χρόνια ζωής ώστε να βαδίζουν το γήρας , έχουν το κάθε δικαίωμα να μπορούν να βλέπουν μπροστά, να ζουν με αξιοπρέπεια και να χαίρονται την κάθε μέρα που τους ξημερώνει σαν μια νέα πρόκληση για δημιουργία και προσφορά κι όχι να βυθίζονται σε μονοπάτια νοσταλγικά ανήμποροι και περιθωριοποιημένοι. Έχουν κάθε δικαίωμα στην οικογενειακή ευτυχία, στο χάδι και το χάιδεμα ακόμη από τα νεότερα μέλη της οικογένειας αν έχουν, στο συνεχές παρόν στην καθημερινότητα και όχι στην απομόνωση και την περιφρόνηση , πεταμένοι σαν « αποφάγια» σε ένα ίδρυμα γιατί έτσι ορίζουν οι ρυθμοί της πολιτισμένης κοινωνίας μας.
Το θέμα είναι πολύπλευρο και δεν εξαντλείται μέσα από τις λίγες γραμμές ενός σημειώματος σαν και αυτού που δεν φιλοδοξεί καν να έχει «διδακτικό» χαρακτήρα. Κάτι τέτοιο θα ήταν τουλάχιστον αφελές… Θέλει όμως αυτό το σημείωμα να στείλει το μήνυμα πως η κοινωνία των ανθρώπων οφείλει να σέβεται αυτούς που οι ώμοι τους βαραίνουν από τα χρόνια και να μην τους έχει «για πέταμα» και τους εγκαταλείπει όπως τους εγκαταλείπουν και οι φυσικές τους δυνάμεις.
Είναι στοιχειώδης έκφραση πολιτισμού και ανθρωπιάς να μην επιτρέπει μια κοινωνία στο αέρα της μοναξιάς να παγώσει με το ξεροβόρι της ,γερόντων την καρδιά. Τα αισθήματα των ανθρώπων δεν είναι μετρήσιμα με κοινές μονάδες μέτρησης. Εμπνέονται, φωλιάζουν στην καρδιά του καθενός και του υπαγορεύουν τη συμπεριφορά του . Αυτό που νιώθουμε μόνο εμείς το ξέρουμε κι οι πράξεις μας το μαρτυρούν. Ο καθένας μας ευλογήθηκε πιστεύω από τη μια μεριά να συνυπάρξει με κάποιον ηλικιωμένο ή από την άλλη δεν αξιώθηκε να απολαύσει τη χαρά της προσφοράς σε μορφή γεροντική κι αυτό τον πονά…

Ο Λέων Τολστόι λέει μια ιστορία:
«Ο παππούς και το εγγονάκι

Ο παππούς είχε γεράσει πολύ. Τα πόδια του δεν τον πήγαιναν, τα μάτια του δεν έβλεπαν, τ'αυτιά του δεν άκουγαν. Δόντια δεν είχε. Κι όταν έτρωγε, του χυνόταν το φαγητό. Ο γιος του και η νύφη του δεν τον έβαζαν πια μαζί τους στο τραπέζι, αλλά του 'διναν να φάει πάνω στη μεγάλη χτιστή χωριάτικη θερμάστρα όπου πλάγιαζε. Κάποτε που του βάλανε να φάει στο πήλινο πιάτο, του ξέφυγε απ' τα χέρια, έπεσε κι έσπασε. Η νύφη του άρχισε τότε να τον μαλώνει πως όλα τα χαλάει στο σπίτι και σπάει τα πιάτα. Τέλος του είπε πως από δω και πέρα θα του έδιναν να τρώει σε ξύλινη γαβάθα. Ο παππούς αναστέναξε μόνο και δεν είπε τίποτα. Μια μέρα ο άντρας με τη γυναίκα του παρακολουθούσαν που ο γιος τους μαστόρευε κάτι σκαλίζοντας ένα μικρό κούτσουρο. Ο πατέρας λοιπόν τον ρώτησε: "Τι φτιάχνεις εκεί, Μίσα;" Κι ο Μίσα απαντά: "Φτιάχνω μια μεγάλη γαβάθα, πατερούλη. Όταν εσύ κι η μάνα μου γεράσετε, θα σας ταΐζω σ' αυτήν τη γαβάθα." Ο άντρας κι η γυναίκα του κοιτάχτηκαν και δάκρυσαν. Νιώσανε ντροπή που είχαν προσβάλει τον παππού. Κι από τότε τον βάλανε να τρώει μαζί τους στο τραπέζι και τον πρόσεχαν όπως πρέπει.»   

Τα παραπάνω είναι μέρος του φετινού δημοσιεύματός μου στην εφημερίδα "Δημοκράτης" με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Τρίτης Ηλικίας. 

Μαριάνθη Βάμβουρα

14 σχόλια:

Summertime Blues είπε...

αυτό το κείμενο υπάρχει και στο βιβλίο Α γυμνασίου.
οι ηλικιωμένοι θέλουν αγάπη και συντροφιά.
αληθινή ζωή.

καλό μήνα!

Μαριάνθη είπε...

Ακριβώς!!! αληθινή ζωή!!!
Ναι το γνωρίζω πως υπάρχει και στο σχολικό βιβλίο η ιστορία του Τολστόι. Ευτυχώς που γράφονται και τέτοια. Summertime Blues.

Paraskevi Lamprini M. είπε...

πολύ ωραία τα λες.. και συμφωνώ... οι άνθρωποι αξίζουν να ζουν με αξιοπρέπεια... σε όποια ηλικία αν είναι!!!...

και η ιστορία.. θαυμάσια... και εγώ συμφωνώ που καλά κάνουν και την έχουν στο σχολείο!!!...

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

Μαριανθάκι μου
αν σκεφτόμαστε το "εκεί που είσαι ήμουνα κι εδω που είμαι θάρθεις" ίσως δεν υπάρχει τέτοια απομόνωση και παραγκώνιση στους ηλικιωμένους, παρά τα προβλήματα που η ηλικία τους προσθέτει τώρα σ αυτή την ανημποριά μας χρειάζονται,να αποδώσουμε το ελάχιστο απο όσα εκείνοι τόσα χρόνια μας πρόσφεραν αγόγγυστα.
Νάσαι καλά, πάντα ευαίσθητη και πάντα αισθαντική!Σε φιλώ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

pylaros είπε...

Αγαπητή μου Μαριάνθη,
Σου αξίζουν συγχαρητήρια για το θέμα που επέλεξες.
Ομολογώ ότι ούτε καν ήξερα ότι υπάρχει ημέρα των ηλικιωμένων, καλύτερα ας πούμε της τρίτης ηλικίας.

Όμως ένα από τα χειρότερα μειονεκτίματα της τρίτης ηλικίας είναι η μοναξιά, αυτή σκοτώνει τον άνθρωπο.
Επειδή όλη μου τη ζωή αρμενίζω από εδώ κι από εκεί, δεν θέλησε η τύχη να περάσω μαζί με τους γονείς μου στα γεράματά τους. κακό πολύ άσχημο,
κάποτε στο Χάλιφαξ του Καναδά μεσάνυχτα μια παρέα από πιτσιρικάδες ναυτικοί μπήκαμε σε ένα μπαρ, πίσω απ τον πάγκο ό μπαρμαν ένα γεροντάκι που με τα βίας μπορούσε να πάρει τα πόδια του.
Ήταν Έλληνας, ήρθε και μας είπε παιδιά πρέπει να φύγετε Time please,
υπήρχε ένας νόμος που δεν επιτρέπεται το σερβίρισμα αλκοόλ μετά από μια ωρισμένη ώρα.
Έμεινα εμβρόντητος,
Σκέφτηκα δεν θα επιτρέψω ποτέ στον εαυτόν μου να φτάσει σε αυτή την κατάσταση.

Σήμερα τρομάζω με το πόσο ΑΔΑΗΣ ήμουν...

Χαιρετισμούς

Γαβριήλ

marianaonice είπε...

Είναι στοιχειώδης έκφραση πολιτισμού και ανθρωπιάς να μην επιτρέπει μια κοινωνία στο αέρα της μοναξιάς να παγώσει με το ξεροβόρι της ,γερόντων την καρδιά. Τα αισθήματα των ανθρώπων δεν είναι μετρήσιμα με κοινές μονάδες μέτρησης. Εμπνέονται, φωλιάζουν στην καρδιά του καθενός και του υπαγορεύουν τη συμπεριφορά του . Αυτό που νιώθουμε μόνο εμείς το ξέρουμε κι οι πράξεις μας το μαρτυρούν.

Έτσι είναι... μα ποιός το σκέφτεται σήμερα; οι περισσότεροι πετάνε τους γέροντες γονείς σε γηροκομεία σαν τα γερασμένα καράβια που σκουριάζουν στα καρνάγια...

Πολύ όμορφη ανάρτηση και πολύ ουσιώδης και ανθρώπινη Μαριάνθη μου!

Dennis Kontarinis είπε...

Τρομερά ευαίσθητη καλή μου φίλη, η αναφορά σου στην τρίτη ηλικία και συγκινητικός ο τρόπος που τα παρουσιάζεις.
Λυπάμαι που βλέπω την πατρίδα μου όχι μόνο να αδιαφορεί εγκληματικά γι΄αυτούς αλλά να θέλει αυτοί να πληρώσουν τα σφάλματα άλλων.
Ειλικρινά λυπάμαι.
Νάσαι καλά

Αστοριανή είπε...

Πόσο συμφωνώ με τον Ντένη!
Να είσαι Καλά,
Μαριανθάκι μου!
Φιλιά σε όλους,
Υιώτα, ΝΥ

Μαριάνθη είπε...

Ο σεβασμός στην αξιοπρέπεια του κάθε ανθρώπου Παρασκευή είναι αδιαπραγμάτευτος. Δυστυχώς πολλές φορές αγνοείται...και παραγνωρίζεται.
Ναι, ευτυχώς που υπάρχουν τα κείμενα αυτά στα σχολικά βιβλία ώστε εγκαίρως να ευαισθητοποιούνται οι μαθητές.

Μαριάνθη είπε...

Χαρούλα μου τις περισσότερες φορές όταν ο άνθρωπος είναι νεός δεν μπορεί να υπολογίσει το γήρας και τις δυσκολίες που το συνοδεύουν. Γιαυτό και λείπει η ευαισθησία από τα έργα του. Καμιά φορά κι από τα λόγια...
Αγώνας και αυτοσυγκράτηση χρειάζεται...
Να είσαι καλά Χαρουλίτσα μου να τα λέμε!!! Φιλιά!!!!

Μαριάνθη είπε...

Πρώτα από όλα κ. Γαβριήλ να σε ευχαριστήσω για την προσωπική σου εμπειρία που μας την καταθέτεις και δω. :)) Ξέρεις πως και πόσο μου αρέσει να ακούω και να μαθαίνω καταστάσεις από το περιπετειώδες παρελθόν σου. (Αν ήμουν στη Νέα Υόρκη θα πιάναμε τον καφέ το Σάββατο και θα τελειώναμε Κυριακή :)))
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια χαίρομαι που σε άγγιξε το θέμα. Δυστυχώς η μοναξιά τις περισσότερες φορές είναι η μόνη σύντροφος των γηρατιών...όχι πάντα όμως.
Χαιρετισμούς!!!!!!

Μαριάνθη είπε...

σαν τα γερασμένα καράβια που σκουριάζουν στα καρνάγια...γράφεις Μαριάνα μου και οριοθετείς την τόσο σκληρή και δύσκολη πραγματικότητα με υπέροχο λογοτεχνικό χρώμα.
Δυστυχώς πολλές φορές οι ηλικιωμένοι παραπετούνται και αυτό γεμίζει την καρδιά τους με πίκρα και απογοήτευση.

Μαριάνθη είπε...

Χαίρομαι κύριε Ντένη μου που σου άρεσε το θέμα και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Λεπτό το θέμα μα πολύ δύσκολες πλέον όπως λες σήμερα στην Ελλάδα. Και πολύ φοβάμαι πως δύσκολα θα ξεπεραστούν οι δυσκολίες. Έχουμε δρόμο ακόμα.
Καλό Σαββατοκύριακο με τους χαιρετισμούς μου και στην κυρία Νίκη.

Μαριάνθη είπε...

Ε!! αφού συμφωνείς με τον καλό μας κύριο Ντένη θα συμφωνείς και με την απάντηση που του έδωσα Γιώτα μου !!! Φιλιά πολλά και την αγάπη μου σε όλους σας!!!!