Παγκόσμια ημέρα των ηλικιωμένων...

Από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθετήθηκε το 1990 η πρώτη του Οκτώβρη να γιορτάζεται παγκοσμίως ως η Ημέρα των Ηλικιωμένων . «Παγκόσμια Ημέρα Τρίτης Ηλικίας» όπως αλλιώς λέγεται , που επιδιώκει να αποτίσει τον οφειλόμενο φόρο τιμής στους ηλικιωμένους, αλλά και να επισημάνει τα προβλήματα, που αντιμετωπίζουν. Αισθάνομαι να έχει μία απόμακρη πλέον συμβολικότητα ο εορτασμός και να καταντά εμπαιγμός τούτα τα χρόνια που οι αξίες κλονίζονται , η ροή της καθημερινότητας δίνει παγερά χαστούκια στα πρόσωπα των ηλικιωμένων από τον τρόπο που τους αντιμετωπίζει πλέον η πολιτεία, το σκανδαλωδώς ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας …
Πώς να γιορτάσεις και τι να πεις στους ηλικιωμένους που δοκιμάζονται αλύπητα το τελευταίο διάστημα όταν βλέπουν πως τώρα που ήρθε πια ο καιρός να απολαύσουν τα αγαθά των κόπων τους , η επίσημη πολιτεία τους αγνοεί και τους ταλαιπωρεί προκλητικά αφήνοντάς τους ακάλυπτους στα βασικά αγαθά που δικαιούνται και που γιαυτά πλήρωναν μια ζωή; Αταίριαστα πράγματα, ανόρεχτες γιορτές ,που καταντούν πια φιέστες υποκρισίας.
Οι άνθρωποι όμως της Τρίτης Ηλικίας , όλοι αυτοί που ευτυχούν να έχουν στους ώμους τους φορτωμένα πολλά χρόνια ζωής ώστε να βαδίζουν το γήρας , έχουν το κάθε δικαίωμα να μπορούν να βλέπουν μπροστά, να ζουν με αξιοπρέπεια και να χαίρονται την κάθε μέρα που τους ξημερώνει σαν μια νέα πρόκληση για δημιουργία και προσφορά κι όχι να βυθίζονται σε μονοπάτια νοσταλγικά ανήμποροι και περιθωριοποιημένοι. Έχουν κάθε δικαίωμα στην οικογενειακή ευτυχία, στο χάδι και το χάιδεμα ακόμη από τα νεότερα μέλη της οικογένειας αν έχουν, στο συνεχές παρόν στην καθημερινότητα και όχι στην απομόνωση και την περιφρόνηση , πεταμένοι σαν « αποφάγια» σε ένα ίδρυμα γιατί έτσι ορίζουν οι ρυθμοί της πολιτισμένης κοινωνίας μας.
Το θέμα είναι πολύπλευρο και δεν εξαντλείται μέσα από τις λίγες γραμμές ενός σημειώματος σαν και αυτού που δεν φιλοδοξεί καν να έχει «διδακτικό» χαρακτήρα. Κάτι τέτοιο θα ήταν τουλάχιστον αφελές… Θέλει όμως αυτό το σημείωμα να στείλει το μήνυμα πως η κοινωνία των ανθρώπων οφείλει να σέβεται αυτούς που οι ώμοι τους βαραίνουν από τα χρόνια και να μην τους έχει «για πέταμα» και τους εγκαταλείπει όπως τους εγκαταλείπουν και οι φυσικές τους δυνάμεις.
Είναι στοιχειώδης έκφραση πολιτισμού και ανθρωπιάς να μην επιτρέπει μια κοινωνία στο αέρα της μοναξιάς να παγώσει με το ξεροβόρι της ,γερόντων την καρδιά. Τα αισθήματα των ανθρώπων δεν είναι μετρήσιμα με κοινές μονάδες μέτρησης. Εμπνέονται, φωλιάζουν στην καρδιά του καθενός και του υπαγορεύουν τη συμπεριφορά του . Αυτό που νιώθουμε μόνο εμείς το ξέρουμε κι οι πράξεις μας το μαρτυρούν. Ο καθένας μας ευλογήθηκε πιστεύω από τη μια μεριά να συνυπάρξει με κάποιον ηλικιωμένο ή από την άλλη δεν αξιώθηκε να απολαύσει τη χαρά της προσφοράς σε μορφή γεροντική κι αυτό τον πονά…

Ο Λέων Τολστόι λέει μια ιστορία:

«Ο παππούς και το εγγονάκι

Ο παππούς είχε γεράσει πολύ. Τα πόδια του δεν τον πήγαιναν, τα μάτια του δεν έβλεπαν, τ'αυτιά του δεν άκουγαν. Δόντια δεν είχε. Κι όταν έτρωγε, του χυνόταν το φαγητό. Ο γιος του και η νύφη του δεν τον έβαζαν πια μαζί τους στο τραπέζι, αλλά του 'διναν να φάει πάνω στη μεγάλη χτιστή χωριάτικη θερμάστρα όπου πλάγιαζε. Κάποτε που του βάλανε να φάει στο πήλινο πιάτο, του ξέφυγε απ' τα χέρια, έπεσε κι έσπασε. Η νύφη του άρχισε τότε να τον μαλώνει πως όλα τα χαλάει στο σπίτι και σπάει τα πιάτα. Τέλος του είπε πως από δω και πέρα θα του έδιναν να τρώει σε ξύλινη γαβάθα. Ο παππούς αναστέναξε μόνο και δεν είπε τίποτα. Μια μέρα ο άντρας με τη γυναίκα του παρακολουθούσαν που ο γιος τους μαστόρευε κάτι σκαλίζοντας ένα μικρό κούτσουρο. Ο πατέρας λοιπόν τον ρώτησε: "Τι φτιάχνεις εκεί, Μίσα;" Κι ο Μίσα απαντά: "Φτιάχνω μια μεγάλη γαβάθα, πατερούλη. Όταν εσύ κι η μάνα μου γεράσετε, θα σας ταΐζω σ' αυτήν τη γαβάθα." Ο άντρας κι η γυναίκα του κοιτάχτηκαν και δάκρυσαν. Νιώσανε ντροπή που είχαν προσβάλει τον παππού. Κι από τότε τον βάλανε να τρώει μαζί τους στο τραπέζι και τον πρόσεχαν όπως πρέπει.»   

Τα παραπάνω είναι μέρος του φετινού δημοσιεύματός μου στην εφημερίδα "Δημοκράτης" με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Τρίτης Ηλικίας. 

Μαριάνθη Βάμβουρα